Domek Shierry

Skoro kupiła sobie domek to musiała go porządnie wykorzystać. Sporej wielkości plac do treningów zawsze był najlepszym miejscem do testowania umiejętności. Zawsze mogła udać się na bardziej profesjonalne miejsce jak chociażby plac treningowy w hotland czy w wodospadach. Ale była sprytniejsza. Miała sporo miejsca za własnym domem. Udała się więc na tyły do pociętego, poturbowanego treningami zaplecza aka ogródka czy cokolwiek to było...
Pierwsza i chyba najważniejsza część treningu - rozgrzewka. Wielu miało szczęście nawet jeśli o niej zapomniało. Jednak Shierra wolała nie ryzykować naciągnięcia jakiegoś mięśnia lub skurczu tylko dlatego, że zapomniała się rozgrzać. Obróciła rękami i ugięła nogi, by szybkim ruchem odbić się nimi od podłoża i ruszyć przed siebie, wokół całego placu treningowego. Szybko ustaliła określony rytm truchtu. W czasie jego trwania zrobiła obroty rękami. Najpierw w przód, potem w tył, a na koniec naprzemiennie. Teraz nogi. Najpierw postanowiła wykorzystać krok dostawny. Nogi trzymały się blisko ziemi. nie chodziło tu przecież o skakanie jak pajac, a dostawianie jednej nogi do drugiej. Tak jak w sumie wskazuje na to nazwa. Dalej. Nogi uderzają o pośladki. Nic trudnego, kilka takich kroków starczyło. Przeplatanka przodem do wnętrza okręgu, który zataczała podczas biegu, a następnie plecami do wnętrza. Trudne? Skądże. Następnie jedno okrążenie całkowitego sprintu, który zakończyła hamowaniem tuż przed ścianą domu. Odeszła nieco od niej.
Z wypraną z emocji buźką wpatrywała się w deski przed sobą. Najpierw kilka skrętoskłonów. Czuła i słyszała jak ustawiają się odpowiednio wszystkie kostki. Rozgrzała nadgarstki, stawy skokowe i pokręciła łepkiem. Teraz pajacyki. Dziesięć chyba wystarczyło. Do tego piętnaście przysiadów i dziesięć pompek. Może być. Na koniec wymachy rękami. Do klatki piersiowej, na bok, równolegle do ziemi i całkowicie za siebie. Ujdzie.
Niby tylko rozgrzewka, a jednak już jakiś tam mały trening nie umiejętności walki, a wytrzymałości. Jednak teraz czas na właściwą część.
- Gotowy kompanie? - Rzadko mówiła to na głos, ale skoro nikogo tu nie było...
~ A jak myślisz? - Odpowiedział jej mentalnie.
Na jej mordce pojawił się delikatny, ledwo widoczny, drapieżny uśmiech. Jednak tylko na moment. nie lubiła się uśmiechać. Oczy zadziornie spoglądały na drewniany pal. Odchyliła nieco głowę do tyłu. Ta pogarda w oczach. Stuprocentowa Ignis. Odsunęła nieco w tył prawną nogę. Lewą wręcz przeciwnie. Obie ugięła. Będzie biec? Szarżować na pal? Nie, głupia nie była. Ona po prostu nawet na zwykły kawałek drewna miała taktykę walki. Tak więc odepchnęła się nogami i zaczęła się poruszać w kierunku pala. Coraz szybciej i szybciej. W momencie, gdy wydawało się, że zderzy się z celem odbiła się nieco mocniej lewą nogą, a tym samym z całej siły szarpnęła ciałem w prawo. Obróciła się tak, by nawet podczas odskoku być skierowaną przodem do manekinu.
Za pomocą myśli przesłała coś jakby impuls, jakby bezsłowną prośbę, a zarazem rozkaz do swego kompana, miecza, by ten się pojawił. Czy było w tym coś dziwnego? Może. Jednak jak chciała, tak się stało. Nim wylądowała stopami na ziemi, jeszcze w odskoku, jeszcze w powietrzu... na jej prawej ręce pojawiły się płomienie. Szybko uformowały się na podłużny kształt. W tym samym momencie z całej siły popchnęła rękę przed siebie. Płomienie zniknęły rozpryskując się wręcz na boki i ukazując ostrze magicznego miecza. Wbiło się ono i porządnie uszkodziło tył manekinu, czyli przeciwną stronę, niż tą, na którą początkowo biegła. Taktyka.
Jednak nie zabrała ręki z mieczem. Popchnęła go jeszcze bardziej, by cios był jak najmocniejszy. Dzięki oparciu z ręki i resztkom prędkości, którą nabrała mogła się odbić nieco dalej od przeciwnika, by nie narażać się na jego atak z bliska. Wzdychnęła. Kontaktując się na bieżąco myślami, jej broń zniknęła pozwalając na zwinne uniki i manewry. Więc ćwicząc obronę. Wygięła się więc do tyłu, jakby do mostka. Jednocześnie mocno odbiła się tylnymi nogami od ziemi, co pozwoliło jej na zawiśnięcie chwilę w powietrzu. Następnie solidnie oparła się rękami o podłoże, a dzięki sztywnie ustawionemu w górę ciału i ponownemu wybiciu się z rąk mogła spokojnie pociągnąć nogi przed siebie. Dociągnęła przednią część ciała do tylnej i wylądowała na pół-kucka.
Korzystając z faktu, że miała zgięte nogi ruszyła znów przed siebie. Biegła szybko z zamiarem przebiegnięcia za manekinem. Nie chciała jednak znów atakować pleców to by było zbyt proste. Przyzwała miecz już w czasie biegu. Rozpędziła się po czym szarpnęła mocno ciałem w dół. Dzięki prędkości, nawet leżąc na ziemi mogła sunąć do przodu. Wyciągnęła broń w bok, dzięki czemu przejechała pal tuż nad ziemią. Tak jakby próbowała przeciąć mu nogi, czy coś. Kiedy się zatrzymała, znajdowała się z prawego boku drewnianego manekina. Przeturlała się odpowiednio manewrując środkiem ciężkości i pchając swoje ciało w odpowiednią stronę. Miecz trzymała blisko siebie. Kasai widocznie był niezadowolony, że musiał dotykać ziemi. Skierr szybko wstała i nawet bez otrzepania wykonała kolejny atak. Ten już był szybszy. Za pomocą miecza zrobiła niezbyt mocny zamach i uderzyła manekin w prawe ramię. Potem wykonała szybki obrót w prawą stronę, dzięki czemu znalazła się przed palą drewna. Czwarty cios. Specjalny, wzmocniony dzięki magii towarzysza. Szarpnęła ciałem do przodu, by nabrać odpowiedniej prędkości, po czym z całym impetem uderzyła mieczem w teoretyczne "udo" celu. Nie próbowała nawet trafić w jakieś ważne miejsca jak aorta, czy brzuch z wnętrznościami. Nie miała bowiem na celu zabić, tylko potrenować. Tak jak w zwykłej, towarzyskiej walce jeden na jednego. Miała nadzieję, ze nigdy nie będzie musiała nikogo zabijać. Albo przynajmniej nie swoimi łapami.
Kasai znów zniknął, a Shierra usiadła na ławeczce. Musiała odpocząć.

// Taka średnia ściana tekstu ale chyba starczy c: