Gejzery

W trakcie samego opatrywania Uny odruchowo odsuwała się od chcących nieść pomoc dłoni Vorbis'a przy każdej próbie dotyku. Nie trudno się dziwić, ponieważ towarzyszące temu odczucia podchodzą swoją kategorią raczej pod okropne. Ostatecznie udało się osiągnąć zamierzony cel, a podczas samego procesu potwór mógł bez trudu zauważyć, że do ściereczki przyczepiają się nie tylko fragmenty futra, ale także i samej skóry. Na pysku nietoperzycy zastygł grymas cierpienia, oczy były w tym momencie zamknięte, a brwi zmarszczone. Nie mogła począć w tej chwili nic innego, jak tylko leżeć. Po jakimś czasie okazało się również, że ciężko się jej oddycha. Jest obecnie zdana na pomoc otaczających ją potworów i nie potworów i zdaje się, że ta sytuacja nie prędko ulegnie zmianie. Niestety nikt nie mógł przewidzieć takiego biegu wydarzeń, a tym samym jakoś im zapobiec. Pozostało jedynie załagodzić sytuację i pomóc wszystkim poszkodowanym.

Nie wierzyła w to, co się stało. A może nie chciała uwierzyć...? Jednak ból zbyt dosadnie przypominał jej, że wszystko to się wydarzyło. Próbowała powstrzymać jakkolwiek łzy, ale nic to nie dawało. Nadal mokre krople spływały jej z oczu, a z jej ciała wydobywał się szloch. Musiała się wziąć w garść... Ale nie potrafiła. Co poradzi na to, że była jedynie czteroletnim dzieckiem? Kiedy zobaczyła, że Vorbis chce do niej podejść, poderwała się na równe nogi, krzywiąc twarz. Poczuła, że nogi również zostały poparzone, a jako, że był pierwszym punktem, przez który przepływał prąd to czuła, jakby zaraz miały jej odpaść.
- N...Nie - powiedziała słabo, odsuwając się przy tym. Już raz czuła taki sam strach. Wtedy, gdy po raz pierwszy od jej przebudzenia spotkała się z Asgorem. Przerażenie, że może zaraz zginąć i nic nie będzie mogła na to poradzić. Wszystko w jej ciele kazało jej uciekać. Nie dała też rady pozbierać myśli w konkretną całość, gdyby się to udało to prawdopodobnie by została i porozmawiała ze sprawcą wydarzenia. Możliwe też, że by pomogła się zająć ranną, ale... Tak się nie stało.
Postąpiła parę kroków do tyłu, przez chwilę wahając się, czy uciekać, czy nie. Wiedziała, że zrani tym Vorbisa, ale musiała tyle spraw przemyśleć i ułożyć w głowie. Od spotkania z Undyne, przez rozmowę z królem potworów aż do tej sytuacji. Pierwszy raz w swoim życiu chciała być sama.
- Prz...Przepraszam... - rzuciła jeszcze na pożegnanie, po czym pobiegła ku wyjściu z gejzerów, nie zważając na ból całego ciała. Wiedziała, gdzie rzadko kto zagląda... Czas tam się przebiec.

zt

Vorbis przebywał jeszcze przez chwilę w podwymiarze. To co przed chwilą czuł... ta pustka w środku... czy właśnie tak czuli się bezduszni?
Sam nie wiedział co się stało. Nagle poczuł ogromny żal, a następnie wszystkie emocje jakby zniknęły. W głowie krążyły mu tylko myśli dotyczące pierwszej pomocy. Nawet nie przejął się kiedy Patience wybiegła z płaczem. Po prostu dostał cel i go wykonywał.
To było dziwne uczucie. Straszne, a zarazem takie... proste. Tylko tak to umiał określić. Po prostu osunął się w cień i pozwolił ciału działać. Ile nieprzyjemnych rzeczy można w ten sposób ominąć.
Ale teraz nie było na to czas. Ktoś na nim polegał.
Wyszedł ze Szczeliny. Jego gwiazda miała kolor różowy.
Zdjął opatrunki nietoperzycy, następnie je wypłukał w zimnej wodzie i ponownie nałożył.
- Czy nie kołata ci serce? Masz problemy z oddychaniem? Możesz ruszać kończynami? – spytał się powoli i wyraźnie, jednak jego głos był cichy i trochę odległy.
Tylko tyle mógł zrobić dla potwora. Miał nadzieje że jakakolwiek pomoc przybędzie niebawem.

W trakcie przebywania Vorbis'a w podwymiarze, Uny leżała niespokojnie na suchym skrawku podłoża, na którym wcześniej została przez niego położona. Podczas kiedy potwór rozmyślał, sama poszkodowana stopniowo zaczęła się uspokajać. Wbrew pozorom to był jednak nie do końca optymistyczny znak. Kiedy zaczęły docierać do jej uszu ciche słowa, otworzyła lekko ślepia. Zamglony wzrok spoczął na kończącym zmienianie opatrunku Vorbis'ie. Zastygły wyraz twarzy stopniowo zaczął się rozluźniać. Nie powiedziała absolutnie nic. Osłabła i wygląda teraz, jakby zaraz miała zasnąć. Stopniowo zaczęła odpływać, niezbyt prędko, ale jednak, co było dosyć złowróżbne. Czas działa na niekorzyść dwójki, której los jeszcze jest razem spleciony.

- Tutaj!!! - odkrzyknął Zakapturzony. Jego emblemat przybrał już w miarę normalne kolory, tylko czasami można było zauważyć przebłyski turkusu.
Wziął kostkę i ją włączył. Miał teraz naprawdę wyjątkowe szczęście ponieważ znów zadziałała poprawnie! Muzyka zaczęła wypełniać jaskinie. Docierała do każdego skrawka tej komnaty.
- Jeszcze trochę wytrzymaj - powiedział do nietoperzycy i przy niej uklęknął - lubisz muzykę, prawda? Ja ją bardzo lubię. Tak naprawdę to jedyne co mam szanse usłyszeć w swoim Domu. Tak swoją drogą jestem Vorbis. Na razie nie znam twojego imienia, więc będę Ciebie nazywał Luftmyszą, dobrze? To w takiej gwarze oznacza nietoperza. Gdzieś to kiedyś przeczytałem - starał się zagadać towarzyszkę niedoli. Próbował sprawić aby nie zasnęła, widział on bowiem że coraz trudniej jej utrzymać przytomność - Tak naprawdę to ciekawe, nawet nie wiem jak brzmi twój głos. Nie odezwałaś się ani słowem. Może po prostu nie możesz mówić? Chociaż piszczeć to potrafisz. Hmm... hej, Luftmyszo, zdaje się że kawaleria przybyła.

Ratunek zdawał się być tuż tuż, jednak Uny w tym momencie nie do końca zdawała sobie z tego sprawę. Kroki rozbudzające, podjęte przez samego Vorbis'a przynoszą efekt. Wszystkie odgłosy, które docierają teraz do uszu poszkodowanej są wytłumione, najpewniej jest to jakiś uraz po wypadku. Niemniej jednak póki co pozwala jej to słyszeć melodie i głos potwora na dosyć znośnym poziomie. Raz za razem przysypia, po czym rozbudza się, dzięki staraniom rozmówcy. Gra na zwłokę zmierza w dość dobrym kierunku. Po chwili odezwał się cichutki, ochrypły głosik, brzmiący jak szept:
-Piękna.
Piękna melodia? Muzyka? Wszelkie tory rozumowania prowadzą w kierunku miłego słowa, mającego opisać to, co wydobywa się z kostki - przynajmniej tak sugeruję powiązanie logiczne, dotyczące tego, co powiedziała. Zaraz po tym straciła przytomność.

Vorbis z ulgą patrzył jak dwie postacie przybywają im pomóc. Chociaż tym razem się udało. Z zdumieniem chwilę obserwował poczynania sanitariuszki, po czym spokojnym głosem odrzekł Leo'nowi:
- Porażenie prądem elektrycznym. Gdzie nie gdzie poparzona skóra. Uszkodzone błony lotne. Straciła przytomność, a jej oddech jest ciężki - nie wspominał o Patience, skoro uciekła to nie była w tak poważnym stanie jak Uny. A jeżeli chodzi o jego samego... zasłużył na to. Nie, powinno go spotkać coś o wiele gorszego. Taka lekkomyślność... jak mógł to zrobić? Przecież zawsze był taki ostrożny. Może to przez te uderzenie? Jasne czuł się przez chwilę jakby wszystko co robił było dobre, a on sam był najszczęśliwszym potworem w podziemiu, jednak to nie mogło służyć za usprawiedliwienie.
- Mi nic nie jest - tutaj wręczył opłatę w wysokości 20 sztuk złota. Sam wiedział że obrażenia nie były aż takie rozległe więc ta suma powinna wystarczyć - to za leczenie. Radziłbym zabrać ją do Lecznicy. Pomóc wam ją przenieść?

Jeżeli chodzi o pierwszą kwestie... Kapturek to po prostu przemilczał. Wolał nie ujawniać tego co zaszło. Niby i zrobił to niechcący i był to wypadek... ale jakże haniebny wypadek. Vorbis dalej nie mógł tego znieść, jednak teraz był czas by działać, nie żeby żałować.
Zakapturzony patrzył jak dwójka obchodzi się z Uny. Naprawdę było mu jej żal, ona przecież nic takiego nie zrobiła... oprócz podejrzewanego ukrywania się. Może po prostu się bała? Niestety wrodzona nieufność Vorbisa sprawiła że spodziewał się najgorszego.
Wracając do smutnej rzeczywistości..
- Tak, pomogę - rzekł Kapturek chowając swoje monety do szaty. Pomógł medykom ułożyć Luftmyszę. To jedyne co mógł zrobić w tej chwili i ta świadomość doprowadzała go do obłędu.

Zakapturzony pokręcił przecząco głową. Nie chciał robić więcej kłopotu tej dwójce która i tak zrobiła wiele dla niego, oraz dla Luftmyszy. Jedyne czego chciał od króliko-podobnego potwora to to aby się zajął Uny. Sam nie był poważnie ranny, przecież to była energia pochodząca z jego świata.
- Tylką się nią zajmijcie... proszę – rzekł smutno w stronę sanitariuszki a później odwrócił się do nich plecami dając znać że już nic od niego się nie dowiedzą.
Kiedy był pewien że dwaj bohaterowie udali się prawdopodobnie do Lecznicy wziął swoją kostkę i starał się ją włączyć.
Milczała, a ta cisza zdawała się ukrywać niewypowiedzianą groźbę. Zakapturzony potwór wiedział czemu to urządzenie zamilkło, lecz chciał ukryć to w tajemnicy. Może dzięki temu nie straci reszty swoich przyjaciół.
Jedyne co mu teraz zostało to dokonać swego dzieła i udać się w stronę Snowdin gdzie postara się stłumić swoje smutki.
Kiedy już pozbierał dość wyjątkowe i ładne kamienie [Dodane do ekwipunku w liczbie 3] zebrał się w sobie i ruszył.
Nawet w czasie tej podróży dalej dręczyły go niechciane myśli. Miał tylko nadzieje że Patience będzie mu w stanie kiedyś wybaczyć.

zt

Cała akcja ratunkowa okazała się być szybka i fachowa. Oddział, który przybył na pomoc wykazał się profesjonalizmem, a sama Uny jest już bezpiecznie transportowana do miejsca docelowego. Podczas układania na grzbiecie mieszańca ocknęła się, jednak zupełnie nie można było tego po niej poznać. W czasie jazdy próbowała się szamotać, co jak można było się domyślić, zostało uniemożliwione przez rozprowadzoną wcześniej piankę. Tak więc była zmuszona do leżenia, wprawdzie niespokojnego, ale jednak. Słuch wracał już powoli do normy, co wiązało się z pojawieniem się hałasów, których zbytnio nie tolerowała. Same oczy starała się trzymać zamknięte, ponieważ mijane źródła światła działały na nie podrażniająco.

zt

No cóż... Każdy potrzebuje chwili spokoju. Zwłaszcza Haz, która po ostatniej konfrontacji z mężem była dość wyczerpana. Mały spacerek przy gejzerach chyba jeszcze nikomu nie zaszkodził, prawda? Przynajmniej podczas spacerowania brzegiem.
Ale jak to z jej szczęściem bywa - już po chwili była mokra od pryskającej wody. Chyba jakieś złośliwe duszki postanowiły sobie z niej zażartować. Chociaż w sumie... To nie było aż takie złe. Przynajmniej lepsze od ciągłego marudzenia Dingsa. W końcu upatrzyła sobie ładny kamyczek, na którym mogła na spokojnie usiąść i podziwiać okolicę. Jak dobrze było znów móc odpocząć i zapomnieć o całym świecie... Ale czy na pewno?

Chciała spokoju? Odpoczynku? ONA? KIEDY WRÓCIŁ DINGS? NO CHYBA NIE.
Bądźmy szczerzy, Gaster jak to on zawsze kręcił się nie tam gdzie go akurat potrzebowali. W tym momencie na pewno nie był potrzebny tutaj, w końcu on na pewno nie nadawał się do okolic, w których można odpoczywać. Wręcz przeciwnie. On z takich okolic robił takie, że nic tylko uciekać w cholerę daleko, nawet dalej niż widać i dalej niż pieprz rośnie.
Po małym treningu był trochę zmęczony i nadal mokry od wody. A teraz jeszcze te pryskające gejzery i jeszcze wilgotniejsza niż wodospady mają w zwyczaju, atmosfera. Czy wspominałam, że nawet nie miał na sobie swojego swetra, który znów zdjął i człapał się w samej kurtce, bo w końcu czemu nie? To chyba trochę na złość tej biednej osóbce, na którą się napatoczył.
No proszę proszę. Mała... Jakże wkurwiająca Hazel. No po prostu idealna rozrywka po męczarni treningowej! Widząc jak przycupnęła sobie na kamyczku, podszedł do niej powoli.
- Dobry, wywłoko~ - przywitał się jakże grzecznie, wydzierając zaraz do jej kosteczek słuchowych i kładąc dłonie na jej ramionach z tym impetem i siłą. - Suka wyszła na spacer~?

No i masz, po jej spokoju. Kiedy tylko usłyszała ten wrzask, o mało się nie wywaliła, a do źródła dźwięku poleciała piękna wiązanka, której jednak narratorka postanowiła sobie oszczędzić z wiadomych powodów. Ten grymas wściekłości na jej twarzy był w sumie całkiem zabawny~
Kiedy tylko nieco ochłonęła, spojrzała na niego z tym gniewem w oczodołach
- Nie widzisz, że odpoczywam, gnoju? - warknęła - Idź pozatruwaj życie komu innemu. - w końcu miał tyle potworów do wymęczenia, a postanowił wybrać akurat ją jak na złość! Po chwilijednak wzrok jej uciekł trochę niżej... MatkoboskaDingsdlaczegoniemasznasobiekoszulki. Od razu odwróciła głowę, żeby nie zauważył tego rumieńca, no ale bądźmy szczerzy, ciężko było to ukryć. W sumie to kiedy tak siedziała naburmuszona z tym rumieńcem, to wyglądała całkiem uroczo~

- Aaaw... Dziecina się wścieka... Złość piękności szkodzi, a ty nie masz już czym szastać. - roześmiał się szczerząc te swoje kły w niezbyt miłym uśmiechu. Jak na złość nachylał się jeszcze nad nią w tak cudny sposób, że te żebra było widać jeszcze lepiej. Patrzcie póki możecie, ci którzy macie wielką wyobraźnie! Okaz seksi kostek właśnie się pręży przed swoim celem gwałtu.
Opierał się o Haz jak o jakąś podpórkę, i w końcu położył swój podbródek na czubku jej głowy.
- Deal jest prosty. Ty trujesz moje życie, ja truje twoje. Git? Git. - wyprostował się i jak gdyby nigdy nic usiadł obok niej, na ziemi. Oparł się rękami o ziemię, odchylając trochę do tyłu. NO I MASZ CI. WIDAĆ JESZCZE WIĘCEJ, HA HA.
- Ocho cho cho~ Cnotka niewydymka się znalazła. Widzę ten wyraz twarzy, dziwko~ Tylko mi nie mów, że nagle widok kości cie onieśmiela.

Zawarczała groźnie niczym pies, kiedy tak sobie usiadł obok. Wielki pan i władca się znalazł, pfff! Jeszcze czego. Zaraz zmazała mu ten uśmieszek z twarzy kopniakiem w kość kość policzkową.
- Zamknij się - warknęła jedynie. No bądźmy szczerzy, najmocniejsza w argumentach to nie była! Zaraz odwróciła się do niego plecami, żeby nie musieć na niego patrzeć. Ale rumieniec pozostawał. Chyba komuś nasuwały się ciekawe myśli, haha~ Oczywiście wiedziała, jak to się zaraz skończy. On się wyżyje i po sprawie. Zostawi ją samą jak zwykle. Zachciało się wielkiej miłości i innych takich, a tu proszę. Ktoś tu chyba zapomniał, że mimo wszystko życie to nie bajka, a książęta na białych koniach nie istnieją... Albo istnieją, tyle że nie dla niej. Tu chyba ma raczej okaz jakiegoś barbarzyńcy na ośle. Ale dobre i tyle...

Takiego odzewu się nie spodziewał, nic więc dziwnego, że odcisk Hazelowej podeszwy zaraz znalazł się na jego jakże pięknej mordeczce. I oczywiście, z kompletnym brakiem entuzjazmu walnął o ziemię, warcząc i rzucając pod nosem takie piękne określenia i słówka, że lepiej ich tutaj nie umieszczać bo jak nic ktoś powie, że mam to wykropkować! Nie chcę trzech linijek zakichanych kropek! Gwiazdek... JAK KTO WOLI.
Podniósł się i zawarczał niczym wściekły pies. Otrzepał z piachu, ale wciąż brudny był od błota.
- No pięknie. Teraz jestem równie brudny co ty. Pff.. - podszedł do niej i złapał ją zaraz za te kudły. Pociągnął je w górę, jakby kazał jej wstać.
- Dobrze wiem, że nie przeprosisz.. - wyszczerzył kły. Nie zapowiadało się to zbyt dobrze. Oj stanowczo nie za dobrze. - Ale lepiej, jeśli to zrobisz. Chyba, że mam sam sobie wziąć rekompensatę...

Syknęła, kiedy złapał ją za włosy. TO BOLAŁO MIMO WSZYSTKO. No ale cóż, przekleństwo szkieletów z włosami... Ciekawe, za co by ciągnął, gdyby ich nie miała, haha.
- Za co niby miałabym przepraszać takiego śmiecia jak ty? Od ciebie jakoś nigdy nie usłyszałam żadnego "dziękuję", "proszę", a o "przepraszam" to nawet nie wspomnę - przewróciła oczodołami - I już wiem, co masz zamiar teraz zrobić, więc lepiej załatwmy to szybko. Chcę w końcu odpocząć - mruknęła jedynie. Komuś już było chyba obojętne to, co się z nią stanie. Jedyne co mogła robić, to czekać na rozkazy. Działała już w zasadzie jak zaprogramowana maszyna. Wystarczyło słowo, a ona już wiedziała, co robić. Była też niestety równie bezduszna. Oczywiście nie dosłownie. Chociaż wystarczyła niewielka iskierka, by znów była taka jak dawniej...

Wtedy ciągnąłby za pierwszą lepszą kość jaka byłaby po drodze. Kto wie... Może wsadziłby paliczki w jej nos albo oczodoły? Jemu by to nie przeszkadzało, z resztą co za różnica prawda? Skoro dalej można ciągać i szarpać... Ewentualnie "przypadkowo" wyrwałby jej szczękę czy coś.
Prychnął jedynie zaciskając mocniej kły w złości. No proszę. Zabaweczka nawet nie da się pobawić, bo zaraz jej wszystko obojętne i chce przechodzić do sedna.
- Ugh... Z dnia na dzień robisz się coraz nudniejsza. - mruknął puszczając jej włosy, niemal odpychając ją od siebie. Potknie się? Wywróci? Co z tego! Kogo by to w ogóle obchodziło? Patrzył na nią tym wkurzonym i znudzonym wzrokiem.
- Doprawdy... Zero zabawy z tobą. Nic tylko zawsze "o jezu, znów zaczyna, lepiej przeleć mnie od razu bo chcę sobie pooglądać seriale w spokoju"... Bblleeeh.... - mówił przedrzeźniając ją i na koniec wywalił język, jakby zaraz miał do tego zwrócić. - Już więcej zabawy by było, gdybym miał się dobrać, do któregoś z tych twoich bachorów, które sobie narobiłaś na boku. - wyszczerzył kły w uśmiechu. - Przynajmniej mógłbym posłuchać jakiś krzyków... Może w końcu błagań o spokój, kiedy połamałbym im te kostki~ - ten rozmarzony ton był wręcz trochę dziwny u niego. Jak pies, który wręcz czuł nosem te pyszne kości, które może dostać na kolację i nie może się już doczekać.
- Mmm... Stanowczo powinienem się ciebie pozbyć i załatwić sobie nowe zabawki... - podszedł do niej i zacisnął dłoń na jej kręgach szyjnych. Zaraz przyparł ją do ściany, uśmiechając się szeroko jak dziecko na widok lizaka.
- Teraz też pewnie nie usłyszę już żadnych krzyków, co?

W głowie od razu zapaliła jej się ta lampka, kiedy tylko wspomniał o dzieciach. Wyszczerzyła na niego kły i zawarczała jak ten pies.
- Łapy precz od dzieci. Tylko spróbuj je tknąć, a gorzko tego pożałujesz - w tej chwili w sumie nawet nie zwracała uwagi na fakt, że był od niej znacznie silniejszy od niej. Bądźmy szczerzy, była na tyle zajęta, że nawet na trening nie miała czasu! I z wielką chęcią by mu przyłożyła czy coś, no ale... Została przyparta do ściany.
- Khhh... - zacharczała - T-taki... W-wiecznie z-zazdros...ny... Ale... N-najchętniej b-by mnie z-zabił... - próbowała jakoś oderwać jego dłoń od swojej szyi. Nie rozumiała, czemu to robił. Zrobiła mu coś kiedyś? Zawsze go słuchała, usługiwała mu i robiła to, co chciał.
- Ł-ład...nie m-mi się o-odpła...casz z-za w-wszystko c-co... D-dla ciebie z-zrobiłam... - wycharczała praktycznie ostatkiem sił. Zdecydowanie powinna w końcu wziąć się za jakiś trening...

- Ja? Zazdrosny? - roześmiał się jakby właśnie usłyszał najlepszy żart w historii całego Podziemia. Co jeszcze? Może powie, że wyglądał na kochającego i ciepłego męża oraz ojczulka? Boki zrywać! Jeżeli ktoś jeszcze je ma, mhmhm~
- Chyba coś ci się źle w tej pustej głowie poukładało. Jesteś moją własnością... I nikt inny nie ma prawa cie tknąć bez mojego pozwolenia. - wywarczał, ostatnie zdanie mówiąc już szczególnie z zaciśniętymi zębami. Wyglądał na wyjątkowo wkurzonego chociaż wciąż to była dla niego ledwo zabawa niż powód do wkurzania się. Przynajmniej jeszcze.
- Nie musiałaś robić żadnej z tych rzeczy. Nikt cie o to nie prosił. Dałbym sobie radę i bez ciebie. Co ja mówię.... BYŁOBY O WIELE LEPIEJ BEZ CIEBIE. - zmusił ją do stania na palcach. Lepiej! Na samych czubkach palców. Nawet jeśli próbowała, ta dłoń zacisnęła się na jej szyi jak wnyki na łapie dzikiego zwierza. Tylko, że to on był tutaj tym dzikusem. Rozwydrzonym dzieciakiem. Może gdyby Haz chociaż trochę mu podskakiwała, zamiast właśnie usługiwać i pozwalać sobie na traktowanie godne szmaty. Może wtedy przynajmniej nie byłby dla niej tak wredny.
- Jedyne co robiłaś to zatruwałaś mi życie. - przyciskał ją do tej ściany, jakby chciał, żeby stały się jednością. - Kochająca rodzinka... Gh. Dobre sobie. Nie jesteś niczym innym jak durną zabawką i lepiej, żebyś to sobie w końcu uświadomiła. Bo pewnego dnia... - puścił ją w końcu. Patrzył na nią z góry, ale równie szybko odwrócił się do niej plecami i odszedł na kilka kroków. - Zabiję cie. A chyba wielka panna dobroduszna ratująca innych nie chce, żeby inne panienki skończyły jak ty~ - bądźmy szczerzy. Nawet i z Haz pewnie wiele kobiet skończyło jako jednorazowe wypady dla niego i zdychało w cierpieniach, bo on musiał popieścić swoje ego.
- A co do dzieciaków... I tak zrobię co będę chciał. Chyba nie myślisz, że twoje słowa mnie obchodzą?