Labirynty

Sans z kamienną twarzą (czyli swoim standardowym szkielecim uśmiechem) przyjął spadający kamulec. W zasadzie normalnie uniknąłby go bez problemu, ale przecież nie chciał pokazywać siebie w pełni sił. Do tego wcześniej ocenił niebezpieczeństwo. Taki kamyczek nie robił mu nic. Odbił się od kościstej twarzy i upadł na rozgrzany grunt.
- Istotnie, trafne. Rzeklbym, że idealnie w punkt - stwierdził żartobliwie niski nieumarły.
- Na następny raz postaraj się o solidne podstawy, mała dziewczynko. Mnie już nie tak łatwo wytrącić z równowagi, jak ciebie.
Popatrzył jeszcze na tulącą się do ręki Burgerpantsa kruszynkę i stwierdził rozbrajająco.
- W sumie, Jeśli naprawdę chcesz mnie pokonać, to musisz to zrobić szybko. Dosłownie. Musisz się poruszać jak wicher, albo chociażby z prędkością tego rzucanego kamienia. Musisz mnie trafić nie nim, a sobą.
Szkielet mrugnął okiem w stronę dziewczyny i uśmiechnął się w duchu (jeśli rzeczywiście takiego miał). To brzmiało naprawdę głęboko. Widać te dziwne historyjki, które przejrzał kiedyś u Papyrusa (pożyczone od Undyne w ramach "treningu psychologicznego") działały i na niego. Ciągnął swój wywód w tonie nauczyciela, jeszcze zabrakło paluszka w górze. Ale leniwy Sans nigdy nie miał przecież smykałki do uczenia: tak siebie, jak kogokolwiek innego. A młode dziewczę po prostu miało temperament i jeszcze nie rozumiało zasad rządzących tą krainą, stąd ta irytacja i przestrach. W sumie to bałby się być jej mistrzem, gdyby wzięła to kiedykolwiek na serio. Z drugiej strony czuł się trochę winny tego, że omal się nie ugotowała i trzeba było ratować tę sytuację, nawet w tak beznadziejnie debilny sposób.
- A teraz ochłódźmy głowy, pogódźmy się, bo takie erupcje złości tylko nam zaszkodzą. Nawet nie zdążyliśmy się poznać, ba, nasza rozmowa się w ogóle na dobre nie zaczęła! Burger, co tu porabiasz? Czyżby Mettaton ci zgotował taki los, czy może po prostu masz przerwę?
Próbował szybko zmienić temat, choć atmosfera była nadal gorąca, w każdym tego słowa znaczeniu. Hotlandia przywitała Sansa w bardzo dziwny sposób, stwierdził w myślach szkielet.

Dziewczynka widząc, jak i słysząc coraz bardziej zbliżającego się do niej wuja Burgerka syknęła coś pod nosem, jednak wiedząc, iż sama nie da sobie rady z tą zagadką usiadła bezradnie na ziemi gapiąc się w stronę nadchodzącego kiciusia. W oczekiwaniu na swojego przyjaciela podpadła główkę o ręke i westchnęła głośno wypatrując wuja, który chwilę później pojawił się centralnie przed nią. Kiedy zaliczył dość mocną glebę serduszko Rany ze zmartwienia zabiło odrobinkę mocniej z powodu zmartwienia, co spowodowało natychmiastowe powstanie z ziemi i szybki bieg w stronę wujaszka. Dziewczynka nachyliła się nad nim z bardzo zmartwionym wyrazem twarzy a jej ręce bezradnie wisiały w powietrzu, jakby chciała pomóc mu wstać, a jednocześnie nie mogła. Dziewczynka wystraszyła się tak bardzo, że aż odebrało jej głos na krótką chwilę. Kiedy kotek finalnie podniósł się z siemi i otrzepał swoje spodnie Rana spojrzała na jego kolanka, które były całe brudne od upadku i przejechania dość sporego dystantu po ziemi i trzęsącą się łapką wskazała na nie.

- W-Wszystko w porządku? Boli? Przepraszam, coś we mnie wstąpiło i uciekłam jak głupia!

Krzyknęła zestresowana  trzęsąc się jak osika. Co w nią wcześniej wstąpiło? Sama nie miała pojęcia, po prostu odpalił się jej mały, głupi diabełek! Dziewczynka rozejrzała się na prawo, na lewo. W pobliżu nie było nikogo, to dobrze. Po krótkiej kontroli terenu rzuciła się z mocnym przytulasem na kotka spoglądając na niego.

- Przepraszam, wujku.

Czy wszystko u niej ok? Jak najbardziej! Ona stanęła tu tylko z powodu zagadki, na której zawsze stoi godzinami, ponieważ jej łatwe rozwiązanie jest dziwnie przymulane przez jej umysł, jakby ktoś jej to specjalnie blokował, by została w tym miejscu jeszcze przez chwilę. Może to miejsce coś dla niej znaczyło, jednak była tak obkopana wspomnieniami innych, że nie mogła sobie tego przypomnieć? Owa myśl na dłuższy czas zajęła Ranę, która odczepiając się od Burgera stała z bezwładnie opadniętymi w dół rękoma wpatrując się w ziemie. Za cholere nie mogła sobie ona przypomnieć, dlaczego te miejsce jest takie... dziwne. Dlaczego akurat w nim nie może się skupić z powodu dziwnej blokady. Dziewczynka chcąc wiedzieć, czym jest to spowodowane zaczęła szperać we wspomnieniach nie tylko swoich, ale też innych osób, martwych osób. Z tego powodu zacisnęła mocno powieki, a dłonie zacisnęła w piąstki. Nie była jednak ona świadoma, jak dużo energii jej to zabierze, dlatego nie minęło kilka sekund, a Rana zachwiała się tak mocno, że wystarczyła chwila, a dziewczynka leżała by plackiem na ziemi, dwie chwile, a była by nieprzytomna. Na szczęście czując, jak leci w dół otrząsnęła się i zdążyła w ostatnim momencie złapać równowagę. Małe archiwum spojrzało niepewnie na Burgerpantsa, chcąc jakkolwiek wyjaśnić mu to, o czym właśnie rozmyślała.

- Wiem, jak bardzo banalna jest ta zagadka, jednak w tym miejscu łapie mnie dziwna blokada... Przez nią nie jestem w stanie tego rozwiązać, zawsze gnije tu dopóki jakaś dobra duszyczka mnie nie znajdzie, albo póki nie pójdę w strone laboratorium. Coś tu się musiało bardzo dawno stać, chociaż ja tego nie pamiętam. W sumie, nie ważne już~

Ostatnie słowa wypowiedziała dość ignoranckim tonem, takim, jakiego dzieci używają ''pozbywając się problemu'', który ponoć już nie jest ważny. Dziewczynka chwyciła łapkę Burgera bez pytania, bez jakiegokolwiek uprzedzenia i spojrzała z dołu wprost na niego.

- Pomożesz mi to przejść? Poprowadzisz mnie?

Kiedy Burgerek mocniej zacisnął łapkę na jej kościstej dłoni Rana poczuła ciepło bijące z jego mięciusiej rąsi. Jej reakcja na uczucie ciepła była bardzo banalna, dziewczynka roześmiała się od ucha do ucha wskakując razem z nim na wyrzutnię z zagadki, a po chwili wraz z kotkiem znalazła się po drugiej stronie. Zeskakując na ziemie jej buciki wydały charakterystyczny dla siebie stukot jej drobnych obcasików, a jej grzywka zasłaniająca jej trzecie oko przechwiała się lekko w bok, jednak dziewczynka szybko ją poprawiła, by wkurzającego oka nie było całkowicie widać, ani żeby jej nie przeszkadzało dzisiaj nawet na krótką chwilę! Kiedy Burgi puścił jej drobną rączkę wielki, szeroki uśmiech dziewczynki zmienił się w jej neutralną minę. Nie czuła już tego przyjemnego ciepełka i muskającego ją po kostkach na dłoni futerka. Mała spojrzała wprost na Burgerka z pytającym wyrazem twarzy jednocześnie unosząc brwi.

- To co teraz robimy? Zostajemy tutaj, czy masz jakieś plany, wujku?

Spytała poprawiając swoje czarne, gęste włoski.

Na pytanko Burgera dziewczynka zaczęła się zastanawiać przez dłuższą chwilę, co zmusiło ją do opuszczenia swojej główki ku ziemi. Pomysłów było wiele, chociaż spełnić mogła tylko jeden z nich. Wtem coś tknęło Ranę, jakby dziwna ochota biegu w pewne miejsce, dlatego też bardzo szybko jej główka poderwała się ku górze i Rancia spojrzała kotku prosto w oczy. Nie wiedziała co mu dokładnie powiedzieć, więc owe wpatrywanie się w Burgera troszkę jej zajęło.

- Wujku, musze coś szybko załatwić. Idź do domu, kojarze gdzie mieszkasz. Będę tam jak tylko skończe to, co mam do załatwienia!

Prawie że krzyknęła i bardzo szybko odbiegła od kotka machając mu na pożegnanie. Coraz więcej złych wspomnień napływało do jej głowy. Coś się działo, a ona musiała to sprawdzić.

//Dokładniej teraz pobiegła do zamku. Uciekamy stąd, i zaczniemy pisać na innym poście ;w;

zt.

Był bardzo zaniepokojony zachowaniem Rany, ale było coś takiego w jej oczach, że postanowił jej zaufać i nie pakować się w to bagno, w które ona miała zamiar wlecieć na największej prędkości. Bo tego, że pakuje się w kłopoty mógł być w stu procentach pewny, ale miał przeczucie, że dziewczyna wyjdzie z tego cało. Kot skierował się w stronę najbliższej drogi, prowadzącej do jego domu, po drodze pokonując jeszcze ostatnie zagadki, których wcześniej nie zdążył przejść.

- "Ehh, co ta dziewczyna kombinuje~?" -

Z/T