Droga do Ruin

Śnieżna bitwa z Temmie trwała w najlepsze i Azszarowi zupełnie nie przeszkadzała ta dziecinna zabawa. Jak zwykle coś mu we łbie przeskoczyło. Szczerze mówiąc samemu za bardzo nie dostał. Jego towarzyszka nie celowała, tylko obrzucała wszystko dookoła, nie bardzo zwracając uwagę na to co lepi. Rzucała nawet garściami śniegu. W sumie mógłby sobie pójść, a Temmie dalej by się świetnie bawiła samemu. Nic dziwnego, że po takim wysiłku padła w śnieg zipiąc.
- Nikt cię nie goni i miło, że ci się podoba. Nie lazłaś zatem za mną na darmo – odparł poważnym tonem Azszar, otrzepując się ze śniegu. Zabawa minęła, a wraz z nim jego dziecinne „ja”. – A co do śniegu, to można nim robić jeszcze wiele rzeczy. Można ulepić coś, na przykład bałwana, zbudować z niego schronienie, czy zjeść, bo to zamarznięta woda, ale radziłbym nie tykać żółtego – zaproponował na koniec, ze złośliwym błyskiem w oku.
Nie zdziwiłby się, gdyby Temmie zaraz zaczęła pałaszować biały puch.

Temmie od razu postawiła uszka (obie pary) na sztorc, słysząc ile rzeczy można robić ze śniegiem. Zadziwiła się przy tym tak, że...
- Off- stwierdziła wyjątkowo wylewnie.
Tymczasem zaintrygował ją fakt, że śnieg był jadalny. Przez chwilę przypatrywała się niedużej garstce, którą nabrała w łapkę. Co tam "przypatrywała"- świdrowała wzrokiem jakby co najmniej ta kupka białego puchu miała zaraz ożyć i uciec w popłochu. A potem... po prostu pacała twarzą w zaspę. Ot tak- bach, i łeb w śniegu. Równie niespodziewanie poderwała się do pionu, jak się okazała z całym pyszczkiem wypełnionym śniegiem.
- Łe, nej smakowe. Niej hOI- stwierdziła, wypluwając zawartość pyszczka.
- A poczemu żółteczkowego nej? Ono nej smakowy też?- zapytała po chwili.

Azszar nie mógł się powstrzymać, gdy Temmie zanurkowała twarzą w śniegu. Zaczął się głośno śmiać. Jeszcze głośniej to robił, gdy stworzenie podniosło pyszczek pełen śniegu, który po chwili wypluła, krzywiąc się. Azszar jeszcze chwilę się śmiał.
- Mówiłem, że to zamarznięta woda. Sama woda nie ma interesującego smaku. Musiałabyś dodać jakiś sok owocowy, czy coś w ten deseń aby śnieg zrobił się smaczny, ale wtedy to już lepiej po prostu kupić lodu – odpowiedział, ciągle chichocząc pod nosem. – A co do żółtego śniegu to w zasadzie to on ma śnieg, ale nie powiedziałbym, że to „hoi” smak – rzekł, robiąc „cudzysłów” palcami obu rąk przy słowie „hoi”. – Ale jak chcesz się sama, to się nie krępuj. Jesteśmy przy ścieżce, pewnie jakiś się znajdzie – dodał, wzruszając ramionami.

Temmie słuchała jak Azszar opowiada o "dosmakowaniu" śniegu. Obecnie nijak nie smakował Temmie. Był piorunująco wręcz nijaki, no, może z delikatnym ziemistym posmakiem. Ale to pewnie dlatego, że Temmie swoją mordką dobrała się aż do poziomu gruntu i liznęła nieco ziemi. Za to teraz miała pewność, że nie powinna próbować żółtego śniegu. skoro nawet Azszar mówił, że jest nie-hOI to pewnie zdecydowanie jest bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, BARDZO fujkowy. Tymczasem zafrapowała ją inna rzecz z jego wypowiedzi.
- Lodu? Co to lodu? Puchate jak śniek?- zapytała, przechylając łebek, jakby nieco ożywiona.
Tyyyle nowych rzeczów do poznawania! Temmie będzie "mundra" jak znowu wyląduje we Wiosce.

„Ona jest jak małe dziecko” – pomyślał Azszar, gdy Temmie zapytała go o to co jest lód. W sumie wykazywała to od początku, ale dopiero teraz w pełni zdał sobie z tego sprawę. Wcześniej, w myśl, żeby nie oceniać książki po okładce, nie zakładał tego. Sądził, że za tą dziecinną, szurniętą powierzchownością może czaić się coś bardziej przewrotnego, ale gdzie tam. Ona jest taka jaką ją widać.
- Chodziło mi o lody – poprawił się. – Lody to smaczne, słodkie desery na zimno zrobione z czegoś co rzeczywiście przypomina śnieg, ale ma… cóż, jakiś smak. Jeśli się tu pokręcisz pewnie znajdziesz jakiegoś sprzedawcę. Paradoksalnie zimno okolicy nie przeszkadza miejscowym potworom cieszyć się równie zimnymi lodami – wyjaśnił.

Temmie słuchała z uwagą, niebawem jakby mimowolnie machając ogonem. Lody. Spodobała jej się koncepcja smakowego śniegu. W tych całych lodach właśnie o to chodziło. Temmie nie miała jeszcze pomysłu gdzie szukać lodów, ale na pewno z miłą chęcią chciała kiedyś jakieś spróbować.
Tymczasem ciągłe leżenie na śniegu raczej nie było dobre dla Temmie. Z początku nie przeszkadzał jej chłód- w końcu mając futerko i tyle sweterków na sobie, mogła jeszcze długo harcować pośród zasp. Niemniej leżąc niemal w bezruchu, nie nagrzewała się tak szybko i zaraz było widać tego efekty.
- Brrrr! Temmie zimno w stópki- poskarżyła się z żałosną minką.
Swoją drogą było to dla niej dość nowe uczucie. Do tej pory nie groziły jej odmrożenia...

Azszar mógł się tego spodziewać. Mimo futra i założonego swetra, Temmie była jednakowoż istotą z cieplejszej części Podziemia, której nigdy dotąd nie odwiedzała. Brak przyzwyczajenia do chłodu dał w końcu o sobie znać i zaczęła się skarżyć, że jej zimno. Azszar uśmiechnął się.
- Tak to już jest ze Snowdin i śniegiem, że są zawsze zimne. Wydaje mi się, że cię o tym uprzedzałem po drodze tutaj. I cóż mam z tym zrobić. Mam cię nieść? – zapytał od niechcenia nim pomyślał o czym mówi.
Gdy to zrozumiał, otworzył szeroko oczy mówiąc niemo w przestrzeń „O bogowie, cóżem uczynił”.

Temmie gdy tylko usłyszała słowa "Mam cię nieść?" od razu postawiła uszka w sztorc, a na jej mordkę wypłynął co najmniej diabelski uśmieszek. Zanim Azszar się choćby spostrzegł, mała już wskoczyła mu na plecy i mocno się przytuliła. No, z taką "zachętą" mała Tem potrafiła być wyjątkowo efektywna w działaniu. Na tyle efektywna, że nieomal z tego całego rozpędu wywróciłaby swego psujaciela w śnieg.
- Teraz Temmie bardzo hOI! Temmie dziękowywuje!- zamruczała radośnie, wtulając się większego stwora.
No, to masz ci babo Tema...

To było pewne, jak to że woda spływa zawsze do najniższego punktu, że Temmie weźmie słowa „o niesieniu jej” na poważnie, pomimo tego, że to była cyniczna uwaga. Nim Azszar zdążył jakkolwiek zareagować, uśmiechnięta Temmie już siedziała na jego plecach i wtulała się w niego. Podczas skoku omal go nie obaliła na ziemię, ale gdzie by tam się tym przejmowała. Stworzenie było w niebo wzięte.
- Wiesz, to było pytanie retoryczne – mruknął ponuro, a ręce to mu opadły z bezsilności.
Temmie robiła co sobie chciała, a on nie mógł jej utemperować, bo w końcu przyjaciele nie krzywdzą siebie wzajemnie. Westchnął przeciągle.
- To co teraz? – zapytał tylko.

Temmie była bardzo zadowolona z faktu, ze już nie musi trzymać łapek w śniegu. Wtuliwszy się w Azszara, przez dłuższą chwilę poniekąd chłonęła od niego jego osobiste ciepełko, mrucząc przy tym jak jakiś kociak. I tak sobie siedziała i mruczała i... usnęła. Tak o po prostu. Najwyraźniej jej ciałko uznało niespodziewane zapadnięcie w sen na cudzych plecach za wyjątkowo dobry pomysł. Chociaż, z dwojga złego może to nie takie najgorsze? W końcu co śpiący, mały Tem może nawywijać? No, może poza faktem, że gada przez sen, lunatykuje i cierpi na syndrom zwariowanych łap...?

Azszar stał sobie z pomrukującą coś niezrozumiałego Temmie na plecach. Chciał już ostrzej powtórzyć swoje pytanie, gdy spostrzegł, że istota zasnęła. Azszar widząc to, zrobił grobową minę, a w środku poczuł złość. Otrząsnął się jednak i na razie opanował chęć na gwałtowną reakcję wobec Temmie. To co teraz? Budzić ją? To byłoby nieuprzejmie. Paradoksalnie nadal utrzymywał się u niego bardziej pobłażliwy Azszar, który zdecydował, że na razie pójdzie w stronę Snowdin, gdzie być może uda mu się pozbyć tego małego dziwoląga. Najgorzej, że Temmie nie spała spokojnie, a wierciła się i biadoliła przez sen, jakby miała robaki. No pięknie. Za co to?

Temmie właśnie pogrążona była we śnie, ale Bogowie- co to był za SEN! Pomijając że pojawiały się w nim wszelkie możliwe objawy absurdu i w zasadzie prawie wszystko było różowe. Ale tam były Lamorożce! Takie prawdziwe, puchate i o kochanych mordkach. Każdy miał róg, który czasem świecił i mogły robić zaklęciami takie pju-pju! I jeszcze niektóre miały takie słodziutkie, malutkie skrzydełka. I Temmie hasała pośród nich poprzez krainę tęczy, z całym swoim bezmiarem głupoty i beztroski. I w najbardziej epickim momencie... obudziła się. A mianowicie tak się kręciła, że w którymś momencie sama spadła Azszarowi na śnieg. Nieco oszołomiona wystawiła łebek z zaspy i rozejrzała się zaspanym wzrokiem.
- A dzie Lamorożce som?- jęknęła płaczliwym tonem.
Chyba jeszcze nie zakumała, że tylko jej się śniły...

Azszar nie miał pojęcia co się śpiącej na jego plecach Temmie śni, ale zakładał, że dużo się tam dzieje, bo wierzgała co raz mocniej. Już miał zamiar sam coś z tym zrobić, ale los wybrał inaczej. Skończyło się na tym, że w pewnym momencie jej po prostu nie utrzymał i mała wpadła w śnieg. Powinien jej trochę współczuć, ale ogólnie rzecz biorąc to mu ulżyło, że problem sam się rozwiązał. Kiedy wyłoniła się z puchu nie wyglądała wcale na zszokowaną, ale na kogoś zwyczajnie zaspanego po wyrwaniu z mocnego snu. Co za dziwoląg. Jeszcze mówi jakieś dziwy.
- Jakie lamorożce? – zdumiał się Azszar, rozglądając dookoła po lesie. Nawet w jego w świecie nie istniały takie stworzenia. – Przecież jesteśmy tu tylko my, Temmie – rzekł, gdy okazało się, że widać tylko śnieg oraz drzewa.

Temmie z początku dalej rozglądała się zaspana. Najwyraźniej jeszcze chwilę zejdzie nim jej umysł się obudzi.
- Nio... Lamoroźce. Trochu lama, trochu jednorogowce i som lamoroźce. One są miłe i można je miziu miziu i one latajom i czarujom i hasajom po tynczy i som supi- stwierdziła dalej się rozglądając.
Gdzieś głęboko, ta bardziej ogarnięta częśc Temmie przypatrywałą isę w wszystkiemu z rozbawieniem. Tymczasem ta mniej rozgarnięta cześć, chwilowo będąca u władzy, stwierdziła, że to doskonała okazja by się wziąć i rozpłakać. Na szczęście tym razem był to wyjątkowo cichutki szloch. Jak na Temmie i jej możliwości prawie milczenie. Ojej...

Azszar nie miał zielonego pojęcia o czym Temmie teraz gada. Ciągle te lamorożce i lamorożce. Nie żeby wcześniej mówiła z sensem, ale teraz to w ogóle bez sens. Może jak się bardziej rozbudzi to trochę tego sensu do niej wróci. Jeszcze zaczęła znowu płakać. Nie tak głośno jak poprzednio, ale jednak.
- Temmie – Azszar machnął bezradnie rękami. – Nie ma tutaj żadnych lamorożców, to był sen. Nie płacz już. Co ty w ogóle chcesz teraz robić? – dodał z westchnieniem, mając uczucie, że traci czas.

Temmie pociągnęła noskiem.
- Sen?
Hm... to miałoby sens. W końcu z Lamorożcami śmigała sobie po tęczy, a teraz siedziała po szyję w zimnym śniegu. I w lesie. I z Azszarem. I bez Lamorożców. Wtedy to ogarnięcie spłynęło na nią niczym woda z rynny.
- Acha!- wykrzyknęła tonem, jakby właśnie ogarnęła w czym rzecz.
Tymczasem Azszar zapytał co chciałaby robić. No prośba, też pytanie!
- Temmie ce wojakować! I być supi! Ale Temmie jesio nie bałdzo umi. Azszar wojakować Tem teraz? Pliiiiska!- wykrzyknęła wlepiając w niego proszące gały.

W końcu, po dłuższej chwili, Temmie zrozumiała, że lamorożce tylko jej się śniły, a Azszar westchnął głęboko. Przebywanie z tą osobą było naprawdę męczące – myślał przecierając dłonią czoło. Ulga jednak nie trwała długo. Na pytanie o to co chciałaby robić, Temmie zaczęła coś bredzić o „wojakowaniu”. Nagle Azszar zamarł, jakby Snowdin go zamroziło, a oczy otworzyły się szeroko ze zdumienia, gdy przyszło zrozumienie intencji towarzyszki. Ona go wyzywała na pojedynek!
- Ale jak to? Teraz? – pytał nieprzekonany, obrzucając spojrzeniem dużo mniejszą istotę. – Naprawdę jesteś tego pewna?

Temmie dalej wlepiała w Azszara swoje wielkie gały, jakby liczyła, że kiedy już obficie wylezą z oczodołów, to zmusi tym kogokolwiek do ulitowania się. Cóż... właśnie tak myślała. Sam Azszar chyba miał jeszcze jakieś wątpliwości, co nieco zasmuciło Tem. Podskakując energicznie, zapiskała do niego:
- Pliiiiiska! Azeszur psujaciel Tem, naumie wojakować. Temmie nie naumie się samemu z Tem, to byłoby nie hOI.
W końcu nawet pokrętna logika Temmie nakazywała, by w potyczce mieć jakiegoś przeciwnika. Co to za zabawa, walczyć samemu ze sobą? Temmie wcale nie upierała się na potyczkę z Azszarem, bo przegrywała sama z sobą, wcale...

Istotka wpatrywała się w niego szczenięcym, proszącym wzrokiem, jakby od jego zgody zależały losy świata. Nie sądził, że takie maleństwo może tak napalić się na walkę, chociażby treningowe. Jej piszczące wyjaśnienie niemniej tym miało sens. Ciężko się uczyć nowych rzeczy, bez drugiej osoby do treningu. Powinien się zgodzić? Cóż, podczas swoich wielu żyć miewał epizody, że chciał się dzielić swoimi licznymi doświadczeniami. Może to także robić tutaj, w tym świecie.
- Skoro sobie tego życzysz, możemy powalczyć – rzekł w końcu, mając nadzieję, że tego nie pożałuje. A zapewne pożałuje, bo to dzieje się od początku tej znajomości. – Przygotuj się i zacznij – stwierdził, samemu zajmując pozycję i sięgając po miecz.