Lisia zemsta

Las Snowdin nie zmieniał się, każdego dnia lekkie światło przenikało pomiędzy drzewami rozświetlając biały puch, który przykrywał ziemię. Nic nie wskazywało na to, że twój spokojny czas zostanie przerwany - i to w jaki sposób! Spokojny szum drzew zagłuszył dźwięk.. przeraźliwego skomlenia, jakby zmieszanego wycia z piskiem małego szczeniaka. Dziwny odgłos wyraźnie dochodził spod jednego z drzew, jakby jakieś pso-pochodne stworzenie się zaplątało w wydrążonej dziurze.. a może któreś ze szczeniąt się zgubiło? Czy warto to sprawdzić?

Snowdin wydawało się być spokojne. Keiko akurat tego dnia postanowiła wybrać się na mały spacer. Zresztą ostatnio i tak nic ciekawszego nie miała do roboty. Jej bordowe futro było już z daleka widoczne na białym śniegu.
Ciche skrzypienie śniegu i przyjemny szum wiatru zagłuszył nagły skowyt. Czyżby to był jakiś pies albo lis? A może wilk? Przekona się na miejscu i zobaczy, czy będzie w stanie pomóc temu komuś. Nadstawiła uszu, aby ocenić źródło tego dźwięku. Natychmiast tam pobiegła, najszybciej jak mogła. W razie czego równie szybko ucieknie lub wskoczy na drzewo. W ostateczności będzie się bronić. Ale to już zależy od... W zasadzie od różnych rzeczy

Skowyt przybierał na siłę wraz ze zbliżaniem się do miejsca jego pochodzenia. Był niczym u małego szczeniaka, któremu dzieje się krzywda. Gdy jednak lisica zbliżyła się wystarczająco ujrzała, że to nie pies wydaje tak piskliwe dźwięki. Spomiędzy grubych korzeni drzewa wystających ponad śnieg wystawał mały łepek.. a dokładniej pyszczek. Szaro-biała mordka próbowała rozganiać jasne płatki jakie sypały się na nią z drzewa. Już po chwili czarne ślepia jednak zwróciły się na Keiko. Wilcze szczenie leżało tuż przed nią, nieporadne, bezbronne i zdawało się, że samotne. Z jednej strony idealna ofiara ataku jakiegoś drapieżnika, z drugiej niewinne dziecko, które smutnym zrządzeniem losu znalazło się w tym miejscu. Nie wyglądało jednak na porzucone, futro miało pozlepiane od śniegu, jednak ładne i lśniące.

Dobrze więc przeczuwała, że był to wilk. Na szczęście mały. Nie zmieniało to jednak faktu, że Nie była szczególnie zachwycona tym widokiem. Z chęcią zostawiłaby młodego na pastwę losu (chociaż nie do końca, bo pewnie jego rodzice gdzieś się szwendali i to widocznie była tylko pułapka), ale... No jednak to był maluch. Jeżeli by zginął, miałaby dziecko na sumieniu. A tego nie chciała.
No cóż, chcąc nie chcąc postanowiła go popilnować. Ale nic więcej, żeby czasem jego zapewne nadopiekuńczy rodzice nie pomyśleli, że chce je porwać, albo zaatakować. Nic z tych rzeczy.
W sumie to była ciekawa, czy maluch umie mówić. Albo czy przynajmniej rozumie mowę. Chyba warto to sprawdzić, może dzięki temu dowie się od niego czegokolwiek
- Gdzie są twoi rodzice? - spytała od niechcenia z lekkim skrzywieniem. Gdyby tylko nie był to wilk...

Młode nie odrywało wzroku od Keiko, wpatrując się w nią jak w obrazek. Prawdopodobnie pierwszy raz zobaczyło stworzenie takie jak ona i musiało bardzo dokładnie się przypatrzeć, jak to małe dzieci mają w zwyczaju. Wydawało się, że nie mówiło.. albo w pierwszej chwili nie zareagowało na jej słowa. Wykopało łapkami śnieg i nie gramotnie podniosło się człapiąc śmiesznie w kierunku lisicy.
-P-Poszli..
Więc jednak mówi. Kwiląc i akcentując bardzo niewyraźnie jak na malca ale posługuje się mową. Niestety jak na dziecko przystało większych zdań sklecić nie potrafiło.
-Zabierzesz Ari do domu Ari?
Więc wilczątko nazywało się Ari. A przynajmniej tak to wyglądało. Cóż, mała samiczka, zawsze to jakaś informacja więcej o tajemniczym wilczątku.

Poszli. Tylko co to mogło oznaczać? Porzucili ją? Umarli? A może po prostu poszli gdzieś na chwilę, na przykład na spacer? No cóż, lepiej małej o to nie wypytywać, może nawet sama tego nie rozumie.
Druga kwestia. Dom. Tutaj właśnie pojawiał się problem. Gdyby nie fakt, że to wilk, bez wahania zaniosłaby ją do domu. Tu jednak sprawy się komplikowały. Nie tyle, co ona zaatakowałaby jej rodziców (nie zamierzała robić tego bez powodu), co raczej oni zaatakowali by ją. Chociaż może na oczach młodej by tego nie zrobili? Ech, a co jej tam! Raz kozie... czy raczej lisowi śmierć! I niech będzie przeklęta ta jej wrażliwa dusza!
- No dobrze, zabiorę cię. Tylko musisz mi powiedzieć, gdzie on jest. Daleko to? - spytała kładąc się tak, żeby Ari mogła wejść na jej grzbiet. W razie dużego mrozu nakryje ją ogonami. W zęby jej wziąć nie mogła w wiadomych powodów. No cóż, wygląda na to, że chyba sobie znalazła towarzysza podróży...

Młoda wilczyca podeszła do niej wciągając łapczywie powietrze. Musiała wywąchać nową towarzyszkę. Była bardzo ufna jako młode, jednak instynkt nadal posiadała. Niepewnie wdrapała się na jej grzbiet, starając się nie wczepić pazurkami.
-Mieszkamy niedaleko. -Skuliła uszy do tyłu wygodniej się moszcząc w futerku lisicy. -Jest tam bardzo ładnie. I wpada światło przez drzewa. I obok jest łąka. Nie można nam tam chodzić. Potwory czasem mogą na nas polować. Jesteś potworem?
Mała obejrzała się za siebie zerkając na jej fantazyjne ogony. Wyglądała na zafascynowaną, jakby nigdy czegoś takiego nie widziała. A jednak, niestety, bądź na szczęście dla samej Kaiko zdarzyło się młodej coś podobnego ujrzeć.
-Widziałam kiedyś takiego. Podobny był do Ciebie. Ładny!

O tej łące coś już słyszała, więc mniej więcej kojarzyła, gdzie to jest. Gdy tylko mała wspięła się na nią, ostrożnie wstała i zaczęła iść. Ale daleko nie zaszła, gdy tyko usłyszała, że młoda kiedyś takiego widziała... zamarła i zastrzygła uszami
- G-gdzie go widziałaś? - spytała jednocześnie ze strachem i nadzieją w głosie - Pamiętasz może jak wyglądał? Miał taki zgniłozielony kolor? - oczywiście był to ogólny opis wyglądu jej brata. Miała nadzieję, że widziała chociaż tyle. Gorzej, jeśli jej rodzice okażą się by porywaczami. Będzie musiała to wyjaśnić w sposób inny niż siłowy. Nie mogła pozwolić na to, by mała została osierocona. Nie żeby spotkał ją ten sam los, co ją w młodości... Nawet jeśli była wilkiem, to na to nie zasługiwała. Nikt na to nie zasługiwał. Poza tym nie chciałaby późniejszej ewentualnej zemsty w przyszłości. A zresztą, o czym ona myśli? Pewnie to nie jej rodzice są oprawcami, tylko jest przewrażliwiona...

Leżała wygodnie na jej grzbiecie wsuwając pyszczek w miłe futerko. Już spokojnie machała na boki ogonem, gdy nagle jej rozmówczyni zamarła. Podniosła łeb nie do końca rozumiejąc co się dzieje i wydała z siebie cichy szczenięcy pomruk.
-Była podobny, t-tak! Zginoł... zgni...
Nie do końca potrafiła powtórzyć za starszą tak trudne słowo więc jedynie jego resztę wymamrotała ciągiem losowo dobranych literek ostatecznie tworząc coś brzmiącego mniej-więcej 'zgniołzillmmnmhmny'.
-Był bardzo ładny.. Jak mech! Pod śniegiem zawsze jest tyle mchu.
Cóż, sam mech jest zgniłozielony, faktycznie. Czy jednak główka dziecka na tyle była rozumna, że potrafiła tka kojarzyć kolory?
-Tata kiedyś się kręcił obok takiego.. Ale ja nie pamiętam, zaraz mnie zabrano bo.. "nie dla dzieci"

A więc to jednak jej brat... I niestety jej obawy się potwierdziły. Prawdopodobnie ojciec Ari był jego porywaczem. Znów ruszyła. Przez całą drogę przygryzała wargę w milczeniu. A przynajmniej przez całą połowę
- Bo wiesz... Tak się składa, że to mój zaginiony brat - powiedziała zerkając na Ari. Jednak to dobrze, że wzięła ją ze sobą. Nawet jeśli jej rodzice mieliby ją rozerwać na strzępy. Chociaż nie, nie powinni. Ona potrafi się bronić jak nikt inny! Nie na darmo były te całe lata treningu! Ale w zasadzie trening a przeciwnik z krwi i kości to zupełnie odmienne sprawy... Ale no nic, jeśli da radę, to przeżyje, a jak nie - zginie. Miała tylko nadzieję, że jej brat się dowie, że żyje... Czy raczej żyła

Nie rozumiała czemu jej towarzyszka milczała. Powiedziała coś nie tak? Zrobiła coś złego? Wolała nie pytać, również milczała kuląc uszy. Ocknęła się właściwie dopiero, gdy znów usłyszała głos lisicy.
-Zaginiony? -Powtórzyła za nią przez kilka sekund się następnie zastanawiając, jakby próbowała wymyślić co powiedzieć -Jestem pewna, że znajdziesz go u nas!
Mała nie myślała zbyt logicznie, dla niej świat był prosty - jak czegoś nie ma, to znajdzie się to gdzie indziej. Niestety była tym samym słabą sojuszniczką zarówno w nadchodzącym spotkaniu z wilkami jak i samej drodze. A ta zaczęła być cięższa, bo zza drzew zaczęły skapywać kolejne krople mocząc futra obu stworzeń. Deszcz? Magia jakaś? Na pewno nic dobrego się nie szykowało, no chyba, że bycie mokrym ktoś uznawał za przyjemne.

Słowa wilczątka dały jej nadzieję. Nawet nieco przyspieszyła kroku. Oczywiście na tyle, żeby nie zrzucić z siebie młodej. Jeżeli rzeczywiście okaże się, że jej brat jest u nich... Chyba jednocześnie oszaleje ze szczęścia i jednocześnie wściekłości. Po co w ogóle im on był?
Niedługo potem musiała zwolnić. Woda? Czyżby deszcz? Było to bardzo możliwe. W końcu ostatnio i tak Snowdin nieco się ociepliło. Wiedziała, że teraz jej ataki w razie czego byłyby osłabione. Musiała więc uważać. Osłoniła małą kilkoma ogonami, żeby przynajmniej na nią nie padało. Dla niej woda nie była ani trochę przyjemna, więc dla małej zapewne też nie. Szła spokojnie przez tą drogę milcząc. Już chyba w zasadzie nie miała nic do powiedzenia, ale jeśli mała zechce o coś zapytać - odpowie jej. Oczywiście o ile temat nie będzie ciężki, ani nic w tym stylu. W takim przypadku będzie zmuszona milczeć lub zwrócić Ari uwagę

Deszcz nie dawał za wygraną mocząc biedną lisicę. Ari co prawda udało się schronić pod ogonami, jednak co jakiś czas wystawiała łepek na atak mokrych kropli. Choć była dzieckiem bardzo martwiła się o towarzyszkę - wbrew pozorom wiedziała, że mokre futerko znaczy zimne futerko. Mama ją tego nauczyła.
-Może odpoczniemy? N-Nie powinnaś iść w takim stanie.
Zachowanie młodej jakby się odrobinę zmieniło. Nawet wyszła spod ogonów i złapała ząbkami lisie uszko. Jakby usilnie chciała ją zatrzymać.
-...L-Lepiej będzie j-jak odpoczniesz.. I nie zmokniesz!
Deszcz nie przestawał padać i raczej nic nie wskazywało na fakt, żeby niedługo przestał. Mała też wyraźnie przejęła sę losem lisicy, nie chcąc by była ona osłabiona. Do pobytu wilków nie było co prawda daleko, jednak czy warto było tam spacerować przy takiej pogodzie? A może lepiej zaczekać licząc, że stado nie przemieści się gdzieś dalej?

Nie zważając na słowa młodej szła dalej. Gdyby nie była potworem, zapewne można byłoby to nazwać determinacją. Ale w takim przypadku by się teraz roztopiła. A jak na razie jest z nią dobrze. Przynajmniej na razie.
- Spokojnie, nic mi nie będzie - stwierdziła uśmiechając się lekko do młodej. Chciała jej pokazać, że taki byle deszczyk jej nie zatrzyma! Zwłaszcza, że sprawa była wielkiej wagi. Nie mogła się ot tak poddać.. Tylko... Co jeżeli to młodej przeszkadzał ten deszcz? No właśnie, o tym w ogóle nie pomyślała
- Chyba, że tobie deszcz przeszkadza. Jeżeli tak, to możemy się gdzieś zatrzymać i odpocząć - powiedziała przystając na chwilę. W końcu nie mogła pozwolić na to, żeby Ari się przeziębiła. Patrzyła na wilczątko oczekując odpowiedzi

Wilk podkulił ogon i przeciągnął uszy do tyłu. Rozejrzała się po okolicy moknąc od deszczu.
-A jeśli ci będzie? Wilki.. Nie lubią, gdy obcy przychodzą.
Nastroszyła futro i zaraz schowała się z powrotem pod jej ogony - głównie dlatego, że zaczęło wiać i kupka śniegu wzbiła się w powietrze otrzepując obydwa zwierzęta. To będzie ciężka droga, jakby natura wcale nie chciała aby dotarły na miejsce.
-Ty nie będziesz się z nami bić, prawda?
Mały łepek znów wysunął się spod swojej kryjówki, a czarne oczy zabłysły gdzieś na tle futerka.
-Jesteś taka miła. Nie chcę aby coś ci się stało.
Nie rozumiała potencjału jaki drzemał w innych, kojarzyła tylko wilki i ich siłę oraz liczebność. Była jeszcze dzieckiem, malutkim, nie rozumiejącym jak działa wiele spraw.

Wiatr ją przekonał. Trzeba się gdzieś zatrzymać. Tylko gdzie?
- No dobrze, zatrzymajmy się gdzieś - powiedziała, gdy wiatr nieco się uspokoił. Rozejrzała się za dobrą kryjówką
- Zdążyłam się już o tym przekonać - westchnęła smutno przypominając sobie tamten feralny dzień - Wilki zabiły moich rodziców i porwali mojego brata, gdy byłam mała - mówiła to smutnym tonem ze spuszczonym łbem. Czyżby zrobiła coś złego, że los tak okrutnie ją potraktował? No cóż, może w poprzednim życiu sobie na coś takiego zasłużyła?
- Tego nie jestem w stanie ci obiecać. Nie wiem, jak to się potoczy. Możliwe, że będę zmuszona się bronić, albo walczyć o brata - to powiedziała już poważnym tonem, trochę jak rodzic próbujący wytłumaczyć dziecku coś poważnego, albo dać mu przestrogę
Na ostatnie zdanie uśmiechnęła się
- Dziękuję ci. Jesteś pierwszym wilkiem, którego polubiłam, wiesz? - spytała machając lekko ogonami, które nie zakrywały Ari

Bolało ją słuchanie o takich sprawach. Owszem, brata swojej nowej towarzyszki widziała dawno temu... jednak wiedziała też, że niekoniecznie wszyscy, których obserwowała na spotkaniach z wilkami kończyli dobrze. Wtuliła się pyszczkiem do rozmówczyni i delikatnie ją polizała.
-Jeśli coś mu się stało... To ja mogę być twoją siostrą.
Słodkim dziecięcym głosikiem zapewniła towarzyszkę. Naprawdę ją polubiła, a historia zdawała się odrobinę rozmiękczyć serce wilczycy. Zresztą młoda zdawała się też być zmęczona, bo krótko po tych słowach przymknęła ślepia i zasnęła.


Tymczasem zza drzew dało się usłyszeć dochodzące wycie. Wilki. Na pewno były gdzieś niedaleko.

Nie da się ukryć, Keiko naprawdę polubiła Ari. stała się jej prawdziwą przyjaciółką w tak krótkim czasie mimo tego, że była wilkiem. Kto wie, może przekona kiedyś inne wilki, lub przynajmniej swoje dzieci, że lisy wcale nie są takie złe?
Poczuła takie przyjemne ciepło, gdy wilczątko stwierdziło, że z chęcią zostałoby jej siostrą. Nawet lekko się uśmiechnęła. W sumie to zawsze chciała mieć też siostrę do kompletu. Ari bu się nadawała, gdyby nie fakt, że to jednak wilk... No cóż, mówi się trudno
Gdy usłyszała wycie, zawarczała. Wilki. Chyba te złe, dorosłe. Stwierdziła, że nie będzie uciekać, w końcu i tak ją dopadną. A przynajmniej nie po ziemi.
- Trzymaj się mocno! - powiedziała dosyć głośno próbując obudzić wilczątko i zaciskając na niej ogony. Wskoczyła na pobliskie drzewo, które nie było jakieś szczególnie niskie. Tutaj nie powinni jej znaleźć

Ari ledwo się przebudziła, wciąż zaspana - niezbyt wiedziała co się działo, jednak starała się trzymać futra Keiko. W tym samym czasie przybyły wilki, która nie wyglądały zbyt przyjaźnie - nabierały do nozdrzy powietrze węsząc trop.
-Tata!
Na drzewie nie powinni jej znaleźć.. o ile małe wilczątko na jej plecach będzie cicho. To jednak zauważywszy w sennym amoku członka swojej rodziny nie zamierzało takie pozostać. Jeszcze trochę, a zwróci całkowicie uwagę reszty wilków. A może i to dobrze? W końcu chciała wrócić do rodziny. Gorzej, że owa rodzina nie zdawała się być przyjazna względem lisów.

A więc wśród tych wilków był jej tata... Chciałaby ją mu oddać, ale ze względu na własne bezpieczeństwo nie mogła. A mała jakby stąd skoczyła, to na więcej niż 100% by się połamała, a może nawet zabiła. Zdecydowanie za wysoko
- Ciii, nie mogą nas zauważyć - powiedziała do Ari bardzo cichym szeptem - Oddałabym cię im nawet teraz, ale ryzykuję własnym życiem. Lepiej, żebym odstawiła cię do domu niezauważona. Dobrze? - spytała spoglądając na wilczycę. Ona również w tej walce mogła ucierpieć. Nawet jeśli nie fizycznie, to psychicznie prawie na pewno. A tego nie chciała. Musiała zapewnić jej bezpieczeństwo pod każdym możliwym względem

Mała wilczyca cofnęła się głębiej w jej futro. Była przerażona i nie rozumiała dlaczego nie mogła już rzucić się na swojego ojca. Przecież był tak blisko - tuż pod drzewem. Wystarczyło tylko zejść, zawołać go, uwolnić się. Zaufała jednak Keiko i wczepiła się w jej futro wracając do milczenia. Czuła smutek, jako dziecko innych emocji raczej nie potrafiła opisać.. tylko kłucie w małym serduszku. Tęskniła do domu.
-...Nie sądzę, aby cię skrzywdzili..
Wyszeptała następnie już milcząc. Czuła się źle.
Reszta wilków w tym czasie obwąchiwała jeszcze teren. Na szczęście jednak ich łby skierowane były ku dołowi, a na drzewa nawet nie spojrzeli - cóż, najwyraźniej uznały, że trop im się po prostu urwał i przerwały na tą chwilę poszukiwania wracając w stronę z której przyszli.
-Szukali mnie?
Ari śmiała się dopiero, gdy ostatni z wilczych ogonów zniknął na drzewami. A i wówczas wyszeptała tak cicho, ze ledwo można było usłyszeć te dwa słowa.

Czuła, że Ari bardzo chciała do rodziny. Zupełnie jak ona, gdy dowiedziała się, że ją straciła. Przez dość długi czas nie mogła się pogodzić z tym faktem, ale gdy już to do niej dotarło... wpadła w głęboką depresję, z której ciężko jej było wyjść. Gdy w końcu się jej udało, zaczęła żyć samodzielnie. Z początku nie szło jej to nie najlepiej, ale kroczek po kroczku wkraczała w dorosłe życie. A teraz nawet pojawił się płomyczek nadziei, że gdzieś tam odnajdzie swojego zaginionego brata. Czy raczej porwanego
Chwilę przemilczała słowa młodej, dopóki sobie nie poszli. Potem ostrożnie położyła się na konarze
- Musimy chwilę tutaj zostać. Dopóki nie będziemy mieć całkowitej pewności, że znikną - wyjaśniła niezwykle cichym szeptem. Wiedziała, że wilki to szczwane bestie, które teraz mogą się czaić gdzieś w pobliżu na wypadek, gdyby Keiko zechciała zejść. Ale tak się nie stanie. Przynajmniej przez najbliższe kilkanaście minut

Nie rozumiala jej zbyt dobrze - posluchala, ze ma byc cicho, nawet wiedziala ze robi to dla jej bezpieczenstwa.. Nie wiedziala jednak dlaczego akurat jej rodzina i krewni mieliby atakowac kogokolwiek. Skulila uszy i na razie milczala. Musiala to sobie przemyslec, byla zbyt zmeczona.

Wilki odeszly, choc jeszcze przez chwile bylo slychac ich odglosy - tu szurajace liscie pod sniegiem deptane przez lapy, to wycie, to stlumione jakby rozmowy, z ktorych niestety nie dawalo sie nic uslyszec. Ostatecznie jednak po kilku dobrych minutach marzniecia na drzewie wszystko ucichlo, a jedyne co zostalo to szum wiatru hasajacego po lesie. Bylo juz bezpiecznie? Byc moze. Zawsze pozostawala tez mozliwosc spedzenia nocy na drzewie.

Odgłosy ucichły, więc Keiko odetchnęła z ulgą. Chyba już były bezpieczne. Jednak czy opłaca się dalej iść w taką pogodę? Chyba korzystniej będzie zaczekać do rana.
- Ari... Może prześpijmy się tu dziś, dobrze? Wolałabym nie iść w taką pogodę... poza tym robi się dość późno. Jutro ruszymy z samego rana - powiedziała układając pyszczek na łapach. Spojrzała w iluzję nieba, gdzie gdyby byli na powierzchni, powinny być gwiazdy. Ale są w Podziemiu, więc ich nie ma. Lisica cicho westchnęła. Tak bardzo chciałaby znów zobaczyć swoją rodzinę...
Myślenie nad tym wszystkim i ogółem ten dzień ją wykończył. Westchnęła i zamknęła oczy. Starała się zasnąć, jednak pozostawała czujna na każdy najmniejszy dźwięk

Młode wilczę już się nie odezwało. To był ciężki dzień dla nich obu i szybko zasnęły. Na szczęście w nocy przestało padać, do rana powinno futro wyschnąć spokojnie. Nie wiał też żaden wiatr - zdaje się, że nic nie powinno zakłócić snu obu dziewcząt. Zważywszy że zmęczone zapadły w głęboki odpoczynek.


Rankiem jasne płomienie iluzji słońca przebłyskiwały przez drzewa - ciekawym faktem było, że potwory potrafiły stworzyć takowe, regulując cykl dnia i nocy w Podziemiu. Co prawda do prawdziwego słońca było im daleko i raczej wyglądały niczym słabe światło, którym ktoś nieudolnie próbował oświetlić szerokie połacie terenu - jednak lepsze to od mroków jaskini!
Las wydawał się spokojny i bezpieczny - nie było słychać przeciwników, no chyba, że za takie zaliczyć ptakowate potwory które dawały koncerty gdzieś w koronach drzew.
Ari jeszcze spała, jako dziecko potrzebowała więcej odpoczynku. Przez sen nawet wtulała się w swoją przyjaciółkę.