Kącik Zakochanych

Norton dzisiejszego dnia postanowił udać się w nieco ustronne miejsce w celu posiedzenia chociaż chwilkę samemu by oczyścić umysł z negatywnych myśli. Z tego powodu też był on właśnie w tej chwili w miejscu zwanym ''Kącikiem zakochanych''. Siedział on spokojnie pod drzewem w takim miejscu, że normalny przechodzeń, czy osoba kierująca się w to miejsce z początku by go nie zauważyła. Przez dłuższy czas zajęciem Nortona było rozkoszowanie się świeżym powietrzem i spokojem, profilaktyczne piłowanie pazurków oraz bawienie się własnym ogonem, który wił się na boki. Kotek był tymi zajęciami tak pochłonięty, że nawet nie usłyszał, ani też nie poczuł zapachu zbliżającej się w jego stronę istoty. Dopiero, kiedy drzewo, o które się opierał lekko się zatrzęsło z powodu uderzenia w nie przez nieznajomego odwróciło jego uwagę od pilniczka. Norton nadstawił uszy i wąchnął kontrolnie. Wyczuł... nieznajomy zapach, w dodatku podobny do psiego. Bezszelestnie wręcz podniósł się on z ziemi i odsunął w tył, by następnie wyłonić się zza drzewa. Jego oczom ukazał się pies, lekko zdezorientowany pies. Wyglądało na to, iż to on właśnie przywalił w drzewo, przy którym ówcześnie siedział nasz kotek. Futerko na jego ogonku nastroszyło się, ponieważ strachliwy kot nie wiedział, jak zareagować na nieznajomego. Był on psem, a te dwa rodzaje potworów nie przepadały za sobą. Poza jego ogonem jednak nic innego nie było w dziwnym stanie gotowości do walki, a na pyszczku Nortona wymalowany był jak zwykle jego ciepły uśmiech. Kot oparł prawą rękę o biodro i spojrzał na psa stojąc od niego w odległości około 4, może 5 metrów. Tak dla bezpieczeństwa.

- Wszystko w porządku? Nieźle przywaliłeś w te drzewo. Hm, jestem Norton, chociaż pewnie cię to nie zaciekawi.

Rzekł dość głośno, chociaż w jego tonie głosu dało się usłyszeć nutkę strachu, ponieważ jak wcześniej wspomniałam, nasz kotek nieco bał się nowo przybyłego. Z grzeczności nawet się przedstawił! Cóż za niespodzianka.

Uf, na szczęście wszystko z nim w porządku! Kotek słysząc te słowa westchnął głośno z ulgą, zauważając, że psi przybysz nie jest co do niego wrogo nastawiony, a jego ogonek spokojnie opadł w dół i wisiał bezradnie w powietrzu. Norton od czasu do czasu pomachiwał nim na boki chcąc nieco go rozruszać w celu rozgrzania, bo jak wiadomo, w Snowdin panuje wieczna zima i chociaż ciało Nortona pokryte było całe ciepłym i mięciutkim futerkiem, to przy mocniejszym powiewie wiatru zimno panujące dookoła dało się łatwo wyczuć.
Kiedy nasz kociak zorientował się, że w sumie naszemu nowemu koledze potrzebna jest pomoc szybko doskoczył do niego i wyciągnął łapę w jego stronę chcąc pomóc psu podnieść się z ziemi. Pewnie nie za przyjemnie siedziało mu się w śniegu, który znajdował się wszech i wobec gdzie by tylko spojrzeć.

- Łap się i wstawaj.

Rzekł ze swym oczywiście wiecznym ciepłym uśmiechem na ustach, jednak chwilę później jego uwagę przykuła nowo przybyła istotka. W gruncie rzeczy pierwsze, co zdradziło u niego przybycie nowego towarzysza był głośny szelest liści, który wydały krzaki. Norton nie musiał czekać, by sekundkę, może dwie później ujrzeć małego koziołka odzianego w zielony sweterek.

- Jaki on słodki!

Pomyślał uśmiechając się jeszcze szerzej na widok nowo przybyłego stworzonka. Był taki malutki, uroczy i puchaty, że od razu wpadł Nortonowi w oko! Wyglądał też tak niewinnie, jakby się ich bał, jednak serce Nortona podbił on dopiero wtedy, kiedy cicho szepnął pare słówek chcąc wycofać się tam, skąd przyszedł. Kotek zamruczał cicho i wesoło i wciąż czekając, aż Doggo złapie jego łapkę w celu podniesienia się rzucił w stronę koziołka.

- Czekaj! Czy ktoś powiedział, że nie możesz tutaj zostać? Chodź, nie bój się!

Powiedział bardzo miłym i zachęcającym głosem wciąż uśmiechając się szeroko do istotki.

Na dziwne podejrzenia małego chłopca Norton zareagował dość głośnym zaśmianiem się pod nosem, co bardziej brzmiało jak chomiczy chichot. Spojrzał on rozbawiony na koziołka i ukrył swoją rozbawioną twarz za swoją fluffy łapką. Na prawdę wyglądali jak para zakochańców? Przecież on był kotem, Doggo był psem, huh, możliwe przeciwieństwa się przyciągają! Kto wie, co jeszcze na ich widok pomyślał sobie mały koziołek? Może warto też wytłumaczyć sytuacje, co by nic nieporządliwego się narobiło między nimi.

- Ja siedziałem pod drzewem, a on raptem w nie przywalił. Czy wydaje ci się, że od tego zaczyna się randkę w takim miejscu? Ktoś tu ma bujną wyobraźnie.

Powiedział żartobliwie spoglądając spodełba na istotkę, jednocześnie machając palcem przed sobą. Następnie podparł się on o stojące za nim drzewo i zaczął cicho potupywać nogą w ziemie.

- Jestem Norton, on o ile dobrze pamiętam nazywa się Doggo. Dopiero co się z psem poznaliśmy, a dzieciak zarzuca nam romanse, ha!

Klasnął łapką w udo i zgiął się w pół śmiejąc się głośno.

O nie! Przecież kotek miał coś do roboty, a całkowicie o tym zapomniał! Nie było nawet czasu, żeby się pożegnać z nowymi przyjaciółmi drogą głosową, odbiegł tak szybko jak tylko mógł machając im na pożegnanie swoją puchatą łapką, oraz posyłając im swój uroczy uśmiech. Sam nie wiedział kiedy wróci. Tam, gdzie aktualnie się wybierał było bardzo niebezpiecznie, ryzykownie, a by wrócić musiałby poświęcić bardzo dużo czasu.

Norton z.t.

Ciche odgłosy kroków stawianych w śnieżnych obłoczkach, dźwięk stukania pałką w ziemię, któż mógłby to być? Pies jak i koziołek nie musieli długo wyczekiwać, by dowiedzieć się, kto jest sprawcą tych wszystkich dźwięków, hałasów, ponieważ ich oczom ukazał się człowieczek wyglądający na jakieś 17 lat z fioletową czupryną, czarnymi okularami oraz płaszczykiem, który był dość mocno spruszony śniegiem. Nie trzeba było się domyślać, co stało za stanem płaszcza, bo lekkie zadrapanie na policzku chłopca połączone z płaszczykiem mówiło samo za siebie; pewnie wywalił się w zaspę dosłownie chwilkę wcześniej. Fioletowowłosy przystanął mniej więcej w bezpiecznej odległości od psa oraz koziołka, których kształty widział dość niewyraźnie przez czarne szkła okularów. Czyli nie on jedyny przybył tutaj posiedzieć w spokoju chociaż chwile.

- Ta dwójka ma sobie coś ważnego do powiedzenia, może są parą? Nie, mają zbyt dużą przepaść wiekową, nie wydaje mi się to realne.

Pomyślał uśmiechając się lekko w ich stronę i przechylił lekko głowę w bok przyglądając się sylwetką zebranych. Powinien się raczej przywitać, skoro przybył tu możliwie jako ostatni, czy poczekać chwilę na te dwie osóbki? Nie, czekać nie będzie, a skoro przyszedł i jest nowy w tym towarzystwie kultura nakazuje przywitać się jako pierwszy! Chłopaczyna wziął głęboki oddech i lekko opierając się o laskę ślepca zaczął swój krótki monolog.

- Dzień dobry, przeszkadzam wam w tym miejscu? Dzieje się tutaj jakaś ważna sprawa, w której nie powinienem brać udziału, czy mógłbym dołączyć się do waszego towarzystwa? Jeśli przeszkadzam, powiedzcie to wprost, a zmienię swoje miejsce pobytu. Nie chciałbym wam zawadzać.

Powiedział uśmiechając się szeroko, a po krótkiej przemowie przybrał on nieco głupkowaty, może raczej bardziej tempy wyraz twarzy, jednak jego kąciki ust wciąż były lekko uniesione w górę.

- Jeśli nie przeszkadzam to hm.. jestem Taddeus, Ted, Tadzik, jak kto woli.

Rzekł i lekko pomachał koziołkowi oraz psu w geście przywitania, a następnie lekko strzepnął większą ilość śniegu z jego płaszczyka. Dopiero teraz zorientował się, jak bardzo był on usyfiony białym, zimnym  puszkiem.

Chłopiec przyjrzał się małej, koziej, dziwnie mu znajomej istotce i uśmiechnął się szerzej. Jego reakcja na przybycie fioletka była nieco zabawna, z tego co wiedział to ostatnio niepokojąca ilość ludzi ląduje w naszych małych podziemiach, więc obecność kolejnego człowieczka nie powinna aż tak dziwić potwory. Przynajmniej nie teraz. Chłopak poklepał niziutkiego koziołka po głowie uspokajając go. Przecież nie uraził go tą reakcją, a ten najwyraźniej poczuł się niezręcznie. Oh, nie mają nic przeciwko pobytowi Taddeusa w tym miejscu, co oznacza, że w końcu może zawrze on jakieś nowe przyjaźnie!

- Dziękuje mały paniczu. Ah! I na zdrówko.

Rzekł i zaśmiał się cicho przymykając oczka, czego akurat widać nie było zza jego czarnych jak węgiel szkieł. Zrozumiał mała anegdotkę chłopca związaną z niechęcią wymieniania jego imienia i zastąpienie go słowem apsik, ale i tak postanowił ciągnąć ją dalej, tak samo w sumie jak kolejny towarzysz, pies stojący nieopodal niego. Chwila chwila... To był Doggo! Pamiętał go, kiedyś jego zadaniem było pozbycie się Taddeusa i odniesienie duszy do Asgora. Cóż, król sam się tym zajął. Fioletek póki co postanowił milczeć, nie mówić nic do Doggo na ten temat chociaż zauważył, że i ten coś w nim już kojarzy. Ale nie, nie tutaj, nie przy dzieciach.

- To jak ci naprawdę na imię, księciuniu?

Zwrot księciuniu użył dla zdrobnienia chłopczyka, chociaż to, co powiedział wydawało mu się dość trafne. Coś słyszał, mały książę wrócił do żywych.

- Pewnie to był nasz mały następca tronu, Asriel. Taddeus nie, domysły zostaw sobie na potem.

Pomyślał.