Wioska Temmie

Zakapturzona postać stanęła na progu wioski. Było tutaj... dziwnie. Wszędzie były Temmie. Dosłownie WSZĘDZIE! Spotkał jednego z nich i było nawet ciekawie, ale jeżeli wszystkie tutaj były takie same jak ten... Vorbis chyba nie wytrzyma tego napięcia. Wiedział że wyróżnia się na tle tłumu ale i tak starał się nie wpadać w oczy. Przypominało to klauna próbującego wtopić się w tłum na pogrzebie.
Szedł powolnym krokiem w stronę pomnika. Oglądał go przez chwile po czym stwierdził że rzeźba wyglądała by lepiej gdyby postać miała na sobie czarną szatę. Albo przynajmniej coś czarnego.
Usiadł na ławce obok posągu i się zasępił. Przyszedł w pewnym celu. Chciał on bowiem zakupić prowiant. Jednak zważywszy na tą całą okolice Vorbis nie mógł się odnaleźć. Po prostu było wszystkiego za dużo. Kapturek należy do takiego typu osobników którzy chodzą całe dnie w poszukiwaniu jak najbardziej bezludnego miejsca a później krążą między nimi porównując które jest najbardziej bezludne.
Zbierał myśli i starał się zebrać i poszukać sklepu.

Przygoda Alexa i Boba trwała dość krótko. Ledwo zdążyli wyruszyć ze swojej wioski, to już musieli wracać, ponieważ jeden z nich (Alex) zapomniał swojego telefonu. Po powrocie z dwudziesto minutowej wędrówki Alexander zdążył się za wszystkim stęsknić. Przytulał się do każdego przyjaciela i mówił mu, że bardzo tęsknił. Podobnie zachowywał się w stosunku do wszystkich rzeczy dookoła.
- hOI dOmkU! - powiedział wchodząc do środka - tEnsknIlEm.
Wszedł do swojego pokoju i zabrał mały przedmiot leżący na łóżku. Z przyzwyczajenia nie sprawdził czy ktoś do niego dzwonił. Po wyjściu zauważył coś czego wcześniej tu nie było. Coś co zakłócało spokój w całej Wiosce. Coś co wyróżniało się na tle całego miejsca.
Podszedł do ławki, przy której owe coś się znajdowało.
- tOs tO mlEcyk! - powiedział wpatrując się w roślinkę rosnącą pod ławką. Podniósł swoją małą główkę i zobaczył postać siedzącą na owej ławce. Uśmiechnął się do niej szeroko i powiedział:
-hOi!

Bob przekradał się omijając jak najwięcej Temmów. Nie chciał z nimi wchodzić w interakcję, bo pesymizując wiedział, że i tak nie zaoferują mu nic interesującego, bądź wartościowego do przekazania. Człapał łapka za łapką kiwając się za swoim bratem i przyglądał się temu co wyczyniał. Bogowie... On serio musiał tak każdego obściskiwać. Dla Boba było to trochę ohydne i niezręczne. Człapał dalej i patrzył jak jego brat, który zdecydowanie należy do elit intelektualnych podziemi demonstruje potęgę swojego umysłu.
Od czasu do czasu Bob wzdychał pod nosem znudzony już tą farsą. Bob stał przed domkiem i czekał, aż brat bliźniak zabierze swój telefon. Kiedy Alexander zbliżał się do ławki Bob przyglądał sie z oddali obcemu. Tem z monoklem podszedł trochę bliżej w obawie, że Alex wpadnie w jakieś tarapaty.
-Witam. Jestem Bob.
Przywitał się tylko dlatego, by nie zostawić swojego brata na pastwę losu. Mimo iż przybysz ubrany był w stylu jaki Bob lubił to mimo wszystko mu nie ufał.

Zakapturzony zwrócił swoją głowę ku przybyszowi. Jego gwiazda wykonała pełen obrót. Jeszcze nie widział takiego Temmie, możliwe że jest ich przywódcą czy coś. Nawet najmniej inteligentne istoty powinny mieć w miarę rozgarniętych władców. No chyba że nie planują pożyć zbyt długo.
Później zobaczył drugiego Temmie którego otaczała aura doskonałej temmietowastości. Już trochę bardziej spokojny Vorbis postanowił odpowiedzieć dwóm mieszkańcom.
- Cześć, jestem Vorbis. Potrzebujecie czegoś? - spytał się czarno odziany na wszelki wypadek. Możliwe że złamał jakieś bezsensowne prawo tych małych istotek i teraz czeka go ŚMIERĆ. Wiedział że te potwory, pomimo swych małych gabarytów, potrafią nieźle przyłożyć.
Ale nawet jeżeli tak jest to i tak jakoś sobie da radę. W końcu jakoś przeżył do teraz, a nawet zdobył trochę doświadczenia.

Przyglądał się ciemnej postaci przeszywając go swoimi temmowymi oczkami. Wydawała się bardzo ponura i smutna, a to się Alexowi nie podobało. Postanowił działać szybko. Wskoczył mu na nogi i mocno przytulił nowego kolegę.
- niE pRzEjmij sIem! sYstko być doBrzE i siEm ulożYć! - zdał sobie sprawę z tego, że nie przedstawił się. A nie przedstawianie się było nie miłe i bał się, że Vorbis mógłby poczuć się urażony i nie chciałby już rozmawiać z Alexem. - jAm Alex!
Zwrócił uwagę, że nie wygląda jak reszta jego przyjaciół. A to musiało oznaczać, że był z daleka i swoje w tym świecie już widział.
- Skond psybywasz? jaK wygLądA SiwIat? OpoWiEc! PloOoOoOoOoOoOoOoOoOoOsiEmmmmmmmm!

Coś tak podejrzewał, że tak się skończy podejście jego brata do obcego dziwnego człowieka. W sumie to była próbka tego jak będą wyglądać ich podróże. Jeden Tem będzie statycznie z tyłu wszystko badał, a drugi podskakiwał i wszystko tułał. Tak. To zdecydowanie będzie pasjonująca podróż pełna przygód i kłopotów w jakie się wpakują dwa Temmy. Bob stał sobie spokojnie i przyglądał się jak głupie (przynajmniej z jego punktu widzenia) wyczynia Alexander. Po krótkim namyśle postanowił nic więcej nie mówić. Byli w środku Wioski Temmie, więc gdyby przybysz źle zareagował wszystkie, by się na neigo rzuciły. Mieli przewagę liczebną, więc to on musiał tutaj się dobrze zachowywać. Uśmiechał się od ucha do ucha niecnie najmroczniejszy z Temmów i przyglądał się temu zajściu z sadystyczną satysfakcją.
W jego głowie pojawiła się też setka pytań. Dlaczego ten przybysz nosi kaptur? Co ukrywa? Co robi w tej wiosce? Mało kiedy tu widziano przybyszy, bo mała ścieżka do wioski nie dość, że była wąska to jeszcze ukryta! Ten wędrowiec musiał się namęczyć, by tu dotrzeć.

No tak, można było się tego spodziewać. Vorbis delikatnie odsunął Alexa i poklepał po główce.
- Wszystko jest w porządku. A świat... jeżeli chodzi o Podziemie to czasami jest chłodniej, czasami goręcej ale wszystko wygląda mniej podobnie.
Taki opis chyba wystarczył, teraz pozostawała kwestia sklepu.
- Bob... tak? Słuchaj Bob, czy wiesz gdzie jest tutaj sklep? Lub targ? Osoba zajmująca się sprzedażą produktów spożywczych które są w miarę zjadliwe? Skoro znajduje się tutaj taka ilość Temmie to pewnie znajdzie się taka osoba, czyż nie?
No chyba że nie. Kto wie skąd Temmie biorą pokarm? Możliwe nawet że dokonywane są akty kanibalizmu. Vorbis wyobraził sobie tą scenę i przeszły go ciarki.

Alex taki poklepany wow - pomyślał. Postanowił dać spokój z przytulaniem, bo najwidoczniej nowemu koledze już jest lepiej. Wsłuchiwał się w jego słowa z ogromnym zainteresowaniem. Kiedy usłyszał że wszytko wygląda podobnie zaczął wyobrażać sobie więcej Wiosek Temmie z więszką ilością Temmie. Widział jak spotyka nowych znajomych i chodzą razem na spacery, na ryby, staliby się nierozłączni. Nie mógł się doczekać, kiedy razem z bratem znowu wyruszy w świat, lecz tym razem dalej! Ku nowej Wiosce! Tak podniecił się tym wszystkim, że zaczął skakać w miejscu i zupełnie zapomniał o obecności Vorbisa.

Bob był dość zdziwiony tym pytanie. Temmie sklep wcale nie rzucał się w oczy wielkim czarnym wejściem, oraz wiszącym nad nim znakiem wykrzyknika na jeszcze większej tabliczce.
-Przepraszam, ale czy pan jest ślepy? W tej wiosce są dwa olbrzymie przejścia. Jedno na zewnątrz, a drugie ciemne, oraz z tabliczką z znakiem zwracającym uwagę. Tam znajduje się Temmie Sklep. Radzę nie używać kaptura. Zdecydowanie zmniejsza widoczność, oraz zdecydowanie nie zwiększa zaufania wśród innych.
W myślach Boba przeszły dwa słowa po płytkiej ocenie przybysza: prostak o inteligencji nie większej od zwykłego Temu, oraz myślacy jak to świetnie i niebezpiecznie wygląda w kapturze. A może ukrywał swoją twarz? Może był poszukiwanym przestępcą. Może powinien go zabić, a zwłoki zawlec do pałacu? Może ma on na celu napaść na ich sklep. Tyle możliwości, ale ani grama pewności, bądź dowodów. Bob wolał nie ryzykować.

Zakapturzony z obojętnością spoglądał na skaczącego Alexa, już przyzwyczaił się do zachowań Temmie. Były to bardzo proste, aczkolwiek interesujące stworzenia. Zawsze zastanawiał w jaki sposób rozciągają swoje kończyny do takich niewyobrażalnych wielkości. Niedawno uznał że to po prostu kolejna z tych rzeczy które nigdy nie zostaną wyjaśnione, więc nie ma sensu się nad nimi zastanawiać. Jedynie chyba sekcja nad żywym osobnikiem mogłaby to wytłumaczyć, a Vorbis przecież nie lubi się znęcać nad innymi. Ewentualnie można to tłumaczyć magią... tiaa, magia była wytłumaczeniem na wszystko.
Z tych rozmyślań wyrwał go Bob, który dość niegrzecznie się do niego zwrócił. Gdyby Bob nie był Temmie to prawdopodobnie Kapturek by się pogniewał, ale dobrze wiedział jakie są te urocze kupki sierści.
- Możliwe że jestem ślepy. Nawet nie jestem pewny czy mam oczy! Hahaha! - zaśmiał się wesoło Vorbis. Jego gwiazda na chwilę przybrała kolor żółty, jednak po chwili trochę spoważniał - Każdy potwór jest inny, dżentelmen taki jak Ty powinien o tym wiedzieć. Pomyślałeś może czy nie jest to stały element mojego... wyglądu? Oczywiście nie mam ci za złe Bobie - Temmie mógł pomyśleć o tym że ta szata jest stałą częścią ciała Kapturka, jednak był to tylko ubiór. Jednak nierozłączny ze swym właścicielem.