Północna część lasu Snowdin

Gokra przebyła już całkiem pokaźną drogę, lecz jednym z pierwszych zwieńczeń jej wysiłków miało być dotarcie do Snowdin. Błądzenie po podziemiach pochłonęło masę czasu, głównie z powodu znalezionej po drodze, starej mapy, której wykonanie jest dalekie od starannego. Szukanie przejść metodą prób i błędów doprowadziło jednak do znalezienia czegoś obiecującego. Znaleziskiem był nieco stromy, długi tunel, prowadzący bezpośrednio w górę. Chwilę zastanawiała się, jak się do tego zabrać. Obejrzała dokładnie okolicę pod kątem ewentualnych niebezpieczeństw, po czym stanęła na chwilę w miejscu. Uniosła ramiona i splotła dłonie na tyle głowy, oddając się myślom w rodzaju:*Szkoda, że nie mam czegoś, czym mogłabym się zaczepić, wtedy ryzyko zsunięcia i wrócenia do punktu wyjścia by się trochę obniżyło...*
W okolicy nie było niczego przydatnego, tak więc kamienna dama zaczęła najnormalniej w świecie czołgać się przez tunel. Powoli, aczkolwiek konsekwentnie zwiększała dystans, jaki dzielił ją od punktu rozpoczęcia niecodziennej wspinaczki. Póki co wszystko szło gładko. Mniej więcej w połowie drogi skała, o którą oparła nogę nie wytrzymała, przez co zaczęła zsuwać się powoli w dół. Prędkość nie była może zbyt duża, jednak myśl, że musi teraz pokonać taką samą drogę jeszcze raz nie napawała optymizmem. Po dotarciu na sam dół ponowiła wcześniejsze czynności, żmudnie próbując nadrobić stracony czas. Zanim mogła choćby pomyśleć o dotarciu na szczyt, zsunęła się co najmniej pięć razy. Za szóstym podejściem, przy końcówce trasy, tunel zaczął się zwężać, dzięki czemu mogła zaprzeć się o ściany i dopomóc sobie w wypchnięciu się na powierzchnię. Stanęła na równe nogi i już po krótkiej chwili nie mogła uwierzyć własnym oczom, które swoją drogą rozszerzyły się w zachwycie. Ogarnął ją niemały entuzjazm, ponieważ pierwszy raz ma do czynienia z prawdziwym śniegiem. Badawcze mizianie go rękoma sprawiło, że postój na powierzchni znacznie się przedłużył. Najlepsze jednak miało dopiero nadejść. Kolejnym celem było odnalezienie punktu orientacyjnego, lub jakiegoś potwora, który mógłby wskazać dalszą drogę. Ruszyła w głąb lasu, podziwiając wszystkie jego aspekty z niekrytym zadowoleniem wypisanym na twarzy. Każdy krok stawiała powoli i ostrożnie, żeby nie narazić się na niepotrzebne ryzyko. Z pewnością nie była mistrzynią skradania się, ponieważ każdy krok okazywał się być dość słyszalny, ze względu na masę podróżniczki.

Nie... Zdecydowanie nie była siedmiolatką, z którą szkielet początkowo ją pomylił. Zachowanie nieznajomego było z cała pewnością... Niepokojące. Jak błyski w lewym oku... Oczodole jej nie zdziwiły z powodu przyzwyczajenia się już do dziwnych rzeczy dziejących się w Podziemiu.
- Um... Spokojnie... Nie ugryzę - powiedziała, a na twarzyczce małej pojawił się delikatny uśmiech. Kolejny potwór, który boi się ludzi? Po dłuższej chwili z kieszeni wyjęła swój nożyk, odrzucając go poza zasięg swoich rąk, gdzieś do boku i bardziej za siebie. Nie chciała przecież wystraszyć szkieletu, prawda?
- Nie mam broni - obwieściła tak na zaś, jakby potwór w swojej dziwnej fazie nie zauważył. Nie rozumiała za bardzo jego zachowania. Bał się? Ale czego? Jej? To już druga osoba, która tak się przy niej zachowuje. Aż taka jest straszna?
- Kim jesteś? - zapytała w końcu, przekrzywiając delikatnie głowę. Nadal nie ruszała się z miejsca w obawie, że oparzenia, które teraz bolą mniej znowu zapłoną. Wciąż drżała z zimna, a ciężkość umysłu spowodowaną dzisiejszymi wrażeniami przyćmiło na chwilę obecną zainteresowanie nieznajomym. Ale coraz bardziej zmęczenie dawało o sobie znać... A przecież jeszcze czekają ją nauki u Undyne. Dobrze, że ma jeszcze trochę czasu zanim będzie musiała ponownie ruszyć w stronę Wodospadów.

Bolesne wibracje pod czaszką nadal przyprawiały go o głęboką frustrację. Czuł się, jakby jakieś małe stworzonko uderzało o nią od środka czymś metalowym. Im bardziej starał się je ignorować, tym większe brało zamachy, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. Lub być może w tym przypadku na małą, niepozorną dziewczynkę. Swoją drogą... Kolejne, ludzkie dziecko? Kolejne... ... Kolejne?
Głos dziecka dochodził do niego niewyraźnie. Jakby przez mgłę snutą przez umysł.
Na chwilę zamknął oczodoły - oba, także ten, do którego w dalszym ciągu przyciskał swoją kościstą dłoń.
To było proste. Zabicie tego tej istotki było dziecinnie proste, heh. Dobry żart. Trochę czarny w tym wypadku, ale nadal dobry. Niemniej... Taka była prawda. Gdy otworzył oczodoły, dziewczynka nadal tkwiła w tym samym miejscu. Bez broni. Bez osłony. Przeszycie jej wątłego ciałka kilkoma z jego kości, byłoby teraz łatwiejsze niż zaserwowanie hot-toga. I może właśnie dlatego, że zdał sobie z tego sprawę, jego konsternacja stopniowo zaczęła maleć. Ciągle co prawda nie miał pewności ile z tego co obecnie widzi jest prawdą, a co nie, ale szczerze? Czuł się zbyt zmęczony, żeby dociekać. A to dziecko... Jeśli się skupił, jeśli sprawdził jego statystyki...
Nic nie zrobiło. JESZCZE nic nie zrobiło.
Odetchnął głęboko, lekko się na moment przygarbił, po czym zrobił kilka sztywnych kroków w stronę Patience.
- Kimś, kto potraktował cię chyba zbyt chłodno jak na tutejsze warunku, co? - zmusił się do lekkiego rozluźnienia kości i jak zwykle uśmiechając, wyciągnął do małej rękę. - Ale możesz mówić mi Sans. Szkielet Sans.

Kamienna podróżniczka niestrudzenie brnęła przed siebie, przechodząc obok niezliczonej ilości drzew, pokonując kolejne zaspy i wzniesienia terenu. Co dziwne, humor nie opuszczał jej ani na chwilę. Wszystko, co teraz widzi wydaję się unikalne, jedyne w swoim rodzaju, tak bardzo inne od wszystkiego, co znała do tej pory. Czegoś jednak brakowało. Brak tego nieokreślonego "czegoś" ogarnął myśli Gokry tak bardzo, że zatrzymała się, żeby się nad tym zastanowić. Przez chwilę została ogarnięta przez nostalgie. Rozejrzała się wokół za czymś, co może swobodnie podnieść, za czymś, co odgoni natrętne myśli i sprawi, że poczuję się lepiej. Kątem oka dostrzegła stary, powalony pień drzewa. Podeszła do niego bliżej, wnikliwie się przyjrzała i po uznaniu, że nikomu się raczej nie przyda, podniosła go ponad siebie i oparła o barki, przytrzymując ramionami. Poczuła ulgę. Wypełniona ciepłymi uczuciami ruszyła w dalszą drogę, razem z nowym, tymczasowym towarzyszem podróży, czyli pniem. Nucąc radośnie jakąś melodyjkę, przechadza się niedaleko Sansa i Patience, zupełnie nie zdając sobie sprawy z ich obecności. Minęła dwójkę o kilkanaście kroków, po czym uznała, że pora na mały odpoczynek. Delikatnie odłożyła pień. Kiedy usiadła, kompletnie sprasowała wszystko, co znajdowało się pomiędzy śniegiem, a gołą ziemią. Przez głowę przeleciało coś w rodzaju: "Ciekawe, jak daleko do miasteczka..."
Złapała palcami za leżącą nieopodal gałązkę i zaczęła rysować w śniegu serduszka, najróżniejszych rozmiarów. Nie do końca wiadomo, czy miało to związek z zajęciem się czymś dla zabicia czasu, czy może czymś innym, jednak wiadomym było, że była w tym niestrudzona.

I nie zamierza nic zrobić. Przynajmniej nie nic złego. Mała nie jest typem, który atakuje wszystko, co się rusza, a ten fakt mogą potwierdzić zdobyci przez nią znajomi. Nadal patrzyła uważnie na potwora, który po chwili do niej podszedł sztywno. Podziałało. Ha! Czyli to nie jest wcale taka głupia metoda wymyślona przez czterolatkę. Co prawda, zostaje wtedy nieosłonięta, a jej szanse na przeżycie ewentualnego ataku są... Znikome. Ale wierzyła, że jak się pokaże zaufanie do potwora to bezmyślnie się na nią nie rzuci. Prawdopodobnie to, że jest bardziej urocza od innych dzieci w jej wieku sprawiły, że jeszcze żyje. Na nawiązanie w żarcie do klimatu panującego w Snowdin uśmiechnęła się, zasłaniając przy tym nieco usta. I żeby nie było - naprawdę ją to śmieszyło. Nawet w takiej sytuacji, jakiej się znalazła.
- Wiadomo, kiedy spotyka się nowego człowieka w Podziemiach trzeba zachować zimną krew - odpowiedziała, a jej uśmiech się trochę powiększył. Szkielet rozmawiający z małą mógł zauważyć, że Patience troszkę źle się zaczyna czuć. Pomijając katar, którego nabawiła się podczas tarzania w śniegu, to mogły niepokoić go też jej oczy. Niby były radosne, ale wszystko to przysłaniała powoli senna chmurka. Czuła, że za niedługo zaśnie. Nawet na stojąco! Spojrzała początkowo nieco tępo na wyciągniętą do niej dłoń, chwilę potem parę razy gwałtownie zamrugała i uścisnęła kościstą łapę szkieletu.
- Jestem Patience. Em... Po prostu Patience - przedstawiła się, nie bardzo wiedząc, jak się ma tytułować. "Człowiek Patience" nie brzmi zbyt dumnie... W ogóle nie brzmi, zacznijmy od tego! Nie wstydziła się jednak swojej rasy, aż tak Johnny na nią swoimi przemowami nie wpłynął.

Oddychaj, Sans. Spokojnie. Jeśli chwilę pomyślisz nad tym logicznie, nie powinno być linii, w których miałeś problemy z innymi ludzkimi osobnikami niż Frisk i Chara.
Tak. Dokładnie. Nawet jeśli pamiętał, że w niektórych najprawdopodobniej uśmiercał je na prośbę Króla zanim do niego dotarły, żadne nie sprawiało trudności. Żadne nie chciało walczyć ani okazywać wrogości. Nie to, żeby mieli na to szansę.
Dusza co prawda w dalszym ciągu wysyłała do niego niespokojne wibracje, ale im dłużej przyglądał się dziecku, tym więcej wracało do niego psychicznej swobody. Było w niej coś... Co przywodziło mu na myśl małego Papyrusa. Gwiazdy raczą wiedzieć dlaczego! W każdym razie miała znacznie więcej poczucia humoru niż jego bro. To dobrze.
-Z zachowaniem zimnej temperatury fluidów zapewne nie miałbym w tej okolicy najmniejszego problemu, ale co do krwi-... - urwał i chciał jej puścić "oczko", ale przypomniał sobie w porę, że drugie miał ciągle zasłonięte i z tego co czuł, jego magia dalej nie pozwalała mu odsunąć ręki. Kontynuował zatem szybko:
- Może być drobny problem z odnalezieniem mojego układu krwionośnego~
Ciekawe czy dziecko w ogóle wiedziało czym jest "układ krwionośny". O rany, była naprawdę młoda. Młodsza od Frisk - co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości.
- Hejj... Nie wyglądasz najlepiej, dzieciaku. - zwrócił się do niej ostrożnie, badając uścisk jej dłoni na kościach swojej. Słabiutka.
- Patience, huh? Ciekawe imię. Zawsze biegasz dookoła ubrana nie na pogodę? To taka ludzka natura?  
Z jakiegoś powodu odnosił wrażenie, że Patience za chwilę się przewróci. Ciekawe co powinien zrobić w takim wypadku.

Problemem do zabicia na pewno nie była. Wystarczył jeden poważniejszy atak, żeby ją przestraszyć, co... Nie powinno mieć miejsca. Jako przyszła przedstawicielka Królewskiej Straży nie mogła się tak bać... Musiała być dzielna i przełamywać swój strach, nawet jeśli będzie to ciężkie. Kiedy usłyszała nowe dla niej słowa, jak "fluidy" czy "układ krwionośny" przekrzywiła pytająco głowę, ale nie miała siły nad tym myśleć. Pewno w normalnej sytuacji by coś pomyślała po swojemu, dając przy okazji popis swojej dziecięcej wyobraźni, ale teraz... Za bardzo jej nawet myślenie nie wychodziło.
- N...Nie... Teraz tak tylko wyszło... - powiedziała dosyć nie pewnie, próbując wysilić jeszcze trochę swój zmęczony umysł, aby cokolwiek wymyślić. Spuściła przy tym wzrok na ziemię nie chcąc, żeby szkielet przyłapał ją na kłamstwie.
- W... Wodospadach jest cieplej... - dodała, co było już zgodne z prawdą. Sam fakt, że woda nie zamarzała świadczył o tym, że panują tam całkiem przyjazne temperatury. Duży przyjaźniejsze niż w Snowdin. Szczególnie dla tak ubranego dzieciaka, który wcześniej wszedł tu przemoczony.
- Spać mi się chce... - mruknęła to jakby już do siebie, podnosząc nieco wzrok i przecierając jedno z oczu. Normalnie to by była bardziej zaciekawiona nowym znajomym, ale że sytuacja była taka, a nie inna... W pewnym momencie poczuła drapanie w gardle, przez co próbowała odkaszlnąć to, co się w nim zalęgło. Sam kaszel nie brzmiał najlepiej - nie było to zwykłe chrząkanie, jakie czasami się wydostaje z ciała, był dość głęboki, pochodzący z czeluści jej ciała.

Odpoczynek okazał się trafnym pomysłem. Pozwolił na oczyszczenie umysłu ze zbędnych myśli, co może okazać się bardzo istotne przy dalszej podróży. Z chwilą, kiedy w zasięgu rąk nie było już śniegu wolnego od serduszek, postanowiła, że czas ruszać. Powoli dźwignęła się do pozycji pionowej, rzecz jasna nie zapominając o towarzyszu niedoli, zwanym pniem. Kontynuowała podróż zaraz po ulokowaniu go na swoich barkach. Przyszła pora na ponowne przedzieranie się przez ośnieżony las. Pech chciał, że zboczyła z obranego kierunku, czego wielogodzinną, późniejszą konsekwencją było dotarcie do skraju, tyle, że z innej strony. Było już trochę za późno na skorygowanie kursu, tak więc bez zbędnych kombinacji zabrała się za szukanie jakiegoś zejścia w głąb podziemi. Na szczęście po gruntownym odśnieżaniu udało się takowe znaleźć, dzięki czemu mogła powoli przygotowywać się do zejścia. Położyła pień przed wejściem, a sama zniknęła w krętych korytarzach, opuszczając tym samym Las Snowdin.

zt

Tiaaa, chyba nieco przegiął z kłopotliwą terminologią. Zbyt wiele lat spędzonych na eksperymentach prowadzonych wspólnie z Gasterem i zbyt wiele poświęconych na znajomość z Alphys. Oh, well.
Kolejną rzeczą, która zdołała zająć go na tyle, aby jeszcze bardziej odciągnąć swoją uwagę od problemów z własną osobą, były dalsze słowa dziecka. O ile to co mówiła było prawdą, przebiegła tutaj całkiem niezły kawałek. ŻE JEJ SIĘ CHCIAŁO NA TYCH KRÓTKICH NÓŻKACH!
- Biegłaś tutaj mokra z... Wodospadów? - powtórzył po niej, maksymalnie wysoko unosząc lewy łuk brwiowy.
Jeszcze raz staksował ją dokładniej swoim pojedynczym oczodołem. Skóra dziewczynki była nienaturalnie biała, a gdzieniegdzie już mocniej sina. Jeśli ją tu teraz zostawi...
UMRZE.
- ...
Tak. Umrze. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Pozostawienie jej w śniegu w tym stanie, będzie równoznaczne ze skazaniem jej na śmierć. Nie bezpośrednio z jego winy, ale pośrednia wina pozostawała wiele do życzenia. I choć wcale nie odnosił wrażenia, że czułby się po fakcie nadmiernie obciążony poczuciem winy, jej absolutnie absurdalne podobieństwo do małego Papyrusa uderzało w Sansa zbyt mocno. Tylko dlaczego? Przez jej wiek? Papyrus mógł być w podobnym, kiedy Sans zabrał ich z dala od rodziców. A może fakt, że wydawała się tak samo zabawnie naiwna i niewinna? Albo to, że gdy Cokolwiek to było, sprawiło, że dalej nie puszczał jej drobnej dłoni, za co w myślach warknął na samego siebie z irytacją.
- Heh... - pokręcił do siebie ledwie widocznie czaszką, po czym ze zmęczonym uśmiechem przyciągnął Patience bliżej siebie. - To kiepski pomysł zasypiać w podobnym miejscu. Sen jest dobry dla dzieci, ale wieczny już niekoniecznie. Chodź. Pokaże ci ciekawy skrót~ - i tak dalej trzymać Pati zanim ta zdołała wylądować na glebę w śniegu, zabrał ich z lasu z krótkim, błękitnym poblaskiem magii.

zt

Niestety, ciężko jest zmienić swój język nauczony przez lata, a zwłaszcza tak, aby go dostosować do czteroletniej dziewczynki, o której... Się praktycznie nic nie wiedziało. Czasami poziom wtajemniczenia dzieci przekracza ustalone normy, a wtedy tacy dorośli mogą z kimś takim porozmawiać prawie jak z drugim dorosłym... Ale nie w tym przypadku. Powracając do rzeczywistości: Patience przytaknęła lekko głową na stwierdzenie Sansa, tym samym potwierdzając przeanalizowaną przez niego wiadomość. Obecnie nie widziała w tym nic głupiego. Ba, widziała w tym jedyne rozwiązanie z tamtej sytuacji.
Do jej łepetyny doszedł sygnał, że potwór po uściśnięciu jej dłoni nie puścił, tak jak to zwykle bywa. Podniosła więc na niego pytający wzrok, ale nie zdążyła o nic zapytać, gdy szkielet postanowił ją przyciągnąć, przez co się o mało co nie przewróciła. Gdyby nie oparła ciężaru ciała na biednym potworze prawdopodobnie znowu by wylądowała w śniegu, ale raczej by się już z niego o własnych siłach nie podniosła. Czuła, że wszystkie siły, które ledwo co znalazła opuszczają ją, a ona jedyne, co może teraz zrobić to lekko wtulić się w jego koszulkę, pozwalając się zabrać z chłodnego miejsca. Podczas korzystania ze skrótu, zamknęła oczy na dłuższą chwilę, nie mogąc ich otworzyć. Po prostu odpłynęła. Była zbyt zmęczona, aby myśleć o tym, co się właśnie stało. I jak się stało. Mogła jedynie dziękować komuś z góry, że jakiś potwór znalazł ją na czas, zanim zamarzła w kupce śniegu.

zt