Dzikie części lasów Snowdin

Przywódca Wilków: 100%HP + 0% Przekonania

Pokiwał głową na słowa Jellyki. Potrafił wyobrazić sobie wściekłość Undyne i jak ciężko byłoby ją próbować powstrzymać przed rzuceniem się w pościg na poszukiwania biednych potworów, które ośmieliły się napadać na jej ludzi. To na pewno skończyłoby się ogromną masą niepotrzebnych siniaków. Papyrus wątpił, żeby dała im wówczas jakiekolwiek fory. Że już o kwestii uczciwości nie wspominając. Prawdę mówiąc, szkielet szczerze żałował tych wilczych potworów. Nikt przecież nie rodzi się zbirem! Wataha zapewne  musiała zostać zmuszona do tego rodzaju procederów bardzo smutnym żywotem. Jak na jego oczodoły, potrzeba im było po prostu dobrego przykładu i odrobiny cierpliwości!    
- To prawda! Uczciwość to podstawa! Tylko uczciwością i ciężka pracą potwory się bogacą! Ja, Wielki Papyrus, jestem skory osobiście pomóc w znalezieniu dla was dużo lepszego zajęcia!
Był pozytywnie nastawiony nawet w podobnie niefartownej sytuacji, pokładając  w końcu zawsze wiele wiary w innych. Co nie znaczyło tym samym, że nie był gotowy do przywołania kości w obronie ich dwójki, jeśli coś poszłoby nie tak.

- Mam wrażenie, że dawno mnie tu nie było. - skomentowała swoim, jak zwykle z resztą, chłodnym głosem. Jej palce przeczesywały niespokojnie ekwipunek, jak gdyby w poszukiwaniu czegoś cennego, czego poprostu nie mogła zgubić. Ani przez chwilę nie oderwała nieobecnego wzroku od linii horyzontu, o ile można takowo określić pustą przestrzeń przed nią, rozpościerającą się wszerz, ale niezbyt wzwyż. Sklepienie podziemnego korytarzu w miejscu w którym stała było dość niskie nawet jak na mniemane standardy w tymże więzieniu zgotowanym przez ludzi. Więzieniu, które dość spora większość potworów określiła swoim "tymczasowym domem". Głupcy. Marne istoty, których mottem życiowym jest "nie czyń drugiemu co tobie nie miłe", stworzonka o załamanym spojrzeniu na świat. Inferno miała poczucie, że większość tych potworów patrzy na świat przez różowe okulary, zamiast dostrzec wszystko w świetle dziennym. Niech się łudzą, przynajmniej są "szczęśliwi" - smutna dusza to smutny obiad, a smutny obiad nigdy nie jest dobrym, pożywnym posiłkiem. Więc jakby nie patrzeć, wilczyca powinna - teoretycznie - cieszyć się tą cukierkową sielanką. Jednak, dopisujące potworom humory przyprawiały ją o mdłości. Nienawidziła takiej postawy: jesteśmy w tym bagnie po uszy, ale hej! Bawmy się!

W końcu, wyrywając się z rozmyśleń znalazła przedmiot, którego tak zawzięcie szukała! Zdjęcie, które miała przez ten cały czas przy sobie... Nie mogła zapomnieć tej twarzy, w końcu chce ją unicestwić. No cóż, to co zalezie jej za skórę - zniszczy. Wymiesza z błotem, a najlepiej do tego zetrze w pył. Dlatego też nie może wymazać sobie tego oblicza z pamięci, nawet jeżeli to reakcja obronna. Zaśmiała się cicho pod nosem. Niech póki co, żyje sobie gdziekolwiek chce. Ale śmierć i tak go dopadnie, prędzej czy później. A Inferno, no cóż, z lekka jej pomoże przyspieszając ten proces. W tym miejscu znalazła się chyba... Trzeci, może czwarty raz. Nigdy jednak nie obserwowała tego terytorium z taką dokładnością. Z obawy, że ktoś dostrzeże ją z tajemniczym zdjęciem członka, albo raczej szefa wyraźnie nielegalnej organizacji, schowała pomiętą fotografie z powrotem do jej akcesorium. Mogłaby powiedzieć o tym Straży królewskiej. Były jednak dwa czynniki przeciw: jej bezduszna natura oraz honor, który kazał załatwić sprawę osobiście. - Sprezentuje ci zemste, Vrock. w końcu za niedługo twoje urodziny... Lepszego prezentu nie dostaniesz nawet od swoich dz***k.

Inferno nie spostrzegła nieproszonego gościa, nie od razu. Była zbyt pochłonięta składaniem przysięgi wobec niezbyt lubianego przez nią pana V. Jakoż wcześniej mogła się nim zachwycać? Ale dobrze jest się uczyć na błędach, teraz przynajmniej wie, że jedynym możliwym wyjściem jest uśmiercenie tego sukinsyna. Była-potworzyca obficie gestykulowała, co pokazywało, że nie żartowała, nawet przez krótką chwilę... I faktycznie, wyglądała na kogoś, kto jakimś cudem uciekł z psychiatryka. -... Z tobą, Asgore, też się policzę! Trzeba mnie było słuchać, a nie brać za starą wariatkę! Nie jestem przecież stara! Ty głupi, futrzasty kretynie, przysięgam, że... - przerwała. Dopiero wtedy zauważyła obecność kogoś jeszcze... Odskoczyła gwałtownie, robiąc dość wysokie salto do tyłu. Wylądowała kawałek dalej, ale na wszelki wypadek wyciągnęła naprzód prawą rękę, zwijając dłoń w pięść, a w tym samym też czasie wysunęły się ostre, długie "pazury" znajdujące się przy każdej kostce od jej łap. Wydały brzęczący, metaliczny dźwięk, nie było więc mowy o dyskretnym i niespodziewanym ataku - nie robiło to jednak różnicy wilczycy, która zwykle przywykła do energicznych, wymierzonych ciosów. Skierowała dłoń zwieńczoną zabójczymi brzytwami w kierunku stojącego nieopodal potencjalnego nieprzyjaciela, nieco dysząc pod nosem. To nie tak, że jej kondycja była aż tak słaba. Była dość gibka i zwinna, a z jej staminą też zwykle nie było problemu. Zadziałało zaskoczenie. Miły, mały pokaz umiejętności powinien wystarczyć gnębicielowi by pokazać mu, że wcale nie jest łatwą zdobyczą i że nie jest typem dziewczyny, która w razie dojścia do jedyne, co zrobi, to będzie wołać na pomoc. Na jej twarzy jednak zarysowała się ulga, gdy w końcu jej wzrok wyostrzył się, a samo zagrożenie okazało się być teoretycznie bezpieczne. Niskie, futerkowe stworzenie, możliwe, że młody potwór. Nie skupiła się również na jego duszy, może gdyby tak było, powstrzymałaby się od jakichkolwiek uwag?

- Wiesz co młody? Nie podsłuchuje się czyichś rozmó... Monologów. A teraz spadaj do rodziców, napewno się o ciebie martwią. - odparła przymilnym, symulowanym głosem, próbując odgonić natręta. Lekko się nawet uśmiechnęła, szczerząc swoje błyszczące, zakrzywione zęby. Mimo swoich starań jej uśmiech nie do końca wyglądał naturalnie i był nieco przerażający. Zwykłego dzieciaka bardziej by wystraszył aniżeli uspokoił, o tak. Jednak, Nekromantka nie miała z tym problemu, najwyżej taki smarkacz wziąłby ją za miejscową wiedźme i tyle by z tego było, a najważniejsze i tak byłoby to, że w końcu dałby jej święty spokój. Przez chwilę panowała cisza.
- Podsłuchiwanie też nie stawia cię w dobrym świetle. Tak samo, kłamanie, kradzieże, czy zwykłe siorbanie przy obiedzie. Jakby nie patrzeć, wszystko może stawiać w złym świetle. Dobre jest i tak zbyt nudne i monotonne. Robisz coś dla kogoś i nic z tego nie masz, tylko jesteś "wzorem do naśladowania" lub "dobrą istotą", a w prawdzie niczego tym nie zyskujesz jak tylko tytuł... Chociażby ja. Szpiegowałam dla Asgore'a, zostałam zamknięta na dwa lata w wariatkowie.
Jak to kobieta zdążyła się nagadać. Miała Max'a i tak za głupiego gówniarza, który gówno widział i gówno wie o świecie, więc nie przejęła się tym, by zachować swoje tajemnice dla siebie. Z drugiej strony mogła też go uśmiercić, w końcu wyglądał na małego i uroczego potworka, nie powinna mieć z nim problemów. - Dobra, nasłuchałeś się, a teraz idź do ro...
Zamurowało ją. Kiedy nazwał ją "bezdusznym robotem" przez dobrą chwilę nic się nie odzywała. Wlepiła tylko swój wzrok w postać znajdującą się kawałek przed nią, nie dowierzając swoim uszom. - Skąd to ty... Zaraz, czy ty też...? - wydukała.
Przez chwilę zastanawiała się, jakby się tu przedstawić. W sumie trochę już o sobie powiedziała, dlatego też postanowiła, że pozostanie przy swojej wersji. - Miło poznać Max. Jestem Inferno Nekromantka. - cóż, wypowiedziała to dość mechanicznie, sztucznie.

Bezduszna uważnie wsłuchiwała się w słowa wypowiadane przez jej tymczasowego - a może już stałego? - towarzysza, próbując dopatrzyć się w jego zamiarach kłamstwa, obłudy, krętactwa. Co prawda nieco się wygadała i nawet przedstawiła, jednakże nie oznaczało to, że pozbyła się swoich podejrzeń. Zwykle długo i dokładnie lustrowała rozmówców, z którymi miała przyjemność się spotkać. Tak więc i Maxowi przyglądała się skoncentrowana. Była przygotowana na kontratak, gdyby to drugi bezduszny spróbował pozbyć się konkurencji do unicestwienia Asgore'a. I cóż, racja, jej uwaga była dość hipokrytyczna, jednak od dawna sama nie szpiegowała, a dzieciaka trzeba było nauczyć dobrych manier. Mógł jej naprawdę popsuć plany, no cóż. Tak czy siak, Koalius wyglądał bardzo niepozornie, świetny kamuflaż, w który ona sama się złapała. A przecież, gdyby się tylko skupiła, mogłaby rozegrać to inaczej, a tak to? Wyszła na niedoświadczoną, a taki istotny fakt, jak brak duszy najzwyczajniej w świecie jej umknął.
Racja, sama szukała pomocy, więc okoliczności spotkania nie bardzo się dla niej liczyły, nie tak bardzo jak spotkanIe kompana, ale jej postawa okazała się być trochę prymitywna. Niewielkie stworzenie wydało jej się trochę dziwne i nie mówiło zbyt wiele, przynajmniej na samym początku. Pytania wolała zachować na bliższe relacje, na które teraz niezbyt miała czas. Chyba, że lisek jakoś ją zaciekawi swoją osobą i okaże się być naprawdę przydatny. Zresztą... Nekro do swoich taktyk potrzebowała drużyny, nawet takiej dwuosobowej. Dlatego też postanowiła, że da mu szansę, niech się wykaże. Po prawdzie Infera nadal nie miała pojęcia z kim ma doczynienia... Wydawał jej się młodym bezdusznym, który wyznaczył niedawno swój cel, którym było pokonanie Asgora... Jak wielu młodych złoczyńców o tym marzy? Tak czy siak, jego chęci dla niej wyglądały niczym słomiany zapłon. Z drugiej jednak strony wzięła pod uwagę fakt, że mogą być w podobnym wieku. Nigdy przez myśl nie przeszło jej, że rozmawia z kimś... W wieku jej dziadka, albo może nawet pradziadka? Tak to już jest, kiedy nie wygląda się na swój wiek. Inferno też wygląda na dojrzalszą aniżeli jest. Jako, że to bezduszny postanowiła zachować... Szacunek? Cóż, dobro się trzyma z dobrem, więc dobrze byłoby spotęgować zło. Westchnęła cicho jedynie, obserwując rozważnie każdy lisi ruch.

- Nigdy nie wpadłabym na pomysł, że coś tak młodego, albo przynajmniej niskiego, może być jakimś niebezpiecznym bandytą. Powinnam się bać? Krzyczeć? Uciekać? Błagać o litość?
Ach ten sarkazm, nawet teraz nie mogła sobie pożałować okazji na ostrzejrzą uwagę... No cóż, jeżeli Max chce zrobić sobie z niej kumpele, musi przyzwyczaić się do jej ciętego języka. Jednak wiadomo, atuty fizyczne nie czynią jeszcze z nikogo kogoś beznadziejnego w walce wogóle, trzeba najpierw sprawdzić jak Max faktycznie radzi sobie w tego typu rozgrywkach. Zaproponowałaby mu może trening, gdyby nie fakt, że sama póki co nie miała na to ochoty. Nie była pewna, czy Koalius nie wykorzystałby tego na swoją drogę, chociażby nie oszczędzając ją przy sparingu. Nadal uważała, że lisi koleżka chciałby załatwić Asgora na własną łapę, co w sumie nie byłoby mądrym posunięciem. Asgore to w końcu wysoka, barczysta kula futra i tłuszczu, zmiażdżyłby z łatwością takiego karłowatego Maxa. No chyba, że dysponuje jakimś naprawdę potężnym i dystansowym atakiem. W sumie, małe zazwyczaj jest sprytne, a taki ciężki Podziemny król mógłby być w porównaniu do niego mozolny... Gdyby dobrze to rozegrać, strategicznie, nie byłoby kłopotów. Ale trzeba wziąć też pod uwagę królewską straż. Może nawet bardziej irytującą niż sam filiżankowy władca? A gdyby było ich dwóch, można by podzielić się między sobą obowiązkami. Inferno zdecydowanie nie nadaje się na skrytobójczyni, ale Koalius?...
- Wiem coś o wypadkach. I o eksperymentowaniu z duszą. - odpowiedziała, po czym oparła się o pobliskie drzewo. Wolała się nie zagłębiać w szczegóły owych eksperymentów na duszy, jednak łatwo było się domyślić, że to właśnie w ten sposób wyzbyła się duszy, a także resztek empatii. Nie było jednak wiadome, co chciała w ten sposób osiągnąć. - Cóż, teraz się tego domyśliłam, ale... Wyglądasz dość... Masz fajny kamuflaż.
Kiwnęła lekko głową, dodając: - Tak, Nekro pasuje. Moi bliżsi znajomi mówią mi też Hellven. Piekielno niebiańska, jak to określił mój były chłopak. Były, bo nie żyje. Silna kobieta nie powinna otaczać się słabymi mężczyznami. Ale przynajmniej mam co jeść.
Teraz, wydawać by się mogło, że darzy Lisa zaufaniem. Nadal miała zastrzeżenia i ciągle gryzła się w język, kiedy to pozwalała sobie wyjawić zbyt dużo, jednakże... Cóż, tylko takim jak ona mogła ufać. Zwykły potwór od razu zgłosiłby jej dziwne zachowanie królewskiej Straży, a wtedy miałaby przechlapane. Szczerze i jemu ufać nie powinna, jednak coś podpowiadało jej, że może z tej znajomości wyniknąć coś dobrego... Albo raczej, iście diabelskiego.
- Mówisz?- zaśmiała się, lekko poprawiając grzywke. - Mnie też rozpiera radość, Maxie. Ciężko jest znaleźć tutaj kogoś, kto nie wysławia Asgora i jego wspaniałej familii pod niebiosa. Takie trochę bałwochwalstwo. A co do Vrocka... Cóż, słaby bezduszny, trzeba wykluczyć słabe ogniwa, niepotrzebni tu tacy. Psują tylko nasze do... Złe imię, swoją słabością. Selekcja naturalna, a jak nie, to jej pomogę...  
Uśmiechnęła się nieco, złowieszczo, obnażając swoje ostre zęby. - Moje cele? Och, to tylko mała rewolucja, obalenie Asgora, zabicie Vrocka i jego służących, pozbyć się nic niewartych i słabych śmieci, zagotować mieszkańcom Podziemia piekło za życia. Coś się jeszcze napewno znajdzie... A jak wygląda to u Ciebie Max? Masz jakieś swoje specjalne życzenia? Bo rozumiem, że też masz jakieś Intencje?