Gejzery

Imala przemierzała kręte korytarze jaskiń. Nie często zdarzało się jej opuszczać zimowe okolice, dużo było spokojnych miejsc ukrytych głęboko w lasach. Jednak tym razem coś wzięło ją na większą podróż. Zbyt długie siedzenie w jednym miejscu, zaowocowało wędrówką do wodospadów. Z jednego chłodnego miejsce, trafiła to drugiego, ale cóż się dziwić, w końcu to podziemia bez ani kawałka słońca. Poprawiła kurtkę i nieco przyspieszyła kroku. W tunelach było znacznie mniej miejsca niż w Snowdin. Westchnęła cicho, nie miała nawet jak rozprostować skrzydeł.
W pewnym momencie ciche i odległe kampanie kropli zmieniło się w coś innego, jakby szum wody. Dostrzegła wyjście a może wejście do znaczniej większej jaskini. Wszędzie były małe jeziorka połączone ze sobą kanałami. Nagle gdzieś nieopodal woda wystrzeliła w górę. - Całkiem niezłe - pomyślała, przyglądając się fontannie wody. Podeszła do jednej ze skał. Rozłożyła skrzydła, machnęła nimi kilka razy i znalazła się na jej szczycie. Znajdowało się tam spłaszczenie, na którym można było odpocząć. Wilczyca usiadła po turecku i przez chwilę przyglądała się całemu pomieszczeniu. Musiała przyznać, że robiło to wrażenie. Gdzieś w oddali usłyszała kolejny wybuch i szum spadającej wody. Sięgnęła do piersi, gdzie znajdował się jej wisiorek, zdjęła go i zaczęła się mu przyglądać. Powróciły wspomnienia. Zatopiła się w nich, nie zwracając już większej uwagi na otoczenie.

W głębi dalszej części dało się usłyszeć coś w rodzaju powtarzających się, cichych pisków, a następnie pluskania, zupełnie, jakby bliżej nieokreślony byt poddawał się czyszczeniu. Uny była oddalona od strzelającej w górę wody, toteż nie musiała bać się, że coś wystrzeli wprost na nią. Powoli nabierała skrzydłem wody i obficie się polewała, trzepocząc mokrymi uszami. Nabrała w usta trochę wody, przepłukała, po czym wypluła gdzieś na bok. Po zakończonym procesie zachowania higieny oddaliła się od wody i przysiadła w zaciemnionym, suchym miejscu, nie opuszczając jednak jaskini. Rozległo się machanie skrzydłami, najpewniej w celu przynajmniej częściowego osuszenia. Co jakiś czas wydawała z siebie tajemnicze, ciche, pojedyncze pisknięcia.

Nie zwracała uwagi na ciche pluski gdzieś w oddali, jednak kiedy wyłapała również ciche piski, podniosła głowę i rozejrzała się w koło. To zdecydowanie musiał być jakiś potwór. Nałożyła naszyjnik z powrotem na siebie, wstała na nogi i rozłożyła skrzydła. Na podstawie piesków, próbowała zlokalizować, gdzie znajduje się tajemnicza osoba, jednak echo skutecznie jej to utrudniało. Podeszła do krawędzi skały i zeskoczyła z niej. Już po chwili leciała na połowie wysokości jaskini. Zgrabnie omijała wszelkie przeszkody. Na wszelki wypadek wzięła do ręki sztylet. Nigdy nic nie wiadomo.
Za każdym machnięciem skrzydeł, piski stawały się coraz głośniejsze. Wilczyca zmrużyła oczy i zaczęła kołować w miejscu, w którym sądziła, że znajduje się sprawca owych pisków. Wylądowała na jednej ze skał i zaczęła uważnie obserwować otoczenie.

Ciekawska wilczyca nie musiała długo czekać na pierwsze efekty poszukiwań. Czerwone oczyska rozbłysły w ciemności, spoglądając wprost na nią. Tajemnicze stworzenie jednak... Pośpiesznie złożyło skrzydła i wskoczyło do najbliższej dziury. Owa dziura prowadzić może dosłownie wszędzie, toteż próba ruszenia śladem mogłaby okazać się niebezpieczna. Może warto kogoś powiadomić o całym zajściu? Któż wie... Zapadła głucha cisza, cichutkie piski przestały być słyszalne - ich źródło najpewniej się oddaliło. Ciszę przerwało jednak echo wyrzucanej w górę wody, co jednak nie jest niczym niezwykłym, biorąc pod uwagę lokalizację. Być może okoliczne kwiaty, zwane kwiatami-echo są w stanie powiedzieć coś więcej?
Uny, po przeprowadzeniu udanego odwrotu do głębszych części podziemi odetchnęła z ulgą, przemierzając poznane wcześniej jaskinie. Obecnie idzie, w znanym tylko sobie kierunku.

Im, widząc czerwone oczy, bez większego wahania ruszyła w ich kierunku. W ciemnościach dostrzegła ruch. Tajemnicza istota wskoczyła do jednej z dziur. Wilczyca zacisnęła mocniej dłoń na rękojeści sztyletu. Podeszła bliżej ciemnej otchłani. Nie była istotą, która długo się zastanowiła nad tym, co robić. Szybko schowała ostrze do specjalnej kieszeni przyszytej spodni. Pociągnęła nosem, czuła zapach nieznajomego potwora. Najwyraźniej nie będziesz miała większego problemu ze znalezieniem istoty. Idąc w ślad za potworem, wskoczyła do dziury. Nie obawiała się niebezpieczeństwa ani dłuższej wyprawy. Lata włóczenia się całymi dniami bez celu po okolicach, zrobiły swoje. Była gotowa na wszystko.
Po wyjściu z tunelu rozejrzała się w koło. Cały czas kierowała się zapachem, teraz też nie miała zamiaru tego zmienić. Ruszyła więc dalej, starała się być jak najciszej, uważnie nasłuchiwała i obserwowała otoczenia. W każdej chwili gotowa była zaatakować bądź odskoczyć w razie ataku na nią.

Po dramatycznym pościgu za zapachem trop niespodziewanie się urywa. Jednak po niedługim czasie okazuję się, że wilczyca dotarła do sieci kilku wąskich, ale bardzo wysokich tuneli, naturalnie wydrążonych w skale. Zapach nieznajomego potwora czuć dosłownie wszędzie, co może wskazywać na to, że często tu bywa. W piachu leży pojedyncza, wygięta struna, zaś po spojrzeniu w górę można dostrzec nieruchomą sylwetkę, zwisająca z sufitu. Nie wiadomo co robi, trwa tak w zupełnym bezruchu, w ciszy i całkowitej ciemności. Po chwili słychać coś w rodzaju uciszania, zupełnie, jakby Uny próbowała skłonić nieznajomą do zachowania spokoju.
-Shhhhhh...

Podążała tropem nieznajomego potwora, aż dotarła do dość tajemniczego miejsca. Dalej podążając ostrożnie, w końcu zdołała odnaleźć nieznajomego, a raczej nieznajomej. Po uciszającym geście spojrzała na nietoperzyce zdziwionym wzrokiem.
- Niby dlaczego mam być cicho? - jak zawsze nieuprzejma i wredna. Odsunęła się kilka kroków w tył, aby móc lepiej spojrzeć na potworzyce. Nie po to tyle tu szła, aby zostać teraz uciszonym, po, mimo że nie zachowywała się głośno. Jak zawsze stąpała delikatnie, tak aby nie było jej słychać. Zmrużyła oczy i uważnie obserwowała dalszy bieg wypadków.

Odpowiedź rozbrzmiała echem w pionowym wyżłobieniu, Uny zatkała uszy i zmrużyła oczy po tym, jak dźwięki dotarły do jej narządów słuchu.
-Csiiiiiiii...
Ponowiła, tym razem z wyraźnie wypisanym grymasem. Jej postawa nie wygląda na agresywną, od tak wisi sobie do góry nogami, co zapewne jest czymś w rodzaju formy relaksu. Sam tunel wydaje się być naturalnie wyrzeźbiony przez wodę, która niegdyś tędy płynęła. Pionowe kompleksy są ze sobą połączone, tworząc coś na kształt sieci małych jaskiń. Wokół można dostrzec różne przedmioty, zniszczone mniej lub bardziej. Są chaotycznie porozrzucane i gromadzone bez żadnego ładu. Rzeczy zostały rozsiane po małych półkach skalnych, lecz na najwyższej z nich, tuż obok nietoperzycy znajduję się tylko jeden, tajemniczy obiekt, któremu nie sposób się przyjrzeć z tej odległości.

Przekręciła lekko głowę, właśnie znalazła słaby punkt. Wilczyca zawsze obserwowała nowo poznanych, tak aby znaleźć coś, dzięki czemu będzie miała nad nimi przewagę w razie ataku. Tym razem słaby punkt znalazła się sam. Trzeba było przyznać, że w tym momencie poniekąd się ciszyła, jednak nie okazywała tego w żadnym stopniu na zewnątrz, dalej zachowała nieprzenikniony wyraz pyska. W tym momencie może nie było żadnego zagrożenia, ale co wydarzy się za chwilę? Tego nikt nie wie. W końcu Im zdecydowała się odezwać.
- A więc... Kim jesteś? - zmrużyła nieco oczy. Nigdy nie lubiła dużo mówić, ale w tym wypadku musiała przejąć rolę podtrzymującego rozmowę. Nie podobało się to jej, ale chciała wycisnąć z obcej coś więcej. W międzyczasie rozglądała się ukradkiem po tunelu. Szukała czegoś... Sama nie wiedziała czego. Może jakiejś zgrai małych potworków, które gotowe były rzucić się na nią i rozszarpać?

W chwili, kiedy Imala przekręciła głowę, Uny zrobiła dokładnie to samo. Zamrugała kilka razy swoimi czerwonymi ślepiami, lecz nie odezwała się ani słowem. Minęła chwila. Dłuższa chwila. Następnie chwila jeszcze dłuższa od poprzedniej, jednak próżno było szukać reakcji na zadane pytanie. Nieznajoma za to nieprzerwanie pilnuje, żeby łapami zatykać swoje uszy. Wpatruję się. Cicho, tajemniczo i nieinwazyjnie. Spokojną sytuację przerwało bardzo ciche pisknięcie, po czym ponownie wszystko ucichło. Całość spotkania wygląda dość dziwacznie i nie przypomina typowej pogawędki z przypadkowo napotkanym potworem. Jedno ze skrzydeł poruszyło się powoli i delikatnie, zgarniając ów tajemniczy obiekt z najwyższej półki skalnej. Schowała go i otuliła. Być może boi się, że zostanie okradziona. Wzrok spoczywa na wilczycy praktycznie bez przerwy.

Uważnie obserwowała zachowanie potworzycy. Wilczyce dziwiło jej zachowanie, jednak spokojna osobowość bardzo jej odpowiadało. Chociaż raz nie musiała się użerać z natrętnymi i rozgadanymi istotami. Cisza jej nie przeszkadzała, wręcz przeciwnie, mogła tak stać bardzo długo. Kiedy usłyszała pisk, położyła uszy po sobie, wysokie dźwięki ją drażniły. W momencie, kiedy nietoprzyca wzięła pakunek, Im dotknęła naszyjnik. Odepchnęłam głęboko.
- Też mam coś, co chcę chronić. - tym razem jej głos był cichy i spokojny. Intrygowała ją ta osoba, była inna... Jej tworzystwo całkowicie nie przeszkadzała Imali. Już dawno nie miała ochoty poznać kogoś bliżej, zwykle chciał uciec od innych i zamknąć się przed innymi. Tym razem było inaczej. Tak jak potworzyca wpatrywała się w wilczycę, tak ona wpatrywała się w nią.

Wraz z postępem sytuacji zaczęła stopniowo puszczać uszy. Zatrzepotała nimi, podrapała się po nosie, po czym ochoczo kontynuuje absorbującą czynność, jaką jest najwyraźniej celowe wpatrywanie się w nowo poznaną osobistość. Uspokoiła się, kiedy dotarły do niej ciche słowa, jednak nadal nie wiedziała, czy może wilczycy zaufać, toteż nadal gorliwie tuliła zawiniątko. Nieznacznie się rozbujała, najpewniej w ramach dodatkowego, antystresowego manewru. Dziwnie się uspokaja, nie ma co. Kołyszę się tak z lewej, do prawej i z powrotem, bez pośpiechu. W całym tym układzie najprędzej dostrzec można kołyszące się w ciemności oczy. Uny zdaję się odpoczywać w milczeniu, jakby wspomniana cisza była muzyką dla jej duszy.

Obserwując nieznajomą, postanowiła przysiąść na ziemi. Usiadła na kamiennym podłożu po turecku, ogon zawinęła wkoło nóg, a skrzydłami nieco się okryła. Co prawda była przyzwyczajona do zimna, w końcu mieszka w Snowdin od urodzenia, ale jednak chłód skał dawał się nieco we znaki. Obserwowała cały czas potworzyce, nie spuszczając jej ani na moment z oka. Zdążyła się już przekonać, że nie ma wobec niej złych zamiarów. Kiedy jednak zaczęła się huśtać na boki, ponownie przekrzywiła głowę, tym razem w drugi bok. Dziwne nie ma co, jednak nie odezwała się. Czekała na ruch ze strony nietoperzycy.

Uny zaczęła się nad czymś zastanawiać, a co za tym idzie jej uwaga została nieco rozproszona. Powoli, aczkolwiek trochę niepewnie odłożyła zawiniątko na prawowite miejsce. Zaczyna czegoś szukać, spuszczając wzrok z Imali. Zagląda w jeden kąt, w drugi, wisząc pod sufitem już tylko jedną nogą. Nie do końca wiadomo czego właściwie szuka, jednak pozostaję w tym niestrudzona. Na chwilę przestała. Po cichym kichnięciu wznowiła poszukiwania. Jedna z dziur skrywała dziwny, zawinięty materiał, który został tam starannie wetknięty. Po rozwinięciu okazało się, że był to stary, dziurawy w kilku miejscach koc. Pomijając fakt, że jest brudny, można dojść do wniosku, że jest jeszcze w stanie spełniać swoje pierwotne zadanie. Był lekki, więc cicha istotka rozłożyła go, wyciągnęła łapy i upuściła, aby swobodnie mógł opaść na dół. Kiedy łapy zostały wyciągnięte na pełną odległość, w oczy rzuciły się pewne szczegóły, takie jak fakt, że większość palców jest bardzo długa, stanowią integralną część skrzydeł. Po wykonaniu czynności zabrała je z powrotem i trzyma przy sobie. Ziewnęła pod nosem. Znów obserwuję.