Volffin

~•~ Informacje ~•~

~* Volffin Wodeknir *~
~* Mężczyzna *~
~* 17 lat *~
~* Mieszaniec *~


~•~ Wygląd ~•~

Wygląd tego pana można ocenić jako niezbyt budzący grozę. Ma ok. 170 cm wzrostu, jego waga znacznie odbiega od normalnej przy jego wzroście – wygląda, jakby nie jadł od wielu dni. Ciało wydaje się jeszcze drobniejsze przez jego naturalną budowę – jego rodzice nie cieszyli się wysokim wzrostem czy masywną postawą. Jego twarz również jest drobna, niemal kobieca – przez brak treningu rysy jego buźki nie miały szans się ostro zarysować. Jego włosy są barwy kruczej czerni, są przy tym lekko kręcone na końcach. Sięgają mu do połowy karku, dlatego też czasami przysłaniają jego dość wyjątkowe oczy – pionowe, kocie źrenice są otoczone żółtopomarańczową tęczówką. Ma również widoczne z daleka rzęsy, co jeszcze bardziej podkreśla jego kobiecość, której tak nienawidzi. Jego dłonie również są delikatne, jednak mają w sobie coś osobliwego – jego paznokcie są naturalnie wydłużone i ostro zakończone, co ułatwia mu samoobronę, jeśli by został postawiony w takiej sytuacji. Ubrany jest zazwyczaj w czarny podkoszulek oraz takiej samej barwy bluzę oraz ciemne jeansy. Prosty strój dla prostego człowieka. Poza tym, nie chciałby zakładać drogich ubrań jeśli wie, że ON może nadejść w każdej chwili…

Kiedy ON nadchodzi…
Źrenice, które naturalnie są dosyć rozszerzone, zwężają się bez konkretnej przyczyny do cienkich kresek. Same oczy zaczynają jaśnieć żółtym blaskiem, w ciemności widzianym z daleka. Pazury na jego dłoniach zamieniają się w prawdziwe szpony – wydłużają się, zmieniając barwę na śnieżnobiałe. Jednak największa przemiana zachodzi w jego włosach – od końców zaczynają jaśnieć, zmieniając nagle kolor do srebrzystej szarości. Kły zaczynają się wydłużać, a wszystkie zęby zmieniają swoją strukturę do tych ostrych, drapieżniczych, a uszy zaczynają porastać futrem i się wydłużać. Jego zmysły, chociaż już wcześniej bardzo dobrze rozwinięte, zaczynają pracować na najwyższych obrotach. Najbardziej wyczulony jest wtedy nos – wyczuwa wonie, których normalnie by chłopiec nie czuł. A najbardziej wyczulony jest na ostry zapach przerażenia, który coraz bardziej nakręca wewnętrzną bestię…

ON
Budowa ciała mężczyzny nagle się zmienia. Rośnie do ok. 190 centymetrów, przy tym rozrywając ubrania, które wcześniej nosił, a także nie jest on jakimś drobnym potworem… Jest bardzo masywny, wyćwiczony podczas nocnych łowów. Jego skóra jest porośnięta grubą, ostrą sierścią o barwie ciemnoszarej, a z czubka jego głowy wyrasta bardzo bujna, sięgająca za pas. Do tychże włosów dołączają również te, które wyrastają z linii jego kręgosłupa.
Pysk stał się wydłużony oraz typowo wilczy. W szerokiej paszczy umieszczone są ostre jak brzytwa zęby, a kły dostosowane są do rozrywania mięsa. Ślepia stały się w całości jedynie żółtymi świetlikami w mroku nocy, pozostawiając po sobie świetlistą łunę. Nie ma śladu po delikatnych, człowieczych dłoniach – zastąpiły je potężne łapy z długimi, czarnymi szponami. Wyrósł mu również ogon, który służy jedynie do utrzymywania równowagi, kiedy goni swoją zwierzynę.


~•~ Charakter ~•~

Charakter człowieka
Chłopiec jest bardzo lękliwy, zawsze wygląda na takiego, co przestraszył się własnego cienia. Ciągle jest spięty, wzrok jego nigdy na dłużej w jednym miejscu się nie zatrzymuje – cały czas obserwuje teren jakby poszukiwał, czy gdzieś jest jego najgorszy oprawca. Stara się unikać towarzystwa oraz tłumów, niezbyt dobrze się w nim czuje. Jest również małomówny oraz nie potrafi utrzymać kontaktu wzrokowego – zawsze urywa go po ułamku sekundy. Stara się nie przywiązywać do innych. Wie, że w końcu nadejdzie czas, gdzie musiałby się z nimi pożegnać.
Boi się, że ktoś w końcu wyczyta z jego oczu to, że wszystkich okłamuje… Jednak postanowił, że nigdy nie wyjawi swojej największej tajemnicy, jaką jest jego potworzą forma…

Charakter potwora
Potwór diametralnie się różni charakterem od swojej drugiej formy. Jest odważny, nie boi się wyzwań ani walki. Jednak… Zdecydowanie woli łatwą zwierzynę. Bezbronni ludzie, słabe potwory. Uwielbia się z nimi zabawiać, aby potem zagłębić swoje zęby i szpony w ich ciało, rozrywając je na strzępy i się posilając. Jest dziki, niepowstrzymany – uważa, że marna imitacja człowieka, jaką jest brunet nie ma nad nim władzy. Jednak pozwala mu od czasu do czasu przejąć kontrolę. Widzi jego strach, czuje nawet wewnątrz niego jego smród. Uwielbia wykorzystywać go jako swoją zabaweczkę. Uwielbia wzbudzać w nim panikę, że jego najgorszy wróg zaraz może ponownie przejąć kontrolę… I to w najmniej spodziewanym momencie.


~•~ Historia ~•~

Historia mieszańca jest bardzo bujna. Urodził się z człowieczej matki oraz ojca potwora. Na początku był najzwyczajniejszym człowiekiem, dlatego też jego ojciec porzucił swoją rodzinę, zarzucając matce zdradę. Nie była to prawda, jednak jak wyjaśnić formę, w jakiej przybył na świat? No właśnie – nijak. Matka wychowywała go sama, ochraniając go przed przeciwnościami losu przez cały czas, gdy żyła… Była cudowną kobietą. Ciepła, przyjazna, wychowywała małego mieszańca na dobrego obywatela Podziemia…
W wieku pięciu lat zaczęły pojawiać się w nim wyraźne cechy, że również i potwór mieszka w jego wnętrzu – wydłużone, ostre paznokcie kształtem bardziej przypominające pazury, żółty kolor ślepi oraz pionowe, kocie źrenice. Matka nie wiedziała, jak wygląda potworza część jej synka, on również nie wykazywał chęci, aby wydobyć ją z głębi swojej duszy… Ponad to nie wiedział jak. Nie miał kontaktu z potworami ani też z innymi przedstawicielami ludzi. Rodzicielka utrzymywała przed znajomymi, że jej syn zmarł podczas wielkiego głodu, który nastąpił po odejściu ojca, jednak tak się nie stało… Jednak była to wiarygodna przykrywka.
W wieku dziesięciu lat chłopiec, który był ciekawy świata wyszedł pod nieobecność matki z domu. Na zewnątrz spotkał pewną przemiłą istotę, która była bardzo przyjazna dla młodego. Był w jej wieku, zaproponował zabawę. Ten potwór był pierwszym i jedynym, którego tak polubił. I który stał się jego przyjacielem.
Jednak wydarzenie to poruszyło potworzą naturą chłopca. Położył się spać grzecznie o tej samej porze, co zwykle, jednak dręczył go w nocy koszmar, z którego nie mógł się wybudzić…
Stał pośrodku swojego pokoju, który teraz wydawał się dziwnie mały. Spojrzał na swoje łapy, które posiadały ogromne szpony, a także porośnięte były ciemnoszarą sierścią. Długo jednak to nie trwało. Nagle jego ciało się zmniejszyło, jednocześnie biegnąc w takim tempie, jakiego nigdy w życiu by naturalnie nie osiągnął. Wyważył ciężkie, drewniane drzwi jednym uderzeniem barku, a chwilę potem uderzyła do jego nosa wielość wszelkich barw. Takich zapachów nigdy w życiu jeszcze nie czuł… Prócz jednego. Okropnie znajomej woni jego przyjaciela. Potwór ruszył jej tropem, poruszając się z niewiarygodną szybkością na czterech łapach. Dobiegli do domu jego przyjaciela… Czuł jego zapach wszędzie. Jego oraz jego rodziny. Usłyszał pomruk zadowolenia, z przerażeniem odkrył, że pochodził… Z jego gardła. Obszedł dom dookoła, znajdując pokój, w którym spokojnie spała mała istotka. Chwilę potem okna już nie było, a sam potwór niósł w swoich szczękach drobnego potwora, który krzyczał w niebogłosy, przerażony tym, co się dzieje. Rzucił go na ziemię, karmiąc się z przyjemnością smakiem jego strachu, po czym bezwzględnie zacisnął kły na jego szyi. Czuł, jak z małego ciałka ulatnia się życie, a krwawa posoka spływa wprost do jego gardła. Chwilę potem już biegł z powrotem do domu.
Obudził się w swoim łóżku, cały zlany zimnym potem. Z przerażeniem odkrył, że drzwi rzeczywiście zostały wyważone… Czy to oznacza… Że cała reszta jego nocnego snu… To była rzeczywistość?
Jak się okazało – tak.

Do 17 roku życia potworza część jego duszy nie przemawiała w widoczny sposób. Jednak to nie powstrzymało go przed drastyczną zmianą charakteru. Z dość otwartego dzieciaka stał się zastraszoną ofiarą. Cały czas czuje, że potwór jest blisko… I że może zaatakować w każdej chwili, nie tylko w nocy. Dlatego też zaczął wypatrywać znaków, które mogłyby sprowokować wilczura. Zaczął się bać wszystkiego – nawet własnego cienia. Stara się nie przywiązywać do niczego ani nikogo… To zdenerwowało jego wewnętrznego potwora. Obrał on kolejny cel.
Kiedy chłopiec rozmawiał na spokojnie ze swoją rodzicielką, zaczęło się dziać coś dziwnego. Jego włosy zaczynały zmieniać barwę na srebrzystą, uszy się wydłużać, a jego paznokcie stawały się szponami. Matka nie wiedziała, co się dzieje, za wszelką cenę chciała uspokoić swojego jedynego synka. Jednak już było za późno. Wilczur pokazał się w swojej ostatecznej formie, kierując ślepia wprost na nią. Podniósł się na dwie łapy, górując nad bezbronną kobietą. Czerpał przyjemność z jej strachu, coraz bardziej go nakręcało. Zaczęła uciekać. On za nią. Pościg trwał dość długo – wilczur wyraźnie bawił się ze swoją ofiarą. Jednak… W końcu się znudził. Zabił ją bez mrugnięcia okiem, po czym pozwolił młodemu mężczyźnie przejąć kontrolę nad ciałem. Upadł on na kolana przed martwą rodzicielką. Jedyną istotą, którą prawdziwie kochał…
Wyprawił jej pogrzeb taki, na jaki go było stać. Marną resztę pieniędzy wziął dla siebie… nie było tego dużo, jednak przynajmniej przeżyje parę tygodni na tym. W rzeczach mamy również znalazł sztylet. Miał on być na jego osiemnaste urodziny… Jak wynikało z listu do niego dołączonego. Wziął go więc, po czym ruszył. Sam jeszcze nie wie dokładnie gdzie idzie ani co chce robić w przyszłości… Jednak wiedział jedno – w domu zostać nie może.


~•~ Zdolności i magia ~•~

Wyostrzone zmysły (wzrok/węch)
Chłopiec posiada bardzo dobrze rozwinięte zmysły, jednak zdecydowanie jego atutem są oczy – widzi to, czego inni nie dostrzegają, a w ciemności wzrok jego jest o wiele lepszy od ludzkiego, a także od niektórych potworów.
W formie potwora najlepiej rozwiniętym zmysłem jest węch – potrafi wyczuć woń stworzenia, które było w tym miejscu tydzień temu, a także wytropić go do miejsca, gdzie aktualnie przebywa. Potrafi wyczuć również czyiś strach.

Wzmożona czujność/Niezwykła siła
W człowieczej formie, chłopak jest bardzo czujny na wszelkie zmiany. Cały czas bacznie obserwuje środowisko, aby być cały czas gotowym. Trudno więc się jest do niego podkraść i zaatakować z zaskoczenia.
Potwór jednak nie potrzebuje być czujnym, skoro jest prawie dwumetrowym potworem, który jest praktycznie samą kupą mięśni. Dzięki nim jest niezwykle silny oraz dość szybki – w końcu mięsnie łap nie zostały zaniedbane…


~•~ Ciekawostki ~•~

~Im bardziej człowiecza postać się do kogoś przywiąże, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie ofiarą wilka~
~Nigdy nie wzgardzi jakimkolwiek jedzeniem. Nawet, kiedy czuje że już jest pełny – je. Dla niego nic nie może się zmarnować~
~Nie potrafi się posługiwać sztyletem. Nosi go jako pamiątkę. Prawdopodobnie prędzej sam sobie zrobiłby krzywdę niż kogoś dotkliwie zranił~
~Po powrocie do człowieczej formy jego ubrania są zniszczone, jednak jakoś trzymają się jeszcze kupy. Żeby nie było, że paraduje nago. A, sztylet również zostaje przy nim~
~Wilk czerpie przyjemność z odczuwania strachu innych. Jeśli ofiara nie ma w sobie ani grama przerażenia szybko się nudzi. Wtedy drogi są dwie: albo dotkliwa zabawa zrodzona z frustracji, albo znudzenie się potwora (chociaż bardziej prawdopodobna jest pierwsza opcja)~


~•~ Relacje ~•~

Legenda: pozytywny, neutralny, negatywny


***


Link do skarbca