Śmietnik

Był strasznie poobijany i niezwykle zmęczony - wszystko to po treningu z Doggo. Stwierdził, że dobrze byłoby zregenerować siły. A co innego pomoże mu w tym, jeśli nie porcja jakiegoś pysznego jedzonka? Z początku chciał udać się do tego słynnego Sklepu Mettatona. W końcu słyszał tyle przychylnych opinii o żarełku stamtąd... Jednak włos mu się na głowie zjeżył, gdy zobaczył menu i panujące w nim ceny. Nie, żeby był jakimś sknerą, ale jednak bez stałego źródła dochodu nie mógł sobie pozwolić na takie rarytasy. Wyszedł więc z kurortu, zastanawiając się gdzie mógłby dobrze zjeść.
Jego uwagę przyciągnęła jakaś specyficzna strzałka koło budynku.
- Huh? - spojrzał na nią. Prowadziła do jakiegoś podejrzanego zaułku... Przełknął ślinę. Z jednej strony był ciekawy co się tam dzieje, ale z drugiej... Gdyby go napadli, nie pozostałoby mu nic innego, jak oddać wszystkie rzeczy, które ma przy sobie, modląc się, by go nie dobito czasem. Ale... Kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, nie? Raz kozie jeleniowi śmierć!
Wszedł powoli, cicho tuptając swoimi kopytkami. Rozglądał się, gotów jednak w każdej chwili zawrócić. Po chwili jednak jego oczom ukazały się... Dwie dziewczyny! W dodatku za ladą. Sklep?
- O, dzień dobry! - zawołał wyraźnie ucieszony. Wyglądały tak sympatycznie i delikatnie... Nie mogłyby spuścić mu łomotu! - Co takie śliczne panienki robią w takim miejscu jak to? - zagaił je - Sprzedajecie coś?

Bratty i Catty rozmawiały najlepsze, zanim cię zauważyły. A zrobiły to dopiero po tym, jak się do nich odezwałeś. Wyglądało na to, że spodobał im się twój komplement
- Oooh, słyszałaś, Bratty? Nazwał nas ślicznotkami!
- Słyszałam, Catty!
- No, to jak, słodziutki?
- Chcesz coś kupić?
- Mamy na sprzedaż śmieci!
- Najwyższej klasy! I najtaniej w całym Podziemiu!
Czy ulegniesz tym dwóm uroczym sprzedawczyniom i zdecydujesz się od nich coś kupić? No cóż, w każdym razie tu było ZDECYDOWANIE taniej, niż w sklepie Mettatona...

Vincent zachichotał, gdy do jego uszu doszły komentarze dziewcząt.
- Mówię, jak jest - stwierdził, wymownie gestykulując dłonią. Podszedł bliżej, zyskując stu procentową pewność - tak, tu na pewno nie stanie mu się tu nic złego! Rozluźnił się i oparł się łokciem o blat lady - No, pokażcie co tam macie - zachęcił je. W tym samym momencie, rozległo się burczenie. Chłopak roześmiał się, próbując ukryć zażenowanie. Tak czy siak, dla sprzedawczyń to był wyraźny znak, że rogacz szuka czegoś do jedzenia i innymi śmieciami raczej zainteresowany nie będzie.

Dziewczyny oczywiście usłyszały burczenie i zaczęły się śmiać
- Jesteśmy głodni, tak?
- Spoko, zaraz coś się znajdzie!
Mówiąc to na chwilę zniknęły na zapleczu. Chyba czegoś szukały. Po chwili wróciły z jedzeniem. Nie wyglądało może najlepiej, część była nawet nadgryziona. Ale no cóż, chyba głód powodował poprawę wyglądu owego jedzenia. Nawet jeszcze trochę pachniało!
- Proszę, oto wszystko, co do tej pory udało nam się znaleźć!
- Część chyba nawet jest z Powierzchni!
- Daj spokój, Bratty! Po co ludzie mieliby się dzielić z nami jedzeniem?
- Nie pytaj, tylko się ciesz, że dzięki nim mamy co sprzedawać!
- No w sumie też racja
- Także to wszystko co mamy, jeśli chodzi o jedzenie
- Jesteś dzisiaj naszym pierwszym klientem, więc możemy ci dać zniżkę!
- Co powiesz na to wszystko za 20 złota?
Niby trochę sporo jak na śmieci, ale na pewno wyszedłbyś na tym lepiej, niż gdybyś miał kupować cokolwiek osobno. A może jednak się skusisz na to Śmieciowe Jedzenie? W końcu nie wyglądało aż tak źle...

Zerknął na to, co dziewczęta położyły na ladzie. Faktycznie, nie wyglądało zbyt dobrze. Ale potrzebował czegoś, co mu przywróci siły. W dodatku, dostał zniżkę! Darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby, tak? Chłopak uśmiechnął się.
- Niech będzie - odparł, po czym sięgnął do kieszeni. Odliczył dwadzieścia sztuk złota, po czym położył je na ladzie, a w dłonie wziął śmieciowe żarcie - Dzięki wielkie! - zawołał - Z pewnością jeszcze kiedyś wpadnę! - obiecał. Cóż, de facto, nie był w stanie tego zagwarantować, ba, nawet odrobinę sam w to wątpił, ale sprzedawczynie były tak sympatyczne, że nie mógłby się pożegnać w inny sposób. Skinął jeszcze głową, po czym odszedł.

[z/t]