Wilcza dolina

Temat: Wilcza dolina Pon Gru 12, 2016 11:36 pm

Spacerując lasami Snowdin można natrafić na pokrytą śniegiem wielką łąkę o nierównym terenie - w wielu miejscach trafiały się wyrwy, zewsząd wyrastały kamienie, a gęste krzaki potrafiły kryć kilka dołków. Niektóre z miejsc w całości zakrawają ośnieżone rośliny, inne zaś wydają się suchą ziemią skutą lodem - można znaleźć tutaj więc dowolne podłoże, jakiego się pragnie. Oczywiście przybywając tutaj należy pamiętać o tym, że nazwa tego miejsca nie jest przypadkowa - często pałętają się tutaj wilkowate.

Pomysłodawcą lokacji jest Toriel

Temat: Re: Wilcza dolina Sro Gru 14, 2016 8:51 pm

Inferno cicho westchnęła - bycie złym jest naprawdę męczącą robotą, chociaż bardzo satysfakcjonującą. Starała się zachować spokój, co przy jej temperamencie było czymś wręcz absurdalnym. Podjęła jednak ową próbę, musiała się skupić dla dobra planu. W końcu chciała, by wszystko przebiegło zgodnie z wcześniej ustalonym przez nią harmonogramem, którego rzadko się trzymała, lecz wolała mieć ustalone i sporządkowane co i jak, w razie czego gdyby dopadła ją jakaś skleroza... Smutno odetchnęła. Potrzeba jej teraz człowieka, jakiejś... Pożywki, nawozu do wchłonięcia. Tak miało to przynajmniej wyglądać, Nekromantka jednak zapomniała o tym, że ostatni człowiek... Kiedy wpadł?... Zdaje się, że dawno, dawno temu. Więc albo weźmie się za tych słabeuszy - potworów, lub będzie czekała wieczność na nadejście jedzenia. No i trzeba wziąć pod uwagę też fakt, że to jedzenie może się bronić. Najpierw jednak powinna się pozbyć tych soków życia na jej rękach, w innym wypadku ktoś weźmie ją za dziwaczkę...

Gość

Ciche kroki Taddeusa słyszalne jak myślał tylko dla niego rozbrzmiewały w zapyziałej okolicy, do której raczej nikt się nie zapuszczał. Biała laska wiecznie w jego dłoniach, czarne okluary na nosie, zaśnieżony płaszcz spowodowany wiecznymi upadkami w zaspy, które przeżywał chłopak przez swoją nieuwagę. Fioletowowłosy odczuwał dziwny niepokój przechadzając się przez tą część lasu, jakby wiedział, że czeka go tutaj jakieś niebezpieczeństwo. Jakby wiedział, że coś mu się tutaj stanie. Chłopaczyna zacisnął swoją dłoń mocniej na białej lasce trzymając palec na ledwowidocznej linii, która oddzielała jego rączkę od miejsca ukrytego miecza. Jego wzrok coraz gorszy, a on odczuwał, że będzie musiał mocno się bronić. Od naprawdę długiego czasu nie przepełniał go wewnętrzny strach w takich ilościach, chociaż na strachu się nie kończyło. Pozostawała także ekscytacja.

Ciche westchnięcie, dźwięk, który obił się o jego uszy. Ton głosu nieznany. Czyli nie mylił się, nie jest tutaj sam. Kroki starał się stawiać coraz ciszej, coraz to uważniej by przypadkiem znów nie upaść i nie wturlać się komuś pod nogi. Uczucie niepokoju nasilało się w nim coraz bardziej. Zaczynało go to troche już denerwować, jednak tego nie okazywał. Dlaczego tak się bał? Bo ledwo widział pomimo okularów? A może wyczuwał obecność kogoś, co nie posiada ani ludzkiej, ani potworzej duszy. Ba, nie posiadało jej wcale.

Chłopiec podniósł laskę z ziemi, by nie robić nią zbędnego hałasu. Nie tylko on miał w podziemiach genialny słuch i inne zmysły. Swoją broń trzymał, jakby był gotowy do ataku w każdej chwili, mimo swojego okropnego wzroku. Po chwili spokojnego spaceru, podczas którego starał się jak najdokładniej rozglądać się po otoczeniu przez szkiełka swoich czarnych okularów dojrzał on nieznana mu sylwetkę. Przyjrzał się jej i to bardzo dokładnie.

- Przepraszam, jeśli przeszkadzam. Wie pani może, gdzie jest stąd wyjście? Zgubiłem się.

Oczywistym dla niego było to, że blefowal. Musiał sprawdzić reakcję osoby, która wydawała mu się podejrzana. Krótka analiza otoczenia, profilaktyczna.

» Wilcza dolina