[Dom] Domostwo w głębi Podziemia

Gdy opuści się uczęszczane podziemne szlaki i zajdzie do głębszych tuneli, gdzie drogę oświetlają tylko lśniące kryształy, a zgubić się łatwo, można odnaleźć wiele tajemniczych, bądź pięknych miejsc.
Jeden z tych korytarzy prowadzi do dość obszernej komory. Z jej sklepienia wyrasta formacja niebieskich, lśniących kryształów na tyle duża, że jest tutaj dogodnie jasno. Dno jaskini jest nieco wyniesione, tworząc w centrum jakby pagórek. Wystają z niego różnej wielkości skały oraz rosną obficie podziemne rośliny tworząc przyjemny do chodzenia dywanik. Tu i ówdzie powtykano w ziemię rozmaite manekiny oraz inne sprzęty ćwiczebne potrzebne każdemu szermierzowi do doskonalenia swego rzemiosła. W kącie znajduje się jeszcze staw z chłodną, czystą wodą. Wreszcie na szczycie wzniesienia stoi mały, jednopiętrowy domek należący do Azszara Iznrerara, a wcześniej do jego nauczyciela. Ma spadzisty dach kryty pociemniałym gontem, i bielone, kamienne ściany z paroma kwadratowymi oknami oraz drewnianymi drzwiami. Wisi na nich skrzynka na listy, ale listonosz rzadko odwiedza to miejsce.


Od progu widać, że Azszar żyje dość skromnie. Za drzwiami przybysz znajdzie się w maleńkim ganku, gdzie może zostawić obuwie oraz wierzchnie odzienie, jeśli takowe nosi. Potem wchodzi się do miejsca, które właściciel zwie po prostu „dużym pokojem”. Duży pokój łączy w sobie funkcję kuchni, jadalni oraz salonu. Aneks kuchenny, na który składa się kuchenka, lodówka i cztery szafki, z czego dwie wiszące, stoi w kącie, na lewo od drzwi do ganku. Po drugiej stroni tychże drzwi umiejscowiono drewniany, strasznie zwyczajny stół z czterema krzesłami. Naprzeciwko stoi mały kominek oraz dwa starawe fotele. Obok kominka stoją półki z książkami oraz stolik z telewizorem kineskopowym starej daty oraz odtwarzaczem wideo. Wszystkie ściany są wykończone drewnianymi deskami, a na suficie krokwie dobrze widoczne. Podłoga to także deski, na których wyłożono parę dywaników. Mało jej tutaj ozdób oraz kwiatków. Za oświetlenie służy kilka elektrycznych lamp. W podłodze pod dywanem znajdzie się jeszcze klapa wiodąca do spiżarni oraz rupieciarni Azszara. W dużym pokoju oprócz drzwi na ganek, są jeszcze drzwi prowadzące do małej, wyłożonej kafelkami łazienki z sedesem, umywalką i prysznicem oraz drugie wiodące do jego sypialni. W sypialni znajduje się nienagannie zasłane łóżko, szafa, a na szafce nocnej stojak na miecz.

Obudziwszy się dziś i zająwszy wszelkimi porannymi zajęciami takimi jak śniadanie i oporządzenie zmierzwionej po spaniu sierści, Azszar wyszedł przed zajętą przez siebie chatę, gdzie odetchnął chłodnym powietrzem tej części Podziemia. Wędrowiec miał zwyczaj, że gdy osiadał gdzieś na dłużej dzień zaczynał od treningu i stwierdził, iż nie musi zmieniać przyzwyczajeń mimo trafienia do innego świata. Otoczenie chaty było idealne do treningu, a on dodatkowo dokonał pewnych ulepszeń w postaci przytachania chociażby tych manekinów. Azszar porozciągał trochę mięśnie, nie zapominając o ogonie.
- No to do dzieła – mruknął, wyciągając szeroko ramiona.
Swój trening Azszar zaczyna od zrobienia kilku kółek dookoła jaskini żeby się rozgrzać. Kiedy mięśnie przyzwyczają się już do wysiłku, Azszar rusza pomiędzy głazy. Tam wykonuje kilka głębokich wdechów i wydechów, aby uspokoić umysł i lepiej nad sobą panować. Wówczas jednym, błyskawicznym ruchem ręki Azszar wyciąga z pochwy Sae’Mingrę oraz wykonuje nie mniej szybkie, zamaszyste cięcie. Natychmiast po tym cięciu, wędrowiec uwalnia swoją moc magiczną i używa Błysku. Teleportuje się na jeden z okolicznych głazów, z którego zeskakuje, zadając cios z góry wymyślonemu przeciwnikowi. Płynnie Błyska po raz kolejny do pobliskiego manekina, którego tnie oburącz na ukos po korpusie. Wykorzystując impet pierwszego uderzenia Azszar, wykonuje kombinację skomplikowanych ruchów i cięć podobnych nieco do tańca, jeszcze bardziej masakrując manekin. A potem znowu Błysk, by zadać kończący układ cios w plecy, który pewnie doszczętnie zniszczy kukłę. Nie zatrzymując się, odskakuje na wolną przestrzeń ćwiczyć inne znane sobie układy szermiercze. Cięcia, pchnięcia, zwody, parady, czy bloki. Nie można pozwolić sobie, aby ciało zapomniało jak walczyć. Jest jeszcze przenoszenie się Błyskiem, dla zaskoczenie przeciwnika i dla ucieczki. To zabawne, ale ta teleportacja to zaledwie ułamek możliwości jaki Azszar posiada w pełni każdego swojego żywota. Poprzez trening powinien być w stanie odzyskać z czasem swoje moce. Na koniec ostatecznym Błyskiem Azszar przenosi się pod drzwi chaty, gdzie z namaszczeniem chowa ostrze do pochwy. Potem może pozwolić sobie na dyszenie, otarcie potu z czoła, czy wreszcie odpoczynek. Taki trening na dziś wystarczy. Nie można się przemęczać. Nie da się osiągnąć wielkich wyników w ciągu jednej sesji treningowej.