Winda do MTT

Poprostu wsiadł do windy, co tu można dużo mówić? Znaczy się, zanim do niej wsiadł, musiał się w jej pobliżu znaleźć, a żeby znaleźć się w jej pobliżu musiał... Ahh, jakie to mą niby znaczenie? Z tego naprawdę nie da się zrobić niczego długiego - zwyczajnie znalazł się w środku ruchomej klatki, która była szybszą metodą od schodów... I tyle. Staram się serio, ale nie potrafię zrobić z tym nic więcej - to nie jest jakaś skomplikowana i wymagająca dużo wysiłku czynność. To tylko przekroczenie konkretnego progu i naciśnięcie pieprzonego guzika! No to może... Gdzie zmierzał? Nie miał pojęcia i wcale go to nie obchodziło. Chciał poprostu uciec gdzieś daleko, daleko bez kogokolwiek dookoła. Tak, miał zły humor. Można nawet powiedzieć, że był dzisiaj nie w nastroju na pogadanki, a jego lodowate spojrzenie przeszywało każdą minioną osobę. No i w końcu wlazł do tej pojechanej windy, a zajęcie to było tak trudne, jak wspinaczka na M. Ebott. A tak na poważnie, nie. Benki nie jest obleśnym staruchem, który nie radzi sobie ze zrobieniem kroku na przód w kierunku tego przebrzydłego, ruszającego się w górę i w dół do porzygu pudła na ludzi. I potwory. Przede wszystkim potwory, bo to świat pełen potworów. Achhh, jak Benki ich wszystkich miał dzisiaj dość, ich życzliwych uśmiechów i sztucznych "dzień dobry". Myślał, że zaraz z tej całej cukierkowej sytuacji zwymiotuje do je***ętej windy tak, że będzie musiał przez najbliższe parę minut pływać w tych wymiocinach w towarzystwie słodziutkich wypchanych zwierzątek. Wyprułby im flaki z samej litości, bo samo ich istnienie było katorgą dla świata. Och cholera, teraz tylko nacisnąć któryś z tych guzików... Gdzie który prowadzi? A, mieć to w różowym, gwiazdkowym młocie, przyjdzie jakiś popi**doleniec to pieprznie jeden z nich i pojadą... W górę, lub w dół. Pff.

Dzisiejszy dzień Vorbisa był taki sobie. Znów nie znalazł niczego pożytecznego. Dobrze chociaż że wygrał ten konkurs i miał za co kupować jedzenie. Jednak warto pamiętać że nawet jeżeli ma się miliony takich monet to nie można przestać pracować. To niszczy człowieka od środka, taki brak pracy.
Ale postanowił zrobić sobie dzień wolnego i pobyć sobie w samotności gdzieś gdzie go nie znajdą, a w tym celu musiał udać się do windy. Już raz był przy takiej, więc nie zastanawiając się wsiadł do środka i kliknął przycisk prowadzący do Kurortu MTT. Następnie stanął przy ścianie i zaczął wpatrywać się w przestrzeń. Dopiero po paru chwilach zauważył coś biało-różowego. Na początku Vorbis myślał że to te sławne pieski, które pojawiają się jak za dużo się wypije, ale później przypomniał sobie że nie pił... chyba nigdy. Postanowił więc poświęcić więcej uwagi dziwnemu obiektowi. Wyglądał na człowieka, co Zakapturzonemu nawet nie przeszkadzało.
Kiedy zilustrował do końca postać powiedział tylko:
- Yo
I winda ruszyła.
Przez chwile jechała jak to miała w zwyczaju, ale nagle światła zaczęły migać i... stanęła. Najwidoczniej utknęli tutaj.
Vorbisa nawet to nie zdziwiło.

- Dobry. - odpowiedział, niezbyt uradowany takim towarzystwem. No ale nie miał zamiaru być całkowicie niegrzecznym dla owego jegomościa. Z początku chciał nawet spytać, gdzie podąża winda i pewnie by je zadał, gdyby nie fakt, że... No cóż, ruchome pudło znieruchomiało. Przez chwilę różowowłosy nie dowierzał czekając, aż winda samoistnie się naprawi i ruszy w kierunku w którym zamierzała. Po odczekaniu paru minut poczuł rosnący niepokój... Chcąc w jakiś sposób mieć wpływ na działanie klatki podskakiwał w miejscu próbując zmusić ją do współpracy. - Ruszaj, rrrruszaj! Spieszę się... Cholera jasna, działaj!
Widząc, że działanie to nie przynosi żadnego skutku przestał skakać. Zastanowił się... Po czym szakeńczo zaczął przyciskać każdy guzik po kolei. Póki co nie zwracał uwagi na tajemniczego towarzysza, był poprostu zajęty szukaniem rozwiązania... I rzucaniem się po swojej stronie niepełniącej swoich obowiązków windy. - To chyba jakieś... ŻAAARTYYYYYY, WRRR. - syczał do siebie, chodząc z jednego kąta pudła do drugiego. Próbował się opanować i odsapnąć, ale nie był w stanie. - KONTROLO TYCH WSZYSTKICH ZAPYZIAŁYCH RZECZY I MIEJSC W... GDZIEKOLWIEK, PROSZĘ POMÓC. NIE, JA WAM ROZKAZUJE POMÓC! ZRÓBCIE Z TYM COŚ, COKOLWIEK! NIE MAM CAŁEGO DNIA BY TU SIEDZIEĆ, boże... - krzyczał, nim jego głos nie uległ załamaniu. Nie potrafił długo krzyczeć, poprostu. Usiadł w jednym z kątów, rozmyślając nad tym, jak przekonać pracujących tutaj do działania. - MARNE GROSZE MUSZĄ WAM PŁACIĆ, SKORO NIE OBCHODZI WAS CO SIĘ STANIE Z POTWORAMI, KTÓRE KORZYSTAJĄ Z TYCH RUCHOMYCH PUDEŁ!


myśli
mowa

Czarna postać z zaciekawieniem patrzyła się na zachowanie człowieko-podobnego. Pomimo sytuacji w jakiej się znalazł zaczęło go to bawić. Najwidoczniej towarzysz niedoli się dokądś śpieszył, a winda stoi...
Vorbis podszedł niechętnie do panelu i próbował wciskać guziki. Nie zauważył przycisku alarmowego, co było bardzo niestosowne. Ale wciskał je, wciskał... i nic się nie działo.
Pozostało teraz tylko jedno... Zakapturzony wziął monetę i rozkręcił śrubki trzymające panel. Kiedy skoczył płytę położył na zewnątrz i zajrzał do środka przyświecając sobie swoją energią. Jego palec wskazujący w prawej dłoni zamienił się w swoistą latarkę. Popatrzył chwilę i zaczął grzebać w przewodach. Wszystko wyglądało dobrze, jednak spróbował zresetować system. Przerwał kabel który wyglądał na zasilający. Nagle całe światło zgasło. Wziął obie końcówki i zasilił je swoją energią. Prąd na chwile powrócił, ale winda nie ruszyła. Zrezygnowany Vorbis naprawił przewód, skręcił wszystko jak było i usiadł na podłodze obok panelu. Oczywiście kiedy wszystko skręcił światło wróciło do normy.
Popatrzył się na różowego kolesia, chyba należały mu się słowa wyjaśnienia.
- To coś z zewnątrz. Nic nie zrobię. Ciesz się czasem spędzonym z dala od zgiełku- powiedział, po czym położył się na podłodze.

- Naprawdę nie jesteś w stanie nic z tym zrobić? Cokolwiek? Z dala od zgiełku... Moja widownia na mnie czeka, muszę... Cholera! - warknął kuląc się w kącie. Jego wzrok wbity był w pustkę, a oczy nieobecnie co jakiś czas rozglądały się. - Tu jest tak ciasno... Nie wiesz może kiedy ktoś odpowiedzialny za ten cały syf coś z tym zrobi? Zareaguje? Lub coś w ten design? Wiesz, mi się na przykład śpieszy. Powinni nam zapłacić za siedzenie w tej klatce bez możliwości żadnego wyjścia. Irytujące. - rzucił w kierunku Vorbisa, ignorując fakt, że ma dzisiaj naprawdę zły nastrój... Humorki na bok, Lynx nie miał zamiaru siedzieć tutaj przez baaardzo długi okres czasu, aczkolwiek nienawidził ciszy. Z tego też powodu wcale nie cieszył się, gdy tajemnicza postać powiedziała, że dzięki temu odpocznie trochę od zgiełku. - NIENAWIDZĘ takich pomieszczeń. Jeszcze do tego... Awrghhhhh, jak na złość gdy się śpieszysz to wszystko nagle się psuje... - odparł po chwili. W sumie nie wiadomo do kogo kierował te słowa, aczkolwiek czuł potrzebę przerwania bezdźwięcznej ciszy, która tutaj panowała. Nie miał sił by miotać się po windzie; uznał, że to bezsensowne i bezskuteczne. Miał nadzieję, że może drugi potwór coś wymyśli, ale najwidoczniej oboje nie byli w stanie znaleźć żadnego słusznego rozwiązania... Tym bardziej różowowłosy, który nie myślał teraz ani trochę racjonalnie.


myśli
mowa

Vorbis jeszcze raz przypatrzył się towarzyszowi niedoli. Może miał klaustrofobie? Albo po prostu był nadpobudliwy. Tak czy inaczej ekscentryczny osobnik gadał i gadał... chyba chciał nawiązać dialog.
- Spokojnie, spokojnie... zawsze jest droga wyjścia - tutaj wskazał palcem sufit - widzisz tutaj? Tu jest klapa. Jak ją otworzysz to wyjdziesz na zewnątrz, a tam jest drabinka. Tylko są dwa problemy:
Pierwszy problem: bez łomu nie otworzysz tych przesuwanych drzwi.
Drugi problem: jeżeli będziesz na drabince kiedy winda zostanie uruchomiona to jest spora szansa że zostaniesz... po prostu będzie bolało. Tak więc nie wiem jak Ty ale ja tu zostanę. Jeżeli się nudzisz to może pogadamy?
To dla Vorbisa było jak monolog. Raczej wolał nie używać dużej ilości słów. Dobrze wiedział że słowa są czasami groźniejsze od miecza. Pod warunkiem że osoba z mieczem jest bardzo daleko a Ty masz megafon...
Ale wracając do rzeczy: nie chciał tutaj oszalałego człowieko-potwora. W związku z tym postanowił że pomoże mu jakoś przetrwać pobyt tutaj. Sam nie miał ochoty tutaj tkwić, miał ochotę otworzyć Szczelinę i po prostu uciec. Ale tak zostawiać tego różowego osobnika... to było nie etyczne, nie moralne, oraz świadczyło o złych manierach.

Lynx bardzo uważnie słuchał tego, co mówi do niego druga osoba z którą przyszło mu utknąć w tym miejscu. Na początku ucieszył się na myśl o owym rozwiązaniu, ale kiedy Vorbis dokończył rozpoczętą myśl mina wampira nieco zrzędła. Świetnie, teraz będę musiał czekać, aż ktoś się tym zajmie. W najlepszym wypadku minie pół godziny, lub nawet cała godzina, bo te durnie tak szybko się do roboty nie wezmą. Nie mogło mi się dzisiaj trafić nic, absolutnie NIC lepszego. - pomyślał, lecz nie powiedział tego na głos. Poprostu był zdania, że niektóre rzeczy powinno zostawić się tylko dla siebie, a owo narzekanie takie właśnie było. Zresztą nie czuł się jeszcze komfortowo z tym tajemniczym potworem i nie miał pojęcia, jak odebrałby wampirze jęczenie na okropność losu.
- Nic lepszego nie zostało do roboty... Cóż, to co mówisz faktycznie nie brzmi zbyt optymistycznie, więc i ja tutaj zostanę. - odparł podnosząc wzrok na dziwnego jegomościa. Nie wyglądał jak żaden z potworów, które znał... I chociaż z początku chciał zapytać się czym konkretnie jest, uznał to za zbyt niegrzeczne. W końcu pewnie i on mógł mieć dla Vorbisa niespotykany wśród mieszkańców podziemia wygląd... Chyba, że zakapturzona postać miała doczynienia z ludźmi. W takiej sytuacji równie dobrze mógł uznać go za jednego z nich - człowieka. Benki wcale by mu się nie dziwił, gdyby tak było, ponieważ różnice między nim, a prawdziwą ludzką istotą były słabo dostrzegalne. - Okej... Więc standardowo. Jak masz na imię i gdzie zamierzasz jeżeli można pytać? Ja jestem Benki Lynx w wielkim skrócie! Mam znacznie więcej tytułów, ale oszczędzę ci tego... ☆Ja urządzam pokazy magii, jedyne w swoim rodzaju!☆ Ale... Z tego co widzę, to chyba dzisiaj żadnego nie wystawię. Wiesz, chodzi mi o sztuczki magiczne takie jak "wybierz jedną kartę, nie mów mi jaka to, wsadź ją do talii, a ja zgadnę, która to była" lub coś z tych rzeee~czy.





sms'y Lynxa i myśli
mowa

W milczeniu słuchał tego co Lynx miał do powiedzenia. Sam nie miał zbytnio ochoty za wiele o sobie mówić, głównie dlatego że nie za bardzo miał o sobie mówić. Dzięki coraz większej sile Vorbis odzyskuje coraz więcej wspomnień, jednak dalej jest tego za mało aby ułożyć sensowną biografie. Jedyne co wiedział to to że kiedyś był człowiekiem. Jednak tą tajemnice raczej nie chce nikomu zdradzać, może to wywołać niepotrzebne burze. Tak więc zebrał wszystkie informacje jakie o sobie posiadał i również się przedstawił:
- Jestem Vorbis. Tylko Vorbis. Obecnie kierowałem się jakieś odludne miejsce. A więc uliczny magik? Heh... Ja też potrafię to i owo, jednak pokazywanie tego publicznie skończyło by się prawdopodobnie niezbyt przyjemnie - tutaj znów przed oczami stanął mu obraz porażonej przyjaciółki i niewinnego potwora - Tak czy inaczej... ja zajmuję się szukaniem pożytecznych rzeczy i miejsc gdzie można sobie spokojnie klapnąć. Nawet nie wiesz jak ten wymiar jest zatłoczony...
Przeciągnął się i tym razem usiadł. Leżenie chyba nie wyglądało zbyt elegancko, a tak swoją drogą był ciekawy sztuczek Lynxa. Skoro i tak musieli tutaj siedzieć to przynajmniej czymś się zajmą.
- Jeżeli chcesz możesz zrobić "przedstawienie" tutaj. Obiecuje że będę uważnie patrzył - gdyby miał widoczne oczy to prawdopodobnie Różowy mógłby zauważyć jak Vorbis puszcza mu oko. Może podpatrzy to i owo... ale jedynie gwiazda obróciła się wokół własnej osi.