Punkt Zapisu

W Podziemiu znajduje się pewne niezwykłe miejsce. Jest to tajemnicza komnata, zbudowana przez właściwie nie wiadomo kogo i właściwie nie wiadomo po co. Trudno powiedzieć, czy stanowiła kiedyś fragment większej całości, czy od początku tak wyglądała. W tej pradawnej komnacie znajduje się pewna rzecz, a może lepiej powiedzieć zjawisko. Otóż, pośrodku pomieszczenia unosi się żółte światło, jakby czteroramienna gwiazda, która spadła z nieba nad Powierzchnią i jakimś cudem wylądowała w tym zapomnianym miejscu. Nazywa się to zjawisko Punktem Zapisu. Ci których dusze są wyjątkowo silne, mogą skorzystać z niezwykłych właściwości tego światła i cofnąć swoje ciała nieco w czasie, by powrócić po śmierci do życia.


Pewnie zastanawiacie się, co właściwie macie zrobić, gdy wasza postać umrze, czy to w jakimś zdarzeniu, czy w walce. Nie, nie musicie zaczynać od początku, czy tworzyć nową postać. Zamiast tego możecie zjawić się w tym miejscu i napisać post o odrodzeniu się waszej postaci. Oczywiście miejsce to nawiązuje do punktów zapisów znanych z gry, ale u nas mogą korzystać z niego wszyscy, nie tylko ludzie.

Co się dzieje, jak nasza postać umiera:
- Nie możecie pisać żadnych fabularnych postów póki się nie odrodzi;
- Jeśli prowadzicie więcej akcji niż jedna w momencie śmierci, pozostałe muszą zostać wstrzymane do czasu odrodzenia;
- Można się odrodzić raz na dzień, więc jak zginiecie drugi raz, musicie poczekać;

Odrodzenie wiąże się z pewną karą. Nasza postać w momencie powrotu do życia traci część doświadczenia (lub exp w przypadku bezdusznych) wedle poniższej rozpiski:
- 1-5 poziomu – Brak kary
- 6-25 poziomu – Tracisz 0,5 poziomu
- 26-50 poziomu – Tracisz 1 poziom
- 51-75 poziomu – Tracisz 2 poziomy
- 76-100 poziomu – Tracisz 4 poziomy

Utrata poziomu nie oznacza, że tracicie uzyskane umiejętności i możecie je potem sobie zmienić, gdy wbijecie znowu odpowiedni poziom. Ostatnia umiejętność zostaje zamrożona, a przez to nie zdatna do użytkowania, ale nie wolno jej wymienić na inną.

Żeby się odrodzić piszecie fabularny post w tym temacie. Piszecie w nim jak umarliście, notujecie spadek poziomu i czekacie na odpowiedź MG. Wtedy piszecie kolejny post, w którym opuszczacie komnatę i voile, gracie dalej normalnie.

Wolno w komnacie rozmawiać między graczami, którzy w niej jeszcze przebywają i ogólnie zostać ile się chce, ale nie wolno do niej przyjść normalnie (To znaczy, nie umierając).

I BUM! Chara otworzyła oczy. Patrzyła. I nie czuła już wściekłości. Ani demona. Wiedziała, że tam jest, ale go nie czuła. Wiedziała jedynie, że coś się stało. I że on zniknął.
Tym razem rozglądnęła się po komnacie do której trafiła. Pamiętała ją. To było to miejsce, w którym już kiedyś się odrodziła. Wtedy, gdy zabiła ją Chica, w poprzedniej linii. Dzisiaj jednak było powiedzmy odwrotnie. Bo tym razem to Chara zabiła swoją siostrę pod wpływem demona. Mniejsza, że była to Frisk, nie Chica, ale ze obie wyglądały tak samo, to można przyjąć umownie, że sytuacja odwrotna nastala.
Charę nagle uderzył ból w głowie. Własnie zdała sobie sprawę co się stało. Wtedy, jak sie zaczeła wsciekać... wtedy nic nie kontrolowało w pełni ciała. Ona... była połowicznie i demon był połowicznie w kontroli. A dokładniej można by rzec, że demon podpowiadał. Ona nadal była w mózgu chary, w jej głównym umyśle.. ale ciała nie mogła kontrolować. Demon podpowiadał. Ale tak jakby to, co samo ciało robiło było poza tymi dwoma świadomościami. Podświadoma kontrola emocji wściekłości, zwiększonej przez podpuszania demona...
Jednak teraz Chara była tu, demon znów się ukrył. Chara miała nadzieję, że Frisk wkrótce wróci, że spotka ją tutaj, że razem wyjdą... że będzie mogła ją przeprosić, ją jeszcze przytulić.
Jednak nie dane jej było pozostać w tej myśli. znów spojrzała na swoją bliznę po dawnym pakcie. Sytuacja sie znowu powtórzyła...

( 0,5 PD już odebrane )

Ledwo otworzyła oczy. Z jakiegoś powodu leżała na ziemi, niedaleko swojej siostry. Bolała ją klatka piersiowa... No tak, ugodzenie nożem w serce musi pozostawić jakiś ślad.
Po omacku zbadała, czy złoty kryształ wisi na jej szyi. Wszystko zdawało się być w porządku.. Ugh.. ciekawe czy zostanie po tym blizna.. kolejna do kompletu po Undynowych, Asgorowych i Sansowych.
Pewna, że jest cała podniosła się niepewnie. Spojrzała na siostrę.. zabiła się? To znaczy że HATE jeszcze chwilowo jest uwięzione.. dzięki bogu.
-Chara!
Nie była na nią zła.. to nie ich wina. Zaraz chwiejnie wstała i rzuciła się uściskać siostrę.
-Jesteś cała? -Martwiła się o nią, naprawdę -Wybacz, nie opanowałam że coś się dzieje. Ale już dobrze. Zaraz wrócimy, tak? -Wciąż tuląc ją jedną ręką, drugą wyciągnęła krysztalik -Twoja siostra jest zapobiegawcza, widzisz?

Chara spojrzała. Była tutaj i ta, którą Chara własnie zabiła. Były obie. Razem przeżyły.. Chara wiedziała, że to jej wina. Może siostra już nigdy jej nie wybaczy.. ale co tam, nie było to aż takie ważne. Chara była ucieszona, że Frisk żyje. Jak nigdy wczesniej bardzo bała się o swoją siostrę i nie wybaczyłaby sobie, gdyby ta nie powróciła do życia.
Na słowa Frisk, w których ona przeprosiła Charę.. dlaczego przepraszała. Przecież to ona, Chara zepsuła. To ona nie przytrzymała demona, to przez jej zdenerwowanie HATE użyło jej ciała. Natychmiast podeszła do Frisk... No dobra, nie podeszła zbyt szybko, bo troche ją bolało (tam gdzie sie nożem wbiła w swe serce).. i przytuliła siostrę.
- to nie twoja wina. To przecież ja dopuściłam nienawiść i demona do głosu. To ja go nie powstrzymałam. To wszystko moja wina - łzy lekko jej poleciały - przepraszam. Ale dobrze że żyjemy. Zaraz wrócimy i będziemy mogli dalej toczyć ten bój.. kocham cię.
i w tym momencie dotknęła ciałem Frisk miejsca uderzenia. Bardzo zabolało. Postanowiła to sprawdzić. Ściągnęła więc koszulkę

opisy gołego brzucha i lekko ciała Chary ukryte z powodów estetycznych plus zapewne i regulaminowych:

Chara tak dalej stala... troszke w osłupieniu bo jeszcze nigdy zranienie nie pozostawiło jej żadnej blizny, nie licząc paktu z Chicą.

Uściskała ją. Nie liczyła się z jakimś demonem czy przejęciem.. Ważne, że siostra żyła! A HATE? Ha ha, HATE był i będzie do póki nie wymyśli jak się tego potworka pozbyć raz na zawsze!
-Cii.. Powiedziałam, że będę cię bronić, to będę!
Oh, dziecięca, słodka Frisia znów wróciła! Posłała siostrze szeroki uśmiech, aby tylko więcej nie płakała.
-Też cię kocham siostrzyczko!
Już chciała ponownie okazać jej entuzjazm jak... zobaczyła, ze coś jest nie tak. Zerknęła na ciało siostry.. ranę.. Pozostanie po tym brzydka blizna.
-Nie.. Nie powinno.. -Jej mina przeszła z wesołego uśmiechu na dość spore zaniepokojenie -Musimy cie wziąć do cioci Alphyś! Zaraz, już! Chodź!
Już miała ochotę złapać ją z rękę i resztką sił zacząć ciągnąc jak.. uświadomiła coś sobie. Nie, nie Alphys się może tym zająć.. To może być gorsza sprawa.
-A... Albo wujek Gaster powinien to zobaczyć..
Nie była pewna kim był Gaster w tej linii czasowej.. mógł przecież nawet nigdy nie mieć nic wspólnego z nauką! Oh wait, CORE stało w całości, więc jednak musiał "coś tam" wiedzieć... ale pewności, że żył, miał się dobrze i nie rzuciło mu się coś na bladą pustą czachę to już nie miała...

Chara słuchała siostry do pewnego momentu. Momentu, w którym wypowiedziała to imie. Natychmiast sie cofnęłą. Przy okazji założyła koszulkę, co jesli ktos tu przyjdzie i zobaczy. Gaster.. ten był kimś, kogo nie dobrze było wspominać przy charze. Dziewczyna jeszcze kilka kroków poczyniła w tył.
- Tylko nie gaster Frisk... - zaczęła - to przez niego zeżarłam kwiatki, przez niego miałam załamanie nerwowe.. i prawdopodobnie przez jego eksperymenty mam HATE - powiedziała - to zły potwór Frisk. ZŁY DO SZPIKU KOŚCI.
Chara z myśli o gasterze aż zaczęła się trząść. I jak Frisk mogła nazywać go wujkiem. Po tym co on zrobił. Ale tym razem sie pilnowała. Nie mogła pozwolić by nienawiść znów nią zawłasnęła. Nie tym razem.
- Proszę nie mówmy o tym. To niebezpieczne.. mysli o nim wywołują we mnie nienawiść... a to jest pokarm dla demona. Nie chce znowu stracić kontroli - rzekła - chodźmy do kogos innego

Nie wiedziała o co jej chodziło.. Wujek Gaster był.. zły? Nigdy o tym nie słyszała! Przecież pamiętała go jako.. no dobra, z wyglądu trochę złowrogiego dupka, który skłonny byłby przelecieć własną córkę wybić Podziemie... ale pamiętała, że był dobry! Pomógł jej wtedy w Holu! A wcześniej... zachowywał się dość neutralnie! No i Toriel mówiła o nim dobrze...
-N-Nie wiedziałam... Mama i tata mówili o nim dobrze, a mi pomógł....
Nagle zamarła jakby trafił ją piorun. Pomógł jej. W walce. Przeciw Charze. Puściła łapkami siostrę i złapala się za ramiona.
-....pójdziemy do cioci Alphys. Albo mamy.
Nie wiedziała, gdzie przebywała teraz Toriel.. nie widziała jej od dawna i szczerze mówiąc... bała sie, że może stało się coś złego.

- gaster... w tej linii... jest inny. Zresztą zawsze był zły tylko tym razem... nie nastąpiła żadna przemiana. Nie chodź do niego, proszę - rzekła chara, ale zaraz wymazała z pamięci Gastera. I oto Frisk nadeszła z ratunkiem, w postaci wspomnienia o Toriel.
Tym razem Charę nadeszły myśli przyjemne. I miłość... no miłosc do matki. Matki, którą była Toriel. Chara zawsze uważała ją za prawdziwą mamusię, a myśli o niej, tak jak mysli o Asrielu, czy Asgorze wprawiały ją w radość. Cieszyła się ze Frisk o niej wspomniała, przynajmniej zmniejszyła się szansa na możliwość ataku demona..
- TORIEL. Tak. Nie wiem, czy Alphys mi pomoże... ale toriel się zna na ranach bardzo dobrze. Mamusia zawsze umiała leczyć wszelkie urazy. To świetny pomysł Frisk. Nie wiem gdzie ona jest, ale możemy ją znaleźć..
I chara wstała, spoglądając w stronę wyjścia.
- to jak, idziemy ?

Niemniej bedzie musiala zbadac ta sprawe z Gasterem. Az tak zle nie moglo byc, a skoro zyl.. to bardzo mozliwe ze mial jeszcze czastke duszy! A to juz ogromny krok w strone naprawy kogos! Trzeba bylo sprobowac! Zaraz jednak uswiadomila sobie, ze myslenie na ten temat i rozwazanie kiedy isc do Gastera oraz jak mu pomoc w zwiazku z polaczeniem ich dusz moze byc latwo widoczne dla Chary! Zwlaszcza jak stoja tak blisko siebie! Zaraz wiec pomachala glowa uciekajac myslami gdzie indziej.. Musi to zrobic sprytnie, aby Chara nie wyczytala jej mysli!
Uciekla do widoku Toriel. Dawno jej nie spotkala, az sie martwila czy wszystko w porzadku! Na tym etapie... Powinna juz dawno sie pojawic! A tutaj nawet znaku zycia nie dawala, jakby cale Podziemie zapomnialo ze oprocz wladcy maja rowniez ta dobra kozke.
-Masz racje siostrzyczko. Dawno nie widzialam mamy, musimy sie do niej wybrac! Jak myslisz, upiecze nam cos?! I zapewne dalej trzyma w lodowce czekolade dla ciebie, hihi!
Urocze wspomnienia i dybania, tego najbardziej im potrzeba - byleby odsunac od siebie zle mysli i co za nimi szlo - demona.
Zamrugala kilka razy. Chara chciala od tak.. wyjsc? Spojrzala na jej brzuch.
-...moze jednak sie tego pozbedziemy? - Sugestywnie wskazala na miejsce, gdzie pod ubraniem byla blizna -Zapominasz, ze poza zresetowaniem umiem rowniez cofac pewne sprawy!
Przyda sie uzyc krysztalka (tak Charek, to nawiazanie do twojej postaci!) w innym celu niz irytowanie Papyrusa, straszenie Sansa czy demolowanie linii czasowej.

Frisk znowu chciała użyć kryształu resetu ? Zresztą po co. Aby usunąć Charze bliznę po ważnym wydarzeniu ? Mimo wszystko było to jednak pewne zwycięstwo nad demonem. Chara zachowała się jednak w pewien sposób heroicznie, oddając własne życie w ostatnich chwilach swej świadomości, aby nie dopuścić do kolej serii zabójstw. Blizna miała od teraz przypominać Charze o tym małym zwycięstwie, o tym, że nadal ma siłę walczyć z tym złem, które w niej siedzi.
- Nie, Frisk. Przepraszam, ale nie chcę. Nie dlatego, że się boję. Nawet nie dlatego, że nie chcę, byś używała tego. Niee... Po prostu.. wiesz, tak samo jak nie chcę się pozbywać blizny na ręce, tak samo nie chce pozbyć się tej tutaj. Mają one dla mnie znaczenie symboliczne.. rozumiesz ? blizna na ręce przypomina o mojej więzi z twoją siostrą z poprzedniej linii. A ta nowa blizna - o moim heroicznym zwycięstwie nad demonem. Ma mi przypominać o tym co się stało i o tym, że mogę z tym jakoś walczyć. A wiesz... samo obudzenie sie w komnacie zmniejszyło tę ranę, jest ona płytka, tylko pozostała blizna. Proszę, pozwól mi mieć symbole na ciele - rzekła Chara.
- a skoro to mamy za sobą.. wiesz nie mogę doczekać się już, aby zobaczyć mamusię... - powiedziała i dodała szeptem - i wykraść całą czekoladę z jej lodówki.

-Jak sama chcesz...
Rzuciła do siostry i odwróciła się do niej plecami. Ta rozmowa była... naprawdę dziwna. Jakby nie powinna mieć miejsca. Heroiczne zwycięstwo nad demonem? Ślady? Blizny? O czym ona mówiła? To wszystko było tak odległe i nie pasujące do całego tego świata. Nie, nie.. z jakiegoś powodu ona przestała pasować do tego świata.
-Jeszcze wiele blizn cię czeka...
Rzuciła.. Strasznie oschle, jakby nie była sobą. Nawet nie spojrzała na siostrę i po prostu ruszyła przed siebie, nie patrząc na nią, jakby odcięła się całkowicie.
-Powodzenia w szukaniu Toriel.
I zniknęła. Wyszła, użyła mocy resetu wracając do poprzedniego miejsca.. nie wiadomo, po prostu jej już tam nie było.

[zt]

Chara spoglądała na Frisk nieco dziwnie. Dziewczynka nie zachowywała się tak, jak jeszcze chwilę temu. No, ale nie może jej przecież winić. Słowa Chary na pewno nie były tymi, których Frisia się spodziewała.. Ale żeby tak totalnie odchodzić... Charę to naprawdę zdziwiło.. jednakże nie to było teraz najważniejsze. Postanowiła to zrozumieć nieco później, jednakże aktualnie najważniejsze było, że może stąd wyjść. Miała jeszcze wiele do zrobienia... a więc przyszło się im pożegnać.
- A więc żegnaj Frisk.. do następnego razu - rzekła za dziewczynką, a potem sama ruszyła do wyjścia.

zt

Czuł się dziwnie. Podejrzanie lekko, ale jednocześnie ciężko. Obolały, oszołomiony, a przede wszystkim - w pewnym sensie pusty. Jego ideały zawiodły. Zaatakował inną istotę - niby w ramach samoobrony, ale jednak to zrobił. Czy to możliwe, że nie wszystko dało się rozwiązać drogą pokojową?
To nie tak, że się nie da. On był inny. Szalony i... opętany? To nie było normalne, ale mam nadzieję, że nic nie zrobi nikomu... i Patience.
Luke zamyślił się, wspominając imię małej duszyczki. Saver wspomniał, że on, Patience i Larissa są przyjaciółmi... czy to więc możliwe, że dwie dziewczyny go sprzedały? Czy one też są złe? Miał wrażenie, że jego zaufanie do innych go zgubiło. Czym się różnił od nich, że one żyją, a on nie? Bo przecież umarł, prawda? Tak mu się wydaje. Pamiętał nagły ból przeszywający czaszkę w momencie, gdy Saver wbił mu włócznię w głowę. I... pamiętał coś jeszcze. Przytłaczające uczucie z każdą kolejną raną. Co dziwne... to uczucie nadal było obecne. Nieco mniej silne niż wcześniej, ale momentalnie spowodowało, że chłopak wpadł w panikę, rozglądając się nerwowo i przede wszystkim otwierając oczy.
Nigdy wcześniej nie był w tym pomieszczeniu, ale coś w uspokajającym świetle podpowiadało mu, że jest dobrze. Czyżby to było... niebo? Nie miał pojęcia, ale miał nadzieję, że może jednak nie wszystko stracone. Że zasłużył na trzecią szansę. Że może jednak znajdzie sposób na powrót do życia.

A więc jednak żył. To w sumie było lekko niesamowite i komiczne. Zgiń dwa razy, zmartwychwstań dwa razy. W pewnym sensie umysł Luke'a zaczął się zastanawiać, czy to działa nieskończoną ilość razy, czy jednak już wyczerpał swój limit szczęścia. Ostatecznie jednak stwierdził, że to nie jest najważniejsze - obecnie priorytetem raczej było dostanie się do bezpiecznego miejsca i wypoczęcie, bo jeśli nadal odczuwał ciężar potyczki z Saverem... to nie było normalne, a raczej niepokojące. Bardzo niepokojące.
W każdym razie chłopak powoli podniósł się na nogi i powoli odszedł w kierunku wyjścia. Musiał dotrzeć do swojego domu jak najprędzej.

[z/t]

Jak długo już tu siedziała? Dzień? Dwa? Już nawet tego wszystkiego nie liczyła. Nie chciała wychodzić. Nie chciała się nikomu pokazywać na oczy. Przynajmniej nie teraz. Nie w tym stanie. No bo w końcu... Jak mogła dopuścić do tego, że zabił ją własny mąż? Była taka głupia i naiwna... Zdołała uwierzyć nawet w to, że Dings mimo wszystko czuje coś do niej... Przynajmniej do jakiegoś stopnia. Ale myliła się. Tak bardzo się myliła. Nawet nie spróbował jej wysłuchać, czy dać szansy. Zamordował ją bez wahania.
Usunęła się w kąt tej komnaty. Czyżby to tutaj dusze trafiały po śmierci...? Dlaczego więc nikogo tu teraz nie ma? Czyżby było gdzieś wyjście z tej komnaty? Może... To światełko zna odpowiedź? Zupełnie jak światełko w tunelu, czy też gwiazda spełniająca życzenia. Haha. Bardzo śmieszne. Żeby coś takiego jeszcze istniało... Czego by sobie wtedy życzyła? Żeby Dings się zmienił? Dzieci wróciły? A może po prostu innego, troskliwego i ciepłego męża? Oczywiście wiedziała doskonale, że żadne z tych życzeń się nie spełni. Nie zasługiwała na to. Skoro nawarzyła sobie piwa, to teraz musiała je wypić. Nawet jeśli było wyjątkowo gorzkie i ohydne.
Chociaż w zasadzie... Miała jedno, jedyne życzenie, które może by się spełniło. Żeby dzieci były szczęśliwe. Tak. To było coś, czego pragnęła najbardziej. Ona mogła być bita, poniżana i zastraszana. W zasadzie już przestało jej to przeszkadzać. W końcu tak wyglądało jej życie od ośmiuset lat... I pewnie będzie się to jeszcze ciągnęło drugie tyle. O ile dożyje tego czasu. Ale jeśli chodzi o dzieci... Im nie mogła pozwolić zrobić krzywdy. Może i była beznadziejną matką. Ale będzie ich bronić jak lwica! Jeśli będzie trzeba, to da się dla nich zabić jeszcze raz! I kolejny, i kolejny! Mogłaby nawet sama zabić. Poświęcić swą duszę. Wszystko po to, by chociaż im było dobrze. No i... Żeby nie popełniły tego samego błędu co ona.
Wstała. Przydałoby się mimo wszystko powoli stąd zbierać. Czy to w zaświaty, czy też z powrotem na ziemię. Nie może tu w końcu siedzieć i użalać się nad sobą w nieskończoność! Dzieci jej potrzebują! Ciekawa była miny Dingsa, kiedy zauważy, że jego żona ożyła haha~ No i... Trzeba mu dać za to porządne lanie wałkiem lub patelnią~

(Brak kary)

Poczuła ten przypływ sił witalnych. Jednak tylko chwilowy. No tak. Depresja. Co ona potrafi zrobić z potworem...
W każdym razie podeszła bliżej tego światełka. Kiedy tak mu się przypatrzyła... Rzeczywiście wyglądało jak gwiazdka~ To widocznie musiało być jedynie wyjście z tego dosyć ponurego miejsca. I to światełko w tunelu o którym była tyle razy mowa w przeróżnych powieściach... Trzeba jednak przetestować, czy naprawdę działa w ten opisany sposób. Że zabiera cię do miejsca, w którym nie musisz się o nic martwić... Chociaż nie. Potrząsnęła głową. Nie powinna teraz myśleć o sobie, ugh! Po prostu przymknęła oczka i zbliżyła łapki do światełka. Mogła poczuć jego ciepło.
- Gwiazdko, proszę... Jeśli mnie słyszysz... Daj mi jeszcze jedną szansę i zabierz mnie do dzieci... - wyszeptała ledwo słyszalnie. Z początku nie zadziało się nic szczególnego, przez co skarciła się w myślach za dziecinność i łatwowierność. Jednak już po chwili widziała tylko światło i czuła to przyjemne ciepło, a potem... Ciemność. I nie czuła już nic.

Zt.