Opuszczone części Ruin

Ilios opuścił sklep pająków i ruszył przed siebie. Była to jego pierwsza wizyta w Ruinach, a więc nie miał pojęcia jak skądś gdzieś trafić... No może zapamiętał jedynie drogę ze sklepu do wyjścia, ale teraz zupełnie stracił już rachubę. Był więc gdzieś wśród starych filarów, poniszczonych ścian i małych roślinek walczących o tlen przebijając się przez szpary w bruku. Miejsce to dość różniło się od względnie zadbanego wnętrza sklepu (zadbanego, jeśli uznać tony pajęczyn za ozdobę wnętrza). Ilios nie zamierzał jednak się zatrzymywać i szedł dalej przed siebie szukając... No, nie wiedział jeszcze czego, ale najogólniej można by to ująć jako "szukając przygód".

Był tym wszystkim jednocześnie bardzo oszołomiony i szczęśliwy, z drugiej czuł nutkę wyrzutów sumienia. Radość z odkrywania nowego miejsca do którego zawsze chciał trafić, radość ze spełniania swoich marzeń... Została nieco nadszarpana poczuciem winy i ogólnym zmieszaniem związanym ze spotkanymi dzisiaj ludźmi. Ilios nie wiedział czy nie był zbyt ostry. A może wręcz odwrotnie - zbyt łagodny, bo pozwolił im odejść?

Zamyślony nawet nie zauważył, że dawno zboczył z głównych ścieżek i kieruje się ku opuszczonym częścią ruin.

Robi się tu naprawdę zimno, ciemno, nieprzyjemnie i niebezpiecznie... To znaczy że...! Hmmm nie mam pojęcia co to znaczy. Pójdę dalej tą drogą, to się dowiem. W zasadzie jestem w takim miejscu, że wcale bym się nie zdziwił, jakbym lada moment cała ta ścieżka okazała się ślepą uliczką - rozmyślał, starając się stawiać nogi tylko na niepękniętych kafelkach. Dlaczego? Dla ogólnej zabawy i zabicia nudy, rzecz jasna.
Oczywiście ta prosta zabawa nie sprawiała, że Ilios nie oglądał uważnie otoczenia. Cały czas szukał rozgałęzień, jakiś komnat czy porzuconych przedmiotów. Póki co jednak było dość nudno, dlatego Krok niewiele miał do roboty.

Ostatecznie jednak potwór dotarł do czegoś interesującego. W półmroku dostrzegł... Kwiat. Jeden samotny, żółty. W zasadzie to jak on tu urósł? W tych ciemnościach i zimnicy? Cóż, jakkolwiek by nie powstał, teraz umierał. Iliosowi zrobiło się go trochę szkoda. Organizm rośliny był na tyle wytrzymały by wytworzyć płatki i rozrosnąć się, ale nawet to nie wystarczyło by na dłuższą metę przeżyć w takim środowisku.
Jaszczur dostrzegł też jakieś poniszczone wazony i narzędzia ogrodnicze. Więc kiedyś to miejsce było jakimś ogrodem? Albo kwiaciarnią? To wyjaśnia skąd w ogóle wzięło się tu nasionko z którego wyrósł ten kwiat. Szkoda że teraz te sprzęty wydają się niezdatne do jakiegokolwiek użytku.

Cóż, mimo to, Ilios kieruje się najpierw ku przyrządom ogrodniczym. Sprawdza co dokładnie tutaj jest i czy coś z tego może być użyteczne.
Hmm może jednak w mroku wybrałem złą ścieżkę - pomyślał przez chwilę - Z drugiej jednak strony... Skoro dotarłem akurat tutaj, to powinienem się nieco rozejrzeć. Zawsze mogę się przecież trochę cofnąć, gdyby tu faktycznie nic nie było.

Nie mając nic do stracenia Ilios zbliżył się do samego osobliwego kwiatka. Idąc przez pokój rozglądał się, szukając dalszych rozgałęzień, przejść czy leżących przedmiotów. Czegoś na ścianach. Na suficie. Ogólnie ogarniał wzrokiem pokój.
Kiedy dotarł już do kwiatka kucnął nieco i spojrzał na umierającą roślinę. Bał się jej dotknąć, aby nie przyczynić się do przyśpieszenia śmierci. Prawdopodobnie najlżejszy dotyk jest teraz w stanie zniszczyć żółty płatek czy dwa. Dlatego też Ilios ograniczył się do obserwacji napotkanego zjawiska, przyglądając się fakturze liści, łodygi i kwiata właściwego.

Huh? Czy ta płytka pode mną właśnie się ruszyyyłaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! - myśli Iliosa zamieniły się w krótki krzyk, kiedy dinozauropodobny niespodziewanie wpadł do jakiejś dziury.
- Ałałała - mruczał, pocierając nieco swoje plecy. Bolało, ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Krok rozprostował swój ogon, pomachał nim lekko i otrzepał się z kurzu. Spojrzał też do góry - dziwna klapa musiała się zamknąć, więc teraz nie miał innego wyboru jak tylko iść prosto do przodu. Cóż... Teoretycznie mógł próbować jakoś doskoczyć do góry, poodbijać się od ścian czy coś... Ale to ryzykowna i prawdopodobnie bezskuteczna droga. Dlatego ruszył w głąb tunelu. Dziwne niebieskie kwiaty dawały słaby blask, pozwalając mu dostrzegać kontury ścian i dalszą ścieżkę.

Przemierzając to dziwne miejsce Ilios był cały podekscytowany. Czuł co prawda odrobinę strachu, ale adrenalina i żyłka odkrywcy przygłuszały to uczucie. Tajemna zapadnia! To może znaczyć tylko jedno! To... No, nie wiem co, ale jak będę szedł tą drogą to się dowiem! - powtarzał jak mantrę - W końcu po co w kwiaciarni czy ogrodzie taka zapadnia? Co się czai dalej? Huhuhuhu nie mogę się doczekać aby to odkryć!

Jaszczur patrzył jednak uważnie pod nogi, aby się nie potknąć czy znowu gdzieś nie wpaść. Wykorzystywał jak mógł słabe światło dziwnych roślin żeby tylko orientować się w otoczeniu, idąc w nieznane tajemniczym tunelem.

Zmysły Iliosa wariowały ostrzegając go przed niebezpieczeństwem niczym pajęczy zmysł Petera Parkera. Coś... Gdzieś... Ale gdzie!? I co!? Ilios nie wiedział co się dzieje, ale wyraźnie czuł.. Słyszał czyjąś obecność.
W jego duszę wlało się nieco niepewności, jednak nasz odważny jaszczur uparcie szedł do przodu - znaczy, no, miał jakieś inne sensowne opcje? - aż w końcu zobaczył źródło swojego niepokoju. Potwór ten dosłownie wypełznął spod ziemi i skoczył na dinopodobnego od tyłu. Robił jednak przy tym mnóstwo hałasu dlatego Ilios, jakby instynktownie, rzucił się do przodu wykonując ogromny skok-unik. Obejrzał się przy tym przez ramę tylko po to aby zobaczyć najdziwniejsze i przy tym najstraszniejsze monstrum w swoim życiu. Potwór miał dużo za dużo łap, ostre zęby, długi język i wijące się smocze ciało. Miał nawet skrzydła, choć Ilios nie miał pojęcia jakim cudem nie zawadzały mu one podczas kopania. Musiał je jakoś składać i... TO NIE CZAS ŻEBY O TYM MYŚLEĆ!

Tak więc Krok upadł kawałek dalej, wciąż jednak nie był bezpieczny. Bestia wyglądała na zdenerwowaną i prawdopodobnie będzie kontynuowała swój szalony atak. Wypadałoby ją trochę ostudzić. Dlatego też Ilios mocno zaparł się nogami i spojrzał smokoszczurowi prosto w oczy, czekając aż bestia się zbliży. Szykował się do skoku. Bał się niesamowicie, ale jego ciało ruszało się samoistnie, mimo szoku i mimo lęku. Ilios czekał aż istota będzie blisko niego, aż będzie chciała się na niego rzucić ze szczękami i pazurami by dynamicznie wyskoczyć i pięściami dosłownie wbić się w brzuch gada, kiedy ten spuści gardę sądząc że zaraz zada cios. Taka prosta strategia powinna wystarczyć by rozeznać się w sytuacji i jakoś zniechęcić potwora do dalszych ataków.

- Wygląda na to że "zniechęcenie Cię do dalszych ataków" nie będzie takie proste, co? - Ilios uśmiechnął się nieco demonicznie, stając wyprostowanym na przeciw monstrum - I czego tak zagradzasz przejście? Boisz się że Ci ucieknę? Myślisz że to TY jesteś tutaj łowcą, a JA zwierzyną? Słodkie.
Jaszczur poczuł nagle w sobie pokłady dziwnej, dzikiej energii. Nie bał się mimo naprawdę parszywej aparycji wrogiego potwora. Czuł się świetnie, a nawet lepiej. Właściwie to czuł się tak, jakby całe swoje życie przesiedział w klatce, nie mogąc się wydostać, a teraz na widok tego potwora ktoś wreszcie go z niej wypuścił. Ta dziwna emocja dosłownie zalała jego ciało, natychmiast niszcząc wszelkie poprzednie wątpliwości. No, może poza jedną: potwór zaatakował go ze wszystkich miejsc akurat w kostki. Ilios szczerze miał nadzieję że to nijak mu nie przeszkodzi w walce. Taki miał bowiem zamiar: pokonać tego potwora i odejść. Może nie koniecznie zabijać, ale na pewno nie będzie tu siedział i dawał się klepać. O nie.
- Twoje ciosy są niczego sobie. Ale teraz... Moja kolej! - z ostatnimi słowami ruszył do przodu szarżując na bestię. Miał zamiar pokazać jej kto tu atakuje, a kto się broni. Gdyby poczuł jakiś ból w kostce, po prostu go na te kilka sekund zignoruje. Teraz odczuwał tylko adrenalinę, rany będzie sobie lizał później.
Kiedy w swoim pędzie znajdzie się blisko przeciwnika, skoczy w bok i odepchnie się nogami od ściany, wybijając ku tej równoległej. Od tamtej też się odbija i powtórzy wszystko ponownie. W ten sposób niczym piłeczka odbijająca się od ścian zaatakuje potwora od boku, prosto w dziwne skrzydło. Na tym jednak nie skończy - zaciśniętą pięścią szorując po błonie skrzydła skoczy dalej, prosto na pysk stwora. Kierowany dziwną podświadomą pewnością siebie złapie się jego szczęki i wykona odmyk jak na drążku, tylko po to żeby zakończyć to solidnym kopnięciem z góry, kiedy reszta jego ciała znajdzie się pod mordą smoka. Po takiej sekwencji puści się i nogami odbije od brzucha, dynamicznie wyskakując w dal, nie dając szansy na kontratak.

Kiedy znów odłączy się od potwora, zacznie zachęcać go i prowokować machając ręką w jego stronę, opracowując już kolejne posunięcia jeśli ten się na niego rzuci.