Północna część lasu Snowdin

O tak, często dało się zobaczyć w okolicach Snowdin Azszara. Śnieżne krainy Podziemia były niezwykle klimatyczne i on chętnie je odwiedzał, ale nie ograniczał się tylko do uczęszczanych szlaków. Jego nie potrafiące ustać w jednym miejscu nogi oprowadzały go po całym Snowdin. Dziś trafił do dzikszej części lasu. Trochę to pasowało do jego obecnego, nastawionego na samotność nastroju. Pierwotność tego miejsca bardzo mu się podobała. Wierzył, że wielkie lasy na Powierzchni muszą wyglądać podobnie, ale nie są tak ograniczone przestrzennie. Szedł jednak ostrożnie. Inne potwory tutaj żyjące też lubiły samotność i mogły nie lubić, gdy ktoś ją narusza. Nie chciał, by ktoś brutalnie przerwał mu spacer.

Wilczyca biegła po świeżym śniegu, mimo że starała się stawiać łapy jak najciszej, to biały puch i tak cicho skrzypiał za każdym krokiem. Po chwili lekki wiatr zawiał jej prosto w pysk. Przymrużyła oczy i wzięła głęboki chust. Mroźne powietrze przyjemnie za szczypało. Korzystając z tymczasowego wiatru, rozłożyła skrzydła i zamachała nimi, podrywając się do góry. W końcu, po co się męczyć skoro można korzystać z pomocy natury.
Leciała przez pewien czas, ciesząc się ciszą i spokojem. Właśnie po to, przychodziła do tej części lasu. Praktycznie nikt tu nie zaglądał, zawsze panowała niezmącona niczym cisza, no, chyba że wiał silny wiatr. Tutaj mogła odpocząć od zgiełku miasta, jak i bardziej popularnych części Snowdin.
W końcu wypatrzyła grube i wysokie drzewo. Zbliżyła się do niego i wylądowała na jednej z niższych gałęzi. Złożyła skrzydła i zaczęła wspinać się wyżej. Zgrabnie skakała z jednego konaru na drugi. Będąc blisko czubka, zatrzymała się na grubszej gałęzi, oparła się plecami o pień, jedną z nóg zwiesiła wolno. Zaczęła machać leniwie ogonem, zamknęła oczy i wsłuchała się w głos lasu.
Przez kilka długich minut siedziała z lekkim uśmiechem na pysku, jednak w pewnym momencie wyłapała jakiś dźwięk. Zastrzygła prawym uchem i spojrzała w tamtą stronę. Przez drzewa nie do końca widziała co to, jednak wyraźnie słyszała, iż ktoś idzie. Równie dobrze mogła zostać na swojej gałęzi i dalej cieszyć się zimową aurą, jednak jej spokój został zachwiany. Wstała i zamachała skrzydłami. Odbiła się lekko od drzewa, strącając przy okazji śnieg. Zaczęła lecieć w stronę tajemniczego ktosia. Już po chwili dostrzegła potwora idącą przez śnieg. Zmrużyła oczy, kto jeszcze oprócz niej chciał się zapuszczać w te dzikie i niebezpieczne tereny? Zniżyła nieco swój lot, chcąc się bliżej przyjrzeć nieznajomemu.

Azszar szedł sobie raźno przez las, ciesząc jego urokami, gdy usłyszał pewien hałas. Od razu spojrzał w kierunku, z którego dochodził i zobaczył zsypujący się z drzewa śnieg. Zaczął lustrować okolicę, ale niczego nie dojrzał. Ale czy na pewno? Klejnot na czole wpierw go ostrzegł, a potem i on spojrzał w niego, gdzie ujrzał skrzydlatą istotę lecącą dość blisko. Przyjaciel, czy wróg? Prawa dłoń nieznacznie powędrowała do miecza, tak na wszelki wypadek.
- Nie ładnie tak zaskakiwać innych, latając im nad głową – rzucił nieco urażonym tonem do skrzydlatej.

Imala przyglądała się z góry obcemu, jego wypowiedź skomentowała prychnięciem. On będzie jej mówił co może a czego nie? Jeszcze tego brakowało! Wilczyca wylądowała w znacznej odległości od nieznajomego, stanęła pewnie na ziemi, mając do połowy rozłożone skrzydła. Dzięki temu wygląda na nieco większą i mogła szybko odlecieć w razie zagrożenia. Nie ufała mu. Jednym z powodów była jego reakcja na jej widok. Bez problemu dostrzegła, jak lekko sięga do miecza, była dość wyczulona na podobne gesty. Mowa ciała wiele mówi o istocie. Przyjrzała się uważnie potworowi, nie przypominał jej żadnego zwierzęcia, miał w sobie cechy kilku gatunków.
- Kim jesteś? - odezwała się w końcu chłodnym tonem. Żadna normalna istota nie zapuszczała się w tę niebezpieczne tereny. Właśnie przez to, była to jej ulubioną część lasu. Jeżeli ma zamiar przychodzić tutaj więcej istot typu, który mam teraz przed sobą, to zdecydowanie będę musiała poszukać sobie jakiegoś nowego miejsca - przemknęło jej przez myśl. Cały czas była czujna, a jej uszy postawione były do przodu. Niech tylko spróbuje jakichś sztuczek, to gorzko tego pożałuje - pomyślała.

Acha. Ta obca mu potworzyca chciała zgrywać pewną siebie i silną osobę – wyrokował obserwując jej lądowanie, postawę i częściowo rozłożone skrzydła w zwierzęcej próbie wydawania się większą. Bez wątpienia miała instynkt walki. Zauważyła, jak Azszar skierował dłoń do ostrza. To jak blisko wylądowała, przyjął spokojnie, nie ruszając się o cal. On również mógł zgrywać pewnego siebie. W sumie to nawet był, taki akurat mu się dziś nastrój załączył. Kiedy indziej mógłby być ugodowym, dziecinnym i zabawnym potworem, ale tego dnia obudził się z osobowością wojownika.
- Jestem wędrowcem – odpowiedział krótko, prostując się w pozycji neutralnej i przyglądając się tej wilczej istocie ze skrzydłami. – A ty? Nie wyglądasz na typowego mieszkańca tych leśnych ostępów – stwierdził.
Nie obawiał się nagłego ataku. Miał swój błysk i był gotowy przenieść się kilka metrów w tył w razie kłopotów.

obserwowała potwora. Zmrużyła nieco oczy. Nie miała ochoty odpowiadać na pytania "wędrowca".
- To, że mieszkam w lesie, nie oznacza, że nie mogę tutaj przychodzić - mruknęła, zakładając ręce na piersi. Nieznajomy nie wyglądał, jak by miał ją zaatakować, jednak ostrożności nigdy za wiele. - Ty za to, nie wyglądasz na osobnika z tych stron, a jednak ci tego nie wytykam. - dało się usłyszeć lekką pogardę w jej głosie — typowe dla niej zachowanie. Zawieranie nowych przyjaźni, nie należało do jej ulubionych zajęć. Zdecydowanie bardziej wolałaby jak najszybciej stąd iść. Miała nadzieję, że to spotkanie szybko się skończy i niczym jej nie zaskoczy.

Azszar zachichotał. Reakcja skrzydlatej wilczycy na jego uwagę była co najmniej zabawna, mimo jej pogardliwego tonu.
- To nie był przytyk, tylko zwróciłem uwagę na pewien fakt, któremu nie zaprzeczyłaś – wyjaśnił z rozbawieniem. – A ja ci nie powiedziałem, że nie wolno ci tu przychodzić. Za to brawo za spostrzegawczość. Jakim sposobem zauważyłaś, że nie jestem stąd? – zapytał cynicznym tonem, po czym szepnął w stronę potworzycy. – To jest przytyk. – Potem wraca do normalnego tonu. – No dobra. Można wiedzieć co takie dziewczę jak ty, robi samo w leśnych ostępach i jak samo powiedziało, lubi to?

Tam między 'że' a 'mieszkam' miało być jeszcze 'nie' ;-;.
---
Śmiech nieznajomego potwora był niezwykle irytujący. Nagle zerwał się ogromny wiatr, wiał w plecy wilczycy. Świeży śnieg zaczął wirować wokół.
- Wolę siedzieć tu niż w mieście. - warknęła przez zaciśnięte zęby. Zachowanie obcego, coraz bardziej ją irytowało, a im bardziej była zdenerwowana, tym wiatr był coraz silniejszy. Patrzyła na potwora wręcz zabójczym wzrokiem. Odsunęła się kilka kroków w tył, a wichura dalej nie ustępowała. Wręcz przeciwnie, zdawała się przybierać coraz bardziej na sile, a śnieg coraz mocniej wirował.

Widząc nietypowe zachowanie wiatru, Azszar spoważniał. To była sprawka magii, jej magii. Jego kryształ nie mógł się mylić, że źródłem energii jest skrzydlata wilczyca. Po minie wnioskował, że nieźle się wkurzyła. Zawczasu upatrzył już sobie bezpieczne miejsce, do którego mógłby uciec Błyskiem, gdyby dziewczynie całkiem puściły nerwy. Jak tu tymczasem kontynuować rozmowę? Potwór wcale nie miał ochoty ustąpić i sobie ot tak odejść.
- Uspokój się, moja droga. Złość piękności szkodzi – rzekł do niej, obserwując zachowanie wiatru wokół jej osoby. – Jeszcze przeziębimy się oboje od tego wiatru – uśmiechnął się, dając jej do zrozumienia, iż zdaje sobie sprawę z tego, że pogoda to jej sprawka.