[Quest Undyne] True Lab

Ogromny, dobrze znany, biały budynek nazywany Laboratorium, w którym pracuje Alphys. Znajduje się on tuż na początku Hotlandii, w pobliżu Waterfall. Nie trudno go przeoczyć, jest miejscem pracy królewskiego naukowca. Jednak kryje niejedną tajemnicę. Nie licząc swojej "zewnętrznej podłogi" jest w środku ukryta winda, która prowadzi głęboko do podziemi, do True Lab, gdzie dzieją się iście demoniczne rzeczy, a dokładnie eksperymenty nad DETERMINACJĄ. Miejsce zamieszkane przez Amalgamaty... łatwo się tu zgubić i trafić w niezłe bagno. Nikt tu nie trafi bez wiedzy Alphys.
Wystrój True Lab rażąco różni się od tego co znajdziemy wyżej, wszystko tutaj jest brudne i zakurzone, wiele lamp przestało już dawno działać, przez co tworzy się dość mroczny, horrorowy klimat. Krokom, stawianym na zaniedbanej podłodze wykonanej z metalu, towarzyszy echo i klekotanie pękniętych rur. Przechodząc, należy uważać na podejrzane przedmioty wokół, kto wie czy nie są to Amalgamaty jedynie udające jakiś obiekt?

Undyne, pomimo niesprzyjająco wysokich temperatur, pokonała Hotlandię i dotarła do klimatyzowanego laboratorium. Chłodne powietrze działało kojąco na jej zgrzane ciało, powoli przestawała odczuwać jakiekolwiek skutki swojego przejścia przez znienawidzoną przez nią krainę.
Chwilę po tym jak już ryba poczuła się lepiej, z "łazienki" wybiegła Alphys, o mało nie uderzyła w Undyne, tak się rozpędziła, lecz ku szczęściu obydwu, zatrzymała się na czas. Była roztrzęsiona bardziej niż zawsze, jej błędne spojrzenie krążyło po całym laboratorium, aż w końcu zatrzymało się na twarzy przybyszki. Nim cokolwiek powiedziała, Alphys musiała uspokoić swój oddech, przynajmniej trochę.
- U-Undyne! - krzyknęła zupełnie tak samo jak wcześniej przez telefon. - K-kłopoty, mamy wielkie kłopoty! A-Amalgamaty sza-szaleją! Mu-musisz je powstrzymać za-zanim uciekną na zewnątrz!
Wykrzykując to wszystko, biegała z jednego miejsca w drugie, pot lał się z niej niczym woda z wodospady i bynajmniej była to wina wysokich temperatur.

Undyne podniosła się z ziemi. Klimatyzacja może niezbyt wielka, ale widocznie Alphys przygotowała to miejsce na przybycie rybci. Byleby potem przez to nie kichała jak najęta. Akurat kilka sekund po swoim stanięciu na równe nogi prawie wpadła na nią jaszczurka. Cofnęła się zaskoczona o krok, nieco zachwiała. Nadal bolały ją stopy... Wysłuchała ją dosyć spokojnie, potem złapała za ramiona i zmusiła do spojrzenia na swoją twarz.
- Już się uspokój Alphys! Przecież ci pomogę, tak? - Potrząsnęła nią z lekka, by opanowała swoje nerwy, bo jeszcze padnie na zawał.
- Ale nigdy wcześniej nie było z nimi problemów. Czemu nagle się tak zachowują? - Dobrze wiedziały, że Alphys "ma zamiar ich naprawić", chociaż nie miała kompletnie pojęcia jak to zrobić, no chyba, że w końcu zebrała się na odwagę i im to powiedziała.
- Jak mam je powstrzymać, hee? Nie możesz całkiem zamknąć True Lab?

Alphys nijak nie wyglądała na uspokojoną, gdy Undyne ją dotknęła, zrobiła się czerwona na twarzy. Zapewne, gdyby było to możliwe, stałaby się jeszcze bardziej roztrzęsiona niż dotychczas była. Z tego wszystkiego ułożenie zdań do odpowiedzi zajęło jej kilkanaście sekund, przez które jedynie wyjękiwała pojedyncze litery lub sylaby, starając się z tego ułożyć sensowną wypowiedź.
- S-straciły wiarę w to, że im po-pomogę. Chcą be-bez względu na swoją po-postać, wrócić do ro-rodzin - wyjąkała zduszonym głosem, po czym przełknęła ślinę i kontynuowała. - T-trzeba je prze-przekonać, że cze-czekanie to najlepsze co mogą te-teraz zrobić. Sama nie dam ra-rady, stały się bardzo a-agresywne. Za-zamknięcie T-T-True Lab jeszcze bardziej je ro-rozwścieczy, mo-mogą coś z-zniszczyć i do-doprowadzić do destrukcji ca-całego laboratorium.

Przynajmniej jedno było w normie - reakcje Alphys na dotyk rybci. Czyli nie było aż tak źle, jakby się mogła spodziewać. Cóż, ważne, że skupiła się na tym, a nie na problemie.
- Nie mogą się w tej postaci nikomu pokazywać... Nie ma mowy, by jakikolwiek amalgamat opuścił laboratorium! - Ryba podrapała się lekko po policzku szukając rozwiązania. Wiedziała dobrze, że będzie musiała jakoś z nimi pogadać, ale dyplomacja to coś, czego wobec wrogów i innych nieprzyjaznych stworzeń nie uwzględniała. Dlatego ta misja mogłaby być dla niej trudniejsza, niż myślała. Poza tym czy chciała, czy nie, to nadal były potwory, zlepione w jedno i do tego niewinne. Alphys za żadne skarby nie pozwoli ich pozabijać.
- Pójdę tam na dół i zobaczę, co da się zrobić. A ty powinnaś tu zostać, chwilę odpocząć czy coś... - Zapewne i tak byłaby obserwowana przez jaszczurkę dzięki kamerom. Puściła ją wolno i wyprostowała się, strzelając palcami.

Alphys pokiwała głową, jej także najlepszym rozwiązaniem wydawało się pozostanie tutaj i uspokojenie, podczas gdy Undyne zajmie się sprawą.
- Jeśli będziesz potrzebowała jakiejś pomocy to mnie zawołaj, wezwę kogoś albo sama tam pójdę - było po niej widać, że nie wierzyła w to, by mogła jakkolwiek pomóc swoją obecnością. - O-Oczywiście wierzę, że dasz sobie radę sama, je-jesteś Undyne!
Odeszła w stronę schodów na górę, nim jednak poszła, odwróciła się jeszcze w stronę ryby, chwilę tak spoglądała na jej twarz i próbowała ułożyć sensowne zdanie, w tym momencie była tak zestresowana, że gdyby tego nie robiła to mówiłaby w stylu mistrza Yody.
- Wierzę w Ciebie. N-Nie będę Cię już wie-więcej powstrzymywać.
Po tych słowach wspięła się na górę i zniknęła z pola widzenia Undyne, na której barkach postawiona została wysoka odpowiedzialność. Teraz nie mogła się odwrócić i bynajmniej nie miała zamiaru tego robić.

To, że Alphys tak się martwiła o nią napełniało ją ogromną determinacją. Zrobi wszystko, by jakoś podołać misji.
- Czy ja kiedykolwiek potrzebowałam pomocy w walce? To ja jestem tutaj po to, by pomóc tobie! - Odprowadziła ją wzrokiem, wzięła dwa głębsze wdechy i podeszła do windy. Jedno kliknięcie, była w środku, a drugie, jechała w dół. Bez drogi powrotnej, bez zbroi, tylko z własną bronią. Amalgamaty były stworzeniami, których działania nigdy nie rozumiała. Nikt jej tego nie tłumaczył zbytnio. Musiała uważać, wiedziała to. Tak wiele pytań odnośnie nich przewijało się przez głowę Undyne, aż w końcu winda zatrzymała się na dole. Wyszła z niej rozglądając się uważnie. Od czego zacząć?

Undyne zjeżdżała na dół, w jej głowie rodziło się tak wiele pytań, na które nie mogła dostać odpowiedzi. Pomimo przepełniającej ją determinacji, gdzieś tam wewnątrz ryby rodziła się niepewność, wywołana niewiedzą o Amalgamatach, stworzenia, które są papką z ludzką detereminacją. Odwrotu już nie było, winda zatrzymała się, ukazując obskurne wnętrze True Lab. To nie był żaden problem, bowiem Undyne nie zamierzała się odwrócić, była tutaj by pomóc i to zamierzała zrobić. Pomagać. Nie pozostawało jej nic więcej niż iść przed siebie i odszukać Amalgamaty, a następnie wybić im z głowy ucieczkę.
Mroczny klimat True Lab nie był zachęcający, było tu tak cicho, że dało się nawet usłyszeć odległe kroki, zapewne stawiane przez jedno ze zbuntowanych istnień, to wydawało się dobrym celem na początek, wystarczyło do niego dotrzeć. Niestety, Undyne dobrze wiedziała, że w praktyce będzie to trudniejsze niż w teorii.

Undyne już postanowiła, nie bała się, strach dla niej nie istniał. Pewna siebie kroczyła w stronę hałasującego Amalgamata, aż w końcu przepełniła ją niepewność, nie wiedziała czy idzie dobrze, W True Lab nie trudno było się zgubić, co prawda, drogi były całkiem proste, a przynajmniej nie mogły zostać porównane do labiryntu, ale wieczny półmrok i echo potrafiły zdezorientować nawet najlepszych.
Przez to wszystko, ryba naprawdę się zgubiła, dłuższą chwilę błądziła po korytarzach, lecz ostatecznie zatrzymała się, za następnym zakrętem znajdowała się jakaś bezkształtna masa wyjąca i chodząca ciągle w dwóch kierunkach, zupełnie jakby patrolowała teren. Undyne nie pozostało nic jak spróbować rozwiązać problem, nie była dobra w rozmowach, ale zawsze nadchodzi ten pierwszy raz.

Nie traciła nadziei, kierowała się instynktem, dźwiękiem, a także nikło wyczuwalną determinacją. Udało się całe szczęście! Była tuż obok tego dziwnego zlepka potworów. Wzięła dwa głębokie wdechy, była ostrzeżona, że istoty są agresywne, a jakby tego było mało nie tylko słaba z niej dyplomatka, ale z niektórymi z nich nie dało się dogadać, bo mówiły w dziwnym języku. Może jednak trzeba było wziąć Alphys ze sobą? Nie, nie mogła! Mogły jej zrobić krzywdę.
Jej lewe oko zabłysnęło na seledynowo, światło wydobywało się spod opaski wyraźnie. Była przygotowana na obronę bardziej, niż na atak. Podeszła bliżej, w sumie stanęła naprzeciwko amalgamata.
- Hej! Poznajesz mnie?
Świetne zaczęcie rozmowy...

Undyne, gotowa na walkę, podeszła do amalgamata, który wpatrywał się w nią dłuższy czas swoim czworgiem oczu, jego twarz była nietypowa, wyglądała jak zlepek Temmie'ego z Aaronem, co dawało zabawny, aczkolwiek nieco przerażający efekt. Szara masa milczała, wydawałoby się, ze nie rozumie co ryba do niego mówi. Poruszył kilka razy swoimi ustami, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie był w stanie tego zrobić. W końcu zaczął wydawać z siebie jakieś dźwięki, które z każdym ich wypowiedzeniem były coraz bardziej zrozumiałe.
- Ojdź... oejdź... otejdź... ODEJDŹ - wyrzucił z siebie z dziwnym hukiem.
Jego głos brzmiał jakby wydobywał się z jakiegoś syntezatora, dziwnie metaliczny i wysoki, a jednocześnie z dziwną domieszką głosu staruszki. Wydawałoby się, że to może brzmieć zabawnie, lecz w aktualnych okolicznościach było z lekka straszne.

Przyjrzała się istocie dokładnie, od góry do dołu, jakby miała na to teraz czas. Najgorszy fakt był taki, że zauważyła część Temmie'ego, a te stworzenia były dla niej dziwne i... mało kiedy odwiedzała ich wioskę. Zazwyczaj żyją bardzo długo, może ktoś go zabił? Poczuła smutek, ponieważ te istoty w rzeczywistości były martwe, tylko siłą zostały zmuszone do życia. W sumie, chciały wrócić do rodzin, co znaczy, że chciały żyć. To napełniało ją... może nie koniecznie determinacją, ale świadomością, że to była dobra decyzja Alphys. Próbowała wsłuchiwać się w dźwięki tej istoty, zrozumieć ją. Nie było to aż tak trudne, tak się wydawało początkowo. Całe szczęście rybci, to coś umiało się jakoś-ta(h)oś porozumiewać.
- Emmm wiesz ja... - "No dalej Undyne, wymyśl coś" przeszło jej przez myśl.
- Przyszłam tu z tobą, z wami - Amalgamatami - spędzić trochę czasu...
Nie była pewna co powinna mówić, starała się wymyślić coś na poczekaniu, co okazało się niesamowicie trudne w ostateczności.
- Nie ma powodów do nerwów!

Amalgamat nie wydawał się zainteresowany tym co mówi Undyne, ponownie wyglądał jakby nie rozumiał co do niego mówi, a raczej próbował poukładać sobie jej słowa i zrozumieć ich przekaz. Najwidoczniej ta masa kierowała się mózgiem Temmie. W końcu zaczęła ponowie niemo poruszać ustami, z których po chwili wydobywały się słowa.
- Oejd... odejdź... - zamilkł na dłuższą chwilę, po czym dodał. - Abo... alo... albo ziń... iń... ZGIŃ!
Wypowiedzenie ostatniego słowa sprawiało mu spore kłopoty, dlatego, gdy już udało mu się je wykrzyczeć, rozpadł się w szarawą, gęstą maź. Z wyraźnym trudem ponownie udało mu się ukształtować "ciało", które teraz wyglądało trochę inaczej. Mianowicie, miało uszy i włosy Temmie, a twarz Aarona.

Ryba stała w jednym miejscu, chociaż nie do końca było to widoczne, miała wszystkie mięśnie napięte. Nie tylko gotowa była do ucieczki, ale także to była oznaka jej pewności. Musi jej się udać, musi się bardziej postarać. Nie ważne jak bardzo mocno serce zacznie jej bić i jak bardzo będzie uważać, że powinna tego potwora zabić. Nie! Undyne! To zwyczajne, niewinne potwory, które zostały zmuszone do życia przez specjalnie stworzony specyfik. Zacisnęła mocniej kły za zamkniętymi ustami, skuliła uszy i ponownie skupiła się na wpatrywanie się w twarz amalgamata.
- Nie odejdę! I też nie zginę. Nie mam zamiaru się poddać, bo wymyśliliście sobie, że gdy wyjdziecie na powierzchnię, nim doktor Alphys was "naprawi", będziecie mogli spotkać się z rodzinami! - Wyraz jej twarzy pozostawał w tej sytuacji zbytnio niezmienny, może czasem wyrażał więcej emocji. Było jej szkoda tego czegoś, strasznie się męczyło.
- Czy chcesz właśnie tak pokazać się bliskim? Jako maź?!
Nie była pewna czy jest w stanie przemówić temu czemuś to rozumu. Starała się być przekonywująca, ale nie miała argumentów zbyt wielu.

- B... by... brzydki... - wyrzucił z siebie Amalgamat, po czym załkał cicho.
Widocznie odzywała się w nim teraz ta skupiona na wyglądzie część osobowości, typowa dla Aaronów. Widocznie zraniony słowami Undyne, rozpłynął się w maź, która uciekła odpływem osadzonym w podłożu.
Nastała cisza, ryba niby wygrała ten pojedynek bez ranienia przeciwnika fizycznie, a jednak nie czuła się z tym zbyt dobrze. Uraziła uczucia biednego Amalgamata. Z tego powodu nie czuła jakoby stała się jakkolwiek lepsza w sztuce dyplomacji [brak punktów doświadczenia], wręcz przeciwnie, to wydarzenie tylko przypomniało jej, że jest w tym nadzwyczaj słaba.
Dalsza część korytarza, którą mieszanina potworów tak zawzięcie broniła, stała teraz otworem przed Undyne. Co mogło się tam kryć? Co na nią czekało? Był tylko jeden sposób na poznanie odpowiedzi, musiała iść przed siebie. Na jej drodze nadal stały resztki mazi Amalgamata, który przed nią uciekł, przekroczenie ich nie powinno być trudne.

Nie przejmując się zbytnio tym co już zaszło, Undyne kontynuowała podróż przez czeluście True Lab, nie chciała się poddawać tylko przez to, że zraniła uczucia jednego z amalgamatów, jednakowoż bynajmniej oznaczało, że zamierza postępować w ten sposób dalej. Było gotowa na podejście do następnej rozmowy w bardziej pokojowy sposób, pewna siebie i pobudzona do działania auto-motywacyjnymi myślami, całkowicie wyparła gorycz i żal, zasadzony w jej sercu przez nie tak dawne, aczkolwiek przeszłe czyny.
Bojowe nastawienie bardzo się jej opłaciło, bowiem dzięki niemu zdążyła zauważyć dziwaczną mackę pędzącą w jej stronę, w ostatniej chwili się uchyliła, przez co macka uderzyła w ścianę za nią i rozpłynęła się w szarawą maź, która spłynęła na podłogę i ramię Undyne. Z cienia wysunął się agresor, którym był jakiś dziwnie humanoidalny Amalgamat z twarzą Froggita i mackami zamiast rąk. Raczej nie był rozmowny.

Ciemne korytarze, zapuszczone laboratorium, jakieś szepty z oddali, czy też tuż za nią. Mimo i uszy bardziej unosiły się, rozciągając błonę pomiędzy, nie odwracała głowy. Musiała uważać, nie wszystko musi być na tyle miłe, że znów zechce rozmawiać. Bycie czujnym opłaciło się! W ostatniej chwili uchyliła się, odsunęła i wstała na równe nogi. Uniosła swoją lewą rękę do góry, za plecami stworzyła sobie kilka włóczni, jednak nie do walki, a do obrony.
- Ej ty! Spokojnie, nie przyszłam tutaj walczyć! - powiedziała nieco głośniej, oglądając się za macką. Mogły wystrzelić kolejne, lub tamte spod ściany mogły chcieć zaatakować od tyłu, dlatego stała wpół bokiem do stwora, gotowa zasłonić się tarczą z włóczni lub wykonać unik. Nie miała na sobie ciężkiej zbroi toteż wykonywanie akrobacji, skoków czy przewrotów nie będzie zbyt trudne, nawet ściany i sufit nie były dla niej ograniczeniem.
- Każdego znajomego witasz takim atakiem?

Ręka Amalgamata ponownie ukształtowała się w mackę, stwór wpatrywał się w Undyne tępym wzrokiem Froggita, wydawałoby się, że w rozmowie jest jeszcze gorszy niż jego poprzednik, gdy nagle odezwał się bez większych problemów, poza tym, że jego styl wymowy był dziwny.
- Intruz, ribbit, nie znajomy - nie było trudno wywnioskować, że mówi o Undyne, której wcześniejsze słowa jakby określały ją i Amalgamata mianem znajomych.
Macki, dotychczas wijące się w powietrzu, ponownie wystrzeliły w stronę Undyne z niewiarygodną prędkością, przeciwnik był bardzo szybki, chociaż nie było tego po nim widać. Wręcz przeciwnie, wydawał się powolny i dziwnie ospały. Najwidoczniej pozory potrafią mylić.
Ryba musiała działać szybko, nim śluzowata "kończyna" ją skrzywdzi. Nie wyglądało na to, by była ona jakkolwiek silną bronią, ale wgłębienie w stalowej ścianie, które powstało po jej ostatnim uderzeniu, wskazywało na coś innego.

Amalgamat ponownie miast w Undyne, uderzył w ścianę. Na wskutek uderzenia w ścianie powstało kolejne wgłębienie, a macka rozpadła się w śluzowatą, szarawą maź, która zabruździła podłogę. Stwór przekierował wzrok na rybę, która ponownie uniknęła jego ataku. Dziewczyna(?) była w stanie wyczuć, że tan Amalgamat nie daje z siebie wszystkiego i stać go na wiele więcej, na razie był jednak zbyt zajęty rozmową, by pokazać na co go stać. A może jednak okazywał resztki litości i pozwalał przeciwniczce na ucieczkę?
- Alphys, ribbit, wróg
W trakcie gdy to mówił, jego macka na nowo się ukształtowała, lecz zdziwko, odnowiła się w takim miejscu i takiej pozycji, że była teraz owinięta wokół ręki Undyne. Przez twarz Amalgamata przeleciało coś co wyglądało jak uśmiech, który szybko zniknął.

Amalgamat milczał, był widocznie poruszony słowami Undyne, nie wiedział jak odpowiedzieć, dlatego też postanowił przejść do postawy bardziej agresywnej. Pociągnął za rękę ryby, gdy ta próbowała się wyrwać z jego oślizgłej macki, tym samym posyłając ją na ziemię. Szczęście w nieszczęściu, zrobił to tak mocno, że jego macka się zerwała, tym samym dając dziewczynie szansę na podniesienie się z podłoża, musiała to jednak zrobić szybko, bo jej wróg widocznie szykował się do wykonania kolejnego ataku.
- Alphys, ribbit, zabiera rodzina - wyrzucił z siebie, jego argument był na tyle niepoparty, że nijak nie docierał on do Undyne.
Jej przeciwnik zdecydowanie nie był dobrym dyskutantem, za to zdążyła się już przekonać, że jego siła to nie przelewki i należy na niego uważać.