Piwnice

Zatkało go, gdy mała siedmiolatka stwierdziła, że wszyscy tutaj zgromadzeni byli dla niej kiedyś niczym rodzeństwo. Przecież zupełnie nie kojarzył nikogo z nich. Byli dla niego zupełnie obcy... Chyba? Przynajmniej tak mu się wydawało. Nie przypominał sobie nic z nimi związanego. Może małej Frisk coś się przyśniło? Nagle przyszła mu do głowy dość dziwaczna myśl. Co, jeśli po jego śmierci spowodowanej przez Koziego Króla, ożył tak samo jak teraz, zaprzyjaźnił się z nimi, a następnie ponownie umarł? Skoro znów może przebywać pośród żywych to chyba wszystko jest już możliwe. Jeszcze jakiś czas temu potwory nawet dla niego nie istniały, a teraz proszę. Przebywa w ich królestwie, napotyka mordercze kwiatki i olbrzymie kozy. Oczywiście nie mogło także zabraknąć gadających kamieni. Dziwny jest ten świat. Oj tak. Zdecydowanie bardzo dziwny.
Kiedy usłyszał, że Asgore jest dobry, miał ochotę złośliwie parsknąć śmiechem, lecz tym razem postarał się powstrzymać od dalszych złośliwości. On dobry? Pff. To może niech jeszcze Toriel się okaże bezwzględną psychopatką i zabójczynią, robiącą z małych, niewinnych dzieci domowe wypieki. Jeszcze brakuje chodzących szkieletów, gości bez twarzy w kapturach i niesamowicie potężnych, małych czterolatek biegających z zabawkowymi nożami... Oh wait.
Wieść o tym, że aktualnie jest 2117 rok, była dla Johnnego niczym wbicie małej szpilki prosto w serce. Poczuł, jak jego ciało przeszywają dreszcze, a nogi lekko drżą z przerażenia. Przesiedział w tej cholernej, kamiennej skrzyni całe dwadzieścia lat?! No ładnie. W takim razie dlaczego wygląda i czuje tak samo, jak kiedyś? Nie postarzał się ani trochę. Poza tym, co powiedzą jego rodzice, gdy zobaczą go ponownie po tak długim czasie? Na pewno muszą się martwić... Ciekawe jak bardzo się postarzali.
Po odczekaniu kilku chwil, bez słowa skierował się w stronę wyjścia z piwnicy, idąc w ślady swoich poprzedników. Potrzebował zaczerpnąć świeżego, jak na Podziemie, powietrza i wszystko jeszcze raz na spokojnie przemyśleć. Najlepiej w jakimś ciepłym miejscu. Już wystarczająco zmarzł w trumnie przez te wszystkie lata. Zdecydowanie nie miał ochoty na zawieranie nowych znajomości. Pewnie i tak kiedyś na siebie znowu wpadną.

(zt dla retarda w kapeluszu)

Czuł, że jest w pewnego rodzaju szoku, ale jednocześnie... jest zadowolony, że dziewczynka się w końcu uśmiechnęła? Tak, to chyba najbardziej trafne określenie. Wyglądało na to, że prawdopodobnie przytulenie kogoś działało jak idealne lekarstwo w takich chwilach jak ta przed chwilą. Szkoda tylko, że Luke jeszcze nie był świadomy, że nie zawsze tak będzie. Na razie zaś miał poczucie dobrze wykonanego obowiązku i w zasadzie chęć naprawienia wszystkiego.
Asgore jest dobry... mamy 2117 rok... Frisk się nas boi, a my w ogóle straciliśmy pamięć... to nie brzmi za dobrze.
Sama perspektywa czasu, jaki stracił, leżąc przez kilkadziesiąt lat martwy w zamkowej trumnie teoretycznie też go napawała lękiem. O rodziców się nie martwił, bo w końcu gdy wpadł do Podziemia, już dawno spoczywali w piachu, ale co z tymi wszystkimi potworami, które poznał? Co z Toriel? Czy nadal gdzieś krąży w Ruinach, ratując takich jak on? Nie potrafił sobie wyobrazić, że ktoś, kogo znał i z kim rozmawiał, może już nie... nie. Dodatkowo jeszcze ta kwestia utraty pamięci...?
- Hm... - mruknął pod nosem, lekko marszcząc czoło. Wolał dowiedzieć się więcej, jednocześnie zdając sobie sprawy, że nie może naciskać za bardzo na dziewczynki, a skoro ta starsza otwarcie zapytała go, czy idzie z nimi, to dlaczego by nie skorzystać z sytuacji? Poza tym doszło do niego, że prawdopodobnie od dawien dawna nie pił herbaty, a herbata na pobudkę jest idealna. - Nie wiem, jak wy, ale ja chyba pójdę z nimi.
Mówiąc to do pozostałych, odwrócił się w ich kierunku, kiwając im głową na pożegnanie, po czym podążył za Frisk i Marinette. A z resztą... raczej się prędzej czy później spotka. Podziemie w końcu nie należało do dużych miejsc.

[z/t]

Na słowa, że Asgore jest dobry, Larissa zareagowała skinięciem głową. Nie znała króla zbyt dobrze, ale po tym jak poznała historię jego ludu, zrozumiała też czym się kierował zabijając ludzi. Mogła być zła na potwora, który zabił jej rodzinę, ale nie na kogoś, kto chciał szczęścia swojego ludu.
- Rok 2117?- zdziwiła się, słysząc datę z ust małej dziewczynki. Aż tyle czasu była martwa? Całe 83 lata?! No... To na powierzchni z pewnością została uznana oficjalnie za martwą. I dobrze... Nikt jej nie będzie już szukać. A jeśli uda im się zniszczyć barierę i wrócić na powierzchnię, będzie mogła zacząć nowe życie, stare zostawiając za sobą. Może nawet zmieni sobie imię na nowe? W końcu w mieście nie było nikogo, kto by ją pamiętał. A jeśli nawet, to byli to naprawdę starzy ludzie. Nikt już nie czekał ani na nią, ani na Nathana.
- Słyszysz? Ponad 80 lat!- zwróciła się do brata, a na jej ustach pojawił się szczery uśmiech. Może i chłopak uzna ją przez to za niespełna rozumu, ale dziewczyna naprawdę się cieszyła. Dostali nowe życie i nową szansę. A nawet, jeśli nie wrócą na powierzchnię, to życie w Podziemiu nie musiało być wcale takie złe. Mogli zdobyć tam nowych przyjaciół, oraz pracę, nawet w młodym wieku. Jeśli oczywiście Podziemie pozostało takie same jak kilkadziesiąt lat wcześniej, czyli nikt nie wymagał dyplomu ukończenia studiów.
- Chodź! Zacznijmy wszystko od nowa!- dodała i ruszyła szybko w kierunku wyjścia z piwnicy.

z/t

2117... więc tyle lat leżał w swojej trumience, wyczekując na dzień w którym się obudzi ? tyle lat? Niemożliwe było w to uwierzyć na początek, jednak po zobaczeniu wielkiego koziego potwora oraz nagłego zmartwychwstania sześciu upadłych ludzi, można było uwierzyć we wszystko. Oczywiście, Nathan wciąż nie był pewny, co myśleć o tym wszystkim. W końcu powiedziała im o tym mała dziewczynka. Chłopak z reguły oczywiście z dystansem odnosił się do takich sytuacji, jednak Frisk uwierzył na słowo. Przepełniała go zarówno wściekłość na Asgore'a, jak i radość z powodu odzyskania siostry. Nie miał własciwie ani głowy, ani czasu, by myśleć o tym, jaka była prawda. Uwierzył, jakoby od razu.
Gdy larissa odezwała się do niego, na początku nie rozumiał jej. 80 cholernych lat leżeli w trumnach, wcześniej będąc brutalnie pokiereszowanymi przez wielką, humanoidalną kozę, a ona była zadowolona. Cóż, Nathan nie myślał, jak jego siostra, mimo wszystko jednak również się uśmiechnąl. Pragnął jej szczęścia, a także chciał, by była bezpieczna. Może znajdą jakieś miejsce do osiedlenia się ? Być może w końcu, gdy Lar będzie choć częściowo bezpieczna, Nathan będzie mógł wyruszyć, by dokonać długo oczekiwanej zemsty? Kto wie. Jednak teraz jego misją była ochrona larissy.
- Czekaj siostrzyczko, nie oddalaj się - nathan wziął lar za rękę, po czym razem z nią wyszedł z piwnic, zapewne w poszukiwaniu odpowiedniego schronienia.

z.t.