[Quest-event] Odzyskanie świadomości

Chciałabym się zapisać~

A co mi tam, też się zapiszę.

A co mi tam, wiewiór też się zgłasza.

Chętnie się zgłoszę.

Kotu się nudzi, dlatego kot się zapisuje

Jesztem chętna \o/ Żelek ce \o/

Zgadnijcie kto przybywa aby wkurzać całą grupę ( ͡° ͜ʖ ͡°)

- Mhh... - poruszyła się nieznacznie. Powoli zaczynała się wybudzać. Tylko... Czemu tu tak twardo? Przekręciła głowę w prawo, po czym uderzyła w coś bliżej nieokreślonego. Zerwała się do siadu, otwierając oczy. Dlaczego jest tak ciemno? Sięgnęła łapką na bok, szukając jakiegoś włącznika światła, ale niczego takiego tutaj nie było. Dopiero po chwili, gdy jej oczka dostosowały się do otoczenia, zauważyła delikatną poświatę tuż obok siebie. Jednocześnie, było to to, w co uderzyła głową. Była to...
- U-u-undyne?! - wyrwało jej się - Co...? Dlaczego...? - zaczynała, jednak po chwili urywała swoje pytania. Przełknęła ślinę i ściszyła głos do szeptu - Gdzie my jesteśmy?
Nie miała pojęcia gdzie jest, co tutaj robi, ani jak się tu znalazła. Ostatnie co pamiętała to to, że... Siedziała w labie i... Programowała? Chyba nie... Może jednak kładła się spać? Przełknęła ślinę.
Nie wiem. Nie pamiętam.
Cóż, pozostało jej tylko cieszyć się z tego, że ma okulary na nosie i... Szybko dotknęła swojej kieszeni. Uff, był tam! Na szczęście! Wyjęła telefon. Zmrużyła oczy przy jasnym wyświetlaczu. Cóż, zasięgu nie było, ale zawsze była to broń, a teraz dodatkowe źródło światła.

Cisza była naprawdę przytłaczająca.
Nagle w ciemności coś się poruszyło. Potem cicho zaszurało, stęknęło i łupnęło głucho o ziemię, po czym rozległ się cichy pomruk. Kolejny do wesołej gromadki się obudził z 30 metrów o Alphys i Undyne.
Temmie przymknął oczy, próbując coś zobaczyć, ale było za ciemno i dodatkowo gdzieś podziały się okulary, a bez nich to widzi tyle co kret pod ziemią. Wszystko jest rozmazane i trudno rozróżnić jedno od drugiego oraz ocenić odległość. Stworek się spowrotem chwiejnie podniósł, nadal kręciło mu się w głowie, a do tego trochę go też bolała. Zrobił niepewnie kilka kroków i powęszył, szukając jakiś specyficznych smrodków. Zapach był taki sam jak w reszcie podziemia, nic nowego. Trawa, wilgotna ziemia, chyba jakieś kwiaty...
I ryba.
Skąd tu zapach ryby?
Nawet jeśli była praktycznie ślepa, Helok rozejrzał się szukając czegokolwiek. Najdrobniejszej rzeczy różniącej się od otoczenia. Może być tym na przykład źródło światła, chociażby nikłe, takie Temmie na pewno zobaczy. Nie ważne jak rozmazane będzie, nie umknie uwadze stworka, który też wytężył słuch. Chwilę stał, i nagle ku jego zdziwieniu oraz uldze usłyszał głosy, z których jeden brzmiał dosyć znajomo, ale były za ciche, aby je zidentyfikować. Helok nowu powęszył, po czym ostrożnie zaczął iść w kierunku, z którego myślał dobiegają dźwięki. Raz niemalże się potknął o kamień, ale na szczęście w porę skoczył, jednak i tak na chwilę się zachwiał.
Ale ciemno... I gdzie moje okuloksy?
Szła niestrudzenie dalej, powoli, niepewnie i ciągle zmieniała kierunek, ale szła. Starała się być cicho, no bo kto wie, czy to nie jest ktoś miły? A może jest to ktoś, co lubi zjadać inne potworki? Nigdy nic nie wiadomo, a tej niepewności dodała niedosłowna ślepota, sama w sobie wywołująca dyskomfort. Na szczęście Tem dobrze słyszał i jego węch też nie był najgorszy, a to też pomagało w nawigacji w ciemności. Narazie jednak najważniejsze jest dojście tam, gdzie ktoś najwyraźniej był.
Zapowiada się dziwny dzień...

Co tu się dokładnie działo? Chyba nikt nie wiedział i to było najgorsze. W to wszystko została jeszcze wplątana ta całkiem nierozgarnięta szkieletka, która zdawała się smacznie spać. Trudno jednak mówić o smacznym spaniu, kiedy łóżko jest takie twarde i nie ma kołderki!
Mrucząc coś, podniosła się w końcu do siadu. Przetarła oczy, ale kiedy je otworzyła nadal było ciemno. Coś tu nie pasuje, coś tu baaardzon nie pasuje. I, gdzie jest Cuprum? Przecież jak nic spał zaraz obok niej. No bo, chyba spali prawda? Dlatego się teraz obudziła. Kto wie, kto wie.. To dość ciężka sytuacja, szczególnie kiedy w ciemności widzisz tylko dwa białe punkciki. Jeśli jest tu ktoś inny, jeszcze się jej wystraszy! A patrząc na to, że słyszała jakieś szepty - ktoś tu stanowczo był.
- Alo alo? - odezwała się rozglądając na boki, jakby to miało pomóc. Wolała nie wstawać i pozostać w tej pozycji. Klasnęła w dłonie, drobne kamyki i kurz zaczęły zbierać się w kupkę, która zaraz dała trochę światła. Cuprum jak żywy i wyraźnie zdenerwowany tym, że nie wie co się dzieje, zaczął piszczeć i wykrzykiwać różne rzeczy, a płomienie na jego głowie buchały podkreślając jego oburzenie.
- Spokojnie! Spokojnie! - zawołała Jelly, łapiąc go i głaszcząc, żeby się uspokoił. Przyczepił się swoimi kosami do jej żeber jak przypinka i wyraźnie nie chciał puścić. - Tej, nie czas na fochy. Też nie mam pojęcia co się dzieje. Lepiej przeleć i sprawdź czy jest tu ktoś jeszcze. - stwór niezbyt zadowolony odkleił się od niej.
Undyne... Nieznana jej jaszczurka. OMÓJBOŻETEMMIE.

Świat wokół niej był idealną czernią.
Nie wiedziała, co się dzieje i gdzie się znajduje. Leżała na czymś twardym i niewygodnym, na plecach, z rozrzuconymi kończynami i wyciągniętym sztywno ogonem. Początkowo wokół panowała ogłuszająca cisza, lecz po chwili do uszu gryzonia zaczęły docierać jakieś głosy. Początkowo niewyraźne, niezrozumiałe, dopiero potem zaczęła rozróżniać poszczególne wyrazy. Choć nadal większość z nich nic jej nie mówiła.
Zaraz... Ktoś mi się kręci po domu, czy jak?!
Nagle zdała sobie sprawę z tego, że ma zamknięte oczy, więc je otworzyła... Lecz na niewiele się to zdało, bo nadal było niemożliwie ciemno. W tej samej chwili zorientowała się, że nie leży we własnym łóżku, a na gołej skale, nie docierają do niej zwykłe odgłosy dobiegające zazwyczaj zza okna. Żadnego gwaru na ulicy, zero świszczącego zimnego wiatru przedostającego się przez szczeliny w starych oknach jej domu.
Zaraz... To nie jest Snowdin... Więc gdzie ja do jasnej cholery jestem?!
Szybko podniosła się do siadu, rozglądając dookoła. Zauważyła w pobliżu jakieś światło, lecz mimo wszystko i tak uniosła rękę, by utworzyć sobie pojedynczy, błękitny płomyk, który unosił się nad jej głową, rozświetlając okolicę zimnym, błękitnym światłem. I tym samym oświetlił niewielkiego, wiewiórkowatego stwora który rozglądał się dookoła półprzytomnie z przymrużonymi oczami i miną wyrażającą kompletnie zdumienie.
Zdała sobie sprawę z tego, że nie jest tu sama. Dostrzegła inne potwory, wszystkie równie zdziwione, jak ona.
Jaszczurka... Chwilę, tam jest Undyne, czy mam zwidy? Tutaj jakiś szkielet... I Temmie?!
Wolna ręka wylądowała na skroni i zaczęła ją pocierać, a ogon zaszurał nerwowo po podłożu. Rozumiała coraz mniej.
- Uuugh, gdzie ja niby jestem i skąd się tu wzięłam?! - jęknęła przeciągle, bardziej do siebie niż pozostałych, próbując sobie cokolwiek przypomnieć. Jednak nie mogła. Cudownie...

/idk czy ja mam teraz pisać czy Alex, ale na wszelki wypadek dam krótki post

Temmie szedł dalej, a na około było słychać coraz to nowe odległe głosy. Ale żaden nie był jej znany. I nie tylko głosy dochodziły, było widać też nowe światełka. Ale Tem nie widział nikogo konkretnie, przecież bez okularów to równie dobrze może nadal przebywać w ciemności.
Stworek przystanął, zmieszany i zdezorientowany. Głosy dochodziłī zewsząd, tak jak i zapachy a ruszające się światełka jeszcze bardziej konfudowały (idk jak to po polsku jest) Tema, który stanął w miejscu jak wryty i się nie ruszał.
Bała się.
A bardzo długo nie zaznała tego uczucia, przecież w podziemiu nie było czego się bać! No, niektóre potwory mówiły o tym, że ludzie są powodem do strachu... Ale Tem to przecież stworzonko którego rozsądek jest dyskusyjny. Dlatego narazie nie wyglądało na to, aby Helok kontynuował spacer ku Undyne i Alphys.
Był po prostu zbyt oszołomiony nowymi bodźcami, nawet jeśli wszyscy się znajdowali w jaskini... Która potęgowała odgłosy.

Kolej Alexa, albo kogokolwiek innego... czas kopnąć wszystkich graczy.

Czułem jak leżę na czymś bardzo, bardzo twardym. Otworzyłem oczy, ale wszędzie panowała ogromna ciemność. Podczas gdy moje oczy powoli przystosowywały się do mroku spróbowałem przypomnieć sobie jak właściwie się tu znalazłem. Nie mogłem sobie nic przypomnieć. Absolutnie nic. Nie wiedziałem nawet gdzie wcześniej byłem i co robiłem. - Jest źle. - pomyślałem. Nagle usłyszałem jakiegoś głosy niedaleko. Zacząłem iść w ich kierunków. Byłem coraz bliżej i... Zauważyłem że to raczej nie ludzie. To były potwory, więc zacząłem powoli się oddalać mając nadzieje że jeszcze żaden mnie nie zauważył i nie zaatakuje mnie lada moment. Strasznie się tego bałem.