Upadłe Dziecko

Kolejny, spokojny dzień w Podziemiu. Nie wyglądało na to, by różnił się od innych. Słychać było nawet nieco przytłumiony przez szyby śpiew ptaków. Król Asriel jak zwykle siedział na tronie popijając swoją herbatę, tak jak za życia robił to jego ojciec. W końcu wstał i podszedł do okna. Zaczynało go to wszystko w sumie nudzić. Rzadko było cokolwiek do roboty, zazwyczaj wtedy, gdy jakiś człowiek spadał do Podziemi. Cieszył się, że przynajmniej Chara dotrzymuje mu towarzystwa. Gdyby nie ona, prawdopodobnie zanudziłby się w tym zamku na śmierć. Właśnie zaczął się zastanawiać, gdzie ona mogła się podziewać. Nie widział jej chyba od rana...

Wkroczyła do sali tronowej przeciągając się z lekkim ziewnięciem. Zbyt długo ostatniej nocy myślała i spaniem musiała odbić sobie stracony w ten sposób czas. A nie powinna, praca czekała!
-Cześć braciszku...
Nawet nie musiała się dobrze przypatrzyć, aby wiedzieć, że go tutaj znajdzie. Jak nie było go nigdzie w domu to zawsze gościł się wśród kwiatków. Był taki podobny do ojca.
-Wybacz, znowu zaspałam...
Zstąpiła na dywan z kwiatów zbliżając się do koziego króla. Jej włosy nadal były w lekkim nieładzie bo wstaniu z łóżka. Stroj na szczęście miała już nienaganny, wyprasowany i świeży. Na szyi zaś jak zawsze błyszczał jej naszyjnik. Gdyby ktoś jej nie znał przysiągłby, że z nim sypiała nawet by nigdy nie ściągać z szyi.
-Coś mnie ominęło poza śniadaniem? Bo zdaje się, że królestwo jeszcze stoi.

Usłyszał głos swojej siostry. Od razu spojrzał na nią i uśmiechnął się. Wyglądała tak uroczo, kiedy była zaspana
- Witaj, siostrzyczko - powiedział podchodząc do niej i śmiejąc się zmierzwił jej i tak już potargane włosy - Nic nie szkodzi. I tak nic się nie działo - mówił cały czas z tym swoim uśmiechem. Nigdy nie był zły na Charę. Nie miał do tego żadnych powodów. Nawet jeśli zrobiła coś złego, przebaczał jej. Mimo iż nie byli ze sobą spokrewnieni, była ona dla niego jak rodzina. Rodzina, którą niedawno stracił.
- Nie martw się, nie działo się nic... - miał już mówić dalej, ale przerwało mu wpadnięcie do sali tronowej przywódczyni Królewskiej Straży, Undyne
- Panie! Dostałam wieści z Ruin, że kolejne ludzkie dziecko wpadło do Podziemia! - mówiąc to cały czas klękała na jedno kolano. Asriel skinął głową
- Dobrze, za chwilę się tym zajmę - powiedział puszczając ją wolno. Sam natomiast zaczął przygotowywać się do podróży - Chara, mogłabyś zająć się królestwem pod moją nieobecność? Nie powinno potrwać to długo... - mruknął szukając jakiejś broni na wszelki wypadek

Zacisnęła usta w wąską kreskę gdy mierzwił jej włosy. No ładnie, kilka godzin jej łóżko tworzyło fryzuę, aby teraz on stworzył jej większy nieład niż jest normalnie. Nadymała policzki udając niezadowolenie. Zapewne by mu i coś odburczała, gdyby do sali nie wpadła rybia strażniczka. Powitała ją skinieniem głowy... A cóż to za wieści miała? Kolejne ludzkie dziecko? Jakaś część jej nagle zalała jej umysł usilnie naciskając, aby się tym zajęła. Bez słowa odprowadziła wzrokiem do wyjścia Undyne i zaraz zaciekawiona obserwowała za królem. Nie ruszała się, jedynie obserwowała krzątaninę Asriela.
-Braciszku.. A może ja pójdę się tym zająć? Wiesz, sądzę, że człowiek poczuje się lepiej jeśli spotka kogoś podobnego do siebie. -Posłała mu słodki uśmiech, jakby znów była jego malutką siostrzyczką, która próbuje wymusić słodycze -Poza tym widzę, że nie jesteś na siłach. Odpocznij w zamku, a twoja u-lu-bio-na siostra się zaopiekuje człowiekiem! Jak mówiła mama - ładnie się przywitaj i zacznij miłą rozmowę.

Spojrzał na siostrę. Zrodził się w nim wewnętrzny konflikt. Pozwolić jej, czy nie pozwolić? W sumie po części miała rację. Lepiej, żeby swój spotkał swojego. Asriela mogłaby się wystraszyć z wyglądu. Bo w rzeczywistości był niezwykle łagodnym potworem. Dodatkowo rzeczywiście, ostatnimi dniami miał sporo obowiązków i był już nieco tym zmęczony. Ale jednocześnie martwił się o nią, nie wybaczyłby sobie, gdyby cokolwiek jej się stało
- Jesteś pewna, że dasz sobie radę? - spytał podchodząc do niej i kładąc jej dłoń/łapę (niepotrzebne skreślić) na ramieniu - Wiesz dobrze, że to może być nie bezpieczne. A ja się o ciebie martwię. I to prawda, jesteś moją ulubioną, ale też jedyną siostrą. Więc jeśli chcesz koniecznie tam iść... nie będę cię zatrzymywał. Ale bardzo cię proszę, uważaj na siebie - ciągle patrzy na nią zatroskanym wzrokiem, jak ojciec puszczający córkę pierwszy raz samą na jakąś bardzo długą wycieczkę. Ale jak to on - zawsze był trochę za bardzo przewrażliwiony

Wiedziała, że brat będzie się o nią martwić, zawsze taki był! Owszem, wciąż pozostawała człowiekiem, jednak lata spędzone w Podziemiu nauczyły ją wielu nowych umiejętności, a ona sama już nawet nie wyobrażała sobie, że mogłaby jeszcze kiedyś mieszkać wśród ludzi.
Przekręciła oczami nadal utrzymując naburmuszoną minę.
-Jestem dorosła, poradzę sobie. -Złapała ręką za jego łapkę i z zaskoczenia ucałowała Asriela w czoło.. no, może troszkę niżej, gdyż brat był od niej wyższy i niezbyt potrafiła wszędzie sięgnąć. -H-Hej, nie masz co się bać, nikt przecież nie zabije księżniczki.
Stanęła na chwilę na palcach i sięgnęła ręką jeszcze czochrając mu futro na głowie. Następnie zaśmiała się pod nosem i zaczęła się kierować w stronę wyjścia.
-Nie czekaj na mnie z kolacją, wrócę za kilka dni! -Podniosła rękę do góry -A jak znajdziesz jakieś przypalone zwłoki z serduszkiem na szyi to ja. -Zażartowała sobie z niego odwracając się na chwilę -Pamiętaj też, nie przesadzaj z jedzeniem, bo zrobisz się tłuściutki jak tata... I jakbym umarła to nie waż się ruszać mojej czekolady! Aaaalbo... -Znów obróciła się w stronę wyjścia -...wezmę ją ze sobą królewska kuleczko

Westchnął na jej słowa. Niby to były żarty, ale jednak... No cóż. Chyba nic na to nie poradzi
- Hej! - zawołał, kiedy zmierzwiła mu czuprynę. Nawet cicho się zaśmiał. Przekonała go. Niech idzie. Zatrzymywał jej nie będzie. Nawet jeśli by chciał. Jest dorosła, więc sama może o sobie decydować. Westchnął cicho i usiadł na tronie. Rzeczywiście przydałby mu się mały odpoczynek. I nareszcie może na spokojnie poukładać sobie wszystkie swoje myśli. Oparł głowę na łapie. Dzień w królestwie zapowiadał się dość spokojnie

Posłała bratu jeszcze całusa i całkowicie wyszła z sali tronowej. O Asriela się nie martwiła, ostatnio faktycznie dużo przeszedł jednak był silną kózką. No i bycie królem w tym miejscu wcale nie było aż tak złe - większość zadań wypełniała i tak Undyne.. A przynajmniej tak to Chara widziała.
Jak zapowiadała bratu, tak zrobiła i zabrała czekoladę z kuchni ich domostwa. Po drodze pewnie coś przekąsi, wszak do Ruin było dość daleko a ona.. cóż, głodomor był z niej spory. Spojrzała jeszcze na telefon i nie czekając wyruszyła z Zamku w stronę Rdzenia. Więc teraz musi znaleźć ludzkie dziecko, tak? Ciekawa była jak to się potoczy. Teraz, zostawszy samą czuła, że znów budzi się w niej walka. Jakiś słodki głosik zaczął w jej umyśle szeptać, że i tym razem wszystko skończy się jak ostatnio, a ona zostanie z krwią dziecka na rękach. Asriel się zirytuje jak znów trzeba będzie załatwiać jej nowe ubranie!

Tak więc naszą wycieczkę po wyjściu z zamku rozpoczynamy od stolicy. Jak zwykle było tu dość tłoczno. Ciężko było się przecisnąć, a już zwłaszcza kiedy jeden z potworów cię zauważył i wykrzyknął "Księżniczka Chara!". Tuż po chwili byłaś otoczona dużą grupą potworów, które chciały autograf, zapytać cię o coś, lub po prostu na ciebie popatrzeć. Zrobiło się strasznie gwarno i tłoczno, zapewne myśleli, że jesteś na spacerze. Ale czasu niestety nie miałaś zbyt wiele. Co jeśli dziecko spróbuje samo wyjść i sobie coś zrobi? A może to jednak dobrze? Odezwie się teraz w tobie ta dobra, czy zła strona? W każdym razie trzeba w jakiś sposób rozgonić tłum. W jaki sposób zamierzasz to uczynić?

A miało być tak spokojnie.. A tu tłum nagle. Bycie ważną osobistością miało też swoje złe strony i Chara bardzo często o nich zapominała. Zamrugała zdziwiona rozglądając się po potworach. Jakiś głosik w jej głowie podpowiadał jej, aby ich po prostu odepchnęła i bez słowa poszła dalej... jednak ona nie posłuchała, pokręciła głową i posłała zgromadzonym delikatny uśmiech.
-Ja... B-Bardzo się spieszę, muszę załatwić parę spraw dla brat... Króla Asriela. Chętnie bym wam potowarzyszyła ale niestety.. Możemy się przejść do Rdzenia, dalej już... rozumiecie.. Sprawy królewskie.
Może to ich jakoś przekona. Przekręciła oczami i spróbowała chodź trochę zachęcić tłum aby dali jej spokój.. albo chociaż nie przeszkadzali. Do Rdzenia mogą z nią nawet iść, dalej pewnie się znudzą i dadzą jej robić co należy.

Tum był nieco rozczarowany tym, że nie masz dla nich czasu. Ale potwory na szczęście zrozumiały to i się rozpierzchły. Kilka z nich rzeczywiście towarzyszyło ci w drodze do Rdzenia, głównie to były te, które po prostu chciały na ciebie popatrzeć. Szły w milczeniu, a przynajmniej tak ci się zdawało - nawet jeśli cokolwiek by mówiły, gwar stolicy je zagłuszał. Co jakiś czas mogłaś także usłyszeć pstrykanie aparatów, lub też zobaczyć same flesze. Na szczęście nie były to media, a widocznie jacyś fani rodziny królewskiej.
W każdym razie resztka tłumu rozeszła się przy windzie do Rdzenia. Stał tam teraz tylko jeden potwór, Astigmatism, który widocznie szedł do pracy. Zauważył cię, ale chyba nie rozpoznał. No cóż, one w końcu słyną ze swojego słabego wzroku. Dlatego tylko chwilę cię przyjrzał, po czym znów skierował swój wzrok na windę. Może to i dobrze, że cię nie zaczepił? W końcu teraz będziesz miała chwilę spokoju

Nie przeszkadzała jej obstawa jaka z nią szła do windy. Po tylu latach przywykła już do bycia swoistą celebrytką. Zresztą tak jak się spodziewała - potwory doprowadziły ją tylko do RDZENIA i zostawiły. Pomachała im na pożegnanie, aby zadowolić "poddanych" (lubią takie drobne gesty, czyż nie?) i z westchnięciem weszła do środka windy. Na Astigmatism rzuciła przelotnie wzrokiem, jednak nie wydawał się zbyt rozmowny. I dobrze, nie miała jakoś ochoty na rozmowę z nim i jakiekolwiek zabawy. Udała BARDZO zajętą wyciągając telefon. Cóż, może i dopiero co opuściła Nowy Dom, ale doskonale wiedziała jaki jest jej brat. Wystukała więc smsa.


Dołączyła na końcu rozmowy uśmieszek i serduszko. Cóż, to powinno go uspokoić.. i mieć z głowy dawanie znaku życia bratu przez najbliższy czas. Teraz mogła zająć się przejściem przez CORE.
Oby tylko ta winda działała.. nienawidzę tego miejsca.

Po kilku minutach winda przyjechała. Wychodzące potwory widocznie bardzo się spieszyły, bo jedyne co zrobiły, to tylko ci pomachały i od razu gdzieś pobiegły. Bardzo prawdopodobne, że do swoich prac. W każdym razie wsiedliście do windy. Astigmatism nacisnął przycisk, po czym winda ruszyła. Po chwili otrzymałaś SMS'a od Asriela:


Już przez sam ten tekst mogłaś wyczuć jego troskę. Ale w zasadzie ledwo przyjechałaś i już byliści na miejscu. O dziwo na dole nikt nie czekał. Astigmatism wyszedł od razu po otwarciu drzwi windy i rozpoczął patrol CORE. Wyglądało na to, że w okolicy nikt nie wiedział o dziecku, które dosłownie przed chwilą spadło do Podziemia. Albo może ich to ne obchodziło? No cóż, kto to wie. W każdym razie drzwi cały czas stały przed tobą otworem. A może jednak wolałaś zostać w tej windzie?

Przekręciła oczami na sms od brata. Za bardzo się martwił. Stanowczo ZA BARDZO. Wiedziała, że ma ją tylko jedną.. ale ej, miał też całe królestwo na głowie! Odłożyła telefon, na razie nie będzie jej potrzebny.
Potworami nie za bardzo się przejmowała - owszem, wymieniała się z nimi drobnymi powitaniami, machnęła pary razy głową i ręką, jednak nic więcej. O wiele bardziej interesował ją fakt, że jeszcze nikt w tym miejscu nie był poruszony. Cóż, dziękować, że wieści po Podziemiu aż tak szybko się nie rozchodzą.. no i że Undyne nie jest zbytnio gadatliwą Rybą.
Gdy tylko winda dojechała na miejsce ruszyła przed siebie, dziękując, że działała normalnie. Nie znosiła CORE, wywoływało u niej swoiste dreszcze, więc jak najszybciej się z niego wydostała w stronę kurortu MTT. Oby tylko tam jej nikt nie zaczepił.. to ostatni punkt zwrotny, potem już tylko Hotlant, wodospady.. i oh, dziecko zaszłoby tak daleko?

W kurorcie MTT było równie tłoczno jak w stolicy. Wiele potworów chodzących w tę i we w tę. Wszyscy wydawali się być zajęci swoimi sprawami, głównie rozmawianiem przez telefony. Jednak nie przeszłaś zbyt daleko, bo zaczepiła cię grupka nastolatków (widocznie z Waterfall, bo większość grupki stanowiły syreny).
- Księżniczka Chara?
- Co cię tutaj sprowadza?
- Możemy zrobić sobie z tobą zdjęcie?
- Można autograf?
Wszyscy pytali jedno przez drugiego robiąc przy tym wielki gwar. Wyglądało na to, że raczej się nie odczepią, dopóki nie dasz im tego, czego chcą. No chyba, że załatwisz to przemocą. Ale przy takiej grupie potworów wokół może ci to mocno zepsuć reputację...

Nędzne głupie kreatury. Nie mają lepszych rzeczy do roboty?
Głos w jej głowie zaczął podrzucać jej makabryczne obrazy - a gdyby tym nastolatkom zrobić krzywdę? Odczepić się od nich raz na zawsze. Chara aż musiała pomagać głową.
Nie, zostaw to na człowieka. Potwory są twoimi przyjaciółmi, ludzie są wrogami.
Wmawiała sobie te słowa miliony razy aż nie nauczyła się, że prawdziwym wrogiem są tylko właśnie przybysze znad góry Ebott. Wiedziała, że czasami dziwny głos siedzący w jej głowie próbował ją przeciągnąć również w opozycji do potworów. Była jednak silna - jej przybrany brat też w końcu był jednym z kreatur zamieszkujących Podziemie.
-Witam kochani! -Posłała nastolatką swój zwykły uśmiech. Udawany, jednak tak wyuczony, że nawet nikt się by nie zorientował, że wcale nie jest szczęśliwa -Robię za pomocniczkę brata. I tak, możecie, autografy, zdjęcia.. -Ledwo powstrzymała się przed przekręceniem oczami. W zamian tylko zachichotała jak jakaś nastolatka -...tylko muszę niedługo być już w Hotland... Nawet ja nie mogę się ociągać jak pracuję dla króla.

Nastolatki tuż po odpowiedzi zaczęły piszczeć, jakby właśnie spotkały Mettatona. Zapewne przy nim piszczałyby jeszcze głośniej, ale spotkanie z członkiem rodziny królewskiej też było fajne... Przynajmniej według nich. Zdjęcia i autografy zajęły może z 5 minut, po czym droga była wolna. Wyszłaś, żeby czasem nie nie podeszło do ciebie więcej ludzi. Tuż po wyjściu w twarz buchnął ci już okropny skwar Hotland. Dziś było wyjątkowo duszno. Ale przynajmniej za wiele potworów się tutaj nie kręciło. Wolisz skorzystać z windy, czy trochę sobie przedłużyć trasę i przejść całą drogę na pieszo?

Wytrzymała jakoś te kilka minut. Jej druga strona podszeptywała niewybredne komenatrze na temat potworzych nastolatków, jednak jak zwykle ignorowała ją udając normalną dziewczynę. No, na ile normalnym można było być będąc księżniczką.
Pożegnała wszystkich miłym machnięciem ręki i jak najszybciej sie ulotniła... Do Hotland. ŚwiętamatkoTorielczemutuzawszejesttakciepło. Może użyć windy? Dobry pomysł. Prawie 10 lat w tym królestwie i jeszcze nie nauczyła się jak działają tutejsze zagadki - zwykle lądowała gdzieś w bocznej części Hotland i dzwoniła do Asriela aby jej pomógł. Albo kogoś zaczepiała. Albo siedziała i płakała nad swoim losem bo zginie marnie.. do póki ktoś jej nie pomógł. KOCHAŁA ZAGADKI. Ale nie W TEMPERATURZE JAKIŚ 50 STOPNI.
No nic, skorzysta z windy. O ile działa. Jak nie działa to się przejdzie... Hej, może Muffet będzie miała trochę słodyczy znowu?

Winda przyjechała prawie od razu. To pewnie przez to, że nawet ten upał przeszkadzał nawet ognistym potworom. Oczywiście w windzie nie było klimatyzacji. Co gorsza, po niezbyt długiej chwili do windy wsiedli również Pyrope i Vulkin, pzez co temperatura znów wzrosła. Wysiedli przy poziomie R2, ale i tak temperatura została taka, jaka była.
W końcu wysiadłaś na parterze. Tu było nieco chłodniej, ale szału nie było. Znów miałaś dwa wyjścia - albo przejść spacerkiem na pieszo po Waterfall, albo może lepiej było przepłynąć łódką? Trzeba się tylko było upewnić, że Flisak jest w przystani

Ledwo po wejściu zaczęła się wachlować. Wcisnęła się dosłownie w kąt małego pomieszczenia i machała ręka przed twarzą. Dlaczego te ubranie musiało mieć aż 3 warstwy!? Oh tak, ona przecież nie była potworem, nie miała żadnej super mocy ani nic, miała tylko głupią LUDZKĄ skórę, której ciepło przeszkadza!
Gdy tylko winda się zatrzymała na wybranym miejscu wyskoczyła z niej i popędziła w stronę Wodospadów. Mniejsza z łódką, ona jedyne o czym myślała to JAK NAJDALEJ UCIEC Z TEGO PRZEKLĘTEGO MIEJSCA. Koniec, wróci do zamku to użyje całej swojej mocy byleby przekonać brata że potrzeba drugiej windy. Z KLIMATYZACJĄ. OCHŁADZANEJ. Z ZAKAZEM WSTĘPU DLA WSZYSTKIEGO CO PŁONIE I JEST GORĄCE.
Dobiegła do góry prowadzącej pomiędzy Hotland i Wodospadami i.. padła. Choć na chwilę, gdzie było powietrze, gdzie nie walił żar. Trudno, przejdzie się, spacer jej nie zaszkodzi, prawda? To nie tak, że człowiek się może wspiąć na górę i sobie uciec, ha ha.
Leżała jeszcze chwilę na podłodze pod migającym ekranem z napisem "WITAMY W HOTLAND". Nie, nie chce być tam witana. PRZYNAJMNIEJ NIE TERAZ. Nie ruszy też się, na razie poleży, podłoga jest taka przyjemna, taka chłodna.
Zerknęła na telefon. A może brat pisał? Jak nie to chociaż sprawdzi godzinę. Wszystko aby chwilę odpocząć po tym zaduchu. Na przyjemnej podłodze.

Telefon milczał, wyglądało no to, że Asriel albo jest zajęty, albo może nie chce ci przeszkadzać. W każdym razie przejście z Nowego Domu do Waterfall zajęło ci... 20 minut. Tak, właśnie. Tylko 20. Więc przy dobrych wiatrach w Ruinach będziesz prawdopodobnie za jakąś godzinę. Może pół, jeśli popłyniesz z Flisakiem.
W każdym razie rzeczywiście, tutaj było znacznie chłodniej. Już stąd było słychać spokojny szum wody i szeptanie Echo Kwiatów. Niczym nie zmącony spokój. Można by wręcz powiedzieć, że Waterfall trochę opustoszało. Oczywiście nie było to prawdą, potwory były, ale chyba zachowywały się niezwykle cicho. Zechcesz się podnieść i ruszyć dalej, czy ta ziemia jednak jest zbyt wygodna, żeby się z niej podnieść?

Może oddychać.. cud. I się nie spaliła... większy cud! W tej chwili aż pożałowała brata, ojca i matki - jak oni mogli władać tym przeklętym żywiołem? Poza oczywiście faktem, że byli na niego odporni. Nie, nie, nie, ona pozostanie człowiekiem, spokojnym.. najlepiej trzymającym się jak najdalej od Hotland!
Ostatecznie wstała z podłogi i otrzepała królewskie ubranie. Poprawiła też włosy. Trzeba było iść dalej. Zresztą Wodospady nawet lubiła, dawno w nich nie była i chętnie znów odwiedzi to miejsce. Rzeźkim ruchem wyszła więc z góry na której uwielbiała przesiadywać Undyne. A nóż ją spotka? Nawet lubiła Rybę.. znaczy w tej linii czasowej. I chodź czasem ta zła strona charakteru miała ochote ją zamordować, to sama Chara nigdy tego po sobie nie dała poznać. Poza tym.. hej, to ona zabiła te wszystkie dzieci w tajemnicy przed całym królestwem.. lepiej więc było trzymać Undyne blisko aby jej nie podejrzewała!

Niedługo po wyjściu z góry natrafiłaś na most. Miał już swoje lata, więc przy przechodzeniu przez niego zaczął skrzypieć. Jedna z desek nawet załamała się pod twoją stopą, więc zrobiło się z lekka niebezpiecznie. Na szczęście poza tym nie było żadnych niedogodności.
Na domiar złego (a może nie?) tuż po chwili dostałaś SMS'a od Asriela. Chyba jednak zaczął się martwić twoim milczeniem...

Hej, siostrzyczko, gdzie już jesteś? Wszystko dobrze? Nic ni nie jest? Odpisz koniecznie!

Z następnego pokoju słychać było cichy szept Echo Kwiatów. Raczej żadnych wartościowych informacji nie miały, więc można je ominąć. Chyba, że jednak wolisz ich posłuchać

Przeszla ostroznie przez most. To tez powinni naprawic. Zdecydowanie!
Co ten Asriel godzinami robil, ze co rusz jakies problemy?
Coz, reszte drogi przejdzie juz sama - Wodospady i Snowdin byly o wiele bardziej spokojnie niz Hotland, Rdzen czy co dopiero Nowy Dom! Poza tym.. napawaly ja wspomnieniami, tymi dosc milymi zreszta, jak jako dziecko wymykala sie z bratem aby posluchac szepczacych kwiatow... czy chlapala sie z Asrielem w kaluzach w jaskiniach, gdzie wiecznie padalo... Albo gdy chodzila obrzucac sie sniezkami w lesie Snowdin... A potem zasmarkana lezala w lozku, bo w przeciwienstwie do Asriela ne posiadala futra i ciagle sie zaziebiala. Hah, stare czasy, co? Trafiajac juz na pole kwiatow wziela do reki naszyjnik z sercem... i dopiero sobie przypomniala, ze jakies kilka minut wczesniej miala odpisac bratu! Przysiadla przy jednym z kwiatkow przy okazji sluchajac co mial do przekazania i zaczela pisac smsa:


Wolala sie zapytac - a noz ktos spotkal je i nie dajcie bogowie zlapal? Nie, Chara musiala odnalezc je jako pierwsza! Jakis glos wewnetrzny jej to mowil! Po co ona w ogole sie zatrzymala? Zerwala sie z ziemi i rzeskim ruchem zaczela isc prosto w strone Snowdin, najkrotsza z drog... znajac jej szczescie pewnie i tak trzy razy zbladzi, dwa razy trafi do Temmie i dopiero za piatym razem wyladuje w poblizu Snowdin!

Echo Kwiat ciągle powtarzał słowa Undyne, która widocznie mówiła do siebie biegnąc do was
- Rany, ten człowiek już nie miał kiedy spaść! Muszę się pośpieszyć! - to wszystko, co mówił.
Na odpowiedź od Asriela też nie trzeba było długo czekać:

Tak, dobrze to pamiętam!
Raz nawet złapałem przez to przeziębienie.
No ale nic, szybko ci nawet idzie.
I nie, Undyne nie było. Założę się, że dziecko nadal jest w Ruinach

Możliwe więc, że Undyne wróciła już do domu. A może jeszcze gdzieś się na chwilę zatrzymała? Kto wie...
Postanowiłaś iść najkrótszą drogą. Niestety wiodła ona przez bagna, w których akurat dzisiaj było bardzo łatwo ugrzęznąć. Może lepiej wybrać nieco dłuższą drogę?