Zniszczone koloseum

Rosa przewaliła się do przodu, uderzając szczęką w ziemię. Na szczęście, oprócz chwilowej dezorientacji i dużego siniaka nic więcej jej się nie stało. Kiedy poczuła, że nieznajoma próbuje jej pomóc (z widocznym trudem), zebrała w sobie siły i częściowo się podniosła.
- Dziękuję. - Sapnęła i się wyprostowała. - Bardzo dziękuję.
Rosa nie należała do największych, jednak różnica wzrostu między dziewczynami była całkiem spora.
- Cześć. Ja jestem Rosaline. - Uśmiechnęła się i podała nieznajomej rękę. Dobrze, że chociaż ona jej nie bolała. - Chara? Chyba... Chyba nie. A powinnam?
Mimowolnie rozejrzała się po miejscu. Było tu nieziemsko pięknie. Zupełnie jakby była na powierzchni...
- Więc to jest ta wielka tajemnice Ebott?

Tajemnica Ebott ? Chara nigdy o tym za bardzo nie myslała, tajemnica była prosta... może czas uswiadomić swoją nową towarzyszkę...
- Nie do końca. Tajemnica tego miejsca, zwanego podziemiem to potwory. Tak, zesłane tu po wojnie. Tak jak w legendzie ludzkiej, tu one są. I to prawda... A tak w ogóle, ja sama czuję się potworem. Zresztą... Jestem też księżniczką. Zostałam zaadaptowana. Gdyby tylko rodzina wiedziała, że znowu żyję...

- To... Ta legenda, to... To... - Nie dokończyła. Nie miała po co.
Racjonalizm w tym przypadku odpadał całkowicie. Przecież stała tam i wszystko widziała: upadek, podziemia, tę dziewczynę. A może właśnie to był prawdziwy racjonalizm, ten niezakłamany, zapomniany przez ludzkość?
- Niby widzę i jestem, ale dalej nie mogę uwierzyć. - Westchnęła z ironicznym uśmiechem.
Rosa słuchała z zaciekawieniem słów Chary. Zdziwienie ani na chwilę jej nie opuszczało. A robiło się coraz ciekawiej.
"ja sama czuję się potworem"
- Co? - I zanim zdążyła odpowiedzieć, dowiedziała się takiej rzeczy, która kompletnie zwaliła ją z nóg. - K-księżniczka? To znaczy, że ja? Że powinnam się... Noo... - Wykonała lekki skłon. Przecież nie codziennie widzi się arystokrację. Zwłaszcza w takim miejscu.
Było to co najmniej bardzo... Awkward. Rosa odchrząknęła i przez chwilę unikała kontaktu wzrokowego. Znów była tylko słuchaczem. Ale nie na długo.
- Zaraz, nikt nie wie że żyjesz? Dlaczego? I jaka rodzina? Ta z góry? Czy, czy tu... - Oh, ile pytań.
- A... Czy są tu inni? Ludzie. - Zatrzymała się. - I potwory... Czym uh, lub kim one tak na prawdę są?

- Nie musisz się kłaniać, wiesz... oficjalnie ja umarłam. Może powróciłam z zaswiatów, ale oni o tym jeszcze nie wiedzą. Tak, chciałbym aby oni wiedzieli. Moja podziemna rodzina. Bo widzisz, ja nie mam rodziców. Mama umarła gdy miałam trzy lata, a taty nie pamiętam. Na powierzchni po smierci rodziców biologicznych przeżyłam piekło.
chara na chwilę odetchnęła, po czym zaczęła mówić dalej
- Są tu inni ludzie. Własciwie, to nie do końca ludzie... podejrzewam, że są to duszę, które uciekły.. zabici przez mojego ojca ci, co tu wczesniej spadli hihi. A jesli chodzi o potwory, to one są... no są inni niż ludzie. z wyglądu i z duszy. po smierci zmieniają sie w proch, ale umieją używać magii... A ty czemu tu zeszłas i co tu robisz, w podziemiu, co ? jaka jest twoja historia ?

Rosa zamilkła. Historia tej dziewczynki była wręcz niedorzeczna. Umarła? Przecież stoi tu przed nią! Wróciła z zaświatów? Uh, jakieś bzdury! Jednak... Rosa musiała uwierzyć. Skoro legenda o Ebott i potworach okazała się prawdziwa, czemu to miałoby być kłamstwem? I po co Chara miałaby kłamać?
Z drugiej strony to, co przed chwilą usłyszała było okropnie smutne i przygnębiające. Dziewczyna nie wiedziała co ma odpowiedzieć.
- Wiesz... Ja... Przykro mi. - Westchnęła. - Wiem, że to trochę nic nie warte, ale...
Oh! Tak pragnęła jej pomóc, pocieszyć! Ale na pierwsze już chyba było za późno, a nie miała żadnego pomysłu jak wykonać drugie. To przybiło ją jeszcze bardziej. Umierając z bezradności po prostu słuchała dalej tego, co dziewczynka ma do powiedzenia o tym świecie.
- Ja? - Ostatnie pytania ją uderzyły. Zaśmiała się. - Wiesz czasem człowiek zrobi coś głupiego tylko po to, by udowodnić, że potrafi się wszystko. Weszłam na górę, bo chciałam pokazać... Udowodnić, że jestem i świetną artystką i bohaterką. Jak widać nie potrafię ani tego ani tego... - Wyjęła z kieszeni kawałek złamanej kredki. - A pomyśleć, że w tym wieku już powinnam wyrosnąć ze szczeniackich pomysłów.
W jej oczach zebrały się łzy. Dopiero teraz doszło do niej co się właściwie stało.
- Rodzice... Mamo, tato... Co oni będą przechodzić jak dowiedzą się, że ja... Że ja.. Boże co ja zrobiłam! - Ukryła twarz w dłoniach. Płakała.

Chara spojrzała na rosaline z litoscią. Tak, z LITOSCIĄ. Hm, czy stawała się Frisk ? No, na pewno nie. Odrzuciła od siebie te mysl, po czym mocno przytuliła swoją nową towarzyszkę. Tak jak niegdys Chica przytulała ją. Czuła, jakby los dał jej kolejną szansę na odkupienie swych grzechów.
- każdy z nas popełnia wiele błędów - powiedziała Chara - ale mimo to trzeba wierzyć, że będzie lepiej. Ja nadal mam nadzieję, a zrobiłam tak wiele zła w podziemiu....

Rosa poczuła się troszkę lepiej. To miłe, kiedy choć raz ktoś okaże wsparcie tobie dla odmiany. Bardzo miłe. Dziewczyna odwzajemniła uścisk i uśmiechnęła się przez łzy.
- Dziękuję... Cieszę się, że akurat Ciebie tu spotkałam.
W tej chwili poczuła, że nie ma między nimi żadnej różnicy - dwie dobre zbłąkane dusze. Jednak nie znała jej przeszłości. Czy było bezpiecznie tak zakładać?

Chara usmiechnęła się do niej. Czuła się znów dobrze, znów mogła komus pomóc. Tak, to był dobry czas dla niej. No, może wielu krzywdziła, ale w końcu miała szansę... naprawić to. Jednak słowa Rosaliny ją zasmuciły. W końcu... zla natura chary mogła spowodować smierć rosy.
- Nie, niedobrze, że mnie spotkałas. Widzisz, teraz spoglądasz tylko na jedną częsć mnie. Jest jeszcze druga, ale tamtej nie chcesz poznać. - powiedziała tajemniczo Chara.
Miała nadzieję, że Rosa spyta ją o przeszłosć. Chciała się podzielić swoim życiem

- Co ty mówisz? - Spytała zmieszana. - Druga część? Jaka część? Co? I dlaczego nie chciałabym jej poznać?
Cisza.
- Wiesz uważam... Nie... Czuję, że jesteś na prawdę dobra i kochaną osobą i może nie rozumiem wszystkich rzecz, w końcu jestem tu od niedawna, ale chciałabym Cię poznać bardziej? Wiesz... Jak to wszystko z tobą się potoczyło...
Chara zaintrygowała dziewczynę. Młoda najwyraźniej coś przed nią ukrywała, jednak zachowywała się trochę jakby wcale tego nie chciała.
- O ile zechcesz... - Dodała niepewnie.

- na pewno ? - chciała się upewnić - no dobrze. Wiesz, jestem sierotą, rodzice mi umarli jak miałam kilka latek. Potem zabrali do sierocińca, skąd uciekłam. Tak, a na ulicy zabrał mnie naukowiec. Na powierzchni w jakiejs placówce naukowej prowadzili na mnie eksperymenty. Nad moją wielką determinacją. Uciekłam, po czym spotkałam mojego nowego braciszka i nowych rodziców. Rodzinę królewską. Przyjęli mnie. Z bratem mielismy plan aby uwolnic potwory. Wiązał się on z moim samobójstwem... chcesz słuchać dalej ?
Chara troszeczkę się denerwowała. Szczególnie, że teraz miała przejsc do czesci o genocide

Rosa słuchała uważnie i z niedowierzaniem. Naukowiec? Eksperymenty? To przecież... Nieludzkie! Potworne! Dziewczyna poczuła w sobie napływ złości. Zacisnęła pięści... I tak nic już nie mogła zrobić. Gdyby tylko dopadła tego "naukowca"... Odechciałoby mu się traktować niewinne istoty jako przedmioty. Na dodatek nurtował ją jeszcze jedna sprawa,
- Determinacja? - Zapytała. - Ja... Przepraszam, że o to pytam, ale po co ktokolwiek miałby pracować nad determinacją? Znaczy... Domniemam, że takie prace robi się dla własnych celów a determinacja to coś bardziej... Osobistego? - Strasznie się plątała.
Rosa złapała dziewczynkę za rękę, by dodać jej otuchy. Może właśnie tego potrzebowała?
- Oczywiście, że chce słuchać dalej. - Posłała jej słaby uśmiech.

- no to jedziemy. Po zabiłam się, by asriel mógł zabrać moją duszę. no, ale on nie mógł zabić ludzi na powierzchni i sam zginął. Następnie oboje zginęlismy. Ale powróciłam. Nie mogłam się porozumieć z innymi ludzmi. Byłam czyms pomiędzy duchem, a ciałem. Dopiero potem przyszła Frisk. Tak, pomogłam jej zniszczyć barierę, była przewodnikiem. Ale potem ona zresetowała. Wtedy zaczęła zabijać potwory. Mój umysł ubzdurał sobie, że to jest sposób na życie. przepełnił mnie Hate, zabilismy całe podziemie. Miałam zabrać dusze Frisk, po czym... nagle się pojawiłam w jaskini w ruinach. Byłam już w pełni fizyczna. A po kilku dniach okazało się, że... mam dwie natury. Dobrą, normalną, i złą, spowodowaną przez Hate. Niestety ich nie kontroluję i jesli kiedys cię zaatakuję wiedz, iż to nie moja wina. - powiedziała Chara. Zasmuciła się, łzy polały się na ziemię

Rosa starała się nadążyć za wszystkim. Połóżmy szczególny nacisk na "starała się". Z każdym słowem Chary to wszystko wydawało jej się coraz bardziej niewiarygodne. Ale wierzyła jej. Było jej ciężko, ale uwierzyła. Zwłaszcza po tym jak dziewczynka rozkleiła się tuż przed nią. Współczuła jej.
- Hej... - zbliżyła się do Chary. - Nic takiego się nie stanie... - Złapała ją za rękę. - Już wszystko będzie dobrze. O-obiecuję.
Przytuliła ją mocno. Gdzieś w głębi siebie poczuła, że musi jej pomóc. Tylko jak?
- Nie zostawię Cię. - Wyszeptała.

Chara czuła, albo raczej bała się, że jej mroczna natura zaraz się odezwie. Pragnęła uciekać, czy nawet samą siebie zabić. Jednak mimo tego strachu jakos zdołała się przezwyciężyć. Przytuliła się do nowej przyjaciółki, wciąż płacząć.
- Nie, nie da się. Nic mi nie pomoże - chara coraz bardziej się rozklejała.
Tymczasem dotknęła swojego złotego wisiorka w kształcie serca. Przypominał jej o nim. O asrielu. Cicho wyszeptała jego Imię.

Zielonowłosa posłała dziewczynce kolejny uśmiech, jednak tym razem już nie taki mętny i blady jak poprzednio. Chara musiała się mylić. Na pewno dało się coś zrobić. W głębi siebie czuła to coś... Miała wrażenie, nie... Nadzieję, że wcale nic nie jest jeszcze stracone.
- Nie możesz tracić wiary. Na pewno nie jest za późno.
Dziewczyna zauważyła gest małej.
- Ładny wisiorek. - Powiedziała. - Domniemam, że od kogoś ważnego?

Czy aby jednak nie było za późno ? Serce Chary, jej dusza, powoli zaprzestawała wysyłać tak wiele determinacji. Cóż miało być lepiej ? Nie miała pojęcia. Dlaczego się boi ? Tego nie wiedziała. Czy mała dziewczynka, którą tak naprawdę była Chara, już się poddała ? Czy to był koniec ? Nie wiedziała tego i naprawdę chyba nie chciała wiedzieć.
- Jest. Od mojego ojca. Którego... - i tu Chara znów się rozpłakała.
Bo cóż mogła począć ? Nie zobaczy już Ojca, nie zobaczy brata. Nikogo. Smutek coraz bardziej przejmował małą dziewczynę. A co pojawiało się, gdy Chara nie miała siły walczyć o siebie ? Jej zła cząstka.
I tym razem oczy zmieniły się w czerwone, nawet krwisto czerwone. Przestała nagle płakać. Z głową spuszczoną tak siedziała na nogach zwiniętych. Ale to nie wszystko. Powoli usmiechnęła się. Tak, ta głupia mała myslała, że cos można tu zmienić ? Nie, było to nie możliwe. A ta cała rosa... Tak, będzie jej kolejną ofiarą =).
- wiesz - zaczęła Chara - jest cos co musisz o mnie wiedzieć.. hihihi. Nie jest łatwo mnie zabić - powiedziała po czym zaatakowała Rosę.

jako, że nie ma odpisu przez miesiąc, muszę zniknąć z tej sesji, aby nie blokować.

ZT