Niezwykła Przygoda Doggo

Kości. Szkielet. Nagle stałem się naprawdę pobudzony. Szybko uniknąłem nadchodzącego ataku. Zacząłem podbiegać do tego który mnie zaatakował i spróbowałem go jakoś uspokoić. Przed tym po raz kolejny zawołałem po pomoc. - Undyne! Ten szkielet! Coś mu się stało! - Chyba tym razem powinna mnie usłyszeć. Chyba.

Undyne wstała. Usłyszała twój głos nawet z dalszej odległosci i szybko skoczyła, znajdując się tuż obok ciebie. Papyrus, wsciekły, atakował twoją osobę. Bez dłuższego namysłu zaatakowała swojego przyjaciela szkieleta. Włócznie poleciały, a po chwili pomiędzy nimi stworzyły się magiczne linki z energii. Jakby stworzyły one siatkę na szkieleta. Na razie byłes bezpieczny. Ale może warto usunąć się stąd, co ?

Pomyślałem że teraz najlepszym wyjściem byłaby ucieczka i poszukanie innych strażników. Czułem że Undyne przyda się pomoc. - Undyne, pobiegnę po wsparcie! - krzyknąłem po czym wybiegłem w las uważając aby na nic nie wpaść ani się nie potknąć jednocześnie starając się biec jak najszybciej. Ten szkielet oszalał. Coś w niego wstąpiło. Obym tylko nie wpadł na tego dziwnego człowieka który go tak urządził. Inaczej taki los mógłby i mnie spotkać.

Oczywiscie, musiałes wykrakać to, prawda ? No cóż, biegłes. I jak to zwykle w twoim wykonaniu się dzieje, upadłes. No cóż, w końcu nie widzisz najlepiej, czyż nie ? No, ale... straciłes równowafę i poleciałes wprost na jakąs osobę. Jakiego to musiałes mieć pecha, gdyż wpadłes prosto na tego samego człowieka. Twoje oczy zrównały się z jego oczami. Mogłes widzieć te puste, czarne oczy. białka, źrenice oraz tęczówki były całe czarne. Co więcej, wyglądało to jak lejący się wciąż płyn.
Człowiek odrzucił cię w powietrze. Następnie rzucił w ciebie kilkoma mrocznymi strzałami. Chyba gorzej być nie mogło.

To był ten człowiek. Wystraszyłem się. Zabije mnie? Gdy rzucił we mnie strzałami spróbowałem jakoś się osłonić. Ze strachu nie mogłem się ruszyć. Czyżby to był już mój koniec? Czyżby miało mnie spotkać to samo co tego szkieleta? Gdyby jakaś strzała mnie trafiła spróbowałbym ją wyjąć. Cały się trzęsłem. Spojrzałem na tego człowieka. - K-kim ty jesteś? - spytałem go.

Nie miałes szczęscia. Strzała cię trafiła. Niby nic strasznego, ale... no to nie była zwykła strzała, jak zapewne już zdążyłes się przekonać. ze strzały zaczęło się do twojego organizmu wlewać czarna dziwna ciecz. Mogłes poczuć wielki ból. Cierpienie, do którego dojsc nie powinno, a jednak się pojawiło. Twoje oczy powoli zaczeły zmieniać się z normalnych na w pełni wypełnione cieczą. Cieczą zwaną Hatem. Wszystko cię bolało. Powoli zacząłes się slinić. Dostałes chyba wscieklizny.
A człowiek nic tylko sie smiał.

Bałem się. Ta strzała mnie trafiła, po krótkiej chwili spróbowałem ją jakoś wyjąć. - Czy skończę jak tamten szkielet? Czy będę atakować moich przyjaciół i rodzinę? Nie chcę tego! - myślałem. Już nic nie widziałem... właściwie już się do tego przyzwyczaiłem, ale teraz nie mógłbym już nic zobaczyć przez tą ciecz w moich oczach. Na dodatek śliniłem się strasznie. Słyszałem śmiech tego człowieka. Dlaczego on to robił? I jakim cudem? Undyne mówiła nam że oni nie potrafią używać magii! Czyżby się myliła?

Tak. Ludzie nie potrafią zazwyczaj i ani Undyne ani nikt inny nie mylił się w tej kwestii. Ale widzisz, miałes doczynienia z człowiekiem z duszą hate'u.
- Używam magii, gdyż nie jestem zwykłym człowiekiem. Mam duszę HATE'u. Czy wiesz co to znaczy ? Jestem demonem. A to znaczy... że ani człowiekiem, ani potworem. - powiedział demonicznym głosem i znów się zasmiał.
Jednak nagle cos pojawiło się na horyzoncie. Był to ktos, kto wyglądał jak człowiek w szacie z runą delty. Posiadał jednak białe skrzydła, wielki miecz ze skrzydłami oraz otaczała go biała poswiata. dotknął twego ramienia, co powinno spowodować wyleczenie. Niestety, Było już za późno. Oczy zaswieciły ci się na czerwono. Demon opanował twoje ciało. Człowiek który obok stał zniknął. Zamiast niego na ziemii leżał pięcioletni chłopczyk. Teraz demon przejął twoje ciało. stałes się wsciekły i pałałes żądzą zabijania.
- Wyjdź z niego, mój upadły Bracie !! - powiedział Anioł

Nagle ból ustał i... poczułem że chce zabijać. Pragnę tego jak jeszcze nigdy wcześniej. Spojrzałem na tego dziwnego człowieka który dopiero przyszedł. Nie słuchałem za bardzo tego o czym tam mówił. Po prostu zamachnąłem się mieczami aby go zaatakować. Chciałem zobaczyć jak krwawi. Chciałem widzieć jego ból i cierpienie. Uśmiechałem się przy tym jak szalony. Czułem nawet że niedługo zacznę się śmiać. - Zgiń. - powiedziałem krótko w jego stronę.

No cóż... demon miał nowe ciało. I choć w pełni cię kontrolował, to mu nie wystarczało. Chciał bys cierpiał jeszcze bardziej, by ból wciąż wypełniał twoje ciało. I tak się działo. HATE spowodował wiele bólu w twoim ciele. Ale Demon nie pozwolił ci się zwijać z bólu. Wciąż rozkazywał ci zaatakować Anioła. Dodatkowo do twojej swiadomosci sprzed przemiany wysłał straszne obrazy, które miały ci zniszczyć psychikę.
- BRACIE! Nie pozwalam na to - powiedział anioł. Przy okazji uniknął twego ataku

Te obrazy... Były tak bardzo okropne, ale i one nie powstrzymały mnie od atakowania tego Anioła. Wciąż uderzałem z całej siły. - Może jeśli go zabiję to ten demon przestanie sprawiać mi tyle bólu? - Myślałem nie przerywając ataku. Ta osoba z którą walczyłem nie wydawała się zbyt skora do walki. Jej strata. Jeżeli nie spróbuje się obronić niedługo ten idiota będzie żałować swojej decyzji!

Anioł wzleciał w górę. Złożył ręce, jakby w gescie modlitwy i wykonał kilka pięknych ruchów w powietrzu. Jego miecz zaczął się jarzyć białym swiatłem. Nagle zaczął spiewać piękną piesn, przywodzącą na mysl koncert na organach koscielnych...
Nagle anioł wyciągnął przed siebie dwie ręce i będąc w harmonii z magią dostojnie zbliżył się do psa.
- wyjdź z niego, duchu nieczysty - powiedział
- nie masz mocy, by mi rozkazywać - odparł demon. Twoimi ustami

Ten demon jeszcze rozmawiał moim ustami. Jak wielką kontrolę nade mną mógł mieć? Nie zastanawiałem się nad tym. Po prostu wziąłem jeden z moich mieczy i rzuciłem nim w niego. - Skończ gadać i po prostu zgiń. - powiedziałem tego w razie czego przygotowując się do zadania kolejnego ciosu. Miałem zamiar go atakować dopóki nie będzie gryźć gleby. W kółko i w kółko. Co prawda nadal dość kiepsko widziałem, ale nie poddam się tak łatwo! Będę walczyć do ostatniej kropli mojej krwi! Czułem się tak pewny... jednocześnie czułem że tak bardzo wszystkich nienawidzę. I to dosłownie wszystkich: Undyne, Tego szkieleta, wszystkich. Miałem ich dosyć.

Anioł w przeciwieństwie do ciebie miał dobry wzrok, a także dosc szybką reakcję na atak. Uniknął próby twojej zabicia go, po czym wzleciał do góry. W jego oczach widać było determinację. Anioł postanowił zaatakować. Próba ataku poskutkowała. Lekko oberwałes, ( straciłes jakies 10 HP ), lecz swięty anioł delty cię nie zabił. Dotknął twojej głowy i pokazał ci swiat, który widziałes wczesniej, ludzi, których kochałes.
- Demonie, opusc ciało psa- powiedział anioł, wciąż mając nadzieję na wyleczenie psa.

klimacik :
umysł psychopatycznego psa - https://www.youtube.com/watch?v=XttIdxTW4Hw ( muzyka chary )
walka - https://www.youtube.com/watch?v=20HS9fTZOTs

Pokazanie mi świata który widziałem wcześniej zadziałało... ale tylko na parę chwil. Zaraz po tym przypomniałem sobie o tym Głupim Szkielecie który bez przerwy tylko wrzeszczał, o moich współpracownikach wyśmiewających i żartujących ze mnie, tylko dlatego że miałem wadę wzroku, i o wielu innych rzeczach które tylko gotowały mi krew w żyłach. Spojrzałem na niego wkurzony. Przygotowałem się do ataku. Zasługiwał na śmierć, ale nie tylko on. Pomyślałem od razu że gdy tylko z nim skończę zajmę się całą resztą tych bezwartościowych robaków których z jakiegoś powodu wcześniej nazywałem "Przyjaciółmi". Teraz moimi jedynymi przyjaciółmi były moje miecze... I chyba też ten demon. Otworzył mi w końcu oczy! Na razie jednak musiałem się skupić na walce! Starałem się przebić tego anioła moim mieczem. Załatwić go w najbardziej bolesny sposób jaki może być, tak by móc obserwować jego cierpienie i słuchać błagania o litość! To byłaby istna muzyka dla moich uszu.

Anioł tym razem nie zdążył aż tak bardzo uniknąć ataku. Dostał od ciebie. Zabolało go i chwycił się za brzuch, w który trafiłes. Powoli przestał mieć siłę aby walczyć z demonem, który opętał ciebie. Tamten demon był zbyt silny. Jednak nie poddał się. Postanowił więc zaatakować ze srednią swą mocą. Spróbował zadać ci silne rany, by demon w końcu odpuscił. W końcu prawdziwa walka się zaczęła.
Demon wciąż siedział w twojej głowie. Nie pozwalał twojej dawnej swiadomosci powrócić do władzy nad ciałem.
- Hej, doggo. Słuchaj, razem możemy pozbyć się tego anioła. A potem innych, którzy ci dokuczali w przeszłosci. Mogę pomóc ci stać się potężniejszym, tylko podążaj moimi wskazówkami. A TERAZ GO ZABIJ !!!! - powiedział demon do twojego umysłu

- TAK! TEGO WŁAŚNIE CHCĘ! JEŚLI MI TO DASZ ZROBIĘ CO TYLKO POWIESZ! PROWADŹ MNIE! - powiedziałem z manią w głosie do tego głosu w mojej głowie się jednocześnie próbując ostatecznie wykończyć tego przeklętego anioła. Musiałem wyglądać dość dziwnie. Tak nagle zaczynając gadać, albo raczej wrzeszczeć do siebie. Tego właśnie chciałem. Najpierw on, a potem inni! Nieważne jak bardzo by się starał - i tak dopilnuję by przepadał w najgłębszych czeluściach piekielnych. Poza tym starałem się też znaleźć moje drugie ostrze. Teraz, gdy przyszedł do ataku obydwa mi się przydadzą. Starałem się unikać i wyprowadzać jak najszybsze i najbrutalniejsze ataki gdy mogę. Gdyby udało mi się z powrotem odzyskać mój miecz byłoby dobrze, ale gdyby tak się nie stało - cóż, szukałbym dalej i używał tego co mam. - Nie przestanę póki on żyje! - pomyślałem.

Anioł spojrzał na ciebie zrezygnowanym wzrokiem. Już wiedział, że nie dasz się przekonać, że Demon się z tobą dogadał. Już nie próbował cię ratować.
- Psie. Rozumiem. Mój brat cię przekabacił. Próbowałem ci pokazać, że nie tędy droga, jednak nie wyszło. Jednak nie odejdę stąd. Nie mogę pozwolić, by mój braciszek zdobył kolejne ciało do opętania, gdy już pobawi się tobą. Przykro mi. Muszę ciebie zabić - powiedział anioł i rzucił się do ataku na ciebie. Już nie wstrzymywał się, użył całej swej mocy i zamachnął swym wielkim mieczem

- Jasnee... Lepiej się zatkaj... i umrzyj! - powiedziałem po czym spróbowałem go jakoś szybko zranić. W końcu zaczęła się prawdziwa walka. Dalej rozglądałem się za moim drugim mieczem, bo używanie tylko jednego mogłoby być kiepskim pomysłem. Na razie starałem się unikać jego ataków a potem odciąć mu którąś z rąk. Tak, to by było cudowne. Uśmiechnąłem się na samą myśl o tym co mogę mu zrobić! Miałem zamiar go wykończyć powoli i boleśnie. Co prawda nadal miałem moją wadę wzroku, ale powinienem sobie jakoś z nim poradzić... O ile nie ma jakiś ataków których potrafi używać bez ruchu. Albo o ile nie potrafi poruszać się tak bym go nie zauważył. Jak Sans.

nagle cos w powietrzu się poruszyło. A chwilkę potem ta sama rzecz uderzyła cię w głowę. Był to twój miecz. W końcu jednak go znalazłes, prawda ? Tymczasem anioł wzleciał do góry, rozłożył skrzydła jakby chciał ukazać swoją wielką epickosc ( Chodzi o angielskie, nie polskie EPIC, do wszystkich was którzy mają z tym problem ), po czym zaszarżował wprost na ciebie, wymachując dostojnie mieczami. Troszeczkę oberwałes, ale nie zbyt wiele. Anioł był potężny. Może nawet zbyt potężny ?

Zbyt potężny? Jasnee... On tylko chciał bym tak myślał. Udawał żeby mnie wystraszyć, jak przyjdzie co do czego okaże się okropnie słaby. Już wcześniej tak było. Niektórzy grali na moich zmysłach, tylko dla zabawy albo by pokazać ich przewagę. Miałem już tego całkowicie powyżej uszu. Chwyciłem szybko moją drugą broń i przygotowałem się do ataku, po czym wziąłem szybki rozbieg, w stronę tego anioła. Miałem zamiar przebić go jednym z moich mieczy drugim blokując jego ostrza. Na pewno wygram. Nie ma innej opcji. - Tylko na to cię stać? - spytałem patrząc na niego jednocześnie atakując. Powtarzałem sobie w myślach że na pewno mi się uda, że dam radę. Mam w sobie HATE, więc wygraną mam w kieszeni.

Anioł jednak nie chciał, bys się poddał. Musiał cię zniszczyć i to teraz była jego jedyna mysl. Był strażnikiem innych i pragnął zatrzymać tę falę HATE'u, która aktualnie masowo przelewa się przez całe podziemie. Anioł nie ominął w pełni twego ataku. Lekko oberwał, jednak przeleciał. Nie zdołałes jednak zablokować jego ataku. Powiedzmy szczerze, że wciął ci się mieczem przez skórę. Straciłes dosc dużo życia. To nie był dobry pomysł.

To był zły pomysł. Bardzo zły. Co teraz powinienem zrobić? Uciec stąd? Nie, pewnie ten demon który siedzi wewnątrz mnie sprawi mi ogromny ból jeżeli chociaż spróbuję to zrobić. Teraz mogę jedynie albo umrzeć albo go zabić. Innej opcji nie było, więc zacząłem szybko biec w jego stronę. Atakowałem tak szybko jak jeszcze nigdy przedtem. - Nie dam ci się zabić! To ty tu umrzesz! Twój opór nic nie wskóra! Poddaj się! - krzyczałem jak szalony żeby wystraszyć jego, a sobie dodać choć trochę otuchy. Wewnątrz nieco się bałem. Dopiero co zobaczyłem jaki ten okropny świat jest i zaraz mam umrzeć? Nie. Po prostu nie. Nie dam się.

Anioł znowu zaatakował. Był zdeterminowany aby cię zabić, jednak mimo tego jego ataki stawały się nawet... o wiele słabsze ? No cóż, tym razem nie trafił w ciebie, a ciężki miecz wypadł mu z ręki. Anioł był zmęczony tą walką. Ogółem przez cały czas podtrzymywał wokół samego siebie aurę siły. Teraz moce zaczęły go opuszczać.
I nagle bum! anioł zmęczył się na tyle, że nie miał już siły machać skrzydłami. Spadł na ziemie. Był łatwym celem. A przy okazji troszkę życia stracił

O tak, dokładnie na to czekałem. Wyglądało na to że nie ma już sił do walki. Zacząłem powoli do niego podchodzić. Byłem pewny swojej wygranej. - No, no... widać że siły kogoś opuściły... ostatnie słowa jakieś? - Nie czekając na odpowiedź szybko wbiłem mu jedno z ostrzy prosto w gardło. To powinno go załatwić na dobre. Uśmiechnąłem się okropnie szeroko patrząc na moją ofiarę. Zrobiłem to co kazał mi ten demon. - Zrobiłem co kazałeś...więc co teraz? - powiedziałem do tego demona nie będąc zbyt pewny czy w ogóle uda mu się mnie usłyszeć. Jakie on mógł mieć teraz plany wobec mnie? Jednocześnie, czekając na odpowiedź przyglądałem się mieczowi, który upuścił Anioł. Po paru chwilach spróbowałem go podnieść. - Broń zawsze może się przydać... a poza tym i tak jego właściciel nie będzie mieć w najbliższym czasie zbyt wiele okazji by jej używać... - pomyślałem.