Długa droga do bycia potworem

Determinacja... To to kazało jej się zasłaniać? Nie dopuszczać jego dłoni do znalezienia się z miejscu, w którym nie powinna być. Nie. To nie to. To był już tylko zwykły instynkt samozachowawczy. Nie chciała tego, a im bardziej tego nie chciała tym bardziej się cieszył. Przecież... W pewnym sensie była jego zabawką. Robił z nią co chce. Dlaczego więc nagle to zmienić?
Ogony walczyły. Ale po co? Dostały po łbie, jakby były jakimiś zwykłymi zwierzętami, których można z łatwością się pozbyć... I czy tak przypadkiem nie było?
- Iluzja nie może być aż tak prawdziwa. - odezwała się, cicho. Jakby się bała. Ale przecież, nadal była dzieckiem jakby nie patrzeć. Mogła się bać. - Nie jestem potworem, nie czuję się człowiekiem. Jestem NIKIM. Czy to chciałeś usłyszeć?! - warczała jak wnerwiony mały piesek, który jedyne co potrafił to szczekać.
- Jeśli chore złudzenia mają dawać mi nadzieję, proszę bardzo! Zrobię ich więcej! - to w sumie było małe potwierdzenie. Determinacja... Nie. Ona miała po prostu nadzieję na to, że jej marzenia się spełnią.

(I już po, Gaster szybki w te klocki ( ͡° n ͡°) )

Zostawił ją w spokoju. Teraz była już tylko ona, jasna lampa rażąca z sufitu, dwa ogony i krew, której zapach roznosił się po pokoju. Drzwi były otwarte, dobrze wiedział jej oprawca, ze nie ucieknie.. a nawet jeśli.. gdzie by mogła? Do potworów? W takim stanie?
Pozostało tylko leżenie i bicie się z myślami.. albo wykorzystanie resztek sił by uciec na pewną śmierć.

Leżała tak nie wiedząc co ze sobą zrobić. W sumie... Czy to miało jakieś znaczenie? Nie mogła mu się postawić. Była słaba. Nie potrafiła siebie obronić. Dlaczego więc się starać? Dlaczego się nie poddać?
I to chyba wybrała. Nie zwracała uwagi już na nic. Leżała tak, czekając po prostu, wiedziała, że pewnie Gaster zaraz tu przyjdzie, znów coś zrobi. Nie obchodziło ją już nawet co.
Drażniący zapach krwi, nie znikał nawet na chwilę. Mogłaby się przyzwyczaić i przestać go czuć, ale nie. Ogony cały czas ją szturchały, zachęcały do ruszenia. Miała łatwą drogę ucieczki z tego miejsca, ale nie miała nawet siły i samozaparcia by się ruszyć. Już nawet łzy nie ciekły po jej policzkach.
Chyba dopiął swego.

(A teraz robimy małego mindfuc*a i wprowadzamy słodyczkę do tego smutku i cierpienia c: )

Ivy została pozostawiona sama sobie... na jak długo? Sam Gaster pewnie tego nie wiedział, zdaje sie, że zapomniał o dziewczynie wracając do swoich spraw, nawet nie zajrzawszy czy jeszcze żyje. A może obserwował ją z ukrycia? Z tym człowiekiem potworem nigdy nic nie wiadomo.
Los jednak okazał się łaskawy.. a może wręcz odwrotnie? Zależy jak patrzeć na tą sytuację. Godzinę, może dwie po pozostawieniu przez Gastera do pomieszczenia zjawiła kolejna osoba. Nie, to zdecydowanie nie był naukowiec, stópki zdawały się być o wiele mniejsze. Nie robiły też takiego hałasu. Zresztą tajemnicza osóbka nie weszła całkowicie, jedynie zerknęła zza drzwi. Małe, tajemnicze dziecko. To też chyba szkielet. Gaster miał rodzinę?
-Nic pani nie jest?

(tylko nie przesłodź :'D)

Leżała tak... Kiedy w końcu usłyszała kroki. Tutaj nie ma mowy o skradaniu się. Jeśli chodzisz i masz buty, słychać cie na kilometr. Ale to nie był ten dumny krok naukowca. To były dość ciche kroki, całkiem szybkie jak na małą istotę przystało. Nie odwróciła jednak głowy by spojrzeć w drzwi. Zrobili to za nią Ichi i Ni, którzy wgapiali się w nie wypatrując co to, lub kto to przyszedł. Gdyby mogły pewnie by powarkiwały, ale nie wydawały z siebie odgłosów, na razie, więc jedynie drżały niespokojnie. Ich oczami mogła zobaczyć, to szkielet. Niski, to pewnie dziecko. Syn Gastera? Niby wiedziała, że ma jakąś rodzinę. Ale bardziej spodziewała się, że jedynie żonę. To się nie nadawało na ojca.
Była zbyt zrezygnowana, by nawet się odezwać. Odwróciła głowę w przeciwnym kierunku do drzwi. "Nie patrz", powiedziała sobie w głowie. "Nie patrz..." powtórzyła o wiele żałośniej, by w końcu wypowiedzieć te słowa drżącym głosem, powstrzymując się od łez. Nie. To potwór. Pewnie pyta tylko tak. Pewnie oleje ją jak każdy.

(*przyszla slodzic i dramowac z telefonu*)

-P-Pomoc..?
Male dziecko pewniej zajrzalo do pomieszczenia. Zdawalo sie przyknac do krwi i ciepienia, bo nie reagowalo na Ivy tak jak normalna osoba na oko w tym wieku. Nie, ono przywyklo do tragedii. Na pewno bylo stad, z tego miejsca pelnego bolu, miejsca, gdzie nie czuc bylo nic procz smutku i intensywnego zapachu krwi.
Mlody podszedl blizej dziewczyny. Spojrzal uwaznie na obie glowy i wysunal w ich strone koscista reke, jakby chcial im pokazac, ze nie ma zlego zamiaru.
-J-Jestes kolejnym potworem na ktorym tata sie zneca, tak? Pomoc ci uciec?
Nadzieja? Jakies swiatelko w tunelu? Mozna bylo wybrac - zostac z tym chorym szalencem albo uciec. Z drugiej strony czy ucieczka nie oznaczalaby, ze juz nigdy nie osiagnie celu? Wolnosc czy osiagniecie celu oplacone cierpieniem?

Ichi i Ni widząc zbliżającego się szkieleta, drżeli jeszcze bardziej, a kiedy się zbliżył, zasłonili dziewczynę, jakby byli jakimś rodzajem tarczy. Jeśli miał jej coś zrobić, niech najpierw zajmie się nimi. To były twarde, chociaż gibkie, osobniki. Kiedy ten tylko wyciągnął w ich kierunku rękę, Ichi od razu wystrzelił w jego kierunku, mając szczerą nadzieję, że może mu ją od razu odrąbie i już więcej nie będzie się wpychał tam gdzie nie trzeba.
- Idź sobie.. - wymamrotała pustym głosem. Była kłębkiem rozpaczy. - Kazał ci tutaj przyjść. Kazał ci zaproponować pomoc, a pewnie zaraz oboje wbijecie mi nóż w plecy. - mówiła dławiąc łzy, ale nie mogła tak dłużej. Znów się rozpłakała.
- Ch-chcesz tylko na... Narobić mi n-nadziei, p-prawda...? U-ucieczka jest n-na n-nic.. I.. I tak nie mam g-gdzie i-iść.. P-potwory n-nie będą z-zadowolone z kogo... kogoś t-takiego jak.. jak j-ja.. - mamrotała, pozwalając wyjść swoim myślą. Przecież gorzej być nie może.

Zaatakowali go? Dzieciak zdawał się jednak tym nie wzruszyć, po prostu odsunął się w bezpieczne miejsce. Czy to była teleportacja? Może jakaś magia?
Po słowach dziewczyny nastąpiła cisza. Mały szkielet milczał długo, wpatrując się w Ivy pustymi oczodołami. I co teraz? Zostawić?
-Sam też jestem częściowo jego.. eksperymentem. -Po długiej ciszy w końcu dzieciak się odezwał. -Nie płacz, nie jestem taki jak mój ojciec. Ja niosę radość.
Spróbował drugi raz wyciągnąć w jej kierunku rękę - tym razem bardziej skupiając się na ogonach, aby go nie dziabnęły. Nie było to trudne - mały niby, a zwinny i cwany szalenie.
-Ja jestem potworem i jestem zadowolony. Czemu miałbym nie być? Też jesteś potworem przecież, swoich nie gryziemy.. Nie zawsze przynajmniej.
To zaskakujące jak TAKIE dziecko potrafiło w TAKIM miejscu zachowywać humor. No i najciekawsze - wzięło Ivy za potwora. Dlaczego by nie miało? Po Podziemiu chodziły stwory podobne do ludzi, nawet niektórym bliżej było do człowieka niż samej dziewczynie.. czemu więc jej nie miałby nikt wziąć za potwora?
-Gdybyś była pierwszą, którą ojcie... Gaster tak traktował... Nie martw się, wiesz co? Poza laboratorium to nikogo nie obchodzi. Ha ha, spójrz na mnie!
Naprawdę ją brał za potwora, więc nie mógł widzieć innego powodu dlaczego mieliby być "nie zadowoleni z kogoś takiego jak ona" niż fakt, że znajdowała sie u tego szaleńca, jakim był jego ojciec.

Jej zachowanie go dziwiło nawet bardziej niż zazwyczaj w takich sytuacjach by mogło. Dlaczego się uśmiechał? Dlaczego był pełen radości, chociaż to miejsce przynosiło jedynie ból i cierpienie? Mówił, że też jest jego eksperymentem, a mimo to był w pewien sposób wolny. Mówił, że... Ojciec? Jest synem doktora? Wiedziała, że ma rodzinę. Ale nie sądziła, że nawet z nią obchodzi się w tak paskudny sposób. Po co to wszystko? W imię nauki? W sumie, jaki byłby inny powód. W sumie dla przyjemności też by mógł... Nie zdziwiłaby się ani trochę.
I nawet jeśli miała teraz możliwość ucieczki... Bała się ją wybrać. Bała się tego co może się stać. Doktor miał uczynić z niej prawdziwego potwora, ale myśl o tym, że zacznie posuwać się coraz dalej w swoich planach, że przestanie całkowicie zwracać uwagę na to czy przeżyje... Była przerażająca. Ale jeśli ucieknie... Ta możliwość przepadnie, prawda? Jeśli pokaże mu się na oczy, wyśmieje ją, a potem kto wie... Może zabije? W końcu po co komu obiekt sprawiające aż takie problemy.
Spojrzała ostrożnie na Sansa. Zdecydowała. Gorzej, ani lepiej, pewnie wcale już nie będzie.
- Z-zabierz.. M-mnie s-stąd.. - wymamrotała cicho. Resztą sił, udało jej się usiąść na blacie, a potem wstać. Ale wszystkie wydarzenia najbliższego czasu dały się we znaki, odbierając jej całkowicie siły. Nogi ugięły się pod jej ciężarem, a ona przywitała się z podłogą w dość brutalny sposób. Ogony trącały ją przez dłuższy czas starając zachęcić do wstania jak matka świeżo narodzonego źrebaka, ale one wkrótce też osłabły z braku energii w ciele swojej "żywicielki".