[Quest Iskry] Przekonanie do Mieszańców

Byłaś niedaleko Snowdin. Mówiąc ściślej: niedaleko tej części koło wejścia do Wodospadów. Mogłaś zobaczyć kostki lodu przepływające rzeką obok. Wiedziałaś po co tu jesteś - żeby wytłumaczyć mieszkańcom Snowdin to czym są mieszańce oraz jak różnią się one od ludzi. Nie powinnaś mieć z tym problemu - o tej porze większość miejscowych siedzi u Grillby'ego albo po prostu chodzą sobie po mieście. Poza tym są jeszcze dzieci na ulicach. Chociaż z drugiej strony, wytłumaczenie tego wszystkiego dorosłym potworom byłoby nieco lepszym wyjściem. Na razie jednak powinnaś skupić się na tym by znaleźć kogokolwiek komu mogłabyś powiedzieć o istnieniu takich jak ty.

...N-no dobrze, ale pozostało jedno pytanie: rodzice coś o tym wiedzą?
A SKĄD.
Dziewczyna kicała sobie przez śnieg, napełniona po brzegi DETERMINACJĄ. Po ostatnich rozmowach, jakie odbyła podczas swoich podróż po Wodospadach z potworami zdumionymi... cóż, jej istnieniem, nabrała przekonania, iż należy coś z tą całą niewiedzą zrobić! Kwestią dyskusyjną było, jak bardzo nierozsądnym i lekkomyślnym okazała się decyzja podjęta przez mieszańca.
Jako głupotę totalną na pewno jednak dało się wskazać myśl, która błysnęła nagle w rudawej łepetynie. Tak! Bar u Grillby'ego! Musi tam siedzieć teraz normalnie kupa bestii! Zadowolona z siebie włączyła w mózgu jedną z paru komend zwaną między innymi "z buta wjeżdżam", po czym pewnym siebie pchnięciem otworzyła drzwi do knajpy. Do wnętrza sali powiało lodowatymi smugami powietrza.
- SIEMANKO! - zawołała, jedną dłoń układając na biodrze, drugą zaś opierając się o framugę. Pojawiała się tu nieraz, ale w potworzej formie. Niektórym tylko pokazywała swoją ludzką naturę, zatem ktoś mógłby ją tutaj rozpoznać. - Jestem Iskra, ale pewnie niektórzy z was nie widzą mnie po raz pierwszy - posłała towarzystwu promienny uśmiech. - Pojawiałam się tu też w drugiej formie, lisiej! Mogę się bez problemu przemieniać albo w to, albo w to! A wiecie, co to oznacza? No, kto wie? Kto wie? - rozejrzała się po zgromadzonych swoimi lśniącymi jak klejnoty oczami. Nawet nie starała się wyglądać na uprzejmą, rozgadaną: to była jej prawdziwa osobowość i nie musiała absolutnie niczego udawać. Może to doda Isabeli szczypty uroku oraz tym samym kilku punktów do dyplomacji?

Gdy wkroczyłaś do baru, zauważyłeś że było tam pełno różnych potworów. Zauważyłaś nawet jakiegoś psa w różowej koszulce który wydał ci się nieco znajomy. Gdy mówiłaś tłum patrzył na ciebie jak na jakąś wariatkę, a sam Grillby nawet nie zwracał na ciebie uwagi tylko czyścił szklankę. Po krótkiej usłyszałaś jakiś głos. - To znaczy... że jesteś potworem który ma dwie formy? To nic niezwykłego. - Powiedział nieco niepewnie. Cóż, był dość blisko. Chyba wyglądało na to że nikt z tego zbiorowiska nie wie czym jest mieszaniec. Trzeba im to więc wytłumaczyć.

Jak na Iskierkę przystało, zupełnie zignorowała dziwaczne spojrzenia skierowane w jej stronę. Ba! Jej buzia jeszcze bardziej się rozpromieniła w reakcji na nie - widocznie musiała ich NAPRAWDĘ zainteresować! Słysząc uwagę jednego z potworów parsknęła śmiechem. Niedowiarek się znalazł!
- I tu cię mam! - zawołała, wymierzając palcem w jego stronę. - Nie ma potwora, który umie przemieniać się w człowieka! Raczej na odwrót: jest człowiek, który może stać się potworem, a jestem nim JA~ - zamknęła drzwi za sobą i nie wiadomo kiedy usiadła tuż obok pierwszego ochotnika do rozmowy. - No, mniej więcej oczywiście - znowu się zaśmiała. Czy to stworzenie kiedykolwiek przestawało zachowywać się jak totalne dziecko?
Nagle zmrużyła swoje lśniące paczałki, dostrzegłszy o kilka szczegółów więcej w nie-do-końca-nieznajomym.
- O... ty, ty, ja cię znam... - wtem wydała z siebie zduszony okrzyk. - Próbowałeś mnie złapać! Super się składa, będziesz mógł powiedzieć reszcie strażników, że żaden ze mnie ludź! - odskoczyła od stołka, po czym zarysowała dłonią zamaszysty łuk. - Wyglądacie, jakbyście nie do końca wiedzieli, o czym tu mówię. Spokojnie, zaraz wszystko podam jak na tacy! - i klep na ladę! Może teraz i Grillby zainteresuje się jej przemową? - Mam tatę potwora, a moją mamą jest, uwaga, człowiek! Ale niech ktoś spróbuje ją złapać, to zjem! - zerknęła ze śmiechem na Doggo... to jest, na psa, którego imienia jeszcze nie miała zaszczytu poznać. - I wiecie co? Mam mieszaną duszę! Czyli ani ludzką, ani potworzą, beznadziejna jakaś! Bariery taką nie otworzysz! - zaczęła machać nogami w powietrzu zadowolona. To ci hultaj wpadł do karczmy!

Pies spojrzał na ciebie. - Kim ty jesteś do... to ty... mieszaniec... co tu robisz? - spytał. Gdy wspomniałaś kto jest twoją matką cały bar zapełnił się głosami. Było tak głośno że nie mogłaś nawet usłyszeć własnych słów. Po paru minutach nieco się się uspokoiło i znów zapanowała cisza. Następnie z tłumu dało się usłyszeć jakiś głos. - A gdzie jest teraz twoja matka? - oczy wszystkich zostały zwrócone na ciebie... No, prawie wszystkich. Ten pies w różowej koszulce próbował zjeść swój posiłek, właściciel tego miejsca - Grillby spoglądał na wszystkie obecne tu potwory. Jego spojrzenie zdawało się mówić "Proszę, nie rozwalcie mi tu niczego..."

Iskra: 100%HP

- No jak to co? Żyję sobie! – parsknęła śmiechem w odpowiedzi na pytanie Doggo.
Na widok min potworów przewróciła oczami. Gdyby nie była Iskrą, najpewniej wybuchłaby z wściekłości. Czy właśnie jej „słuchacze” totalnie zignorowali to, co powiedziała? Ona przecież NIE CHCIAŁA, żeby mordowali jej mamusię! Gdzieś tam w serduszku poczuła się niezwykle rozczarowana mentalnością Podziemian. Jakby nie widzieli lepszego rozwiązania tej sytuacji... znaczy, zależy dla kogo lepszego, hehe. Ponieważ jednak nie ma opcji, by pojawił się tu Asgore, po czym przeczytał listę swoich nowych postanowień o losie królestwa, dziewczyna nie mogła o tym wszystkim się dowiedzieć i objaśnić gapiom, o co dokładnie biega.
- No weźcie! – zawołała. – Ja tu wam na spokojnie wszystko tłumaczę, a ten mi tu wybiega z pytaniem o mamę! Wstydziłbyś się! – rzuciła w stronę pierwszego ochotnika do mordowania niewinnej jej zdaniem osoby. – Co powiedziałam przed chwilą? Że was zjem, jak będziecie chcieli ją złapać! Luz, nie na poważnie, oczywiście, ale innymi słowy nie chcę, żebyście mi ją tu karali za nie wiem co! Mama to mama, mam się nie tyka! – dźgnęła się w klatkę piersiową z pewną swego zdania miną. Swojej rodzicielki będzie bronić do ostatniej kropli krwi, jeśli będzie trzeba!
- Wy tylko o zabijaniu, zdobywaniu dusz, bla bla bla. A gdyby tak nigdy nie spotkać ludzi? – poprawiła gogle na włosach. – Sama chciałabym zobaczyć ich świat, pewno! Zobaczyć to piękne niebo, te chmury, o których mi mama opowiadała! Ale jeśli to ma się równać z mordowaniem istot, które nie mają z tą całą wojną potworów z ludźmi nic wspólnego, to nie ma mowy! Zostawmy tą głupią barierę w spokoju. Mówimy tu w końcu o nowym pokoleniu, nie? Oni nic nie zrobili, a to, że są akurat od nas mocniejsi, to nie ich wina – zamerdała nogami nad podłogą.

- Ahaa... - Odpowiedział pies odsuwając się nieco od ciebie. Potwory wyglądały na nieco wkurzone. - Naprawdę nie możesz nam powiedzieć CZEGOKOLWIEK o niej? - spytał kolejny z tłumu. Poza tym mogłaś usłyszeć też takie teksty jak "Było tak blisko", "Moglibyśmy zobaczyć to słońce" czy "Przeklęty mieszaniec". Po chwili potwory wszystkie potwory oprócz tego psa obok ciebie zebrały się gdzieś z boku i zaczęły ze sobą bardzo cicho rozmawiać... co one mogły planować?

Iskra: 100%HP