Dom w Ruinach

Wyłaniając się z ciemności, mazisty stworek stawiał powoli kroki. Rozglądając się znudzony i troszkę senny. Nic dziwnego, w ruinach nigdy nic się nie działo. Było tutaj pusto i cicho, ani żywej duszy. Po prostu jedno wielkie odludzie.
Po dłuższej chwili spacerowania, Inky trafił na dom. Nigdy nie widział tutaj tego domu, czyżby to świadczyło o tym, jak mało ruin zwiedził? Prawdopodobnie tak, no cóż. Nie pozostaje nic innego, jak zwiedzić domek. Ostatecznie zawłaszczyć go dla siebie, bo w końcu kto tu może mieszkać?
Podbiegając radośnie do okna, stworek przykleił swoją główkę by zajrzeć do środka.

Zadowolony ze znaleziska, miał jeszcze skromną nadzieję na znalezienie właściciela. Wiadomo takie cuda się nie zdarzają, no ale pomarzyć można. Nie widząc zbyt wiele, potworek postanowił podejść do drzwi.
Nie zastanawiając się długo, zmienił swoją formę w kałużę i wślizgnął się do środka. Tam rozpoczął gruntowne przeczesywanie terenu.

- Nie ma czekolady - powiedział sam do siebie Vorbis. Przeszukiwanie Ruin nie było dla niego czymś nowym, jednak nigdy nie wpadł na to aby sprawdzić domek z którego można wyjść z starego Domu. Ponoć ktoś tu mieszka... a może mieszkał? Jak na razie nie widział właściciela więc uznał że domek należy do wszystkich, czyli do nikogo. Oczywiście szanował prywatność, nie wchodził do sypialni.
Także pozostał mu tylko salon i kuchnia. Jak wcześniej zakapturzony wspomniał: nie ma czekolady. A nie wiedzieć czemu spodziewał się jej. Chociaż równie dobrze mógł znaleźć ciastko. Co z tego że całe zgniłe i spleśniałe... ciasto to ciasto. Niektórym potworom pewnie by bardziej odpowiadało w tej formie.
Tak czy inaczej zamknął lodówkę. Nic specjalnego. Mógł oczywiście się tego spodziewać, ale przeszukując te dwa pomieszczenia trzymał się zasady "jeżeli coś jest napisane dostatecznie dużymi literami to nikt tego nie zauważy". Ta uniwersalna, choć mało znana prawda zawsze ciekawiła Vorbisa. Głównie dlatego bo pokazywała ignorancką naturę potworów i ludzi.
Już zbierał się do wyjścia, kiedy zauważył mokrą plamę na podłodze. W pierwszej kolejności pomyślał że coś kapie, później że ktoś ma słaby pęcherz. Ale później zauważył że plama się porusza.
Stał zaciekawiony i wpatrywał się w nowe znalezisko. Może to kolejny potwór? Na razie nie planował stosować żadnych środków "uspokajających". Co jak co, ale trzeba przyznać że tacy jak Vorbis najpierw sprawdzają co to jest, a później do tego strzelają. W przeciwieństwie do ludzi.

Plama pozostaje plamką, jakby nie patrzeć. Nie minęła chwila, nim do Inka dołączył jakiś ,,ktoś'' Zakapturzona postać, która sprawiała wrażenie cichociemnego ninja. Teraz pytanie, przejąć się nim? Taaaak, możemy nawet zagrać w grę. Plama rozdzieliła się na trzy plamki, które powędrował w wybrane miejsca. Pierwsza z nich, poleciała do jadalni i wpełzła na szafę z książkami. Druga natomiast, uciekła do pierwszej sypialni. Gdzie przykleiła się do sufitu i tam sobie tańczyła. Trzecia plamka udała się schodami do piwnicy, gdzie tam się zgubiła bo ciemno jest.

- Jesteśmy duszkami obrońcami tego domku, jak śmiesz przychodzić tutaj i sobie tak chodzić jak u siebie?
Głos dobiegł z jadalni, gdzie zawędrowała pierwsza plamka.
- Jesteś gupkiem, że przybyłeś tutaj. Teraz będę musiał zabrać ci pieniądze i przedmioty, ostatecznie oddasz mi swą duszę.
Takie straszenie dla dzieci, no ale kto wie może zadziała.

Z racji tego że nasz ukochany Inky odszedł z forum (niech mu ziemia lekką będzie) to poproszę o zakończenie tematu :>