Sklep

Noctis starał się wejść do sklepu bardzo cicho. Nie chciał żeby ktokolwiek zobaczył jego liczne rany. Niby blizna zdobi wojownika, ale tylko beznadziejny wojownik daje sobie zrobić blizny. Tak więc Łowca dyskretnie wszedł na teren sklepu. Było tutaj mało miejsca, ale to tylko dodawało uroku temu miejscu. Na półkach można było zauważyć bardzo dużo akcesoriów spożywczych, oraz innych przydatnych rzeczy.
-Pamiętaj, jesteśmy tu po jedzenie – szepnął do Noctisa jego cień. Gdyby ekspedientka przyjrzała się cieniowi to mogłaby zauważyć że porusza się on w nienaturalny sposób. Stalker miał tylko nadzieje że nikt tego nie zauważy, Lephantis jakoś sobie nie radził z ukrywaniem się kiedy wszędzie było tyle wspaniałych rzeczy.
-Och, możemy kupić coś jeszcze? - spytał się Noctis. Szczególnie spodobała mu się kula śnieżna. Wziął ją do ręki i potrząsnął parę razy. W środku był piesek na którego aktualnie spadały płatki śniegu. Dookoła były malutkie drzewka a na podstawce był ręcznie grawerowany napis „Snowdin” – na przykład to?
-No... no dobrze... ale tylko pod warunkiem że postarasz się przy następnym polowaniu – powiedział szeptem Lephantis. Sprzedawczyni chyba się nie podobało że Noctis mówi „sam do siebie”.
Stalker też to zauważył. Wziął kule śnieżną i zaczął wpatrywać jakiegoś jedzenia. Jego uwagę zwróciło opakowanie z zupką błyskawiczną. Ją także wziął i skierował się do sprzedawczyni.
-Dzień dobry! Za ile mogę kupić te rzeczy?! - powiedział Noctis z entuzjazmem. Ćwiczył tą kwestie wcześniej, a Lephantis uważał że nawet dobrze mu wychodzi. Łowca starał się wypaść radośnie co mu nawet wychodziło. Śnieżna kula wzbudziła w nim dawno zapomniane emocje.

- Ja... ja tylko broniłem słabszych. Wyplewiłem zło. - powiedział smutno Noctis. to była najzupełniejsza prawda. A inni przecież nie mieli czego się obawiać, jego narzędzia były schowane w Lephantisie, a on sam przed przyjściem wyczyścił się śniegiem. Nie wiedział czemu sprzedawczyni myślała że jest mordercą. On tylko poluje na niegodziwych aby tacy jak ona mogli spać w spokoju.
- A poza tym - smutek zniknął z Łowcy, a na jego miejsce weszła determinacja i stanowczość - jak śmiesz oceniać potwory po wyglądzie! Może to Ty jesteś tak naprawdę mordercą? Oskarżać tak uczciwych klientów... gdybym naprawdę był mordercą to chyba raczej nie próbowałbym kupić tych rzeczy tylko bym je ukradł! I prawdopodobnie nie wszyscy by wyszli z tego cało! - powiedział głośno. Cień był dumny ze swojego nosiciela, szybko się uczy. Przecież sprzedawczyni nie pozwoli aby popularność sklepu spadła... hmmm... może jeszcze jakaś zniżka wpadnie? Lehphantis dalej ukrywał się w cieniu, tylko że teraz kształt stał się bardziej naturalny. Naprawdę się starał zamaskować.

Och, Noctis może tego nie wiedzieć - pomyślał Lephantis - kiedy on bawił się w potwora ja zbierałem informacje o potencjalnych wrogach... wiedziałem że kiedyś się to przyda.
- Kapitan Undyne - powiedział Cień za plecami Noctisa imitując jego głos.
Łowca szybko się skapnął o co chodzi i odkaszlną próbując udawać lekko chorego.
- Przepraszam, mam chrypkę - rzekł do sprzedawczyni. Może to się uda? Naprawdę potrzebowali jedzenia, a ta głupia sprzedawczyni stoi im na drodze. Może robi to ponieważ może rzeczywiście jest przestępcą? Chociaż na taką nie wygląda... ale no cóż, pozory mylą. Noctis wygląda jakby miał zaraz wszystkich zabić, a przecież tego nie zrobi... pod warunkiem że ci wszyscy będą porządnymi obywatelami.
Tak czy inaczej starali się jak mogli, tylko czy ich starania pójdą na marne?

Noctis podał sprzedawcy kwotę 95 sztuk złota, po czym zabrał swoje artykuły i wyszedł bez słowa. Jedynie przed wyjściem rzucił jej z pozoru obojętne spojrzenie. Jednak gdyby Sprzedawczyni zechciała się przyjrzeć prawdopodobnie wyczuła by ukrytą w tym spojrzeniu groźbę.
Kiedy oboje wyszli ze sklepu zaczęli poszukiwać potrzebnych rzeczy. Z starym, ale dobrym garnuszkiem nie było problemu, tak samo z wodą. Wystarczyło rozpuścić śnieg.
Jakiś czas później, w dość ciemnej części lasu Snowdin Łowca czekał aż zupka napęcznieje i będzie gotowa do skonsumowania. Siedzieli przy dość małym ognisku napawając się jego ciepłem.
- Ona nam za to zapłaci - odezwał się pierwszy Lephantis który wylegiwał się przy ogniu. Był tak blisko że normalna istota prawdopodobnie już by uciekła od tego żaru.
- Ale czy warto? - odpowiedział towarzyszowi Noctis. Jakoś nie uśmiechało mu się wracać do tego królika, nawet gdyby jedyne co zrobił to oddzielił jej głowę od reszty ciała.
- Postąpiła z nami jak ze zwykłym opryszkiem. Ta zniewaga krwi wymaga! - dalej upierał się Cień.
- Prawdopodobnie każdy z nami będzie tak postępował. Oni nie widzą tego że chcemy im tylko pomóc plewić chwasty. Widzą tylko pył i winę. - powiedział obojętnie.
- Hmmm... więc może czas ocieplić nasze wizerunki z innymi? - zamyślił się Lephantis
- Spotkać się z kimś?
Raczej się to nie uda, ale...
Kiedy zupka już była gotowa Stalker ją skonsumował. Była ciepła i pożywna, szkoda tylko że nie mógł ich kupić więcej.
Po tym wszystkim wybrali się... gdzieś. Być może poszli poznawać mieszkańców, być może postanowili szukać kogoś kto ich przyjmie do straży...
A może uznali że czas na kolejne polowanie?
zt

Jak to dobrze, że po jej śmierci nikt nie przetrzepał jej kieszeni w poszukiwaniu pieniędzy. Dzięki temu po odrodzeniu się mogła normalnie egzystować, nie musząc żebrać od nikogo, licząc na czyjąś litość.
- Dzień dobry- Przywitała się z właścicielką sklepu, przekraczając próg budynku.
- Czy mogłabym panią prosić o dwa bochenki chleba, dziesięć ciasteczek marchewkowych, masło, pięć jajek, pół kilo sera żółtego, zeszyt, długopis, mydło, gąbkę i ręcznik?- Poprosiła, wyciągając z kieszeni płócienną torbę na zakupy, znalezioną niedawno na wysypisku śmieci. Wydawała się solidna, więc istniała szansa, że wytrzyma ciężar zakupów.
- Ile się należy?- Spytała, sięgając do drugiej kieszeni po portmonetkę z pieniędzmi.

Sprzedawczyni pojawiła się dosyć szybko, mając nadzieję na zarobek. Jak każdy własciwie. Jednak lista zdziwiła ją. Zazwyczaj nie proszono tu o takie rzeczy. Ale cóż, jak mówi zasada, klient nasz pan. Dopóki podane przez klienta artykuły są dostepne w sklepie
- bardzo mi przykro, ale to sklep spożywczy i ostatnich przez panią podanych przedmiotów tu nie sprzedajemy. Jednakże za 2 chleby, 10 ciastek, masło, pięć jajek i pół kilo sera należy się 155 g. - powiedziała i uśmiechnęła się

cennik:

Trochę się zasmuciła, gdy usłyszała, że nie mogła kupić w sklepie ostatnich przedmiotów z listy. Miała ochotę niedługo wziąć prysznic, lecz pewnie będzie musiała z tym jeszcze poczekać.
- Rozumiem...- Odparła, wyciągając z portmonetki pieniądze, by odliczyć z nich wymaganą sumę. I gdy wszystko się zgadzało, podała pieniądze właścicielce sklepiku.
- Dziękuję, za jakiś czas jeszcze raz tu wpadnę- Powiedziała, po czym zgarnęła do torby zakupione produkty.
- Do widzenia pani- Pożegnała się i wyszła ze sklepu.

[z/t]