Chara

Imię/Imiona/Przezwisko: Chara, a przynajmniej tak o nim mówią w Podziemiu.

Nazwisko: Być może kiedyś miało jakieś odziedziczone po ludzkiej rodzinie. Teraz jednak lubi mówić o sobie Dreemurr.

Rasa: Człowiek, oczywiście. Na tyle jednak bez skrupułów, że można pomylić je z bezdusznym.



Wiek: Wygląda na około 12-13 lat.

Wygląd:

Patrząc na Charę od razu możemy stwierdzić, że nie należy do osób najwyższych. Jest też raczej szczupłe, przez co wygląda tak drobno i… tak niepozornie. Jakby było jakimś słabeuszem, którym oczywiście nie jest. Ma długie nogi (które czasem trochę przypominają dwa patyki bądź szczudła) i raczej neutralną sylwetkę – coś pomiędzy taką typowo męską i typowo żeńską. Jego cera jest dość blada, co nie znaczy że pozbawiona całkowicie koloru.
Fryzura Chary nie jest jakaś specjalnie interesująca. Jego jasnobrązowe włosy sięgają do jego brody i są wystylizowane na typowego boba. Ich końcówki są nie równo ścięte, a włosy zazwyczaj pozostają w nieładzie, co sprawia, że nie wyglądają one najpiękniej. Chary nie obchodzi wygląd więc i ten szczegół je nie interesuje.
Na jego twarzy znajdują się dwa okrągłe oczy o krwistoczerwonych tęczówkach. Nie wiadomo czy miały zawsze taki kolor czy korupcja charakteru Chary zmieniła ich barwę. Oprócz swojego… przerażającego trochę koloru są one nawet ładne, otoczone krótkimi, lecz gęstymi brązowymi rzęsami. Nad nimi znajdują się łukowate i cienkie brwi o tym samym kolorze co jego włosy. Poza nimi na twarzy pierwszego człowieka za barierą znajduje się też lekko zadarty nos i wąskie usta. Całość ozdabia różany rumieniec znajdujący się na policzkach dziecka. Chara zazwyczaj chodzi uśmiechnięte – jednak nie jest to przyjemny, ciepły uśmiech, a trochę szaleńczy i kpiący.
Jego ubiór pozostawia wiele do życzenia – przynajmniej dla lokalnych modnisiów. Na górę zakładają sweter w kolorze zielonym, ozdobionym jedynie przez jeden, szeroki, żółty pasek przebiegający w koło jego talii. Do tego noszą długie, brązowe spodnie, które w razie gorącej pogody podwija tak, że wyglądają trochę jak szorty. Na stopy natomiast ubiera ciężkie, skórzane, zawiązywane buty w kolorze ciemnego brązu.
Warto wspomnieć jeszcze, że Chara jest bardzo podobne do innego człowieka przemierzającego podziemie – Frisk. Nawet ich styl ubierania się jest niemalże identyczny. Ich charaktery jednak… zdecydowanie się różnią.

Charakter:

Chara jest bardzo zdeterminowane -  zrobi wszystko by osiągnąć swój cel. W przeciwieństwie jednak do innych duszyczek o podobnej cesze, choćby takich jak Frisk, Chara nie wahałoby się ubrudzić sobie rąk, by ten cel osiągnąć. Można powiedzieć, że z charakteru przypomina trochę bezdusznych – wydaje się bowiem nie mieć ani sumienia, ani pohamowania w swoich czynach. Zabijanie dla Chary nie jest jakimś wielkim czynem, a jedynie czymś w rodzaju zabawy – czerpie ono z tego jakąś chorą przyjemność, coś nieopisanego, ale przyjemnego dla samego pierwszego dziecka za barierą. Tak, najlepiej byłoby porównać Charę do psychopaty.
Chara rzadko kiedy ukazuje emocje i jest raczej małomówne. Dlatego trudno jest je dobrze poznać, w końcu rzadko mówi o sobie. Kiedy jednak już się frustruje (najczęściej dzieje się tak, gdy coś stoi mu na drodze do celu i okazuje się być… trudne do unicestwienia) staje się okropnie sarkastyczną i… cóż, wredną osobą. Można powiedzieć, że jego zachowanie upodabnia się trochę do Flowey’a, jednak z jedną małą różnicą – nie krzyczy, a mówi wszystko w raczej normalnej tonacji, w której można wyczuć tylko nutkę irytacji.
Gdy jednak uznaje za stosowne pokazanie swojego charakterku nie z powodu irytacji, też nie jest zbyt przyjemną osobą. Uważa za zabawne wszystko, co zabawne nie jest i być nie powinno. Śmieje się z czyjegoś cierpienia i uwielbia robić nieprzyjemne psikusy temu nie podejrzewającym. Nie uważają też, że źle jest kraść, zazwyczaj tak postępuje, nawet gdy ma na coś pieniądze. Rozmowa z nim nie należy do najciekawszych – po części dlatego, że jest raczej małomówne, jak wcześniej wspomniałam, a po części dlatego, że jak już coś mówi, to najczęściej są to pogróżki bądź kpiny.
Jedyną rzeczą, która tak naprawdę Charę ekscytuje jest… zabijanie. Kiedy mówi o tym, jest pełne entuzjazmu, a zadając ostateczny cios, często odczuwa radość tak wielką, że jego szaleńczy uśmiech można uznać za szczery. W trakcie walk lubi rozpraszać przeciwników – albo dając im fałszywe poczucie bezpieczeństwa, albo opowiadając o tych, których zabiło przed nimi. Szczególnie ciekawią je reakcje na śmierć bliskich i to, jak potwór potrafi stać się silniejszy gdy zabije kogoś, komu na nim zależy.
Chara nie odczuwa raczej przywiązania ani miłości. Trudno jest mu nazwać kogokolwiek rodziną, a gdy nawet już to zrobi to raczej będą to tylko puste słowa. Odczuwa raczej irytację i nienawiść do wszystkiego co się rusza. Myśli nawet, że robi światu przysługę, zabijając przeróżne potwory. Czy to znaczy, że nic nie może ruszyć jego serca? Nie wiadomo. Nikt nie próbował na tyle mocno, żeby Chara się zainteresowało.
Wątpliwe jest, że było ono takie od początku. Coś sprawiło, że Chara znienawidziło mieszkańców Powierzchni i nie chciało nigdy dać szansy potworom zamieszkującym Podziemie. Cokolwiek to jest, raczej nie wyjdzie na światło dzienne, a przynajmniej Chara jest zdeterminowane, aby nikt o tym nie usłyszał.

Historia:

Ze względu na to, iż Chara by mnie zabiło, ominę opis jego życia przed wpadnięciem do Podziemi.
To co się stało po przejściu przez barierę pierwszego dziecka jest jednak również interesujące. Gdy bowiem Chara spadło na łoże złotych kwiatów, które prawdopodobnie uchroniło go przed śmiercią, zostało znalezione przez niejakiego Asriela Dreemurra, syna pary królewskiej potworów.
Ten przyprowadził go do ów pary, którzy wzięli go pod swe skrzydło. Od tej pory było ich dzieckiem i rodzeństwem z księciem podziemia.
Chara było z pewnością… inne od dzieci w Podziemiu. Rodzice jednak przymykali na to oko, twierdząc, że to przez to, iż jest człowiekiem. Potwory też traktowały je raczej ulgowo – w końcu skoro para królewska zdecydowała się wychować to dziwne stworzenie jak swoje, to pewnie mieli do tego powody, nie? Tak więc młode Chara nie musiało się specjalnie bać konsekwencji swych akcji. Za każdym razem gdy pakowało się w kłopoty albo wyciągane było z nich przez rodziców bądź przez jego brata , Asriela. A było z czego je wyciągać, bowiem nie bało się ono zabijać. Kuchenny nóż znaleziony w jednej z szafek domowej kuchni stał się jego bronią, którą pozbawiło życia wielu istot Podziemia. Oczywiście jego brat był temu przeciwny, lecz i tak chętnie krył je przed gniewem potworów.
Tak, Asriel był jedyną osobą, którą swego czasu Chara traktowało jak kogoś wartego zaufania. Kogoś, którego być może naprawdę kochało. Chara pokładało wielkie nadzieje w ów księciu. Był jego drogą do zemsty na tych, co żyli na Powierzchni, a jednocześnie ratunkiem dla tych w Podziemiach. W końcu nie chciało unicestwić całego świata tylko ze względu na Asriela.
Cały plan Chary zaczął się nawet niewinnie. No, tak bardzo niewinnie jak może się zacząć otrucie własnego ojca. Nie było jednak to celowe, mimo tego, że Chara uważało to za niepokojąco śmieszny incydent. Niepokojąco śmieszny, a zarazem jakże ciekawy. Od tej pory Chara zaczęło spędzać więcej czasu wśród żółtych kwiatów. Asriel, Toriel i Asgore myśleli po prostu, że ma do nich jakiś sentyment, albo po prostu je lubi. Udało się nawet wmówić mu Asrielowi, że po prostu tęskni ono za kwiatami z jego wioski na Powierzchni.
I tak oto zaczął się plan, plan stulecia, który miał pozwolić mu na zrewanżowanie się na ludziach bez niepotrzebnego wylewu krwi tu, w Podziemiach. Zainicjowało więc „zabawę” – ile zdoła zjeść trujących kwiatów zanim się wycofa. Powiedziało Asrielowi, że to istotne by zlikwidować barierę, by mogło pokazać mu swą wioskę. Trzeba powiedzieć, że zjadło ich imponujące sumy zanim padło nieprzytomne na ziemię. Chciało być jednak pewne, że umrze. Asriel był zrozpaczony – w końcu to on pozwolił, aby to wszystko się zdarzyło. Wiedział jednak, że ma to większe znaczenie – pomoże im zlikwidować barierę.
Ale nie wiedział w jaki sposób. To był błąd, którego Chara nie przemyślało. Asriel zaniósł je tak jak poprosiło, zabierając jego duszę z grobu, na którym rosły żółte kwiaty. Zaniósł Charę na Powierzchnię. Gdy jednak ludzie zaatakowali je, nie zabił ich, mimo że dzięki duszy Chary stał się potężniejszy. Mimo nalegań, szeptów jakie mu słało pierwsze dziecko za barierą, ten postanowił być nastawiony do nich tak pokojowo, jak to on zawsze był do każdego potwora.
Chara tego nie przewidziało. Powinno to przewidzieć. Plan się nie powiódł.
Udało się jego duszy dostać do Podziemia,  z powrotem została położona łoże kwiatów, zaniesiona tam była przez umierającego już Asriela. Kolejny powód by nienawidzić ludzi – zniszczyli jego plan i zabili jego brata.
Tam dusza Chary, nie, samo ono czekało. I czekało. Patrzyło jak dzieci wpadają do podziemia i nie wracają. W końcu znalazło duszę podobną do jego. Ale osoba, która ją posiadała była słaba, podatna na to, że ktoś jej duszę w końcu zabierze. Tym razem tym kimś było Chara. Opętało dziecko o imieniu Frisk, jak dobrze pamięta. Dzięki duszom innych dzieci, zabitych przez jego ojca (och, Chara zawsze przypuszczało, że Asgore jest do tego zdolny) udało się jemu odzyskać ciało.
Teraz ma czyste konto. No, w sumie nie takie czyste, zabiło bowiem już parę potworów na swojej drodze. Nikt jednak nie zdaje się jego pamiętać, prócz może pary królewskiej, której jeszcze nie spotkało. Teraz może wypełnić swoją zemstę. Tylko jak wielu zabije na swojej drodze? A może ono w końcu umrze, już po raz drugi?

***

Poziom Duszy: Nie może być mniej niż 5.

LOVE: Chara nie boi się brudzić sobie rąk, więc ma już 4 poziom LOVE.

Umiejętności:

✿ Ostre cięcie – Chara umie bardzo dobrze posługiwać się nożami. Kiedy używa takiego jako broni, umie zadać bardzo precyzyjne cięcia, czasem nawet tak dobrze wymierzone, że zadają więcej obrażeń.

✿ Okrutny cios – Chara najbardziej lubi zabijać, gdy dana osoba się tego nie spodziewa. Kiedy już prawie będzie mogła Oszczędzić kogoś i zada cios, istnieje szansa, że zabije go na miejscu.

✿ Wielka zwinność – Przecież nie tylko atakuje, prawda? By dobrze zabijać musi też dobrze unikać ciosów tych, którzy się bronią.

Magia: Nie potrafi czarować i nie zamierza.

Relacje:

✿ Toriel Dreemurr – Matka. Ale czy Charę w ogóle to obchodzi. Zawsze nie podobało się jemu to... jak pacyfistyczna ona była. Dlatego nie wahałoby się jej zabić.

✿ Asgore Dreemurr – Skoro on też ma krew na rękach, to czemu Chara miałoby go oszczędzać? Mimo, że jest to kochany „ojczulek” nie czuje do niego nic.

✿ Asriel Dreemurr – Brat, jedyna osoba której ufało, może nawet wahałoby się zabić.

✿ Flowey the Flower – Niby to osobowość jej brata, ale… cóż, Chara może pozwolić mu żyć najdłużej, lecz i tak w końcu go zabije.

✿ Frisk– Słaba dusza, którą kiedyś tam opętała. Intrygowało je trochę to, jak pacyfistyczna chciała być. Jej determinacja też była dość… ciekawa. Ale za słaba. Chara skłamałoby gdyby powiedziało, że nie interesuje go to, czy w jakimkolwiek scenariuszu życia dostała swoje szczęśliwe zakończenie.

Złoto

Ekwipunek:
✿ Prawdziwy nóż – Nóż kuchenny którym Chara lubiło posługiwać się już od dzieciństwa.

✿ Telefon komórkowy

✿ 500 zł