Fabuła

Nastał rok 2116. Pewnego dnia do pogrążonego w chaosie Podziemia wpadła mała dziewczynka. Niczym nie wyróżniająca się na tle innych w jej wieku, ledwo odrosła od ziemi, z burzą brązowych włosków, ubrana w wyciągnięty niebieski sweterek z paskami. Tak właśnie zaczęła swoją przygodę. Nie pierwszą, drugą, nawet już nie setną - właściwie przestała je liczyć. Ta droga jednak miała skończyć się zupełnie inaczej niż wszystkie pozostałe. Owszem, przebiegała naturalnie, wręcz schematycznie, jak wszystkie poprzednie, gdy czyniła dobro wprowadzając uśmiech na twarze mieszkańców Podziemia. Tym razem jednak nie doszła ona do zamku Asgora, a znalazłszy się przed salą tronową zamiast do niej wstąpić cofnęła się wracając do swych przyjaciół. Tak właśnie powstała nowa, alternatywna linia czasowa i odtąd wszystko zaczęło toczyć się inaczej.


Tysiące resetów i zabawy z czasoprzestrzenią rozbiły na dobre stabilność Podziemia, a ostateczne zboczenie z głównego nurtu sprawiło, że w nowo-powstałym uniwersum zaczęły dziać się rzeczy niezwykłe. Pierwszym, który zjawił się z nicości był Gaster, który to w swojej manii szaleńca zaczął zmniejszać populacje Podziemia. Jego działanie choć zauważone przez Straż Królewską wciąż narastało na sile i pewnego dnia posunął się do czynu mającego zaważyć na reszcie egzystencji kilkorga istot w tejże linii czasowej - zamordował on bowiem samą królową Podziemia Toriel Dreemurr na oczach kilku obywateli, w tym własnego syna Sansa. W konsekwencji doszło do szybkiej zemsty i tak z polu boju jedynie żywym wyszedł nasz wesoły lubiący puny szkielet. Miał on jednak krew własnego ojca na rękach i narastające szaleństwo w czaszce.
W tym samym czasie rozbita stabilność czasoprzestrzenni przywracała do żywych kolejne istoty - z jednego z zakamarków wyszła Chara nietknięta jakby własną śmiercią, a królowa choć zamordowana powróciła do żywych przyciągając odtąd dbać o swój lud i wziąć sprawy królestwa we własne łapy. Powróciła też żona Gastera, wraz z nim samym, sprowadzając go na dobrą drogę, odkupując jego winy i z bezdusznego czyniąc go dobrym potworem. Ostatnim zmartwychwstałym okazał się zaś sam książę Asriel Dreemurr, którego własna matka odnalazła na łożu złotych kwiatów w jaskini. I tu linia czasowa stworzyła psikus pozwalając na raz egzystować i Asrielowi, i Flowey'owi.
Rzecz jasna Podziemie zdawało się nie zauważać wszelkich odstępstw od normy - u Grillby'ego panował ruch, w rowach leżały pijane od keczupu szkielety, rybia strażnicza goniła bogu ducha winne istoty po krzakach Wodospadów, a, no właśnie gdzieś z boku spacerowała najsłodsza wiewiórka Podziemia Reinalynn pod rękę z wilczym Azszarem, we dwójkę narażając się na nieustanne łączenie ich w parę.
Spokój nie zastał jednak na długo i dość szybko w Podziemiu miało miejsce kolejne wielkie wydarzenie - oto w Holu Osądu doszło bowiem do niebywale zajadłej walki między Sansem, a Charą. Ogromne starcie wywołało niemałe poruszenie, a na miejsce przybyli z pomocą sam Gaster oraz Frisk. I słowami opisać ciężko tęczową energię jaka została tam wyzwolona - salę przepełniła mieszanka determinacji, magii i czystej miłości, a kolorowa światłość jaka wypełniła wszystkich stała się nowym motywem przewodnim Podziemia.
I tak oto nadszedł czas radości, ożywienia i przyjemnych chwil. Od tej pory wszystko stawało się piękne - w rodzinie szkieletów nastał pokój, a Królestwo zyskało dwóch nowych obywateli. Jako pierwsza zjawiła się drobna duszyczka, która okazała się być bliźniaczką naszej bohaterki narodowej. Drugą istotką zaś była nowo narodzona szkieletka, nowe słoneczko rodziny Gasterów. I życie zaczęło toczyć się szczęśliwe - owszem, wszystkim przeszkadzał Dragey the Dragon, zwany w rzeczywistości Stefanem, smocza gwiazda Undertube i Underbooka, które akurat zaczęły przeżywać największą popularność. Tak, zdarzało się, że czasem komuś z domu odpadły drzwi, ktoś inny zdradzał swojego męża ze szkieletem w źródełkach, a pewien człowieczek o mało co nie oberwał włócznią w swoją zieloną duszyczkę. Były też chwile, gdy Straż Królewska zostawała zapędzana w ślepy zaułek, z samym Doggo na czele... naprawdę? Jak można było dać się oszukać przez małego białego pieska, który wraz z wspomnianym wcześniej Drageyem nagrał kompromitujące psiego strażnika materiały!? Cóż, i tak miał lepiej od Gastera przyłapanego na małej wpadce z pewnym aligatorem. Czy to nie były piękne czasy? Nawet Burgerpants gdzieś tam egzystował, choć naprawdę nie był ani interesujący, ani szczęśliwy. Za to miał Ranę - niezwykle tajemniczą istotę, która pewnego dnia ukazała się mieszkańcom Podziemia ze swoimi zdolnościami Archiwum.
Wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć, a po czasach dobrobytu i radości przyszły chwile smutne, rodzące w sercach potworów, ludzi i mieszańców strach, niepokój oraz zło. I nawet pomniejszy problem zaczęła stanowić lisia reinkarnacja szatana pragnąca przejąć władzę. Większy niepokój przyniosła wieść o zaginięciu najważniejszego dziecka w całym królestwie - młodziutka Frisk bowiem przepadła bez śladu rozpoczynając lawinę problemów. Bo bez niej, jej własna bliźniaczka zbratała się z Charą. Zaginęła też Undyne pozostawiając władzę w Straży Królewskiej w rękach anarchii, a sam król zatracił się i zamiast rządzić usilnie próbował przywrócić swoją rodzinę do dawnego stanu. Nawet Alphys choć silną, przestała dawać radę utrzymywać swoją gorzką tajemnicę. I szczytem tej lawiny problemów stał się dzień w którym z rąk Doggo, na oczach nie tylko Asgora ale i Sansa, Alphys oraz znanej już wówczas Archiwum polała się krew niewinnego dziecka. Choć zdawało się, iż to już koniec męki, że rozpoczną się piękne czasy, gdyż w posiadanie króla weszła siódma z dusz to zły los znowu zaśmiał się okrutnie w twarz wszystkim przywracając pozostałe sześcioro dzieci do żywych, tym samym pozbawiając Podziemie resztki jakiejkolwiek radości i nadziei. I dalsze próby poprawy sytuacji, przywrócenia choćby ułamku dawnej świetności - czy to wojowanie o tolerancje najbardziej znanego mieszańca Iskierki, czy Papyrusowe zakochanie, a nawet chrzciny najmłodszego Gasterowego dziecka nie były w stanie naprawić sytuacji. Beznadziejnie dziać się zaczęło, a wisienką na torcie rozpaczy była szczerząca się anarchia - bowiem morderstwa stały się chlebem powszednim, zło wkradło się w szeregi straży, największe postacie zostały sparaliżowane kamieniami problemów jakie spoczywały na ich barkach, a główna wojowniczka Undyne zachorowała na raka. I tak oto wszystko zaczęło być stracone. Z dnia na dzień Podziemie upadało, każdy tracił nadzieje i motywacje, a chęci do jakiegokolwiek działania odeszły. To był już ostateczny koniec drogi, zamknięcie tysięcy resetów, zakończenie całej wędrówki smutną szarą linią mety, której nikt nie pragnął i nikt nie chciał.


Wszystko zostało stracone, nie dało się już nic naprawić, musztarda przyszła po obiedzie, a mleko nie tylko zdążyło się rozlać ale i już dawno skwaśniało. Niemniej mądrym jest się zawsze po szkodzie i nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w sercach wąskiej grupki narodziła się determinacja. Prawdziwa, czysta i silna determinacja aby nie pozwolić by tak wiele pracy i dobrych chwil przepadło w smutny i żałosny sposób. Lini czasowej nie dało się już naprawić jednak wciąż pozostawała inna droga - stworzenie nowej, alternatywnej. Każdy był świadom kosztów i poświęcenia jakie przyszło zapłacić za ten krok, jednak wszyscy byli zgodni, iż należy go uczynić dla wspólnego dobra. Tak więc oto zdecydowanym na ostateczny krok popchnięto Frisk do działania i ta która zaczęła całą przygodę wykonała TRUE RESET aby rozpocząć ją od nowa.
Nastał rok 2117. Młoda dziewczynka ponownie wstąpiła do Podziemia. Przeszła swą drogę tak, aby zgodnie z stałą ścieżką dotrzeć do Asgora i następnie ponownie zachwiać linią czasową. Nadal istnieje Bariera, a potwory wciąż uwięzione są w Podziemiu. Świat zdawał się wrócić do sytuacji przeciętnej ścieżki z Pacyfisty, jednak narodziły się nowe możliwości, nowe drogi i nieograniczone możliwości! I choć pamięć wszystkich przepadła, to nieodparta nadzieja, że nastąpiły nowe czasy unosi się po Podziemiu.

---

Akcja nowej linii czasowej rozgrywa się podczas pacyfistycznej ścieżki, zaraz po tym, jak Frisk odbyła walkę z Asgorem. W tej wersji jednak król nie został zabity przez Floweya, a swobodnie mógł dalej żyć tak jak i reszta bohaterów. Zawirowania linii czasowej sprawiły, że do grona żywych powróciły postacie takie jak Chara czy Gaster, zaś Flowey i Asriel mogą jednocześnie egzystować na specjalnych zasadach. Pamięć wszystkich o tej jednej poprzedniej linii czasowej została wymazana - z racji jej "odstępstw" również z umysłów osób takich jak Frisk, Flowey czy Sans.