Asgore
Bywalec
HP : 100
Poziom duszy : 11
Doświadczenie : 49
LOVE : 2
Liczba postów : 74
Join date : 29/05/2016
Age : 23
 | Temat: Asgore  Sro Cze 28, 2017 12:37 pm | |
|
Ci zapytani opiszą swego władcę mniej więcej tak: wielka, puszysta koza z koroną na głowie. Cóż, w większości jest to prawda, z niewielkimi różnicami. Nasz Puszek Okruszek bowiem może się poszczycić niebanalną, nadzwyczaj wysoką posturą. Spod korony i złocistych kosmyków lśnią niegdyś pogodne, dziś przygaszone, wielkie oczy. Po bokach zaś nietrudno dostrzec kłapciaste, śnieżnobiałe uszy. Oprócz tego król posiada naprawdę piękną brodę na kształt jakiejś grzywy, a także spore rogi. To akurat nie powinno nikogo dziwić - w końcu Dreemurrowie mają bardzo wiele wspólnego z wyżej określonym zwierzęciem! W kwestii ubioru, to władca oficjalnie nosi zbroję, którą przykrywa purpurowym płaszczem. Na co dzień z kolei ubiera się naprawdę różnie. Jego ulubioną częścią garderoby bez dwóch zdań jest różowa, hawajska koszula.
OSOBOWOŚĆ:
Jak władca traktuje poddanych, każdy wie. Dobre serce króla nigdy nie zostawia drugiego potwora w potrzebie, zawsze zaofiaruje pomoc, a często nawet filiżankę herbaty w formie bonusu. Choć wydaje się potężną istotą, w środku jest nad wyraz miękki i sympatyczny, dzięki czemu może się pochwalić reputacją szczególnie lubianego oraz szanowanego monarchy na terenie całego królestwa. Musimy jednak pamiętać, do jakich grzechów dopuściła się ta osoba – tą złamaną własnymi przeżyciami część siebie chowa pod dobrotliwą maską, którą dzień w dzień pokazuje Podziemiu. Wrażliwość Asgore’a w zderzeniu z pozyskiwaniem dusz obróciła go w pęknięte lustro, źródło żalu, nieszczęścia i katastrof, czyniących zamęt w umyśle naszego na pozór szczęśliwego króla. Zmuszony do pokazywania się potworom, musi utrzymywać się w ryzach za każdym razem, cudem unikając wybuchu rozpaczy. Poczucie winy wyżarło z niego wszelką radosną energię, zamieniając najdrobniejszy choćby powód do uśmiechu w przygaśnięty, nic nie warty obraz, przez co już nigdy żaden gest tego typu nie będzie wyglądał u niego wystarczająco przekonująco. W tym wszystkim zdecydowanie nie pomagają koszmary dręczące Puszka Okruszka. Nie są to byle jakie majaki – pojawiają się w nich dusze, Frisk, Hol w jego zamku, a także jakaś potworna, roślinopodobna kreatura z ekranem...
Każdy wie, kim jest król. Ale nikt nie ma pojęcia, kim naprawdę jest postać kryjąca się za jej maską.
DZIEJE:
Urodził się... a zresztą, nawet on sam tego nie pamiętał. Rządził tym miejscem, odkąd sięgał pamięcią. Od równie dawna też toczył wojnę z tymi paskudnymi kreaturami. Kreaturami, których nikt nie umiał pokonać.
Ludźmi.
Zostali stoczeni do Podziemia i zatrzaśnięci za tą przeklętą barierą na wieki. A on, Asgore Dreemurr, nie potrafił temu zapobiec. Zawiódł poddanych, nie wypełniając królewskiego obowiązku. Konsekwencje tego czynu pomknęły daleko, daleko, aż do śmierci jego jedynego potomka, Asriela – a to wszystko przez jedną, ludzką dziewczynkę. To go zaślepiło do reszty. Teraz musiał borykać się z dużo cięższym zadaniem. Dużo brudniejszym.
„Zabierał dusze”... ale to przecież był tylko durny eufemizm. Zabijał. Mordował. Zadawał ciosy czerwonym jak krew jego ofiar trójzębem, nabijając nań niewinne... eh, żeby to jeszcze byli zwykli ludzie. Podsuwali mu dzieci, najzwyklejsze dzieci. I choć ich dusze były równie potężne co tamtych czarowników, to oczy Asgore’a nie mogły zadać mu kłamu, obojętne, jak bardzo tego chciał; widział tylko małe, pulchne istotki, które nie wyrządziły mu najmniejszej krzywdy. Co je różniło od potworów? Tak naprawdę? Tylko dusza. Reszta to ta sama niewinność, ta sama chęć do życia...
Ale mordował. Bo musiał.
Królewski obowiązek nie może czekać. Nie może wybaczyć.
Oprzytomniał zbyt późno. Ojcowska zemsta nie dokonała się w pełni, a on już czuł pierwsze zawodzenia torturowanego sumienia. Kiedy tkwił pod barierą wśród barwnych serc, kiedy upadł z głuchym jękiem, nie było już czego ratować. Żona, jako ostatnia bliska podpora, odeszła, nie mogąc znieść widoku niewidomego na wszelkie protesty władcy. Zrozpaczony, drżącymi łapami nakładając maskę dobrego, krystalicznie niewinnego króla, nie zdołał nawet dojść do tronu, gdy przed nim rozbłysła swoją duszą Frisk. Siódmy człowiek.Szansa na wyswobodzenie. Tak realna, tak blisko, tak w zasięgu ręki. Zaś Asgore... nie potrafił zadać ostatecznego ciosu, ulegając tarczy Determinacji i ciepłych słów. Poddał się. Raz na zawsze schował broń między poły płaszcza, przyjmując dziewczynkę do swojego zamku. Później, kiedy wracał do tego przeklętego pomieszczenia z pojemnikami... dostrzegł pustki.
Oddychał. Ale czy powinien?
***
Królewski obowiązek nie może czekać. Nie może wybaczyć.
Dopadł go. W duszach, które pragną zemsty.
CIEKAWOSTKI:
- Asgore, wbrew pozorom, nie spędza całego czasu na podlewaniu kwiatów w swoim pałacu. Drugie tyle poświęca swojej ceremonii zaparzania herbaty, a co za tym idzie – jest mistrzem w robieniu tego naparu i oferuje ją każdemu potworowi przybyłemu do zamku. Rzadziej ludziom.
- Nosi koronę tylko w obecności poddanych.
- W portfelu trzyma fotografie swojej rodziny, jak wzorowy sentymentalista.
ZDOLNOŚCI:
- Umiejętne władanie orężem –> wieloletnie doświadczenie związanie z walką trójzębem nie poszło w las.
- Potężny wojownik -> ze względu na jego siłę, ataki Asgore’a są nieomal dwukrotnie mocniejsze od ciosów przeciętnego potwora.
- Ogrodnik -> dzięki codziennej pielęgnacji roślin Asgore nauczył się pewnych podstaw, dzięki którym wie, jak i kiedy podlewać swoje ozdobniki sali tronowej, a także jakich warunków potrzebują do rozrostu.
[*] ZAKLĘCIA:
- Ogniste kule -> podobnie jak pewna dama z Ruin, Asgore może posyłać w kierunku wroga kilka pocisków na raz. Ich maksymalna ilość to 8 co 2 posty. Możliwych kształtów do wykonania za ich pomocą jest bez liku: od niewinnego światełka podczas wieczornego spaceru po ogniste pierścienie.
RELACJE:
- Toriel Dreemurr -> żona, której od lat nie widział w progach swojego zamku. Oczywiście nadal niezwykle mocno ją kocha i pozostaje jej wierny, zaś strata potęguje niewiarygodne cierpienie tkwiące wewnątrz króla. Bardzo chciałby ją jeszcze raz zobaczyć i przeprosić za wszystko, co uczynił.
- Asriel Dreemurr -> ukochany, jedyny syn, którego (jak wciąż uważa) już nigdy nie zobaczy. Widział w nim swojego godnego zastępcę, z jakiego mógłby być dumny. Niestety jednak wszystko to przepadło bezpowrotnie. Bez przerwy do niego wraca myślami.
- Chara Dreemurr -> ludzkie dziecko, które wychowywał z Toriel jak własne. Obdarzył je nieomal równie ciepłą miłością co swojego potomka. Oboje stracił tego samego dnia.
- Frisk Dreemurr -> ma do niej mieszane uczucia. Widzi w niej ciągle szansę na wyswobodzenie z więzienia, to, czego oczekują od niego wszystkie potwory. Z drugiej jednak strony, od czasu kiedy zaniechał rozwalania bariery, zdążył trochę polubić tą sympatyczną osóbkę, z którą się mijał na korytarzu w zamczysku.
- Undyne -> głowa Straży Królewskiej i zarazem jego bliska przyjaciółka. Dawno temu uczył ją walki, a teraz stanowią dla siebie wzajemnie zarówno dobre towarzystwo, jak i ewentualną pomocną dłoń.
- Wingdings Gaster -> dawny naukowiec, do którego żywił sympatię, nim wiele lat temu zniknął bez śladu. Po powrocie zdołał zamordować niejednego potwora, za co Asgore absolutnie zamierza wymierzyć mu karę.
- Alphys -> zastępczyni Gastera. Nie rozgadywali się zbyt często na tematy nie związane z pracą, a więc i dosyć kiepsko ją zna, co nie zmienia faktu, że ma do niej ciepłe nastawienie. Martwi go jednak fakt, iż od dłuższego czasu nie miał z nią żadnego kontaktu.
[*] SKARBIEC:
Ostatnio zmieniony przez Asgore dnia Nie Sie 06, 2017 3:30 pm, w całości zmieniany 3 razy | |
|
Frisk
Mistrz Gier
HP : 91
Poziom duszy : 12
Doświadczenie : 61
LOVE : 3
Liczba postów : 1090
Join date : 06/01/2016
Age : 19
Skąd : Powierzchnia
| | Temat: Re: Asgore Pią Cze 30, 2017 8:10 pm | |
| To przyjemność sprawdzać KP ukochanego męża! ;3; Akceptacja Karty Postaci! | |
|
