Bagna

W pierwszej chwili Temmie się zaskoczyła. To znaczy zrobiła zdziwioną minkę, ale chyba jeszcze nie do końca wiedziała czym się zadziwiła. Po chwili ta świadomość rozlała jej się w umyśle niczym talerz rosołku, który ktoś potracił. Nie ładnie potrącać talerz z rosołkiem...
Temmie pisnęła cicho i odskoczyła kawałek. Wyglądało to tak jakby miała opóźniony refleks, ale to była jej naturalna reakcja w takich sytuacjach. A potem nadeszła apogeum...
- Ale... Ale... Ale...- zapiskała cichutko.
- NIEEEEEEEE hoooooooooIIIIIIIII! UUUUUUUUUuuuuuuuuŁŁŁŁŁŁEEEEEEEEEEEeeeeeeee!
Zgadza się, Temmie najzwyczajniej w świecie się rozpłakała. Ale co to był za płacz! Toż to fontanna łez! Zafundowała Azszarowi chyba wszystko- małą, łzową powódź, zaczerwienioną mordkę, gile wiszące prawie do ziemi, zapowietrzanie się i ogólnie niezły wrzask, boleśnie świdrujący w uszach. Prawdopodobnie większość stworzeń w promieniu kilku kilometrów zaczęło się powoli ewakuować do jakiejś dziury, byle tylko nie słyszeć tego jazgotu. No cóż, Temmie miała wprawę w płakaniu i wiedziała co zrobić, by nikt nie zarzucił jej, że za słabo się stara. A teraz postarała się , że ho ho!

Krzyk Azszara tak ją zdziwił, że na moment zamknęła się ze zdumioną miną, jakby jej umysł musiał wpierw dokładnie przetrawić to co się stało, by obliczyć reakcję. Ta reakcja to płacz. Głośny płacz z mnóstwem łez jakby ją mocno ukrzywdził. Azszar rozwalił szeroko paszczę z powodu własnego zdumienia. Potem zaczęło się w nim gotować, aż wygiął agresywnie grzbiet i położył nisko ogon, jakby miał się rzucić na Temmie niczym drapieżnik. Jednak opanował się i uznał, że to nie wypada.
- Czy ja ci coś zrobiłem? – krzyknął, by przebić się przez jazgot Temmie. – Uspokójże się Temmie. Strop się zaraz na nas zawali jak będziesz robić taki raban.
Postanowił spróbować ją uspokoić, ale raczej dla dobra okolicy, a nie dlatego, że to taki fajny rozmówca. Miał jej już serdeczni dość.

Temmie dalej płakała. Mocno i zapamiętale. Aczkolwiek trzeba przyznać, że jakby kapkę ciszej i z mniejszą ilością wycia.
- Krz... Krzyka na Te-eeeemmmieeee! Uuuuuuułłłłłeeeee! Temmieee booooiiii!- stwierdziła pomiędzy szlochami.
Temmie przywykła, że czasem ktoś na nią wrzeszczał. We Wiosce takie rzeczy się zdarzały. Tyle, że zazwyczaj krzykacz nie był wytrawnym wojakiem i nie był od niej dobrych kilka razy większy. Temmie najzwyczajniej w świecie wystraszyła się wybuchu złości Azszara. A może trochę i samego Azszara? No co? Małe to to, płoche... BARDZO płoche...

Niby jakiś efekt był, bo zrobiło się ciszej, ale ta Temmie dalej rozpaczała, chociaż nic jej nie zrobiłem. I co ja mam z nią zrobić? Zostawić? TO będzie miała o mnie złe mniemanie. Ale obcowanie z nią wcale nie jest pożyteczne dla zdrowotności mojej psychiki. Azszar bierze głęboki wdech po czym znowu wzdycha.
- Nie musisz się bać, Temmie. Nie ruszyłem cię i nie zamierzam tego robić. Zirytowałem się po prostu i nerwy mi puściły – rzekł, po czym pomyślał, że spróbuje zrobić coś kompletnie głupiego.
Biorąc pod uwagę osobowość stworzenia, to może zadziałać.
- No już spokojnie. Możesz się kitą Azszara pobawić, jeśli ci to poprawi nastrój – rzekł, siląc się na grzeczność i majtając ogonem przed głową Temmie.

Ogon Azszara, którzy zaczął się kiwać przed jej oczami podziałał momentalnie. Temmie w jednej sekundzie przestała płakać, z rozdziawioną mordką obserwując jak ogon większego stwora kiwa się raz w prawo raz w lewo. Śledziła ten ruch swymi oczkami, a potem... chyba odezwała się w niej kocia natura, bo zaczęła go pacać łapkami.
Dla postronnego obserwatora ten widok mógłby być przekomiczny, kiedy to jeden potwór z imną męczennika pozwala takiemu małemu futrzakowi bawić się swoim ogonem. Temmie dłuższą chwilę go pacała i "łapała". Aż w końcu złapała i utuliwszy się do niego wypaliła:
- Azeszur miły. Temmie już nie boi. Psujaciele som?

Kto by przypuszczał. Stuknięty pomysł podziałał na stukniętego potwora. Azszar ledwie zaczął machać przed oczami Temmie swoim ogonem, ta od razu zaczęła się w niego wpatrywać jak zahipnotyzowana, zupełnie zapominając o wcześniejszej czarnej rozpaczy. Po pewnym czasie zaczęła się zachowywać niczym kot. Pacała kitę Azszara łapkami oraz próbowała go łapać. Wędrowiec musiał przyznać, że choć było to dziwne stworzenie, które potrafiło wyprowadzić go z równowagi, to widok był dość pocieszny. W końcu udało się jej złapać ten ogon i go przytuliła, zadając ciekawe pytanie, a Azszar się uśmiechnął. Podniósł ogon wraz z przyczepioną do niego Temmie na wysokość oczu.
- A chciałabyś? – zapytał się jej krótko.

Temmie niespodziewanie została podniesiona. Mocno tuliła się jednak do ogona Azszara, więc ostatecznie gibała się na nim niczym ja kawałku sznurka. Wyglądało to miło i właściwie było miłe. Temmie lubiła się huśtać. Chyba szyszkie Temy to lubieją...
- hOOOOI!- zakrzyknęła wesoło, energicznie kiwając przy tym łebkiem.
Potem zeskoczyła na ziemię i podskakując radośnie, okrążyła Azszara, pośród krzyków i kwików radości.
b]- Psujaciel! Psujaciel! Yay![/b]
Zatrzymała isę raptownie i utkwiła w nim swoje oczka.
- Ty najpierwsiejszy psujaciel Temmie co nie jest Tem! Temmie będzie dbać! Jak o Rypka! Oj... Nie, lepiej nie. Nie jak Rypka. Biedny Rypek... To nie hOI...- gdzieś w połowie mała posmutniała i zaczęła mruczeć chyba bardziej do siebie niż do Azszara.

Cóż, czy Azszar spodziewał się innej odpowiedzi? Po tej istotce to chyba nie. No to został przyjacielem tej Temmie. Huśtanie na ogonie też najwyraźniej jej się mocno podobało, ale nie musiał jej strącać. Sama zeskoczyła po pewnym czasie, by pełna euforii biegać wokół niego. Potem się zatrzymała, by wypowiedzieć kolejny ciężki do zrozumienia potok zniekształconych słów. Azszar podrapał się po brodzie, ni w ząb nic nie rozumiejąc.
- Skoro tak mówisz… przyjaciółko – rzekł z pewnym oporem. Nie przywykł zawierać przyjaźni z osobami znanymi od paru minut, zwłaszcza takiego formatu, ale słowo się rzekło. – Ty z kolei jesteś moim pierwszym temowym przyjacielem. Co teraz zamierzasz? – zapytał, rozkładając szeroko ręce.

Temmie była prze szczęśliwa. Z tej radochy ogonek omal jej się nie urwał, a mordka znowu nie odkleiła.
- HOI! hOI!- zawołała, podskakując w miejscu.
Azszar był chyba jedynym nie-Temem, który wytrzymał z nią tak długo. W pewien sposób nawet jej zaimponił. Pewnie okazywała mu swoją radość jeszcze dłuuuugo, ale...
- Och. Temcia jeszcze nigdy nie doszła tak daleko z nie-Temami. Temmie nie wie- stwierdziła po chwili, siadając na ziemi w dość pocieszny sposób- pozwoliła tylnym łapkom się rozjechać na boki, a potem jej zadek siłą bezwładu bęcnął o grunt.
- Bo szyszkie Temy to jedna rodzina... A co się robi z psujacielami?- zapytała po dłuższej chwili jak najbardziej na poważnie.

Oj, śmiechu to z tą istotką nie brakowało. Wszystko w niej i wszystko co robiła było na swój sposób niedorzeczne oraz zabawne. Nawet sposób siadania. Uśmiechnąłem się. No i stwierdziła teraz, że nie wie co chce robić, bo nie wie co można robić z „nietemami”. Mam ją uświadamiać co robią przyjaciele?
- Cóż… – drapię się po tyle głowy, zastanawiając co powiedzieć. – Przyjaciele spotykają się i spędzają ze sobą czas, dzielą pasje, pomagają sobie nawzajem, rozmawiają o tym co robili pomiędzy ich spotkaniami. Tak przynajmniej ja to widzę. Nie jestem ekspertem w sprawach przyjaźni. W zasadzie nie mam ich teraz zbyt wielu. Niemniej rozumiesz o czym mówię Temmie? – pytam się dla pewności.

Temmie przekrzywiła łebek na bok, z uwagą słuchając swego nowego psujaciela. A przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Gdyby ktoś teraz wszedł na chwilę do jej głowy poraziłby go bezmiar znajdującej się tam pustki. I muzyczka. Bo Temmie praktycznie cały czas tłukła się w głowie melodyjka z jej Wioski.
Niespodziewanie Azszar przerwał wywód, by zorientować się czy mała cokolwiek rozumie. Temmie z początku nie zrobiła nic. Potem przybrała minkę w stylu "Czekaj, łączę wątki". Ostatecznie jednak jej mordkę rozjarzył szeroki uśmiech.
- Aaaaahaaaa!- zawołała jakby w jej umyśle właśnie doszło do jakiegoś niewiarygodnego odkrycia.
- Z nie-Temami można robić to samo co z Temami! Temmie rozumuje!- stwierdziła dumna ze swej spostrzegawczości i "lotności" umysłu.

Azszar już zaczynał myśleć, że na darmo sobie strzępił język, kiedy zobaczył tępą minę Temmie po swoim pytaniu. Potem jednak pojawił się wyraz intensywnego myślenia, a jeszcze później uśmiech zrozumienia. Azszar po jej odpowiedzi nie miał jednak pojęcia, czy Temmie traktują przyjaciół tak jak zwykły to robić inne, mniej specyficzne istoty.
- Zaryzykuję stwierdzenie, że tak - odparł na jej pytanie. - A więc co przyjaciółka Temmie, chce robić z Azszarem? - zapytał się.
Ciekawe która godzina? Od tej dziwacznej rozmowy, Azszar zupełnie stracił rachubę czasu.

Oho... To mamy istny Meksykański Impas, albowiem Temmie właśnie dopadła totalna zaćma umysłowa. Tak jakby naraz w jej łebku pojawił się jakiś bład systemu, blue screen i w ogóle pasowałoby zrobić reset. Z bliżej nieokreślonym wyrazem mordki, siedziała w milczeniu jakiś czas, by ogarnąć zaistniały problem. W końcu, z typową dla siebie energią i entuzjazmem wypaliła:
- A Temmie to uwielbia Temmie-płatki! Azeszur ciumciał kiedyś Temmie-płatki? Są taaaaaakie pyszka!
No cóż, co poradzić, że Temmie zrobiła się trochę głodna. Inna sprawa, że nikt nie wpadł na to, aby dać jej płatków na drogę. Peszek...

Zdaje się, że w głowie Temmie nastąpiło zwarcie obwodów, bo zamilkła i siedziała z niezbyt obecnym wyrazem twarzy. Azszar już zamierzał pomachać jej dłonią przed oczami, by sprawdzić, czy w ogóle przestała kontaktować. W tym momencie pełna radości wypaliła coś o jakiś temmie-płatkach, co zupełnie nie miało związku z uprzednimi pytaniami wędrowca.
- Cóż… – zbity z tropu Azszar drapał się po policzku. – Nie, nie „ciumciałem” nigdy takich płatków – odparł, zastanawiając się, czy „ciumcianie” oznacza jedzenie czegoś.
Azszar lubił dobrze zjeść, ale szczerze wątpił, by specjały lubiane przez owe dziwaczne stworzenie jemu by zasmakowały.
- Wiesz, pytałem się o coś ciebie – postanowił jej delikatnie przypomnieć o tym, o czym mówił chwilę wcześniej.

- Szkoooda. Temmie-płatki są pyszka!- odparła.
Tak, nie ma to jak porcja Temmie-płatków o poranku. Na drugie śniadanie... Na obiad... Podwieczorek... Kolację... Przekąskę w środku nocy... No co poradzić- Temy są od nich po prostu uzależnione. Temmie też miała swój zapasik kiedy wyruszała w podróż. Że zjadła wszystko jeszcze zanim wyszła z wioski to już inna historia. Tymczasem...
- Śniek! Miał pokazać Temmie śniek!- niespodziewanie doznała objawienia z samego początku ich spotkania.

- Tak, zdaje się, że wcześniej o tym mówiliśmy – zgodził się z nią Azszar.
Rozejrzał się potem po okolicy, szczególnie zwracając uwagę na drogę, którą tutaj przyszedł. Cóż, nie pierwsze to w jego życiu bagna, które trzeba pokonać kilka razy. Niemniej teren bagnisty to nie jest ulubiony rodzaj terenu wędrowca.
- Jeśli chcesz to zaprowadzę cię do śnieżnej krainy – zaoferował.

Mordka Temmie rozjarzyła się w uśmiechu... Dosłownie i w przenośni. Ale czego to te Temy nie wyczyniają ze swym ciałem... Tak czy siak wydawała się zadowolona z faktu, że jej psujaciel postanowił pokazać jej śnieg.
- Temmie poprosi!- zapiszczała radośnie.
- A dużo tam jest tego śnieka? A daleko to? A nie jest tam fujkowo? Bo tutaj jest wszędzie fujka i błoto i nie-hOI. Azeszur też nie lubieje błotości, tag?
Taaak, mniej więcej tak prezentuje się rozmowa i nawiązywanie znajomości z pozytywnie zakręconym, niczym jakaś katarynka, puchatym, odzianym w dwa założone na kupę sweterki Temem. Trzeba się przyzwyczaić... albo zwiewać gdzie pieprz rośnie. Temmie była jednak zadowolona z faktu, że jej znajomy nie skorzystał z drugiej opcji. Chyba jeszcze nikt inny nie wytrzymał z nią aż tak długo. no, inne Temy, ale inne Temy się nie liczą!

„Plastyczność” ciała Temmie wprawiała Azszara w niepokojące osłupienie. Niemniej była chętna na to, aby zaprowadził ją do śnieżnej krainy.
- Oj, sporo jest. Nie chcę mówić konkretnie ile, by nie psuć ci pierwszego wrażenia. No i chwilę będziemy tam szli, nie ukrywam – odparł na jej pierwsze pytania. Potem musiał walczyć, by się nie roześmiać na jej określenie nieprzyjemnego miejsca. – Czy jest „fujkowo” to już sama stwierdzisz, na miejscu. Sweter masz, więc nie powinno ci być zimno. Błota ta nie ma. Muszę przyznać, że bagniska to nie są najprzyjemniejsze miejsca do wędrówki, ale też mają swój urok i są idealne do ukrywania się, wciągania w pułapki oraz mylenia pogoni – mówił, wspominając do czego on w swoim świecie używa bagien. – To jak, przyjaciółka, ruszamy? – zapytał się.
Przyjaciółko. Szybka to przyjaźń i dziwna. Azszar nie wiedział też do czego mu się może taka przyjaźń w przyszłości przydać, ale cóż, nie zostawi teraz tego stworzonka skoro obiecał ją zaprowadzić do Snowdin.

Temmie słuchała jak oczarowana, od czasu do czasu merdając sobie ogonkiem. Dowiedziała się jednak, że to gdzieś daleko, co było trochę nie-hOI. ALE w Krajinie Snieku były poczebne cWeTeRkI!!!!! Temmie była wniebowzięta z tego powodu.
- Yay! Czyli tam jest supi! Wszędzie gdzie trzeba mać cweterki jest bałdzo, bałdzo hOOOOOooIII!!!1!- stwierdziła uradowana.
Bez chwili zawahania zgodziła się ruszać w drogę. Wydawałą się być pełna zapału i dzielnie tuptała pośród błota... aż do spotkania pierwszej żaby.
- Yay, żabek!- zawołała niczym małe dziecko przypatrując się stworzonku "oko w oko".
To będzie dłuuuuga wędrówka...

Azszar westchnął. Dla Temmie najważniejsza i najradośniejsza okazała się informacja, że w Snowdin przyda się jej sweter. Pewnie jeszcze nie mieli tam kogoś tak osobliwego jak ona. Życie mieszkańców miasteczka już nigdy nie będzie takie same, jeśli tam ją zaprowadzi, ale słowo się rzekło. Ruszyli, a tycie stworzonko dreptało z zapałem za nim. Nagle jednak Azszar zdał sobie sprawę, że idzie sam. Zaczął szukać wzrokiem Temmie i znalazł ją. Gapiła się jak urzeczona w podziemną żabę. Znowu westchnął. W ten sposób to do jutra tam nie dojdą. Rzeczywiście czeka go dłuuuuga wędrówka.
z.t.