Widok na Nowy Dom

Noctis odpowiedział natychmiast na prowokacje.
- A może Ty pójdziesz przodem?
Jego łańcuchy poleciały w stronę rycerza w zawrotną prędkością. Łowca miał zamiar opleść przybysza swoimi łańcuchami. Sierpem starał się chronić przed ewentualnymi atakami ze strony potwora.
- Noctis, co Ty robisz?! Jesteś poraniony!
Stalker nie odpowiedział, kontynuował swój atak.
W końcu po to egzystował. Aby zabijać. Zginąć w walce oznacza dopełnić jego życie do końca. Tak naprawdę to znudził się tą całą egzystencją, nie widział końca w zabijaniu, a sam prędzej czy później zginie próbując wyczyścić ten świat ze zła. Wolałby wcześniej, jego rany tak bolą.

Po zbliżeniu się do tej dziwacznej istoty, nie umknął jego uwadze charakterystyczny pył, który zazwyczaj przylegał do morderców po zabiciu swojej ofiary. Już na samym wstępie zdawał sobie sprawę z jaką to osobą ma do czynienia. Nie ma co wyciągać pochopnych wniosków. Może ma przewidzenia, a ów stworzenie będzie najmilszym potworem, jakie było mu do tej pory dane spotkać?
- Mi tam się z powrotem do grobu nie śpie... - Przerwał, widząc długie łańcuchy lecące w jego stronę, należące do ów potwora. - Co do...?!
Kolejna osoba, który atakuje go bez żadnego konkretnego powodu. Najpierw jakiś szkielet ciskający magicznymi kośćmi, a teraz to... coś z łańcuchami i sierpem. Ten to ma szczęście! Stara się bronić swoją rasę, a w zamian spotyka często spotyka takie stworzenia skore do bójek. Cóż. Koniec z byciem miłym. Najwyraźniej czas przejść do rękoczynów.
Pierwsze co to spróbował odbić kierujące się w jego stronę metalowe więzy swoją ogromną kosą. Jednak gdyby nie udało mu się w porę zablokować ataku to zapewne złapał by się za ów łańcuchy i siłą przyciągną do siebie agresora, aby sprzedać mu solidnego kopniaka. W końcu do słabych nie należał!

Gdy z powodzeniem udało mu się odbić nadlatujące metalowe więzy potwora, na jego twarzy pojawił się niewidoczny dla przeciwnika, gniewny uśmiech, a przez otwory w masce rycerza z miejsc, gdzie powinny znajdować się jego oczy, zaczęła wydobywać się czerwona poświata. Koniec z byciem miłym i potulnym alkoholikiem potworem. Rozdrażnił go, tak bezpodstawny atak skierowany w jego stronę. Ruszył na niego z gwałtowną szarżą, aby wykonać szybkie cięcie swoją kosą i następnie przygwoździć go do ziemi własnym ciałem. Był gotowy w razie gdyby musiał się ponownie bronić przed łańcuchami swojego adwersarza. Irytacja Qudiana sięgała zenitu.
W teorii zabicie mordercy nie sprawia, że na świecie jest mniej ludobójców, lecz nie za bardzo go to interesowało. Miał tak po prostu dać siebie bezkarnie zaatakować? Najwyższy czas ukarać tego potwora zarówno za to co zrobił teraz, jak i za karalne czyny popełnione w przeszłości. Jedno jest pewne. To miejsce opuści dzisiaj tylko i wyłącznie jedna osoba.
- Powinieneś rozsądniej dobierać przeciwników. - Stwierdził, przyciskając do jego szyi uchwyt swojej broni. - Twój kolega ma najwidoczniej więcej rozumu.

Porażka nie zraziła Noctisa, postanowił on zrobić ślizg i zaatakować go od tyłu. Był przygotowany na atak, oplótł sobie rękę łańcuchami dzięki czemu mógł się bronić.
Rycerzyk jednak nie był taki słaby, prawdopodobnie on da Stalkerowi to czego on chciał. Miał już dosyć nazywania go mordercą. Miał już dosyć spania w krzakach. Miał już dosyć wszystkiego.
Lephantis jednak... bał się. Nie tyle co o najwyraźniej zbaraniałego towarzysza, co o siebie. Śmierć Łowcy oznaczała śmierć Cienia, a on nie chciał wracać do tej bezkresnej pustki. Nie chciał znów znikać z tego świata, rzekł więc do swojego jedynego przyjaciela:
- Przestań! Dosyć już walk!
Jednak to nic nie dało. Najwyraźniej Noctis miał zamiar dokończyć tą walkę, nawet jeżeli to oznaczało jego śmierć.

Łowca spróbował ciąć Rycerza płasko w brzuch aby ten go puścił, a następnie chciał odskoczyć na bezpieczną odległość. Widział że jest bardziej doświadczony od swojego przeciwnika, co może mu dać znaczną przewagę. Widać że nowy cel nie jest doświadczonym zabójcą. 
- Nie wiesz z kim walczysz, rycerzyku. Poluję na takich jak Ty, na takich którzy zasługują na śmierć - krzyknął w jego stronę.
Lephantis tym czasem przypatrywał się tej całej walce. Czuł jedynie żal i strach. To zabawne że ten co wywoływał u innych strach teraz sam jest śmiertelnie przeprażony. Nie próbował już przekonywać Noctisa aby zaprzestał walki, najwidoczniej to było bez celowe.

Skoro udało mu się już sprowadzić oponenta do parteru to przydałoby się mu także sprzedać cios pięścią w twarz. Czemu nie? Solidnie obicie buźki zawsze poprawia morale. Oczywiście nie tej osoby, która jest ofiarą tego czynu. W końcu kto lubi być okładanym po swojej własnej mordce? To już trzeba być srogim masochistą. I kto to mówi.
- Zasługują na śmierć? Muszę cię zasmucić. - Odparł głośno, wyraźnie rozbawiony wypowiedzią przeciwnika. - Jedyna śmierć, która mi odpowiada to ta spokojna na koniec długiego i szczęśliwego życia!
Nie minęła chwila, a Qudian szybko wyprowadził z całej swojej siły cios kosą w oponenta. Nie da się ukryć, że oczekiwał jakiegokolwiek ciekawszego i zdecydowanie większego wyzwania ze strony potwora. W pewnym sensie, pokładał w nim swego rodzaju nadzieje. Nie lubił jednostronnych pojedynków. Co to za walka w której przewagę ktoś ma przewagę? O wiele ciekawiej jest, gdy szanse są wyrównane. Mimo wszystko nie miał zamiaru dawać mu forów. Wiedział z doświadczenia, że to obraza dla wojownika. Sam przekonał się o tym na własnej skórze podczas jednego z treningów w swojej młodości.

Spojrzał na dziwaczny cień, który latał stosunkowo blisko nich. Najwyraźniej się znali. Ciekawiło go to, dlaczego stwór nie zainterweniuje i nie spróbuje obronić swojego kumpla. Może czeka na odpowiedni moment, aby zaatakować rycerza z zaskoczenia? Nie ma to jak solidny cios w plecy, co?
- Zabieraj się stąd! - Warknął do lewitującej, czarnej istoty, po czym wskazał palcem na swojego prawdziwego przeciwnika. - Chyba, że wolisz skończyć tak samo, jak twój koleżka.
Dość tej błazenady. Qudian nie zamierzał dawać swojemu oponentowi drugiej szansy. Miał cholernie zły dzień. Najpierw Grillby nie chciał mu sprzedać alkoholu twierdząc, że za potwór dużo pije, a teraz jakiś random rzuca się na niego z łańcuchami i sierpem. Zabronić mu pić to, jak zabronić mu oddychać. Nie będzie litości. Opuścił swoją broń i ruszył wolnym krokiem w stronę Noctisa, ciągnąc swoją kosę ostrzem po ziemi.
- Jakieś ostatnie życzenie? - Zapytał, zatrzymując się w miejscu i podnosząc oburącz swoją broń nad wrogim stworem. Jakaś część rycerza chciała zobaczyć go błagającego o litość. Nie mniej jednak, nie zamierzał zwlekać. Dał mu chwilę na ostatni, błyskotliwy tekst przed śmiercią i wykonał cięcie.
- GIŃ.

Po ostatnim cięciu Noctis padł na ziemie. Błoto z jego krwi mlaskało pod butami Qudiana. Chwilę tak trwali w milczeniu, nawet Lephantis się nie odzywał. Jednak później umierający wstał i upuścił swój łańcuch.
- Gdzie jest mój sierp? Gdzie jest mój sierp? Gdzie jesteś? Wychodź, nie zrobię ci krzywdy. Już nie jestem potworem... Mamo, Tato, czemu krwawicie? Gdzie jest mój sierp? 
Po tych słowach Noctis drgnął jakby sobie coś przypomniał.
- Tu jesteś.
I skoczył z klifu.
Lephantis jeszcze przez chwilę się nie ruszał, prawdopodobnie szok spowodował że nie wiedział co zrobić. Jednak znów się uśmiechnął.
- No cóż... to koniec. Wiedz rycerzu że właśnie zabiłeś obrońcę słabszych. Wiedz że on ryzykował życie żeby małe kotki mogły dalej żyć. Ale najwidoczniej taki jest pisany nam los. Kiedy umrę... zostawię parę rzeczy. Nie krępuj się, martwemu to się nie przyda. Obyś wykorzystał to aby mordować dalej, bo przecież na tym polega twoja natura, prawda? Morderco? HA HA Ha ha ha....- jego kpiący śmiech zanikał wraz z nim. Po chwili Cień zniknął cały pozostawiając tylko dobytek obojga i większą czaszkę z ogromnymi zębami. Prawdopodobnie należała do Lephantisa.



Noctis i Lephantis nie żyją.

Jeszcze nigdy. Powtarzam. NIGDY nie widział tak żenującej śmierci. Nie mógł się wykrwawić? Rzucić się na niego w swoim ostatnim porywie przed śmiercią? Bez żadnej bohaterskiej przemowy? Serio? Nic? Hmm... To zdecydowanie coś nowego w Podziemiu. Niemniej jednak szanował przywiązanie stwora do jego broni. W końcu sam władał w pewnym sensie takim samym sprzętem tyle, że o wiele, wiele większym. Nie obchodziło go kim była ta istota. Miał w poważaniu to czy był obrońcą słabszych czy zwykłym bandytą. Morderca to morderca. Nic tego nie może zmienić. Zabicia drugiej istoty nie usprawiedliwiają żadne szlachetne pobudki. Nawet sam Qudian pewnego dnia zostanie ukarany za swoje czyny.
Podniósł leżący na ziemi łańcuch należący do swojej ofiary. Stwierdził, że może się kiedyś przydać i schował go pod swój płaszcz. Ostatni raz spojrzał przez ramię na miejsce pojedynku. Nie była to niestety w żadnym stopniu wyrównana walka. Wyszedł z niej kompletnie bez szwanku czy uszczerbku na zdrowiu. Nie da się ukryć, że był bardzo zawiedziony.
- Widzimy się w piekle. - Odrzekł i ruszył w dalszą drogę.

zt

Hotland były zdecydowanie zbyt gorącym miejsce, ale Wodospady? To już była inna bajka, zdaniem Luke'a znacznie przyjemniejsza niż buchający wszędzie gorąc i duchota, nawet jeśli padał deszcz. Żaden opad nie stanowił dla niego problemu.
Przemierzając zaś Podziemie w kierunku Snowdin zatrzymał się na moment, widząc przepiękny widok. Nowy Dom. Szczerze mówiąc... nigdy nie miał dobrej okazji, by zwiedzić serce Podziemi, nie licząc krótkiego epizodu w zamku z kozim królem. Zamek królewski - czy powinien tam wrócić? Czy król na pewno się zmienił? Na te pytania chłopak nie znał jeszcze odpowiedzi, ale wierzył głęboko w to, że przy odrobinie rozmyślań na pewno sama zapuka do drzwi. Dodatkowo nie śpieszyło mu się tak bardzo do śniegu i ujemnej temperatury, dlatego usiadł na kamieniu z pewną zadumą spoglądają na Nowy Dom.

A więc przybyłem. Moim celem było Snowdin. Ale... Kto to? Siedzi na kamieniu. Fioletowe włosy... Pamiętam takiego kogoś. Nie jestem pewien czy to tylko pomyłka czy go kiedyś widziałem, ale jedno było pewne. Posiadał duszę! HATE zabulgotał. Wiem że ciągnie nas do duszy, ale nie możemy tego zrobić w twój ulubiony samobójczy sposób. Nie wyglądał na za mocnego. Może jednak... Ale zrobię to w odważny i honorowy sposób.

-Człowieku... To był twój najgorszy błąd w życiu. Przychodzenie tutaj. Niedługo zakończę twój pobyt na tej ziemi.- Powiedziałem najniższym z głosów jakie miałem w repertuarze. Zbliżyłem się do chłopaka. Materializując włócznię w moich rękach.

Chłopak drgnął, usłyszawszy głos, a następnie zbliżające się kroki. To nie był przyjazny ton, a dodatkowo coś w nim wskazywało, że Luke znalazł się w niemałym niebezpieczeństwie. Już nawet nie chodziło o dobór słów - ten głos z pewnością należał do szaleńca. Czuł, że serce nieznacznie przyśpieszyło swoje bicie, a oddech się nieco spłycił. Powoli, jakby próbował zachować ostrożność, odwrócił się w kierunku tajemniczej istoty. Nie. To nie było zachowanie ostrożności. To był lekki strach ogarniający powoli jego organizm. Zdecydowanie pacyfistyczna osoba postawiona przed... pewną śmiercią? To się dopiero okaże.
Za nim stał demon - jak na demona przystało, czarny. Uzbrojony we włócznię. To nie zwiastowało dobrze, ale mimo to Luke ściągnął brwi. Nieco wyższy od niego. Tak, ta sytuacja nie była dobra i musiał znaleźć jakieś wyjście, by się z niej wyplątać. Uśmiechnął się lekko.
- Cóż, wygląda na to, że mamy konflikt interesów, bo ja nie mam zamiaru ginąć. Przynajmniej nie w ciągu najbliższych kilku godzin, ale jeśli los tak chce... proszę bardzo - odpowiedział, po czym czekał na pierwszy atak. Miał zamiar uskoczyć w bok, a następnie nieudolnie przeturlać się do tyłu. Tak, pierwszy ruch powie mu z pewnością dużo o przeciwniku.

Więc poddaje się? Wątpię aby ktoś chciał umrzeć w ten sposób... Zapewne jest to zasadzka. Wypuściłem pnącza stopami. W ziemię. Oplotę go od dołu. Następnie zacznę go dźgać. Bardzo wiele razy. Dopuściłem HATE częściowo. Tak aby wzmocnił moją siłę i szybkość. Baardzo sprytne z jego strony że chce udać że się poddaje. Zapewne mnie nawet nie będzie chciał walczyć. Tylko będzie unikać. Ale pnącza go dorwą. Zmienię go w mumię i będzie dobrze. Zacznę go dźgać. Zniszczę go.

-Nie ma takiego czegoś jak los. Los nie zadecydował o twojej śmierci. To ja o tym zadecydowałem!


Zapewne nawet nie rozumiał tego w jakim niebezpieczeństwie się znalazł. Będzie z nim źle. Baardzo źle. Zabić!

-Człowieku... Miło było cię poznać. Z G I Ń !

Teraz zapewne zacznie atakować. Hmmm. Wykorzystam moją naturalną zdolność. Będę po prostu wyginać się. Jestem z "żelu". Włócznie są idealne do blokowania. Teraz muszę zaczekać aż znowu będę mógł użyć pnączy. Tym razem postaram się uderzyć go włócznią. W nogę. Tą zaplecioną. Ewentualnie połamię albo mocno stłukę ją. Jak upadnie to dostanie soczystą włócznię w ciało. Mmmmm. Kto by nie chciał mieć włóczni w ciele? W sumie... Włócznia jest zrobiona ze mnie. Zawsze miałem włócznię w sobie.

-Zawsze możesz się poddać. Oszczędzę ci bólu. Wiesz. Dostaniesz wieeele razy włócznią. Tą tępą
stroną i tą ostrą. Więc co ty na moją propozycję. Ja chcę tylko duszy. Mogę ci ją nawet zastąpić HATE.
Co to HATE się spytasz? Jest to nienawiść. Jestem z tego zrobiony. Ja bym na twoim miejscu się poddał. Więc jak?

Dopuściłem trochę więcej HATE do siebie. Nie dam mu kontroli. Dlaczegooo? Bo gdyby po walce z tamtym magiem nie wziąłbym kontroli byśmy nie zwiali. Co by się zakończyło chwilową śmiercią. Nie wolno ci walczyć. To znaczy z nim będzie łatwo więc sam dam radę. A jak nie to dam ci kontrolę. Tak w ogóle kiedy się nauczysz nowej sztuczki? Bo ta kontrola...
Nie jest za fajna. A pnączami za dużo nie zrobię. A jak nawet co to będzie? Może jakiś promień z HATE. Taki co załamuje psychicznie przeciwnika i atakuje jego duszę. A także odpycha. Bo wiesz... Przydało by się coś osłabiającego. Albo bynajmniej coś co atakuje mocno. Bo pnącza nie są za mocne. A taki atak co by niszczył przeciwnika na początku, albo bardzo mocno osłabiał ułatwiłby nam sprawę od sameego początku. Logiczne, nie powiem. No przecież. Sam to wymyśliłem.

Myśl, Warrick, myśl, bo niedługo zginiesz, a wtedy już się nie podniesiesz jak po walce z Asgorem.
W krwiobiegu Luke'a pojawiła się adrenalina, lekko niwelując efekt trucizny - jednak chłopak nadal odczuwał lekko postępujące zmęczenie. W ogóle czuł się beznadziejnie przez sam fakt, iż dał się tak łatwo obejść. Atak włócznią był oczywisty... zbyt oczywisty, a pnączy w ogóle się nie spodziewał. A teraz, cóż - jedna noga opleciona, zraniona, obolała. Zacisnął zęby w lekko skrzywionym uśmiechu, natomiast dłonie w pięści. Nie. On się nie podda.
- Oszczędzisz mi bólu? Hahaha... nie ma szans, żebym się poddał. Ten twój cały HATE też mnie nie interesuje - zduszony śmiech zdecydowanie nie pasował do niego, ale czuł, że ideały, którymi się kierował, powoli zaczynają tracić na wartości... albo to może zwykły strach? Może adrenalina aktywowała ten mechanizm "walcz albo uciekaj"? Dla Luke'a ucieczki już nie było, ale nadal mógł walczyć... prawda? - Już mnie jeden nadział na trójząb. Może to dlatego, że nie chciałem walczyć? Zobaczymy... czy teraz będzie inaczej. Nie... nie dostaniesz mnie tak łatwo.
Brak opcji ucieczki spowodował, że i tym razem chłopak czekał na pierwszy atak. Jego plan nawet nie był taki skomplikowany - jedyne, czego chciał, to odchylić się w bok i wtedy, chociażby prostym wymachem nogą uderzyć w przeciwnika lub w jego włócznię. Jeśli uda mu się ją wytrącić albo połamać, będzie o krok od sukcesu.

A więc nie poszło tak źle... może jeszcze mam szanse, ale ile jeszcze wytrzymam? On jest... silny. Silny i zręczny. Ma zbyt dużą przewagę... co ja mogę jeszcze zrobić?
W głowie Luke'a panował chaos. Lekki sukces jaki odniósł przed chwilą, zdecydowanie go lekko oszołomił - jeszcze minutę temu nie miał żadnych szans przeciwko Saverowi, a teraz... może jeszcze uda mu się coś wykrzesać, ale czy to na pewno jest to, co chce robić? Wygrywać z pomocą przemocy? Czy to naprawdę ostateczne rozwiązanie? Chłopak miał nadzieję, że uda mu się to wygrać z minimalnym okazywaniem rozwiązań zaliczanych do przemocy.
A na razie? Jego taktyka na tę turę nie była skomplikowana i szczerze mówiąc, niewiele odbiegała od poprzedniej. Przede wszystkim zależało mu na tym, by wytrącić felerną włócznię z rąk przeciwnika albo co najmniej ją w jakiś sposób uszkodzić - chociażby przełamać. W tym celu zamierzał użyć rąk - żeby chwycić, wyrwać i pozbawić przeciwnika broni. Obrona też była ważna, jednak taktyka znowu nie różniła się znacząco - może prócz tego, że Luke zamierzał walić w pnącza w ramach kontrataku. Jeśli stanowiły część przeciwnika i były żelowe jak on, z pewnością uderzenie musiało się nieść przez tę masę żelu - inna sprawa, że uderzenia chłopaka za silne raczej nie były i cholera jedna wie, ile krzywdy wyrządzą. Zapewne tyle, co nic.

Po tej turze będę mógł użyć włóczni. Będzie martwy. Ten cios był dziwny. Pierwszy raz dostałem czymś tak słabym. Schowałem włócznię. Dam mu fory. Jako że jestem z "żelu" będzie bardziej bolało. Jak baaardzo silny plaskacz w twarz. Słabo mu pójdzie. Ale naprawdę. Nie chce się poddać? To bardzo źle z jego strony. Myślałem że ma resztki rozumu.

-Nadal masz szansę aby się poddać. Jestem bardzo litościwy jak na siebie. Zazwyczaj takich jak ty miażdżę. Ty nawet nie wiesz ile osób zabiłem. Na powierzchni i pod ziemią. Jak się nie poddasz to umrzesz w bólu. A tak oszczędzę ci tego. Specjalnie żebyś przekonał się o bólu jaki mogę sprawić użyję rąk. Będziesz umierał powoli. Bardzo powoli. Możesz też oddać połówkę duszy. W zamian za pół zostaniesz wzmocniony mocą. Mocą nienawiści wszystkich w tym wszechświecie.

Miałem zamiar użyć swojej budowy ciała. Wydłużać delikatnie niektóre kończyny aby zadawać ciosy. Następnie uderzę go. Ręką będzie w takiej pozycji jakbym miał go dźgnąć, a wtedy zmaterializuję włócznię. Nie będzie się tego spodziewał. Włócznia w brzuch. To będzie bolało. Gdy będzie krwawić z bólu podda się. W tą ranę postaram się wlać trochę HATE. Tak aby osłabił jego organizm. Jego mózg będzie wypełniony chaosem. Nie będzie w stanie myśleć logicznie. A wtedy będzie chciał żebym przestał. A jedyna droga aby przestać jest śmiercią, albo moja decyzja o powrocie HATE do mojego ciała.

Zatruty! Teraz czas na pnącza! Wypuściłem pnącza znowu pod ziemią. Przy okazji znowu chowając włócznię. Z tego co widzę chce mi ją zabrać. Głupi. Jak ją zabierze to ją zdematerializuję. Teraz będę go tłuc! I tłuc i tłuc! Rzuciłem w jego włócznią. Zdematerializuję ją. Będzie rozproszony włócznią podczas gdy pnącza go otoczą! Całego!

-Poddaj się! Nie masz szans! W twoim ciele właśnie płynie bolesna trucizna! Umrzesz. Prędzej czy później. Jesteś pacyfistą. Jak mnie zabijesz twoja dusza zostanie skazana.

Mam zamiar go pobić pięściami. Po tym jak osłabnie to zadźgam go. Stara i dobra taktyka dźgania i mordowania.