Wodospady

Zabić? Nie, nie... Chciała mordować ale tej jednej osoby nigdy nie tknie. Tak zresztą też obiecała jej ta druga natura.
-Nie... Frisk nigdy nie zabiję... Ale j-jestem na nią wściekła... Nie moja zła strona, ja, jako osoba. N-Nie jestem pacyfistą jak Frisk... Nie jestem też żadnym masowym mordercą.
Jest neutralna. Cholernie neutralna!
-Zresztą... Jest mi też smutno... -Jedną ręką dalej tuliła siostrę, drugą otarła swoje łzy -Że mnie zostawiła... Samą.. Na tej durnej Powierzchni, której nienawidzę całym sercem.
Na razie nie trzeba było jej uspokajać, to była ona, sama przez siebie mówiła, raczej nie zwiastowało to nowego ataku. Bardziej czuła ogromny żal i złość na siostrę. Tą bliźniaczą.
-Wiesz jak to jest? Jak nagle dowiadujesz się, że ktoś kogo najbardziej kochasz cię zostawił? Jak okazuje się, że wybrał innych i zostałaś sama na świecie?

- wiem. Słuchaj, jak ja byłam na powierzchni zabrano mnie. Robili na mnie eksperymenty. az w koncu ucieklam. Znienawidzilam ten świat. Ale potem poznałam asriela...

Chara poczuła, ze złym ruchem było nuenawidzenie powierzchni. I postanowila coś zmienić. Ale sama nie umiała.
- co teraz robimy z tym wszystkim?

-Mnie bito, wyżywano się... Moi rodzice to była banda idiotów... I wiesz co? Ty poznałaś Asriela... A ja miałam tylko Frisk, która mnie zostawiła. Nie wiem nawet czy cieszyć się, że tutaj wpadłam czy nie... Z jednej strony spotkałam Ciebie, Alexa, kilka miłych osób... z drugiej ta świadomość, że Fri mnie zostawiła.
To było aż nazbyt bolesne... Wiedziała jednak jedno - nigdy już nie chciała wrócić na Powierzchnie, bynajmniej nie w takim stanie rzeczy, w jakim jest teraz.
-Co zrobimy? Jeśli miałabym być szczera to najlepiej wrócić do domu, starać się żyć normalnie... Masz tutaj rodzinę, prawda? Sama mówiłaś...
Cicho westchnęła. Czuła, że musi dodać "coś jeszcze".
-...Bo jak nie będzie normalnie i nie urządzimy sobie tutaj dobrego życia.. Wtedy sprowadzimy obie na ten swiat apokalipsę, czyż nie?

- niby możemy. Ale nie chce już niszczyć świata, nie. Moja dawna rodzina... jeśli się nie mylę, toriel, mama, mieszka w ruinach. Trzeba by tam wrócić.

Chara nie wiedziała, gdzie mieszkają inni, nie wiedziała, czy Asriel żyje. Ale czuła, ze toriel jest ich pierwszym celem

-Ja nie mówię o niszczeniu... Ale boję się, że jak nie doświadczę tutaj dobra to oddam się temu, co we mnie siedzi w całości.. A wtedy.. Nie, nie zniszczę. To twoja działka. Raczej czasem mam wizję o bawieniu się wszystkimi i wszystkim.
Cicho mamrocząc pod nosem uściskała jeszcze raz siostrę i puściła. Ruiny, co? Toriel? Mama? W tych kwestiach musiała się zdać na widzę Chary.
-Jak myślis.. Twoja mama przygarnie też i mnie? Jestem tutaj po prostu wyrzutkiem...

- toriel to taka frisk, pacyfistka, tylko ze zawsze, a nie czasami. I kocha ludzi. Ona przyjmie każdego. Ona zawsze wybaczy.

Chara czuła, ze toriel jest teraz ich ratunkiem. Wiedziała to, no po prostu wiedziała. Jej celem była rodzina. Z frisk, chica, Dreemuurami... A w szczególności z asrielem

-Zawsze mogę udawać Frisk.. haha.
Roześmiała się na słowa Chary. W sumie często "zamieniały się z siostrą rolami" - ona udawała Frisk, a jej siostra ją samą.
-Praktycznie nie da nas się odróżnić... Tak więc..? Idziemy do Toriel, tak?
Już chciała ruszyć przed siebie... jak zaraz... Gdzie się szło do Ruin? Lewo? Prawo? GDZIE ONE WŁAŚCIWIE SĄ? Poza tym, że w mokrym miejscu?
-Um... Chara... Chyba ty musisz zaprowadzić.

Chara pomyślała. Ruiny... Tak trzeba było przejść przez snowdin A potem drzwi by dostać się do ruin domu, skąd było niedaleko do domu toriel
- idziemy - powiedziała i obie wyszły z wodospadów

Zt.

zt x2 (aby nie było nieporozumień c: )

Xavier siedział sam. Szumy koiły jego myśli. Wciąż pamiętał, jak jakaś dziewczynka miała go zabić. Drugi raz. A potem Chara z dwoma naturami. Przynajmniej mu się poszczęściło, że nikt go nie zabił. Nie umie świetnie unikać, to fakt. Kiedyś będzie musiał potrenować. Szepty wypełniały jego głowę. Różne szepty. Szepty kwiatów... Szepty potworów odbijające się z daleka... Siedział tak, i czekał aż cokolwiek się stanie.
(dodam,że nie mam Z. T)

Akurat zbierała kolejne kwiaty. Z tych świecących można było zrobić całkiem przydatne rzeczy! W rękach trzymała ze 4.. może 5 jasnych kwiatów, gdy przyszła do tego miejsca.
Ale zaraz.. właściwie kto przyszedł? Cóż, na pewno dziewczyna. Mogła mieć.. z 18, 19 lat? Wyglądała jak humanoidalna owca. Magiczna oczywiście! Całe ciało miała pokryte jasnoróżowym i białym futerkiem z dodatkowym fioletem na brzuszku, ogonku oraz nogach. Posiadała normalne ludzkie rączki i kopytka, a jej włosy kręciły się uroczo sięgając aż za pupę. Spod fioletowych kosmyków wychodziły jasnoróżowe zakręcone rogi i podłużne, pokryte futrem owcze uszy. Cechy dodatkowe? Na pewno różowe oczy, dość duże i schowane za kilkoma pasmami włosów.
Ubrana była.. dość ciepło jak na Wodospady - miała króciutką bluzeczkę, spodenki i... dzwoneczek na szyi!
-Oh.. Nie chciałam przeszkadzać...
Rzuciła od razu, gdy ujrzała, że napotkała na obcą sobie osobę. Nie wyglądała na tutejszą, a tym bardziej nie ze Snowdin. Owce też raczej Hotland nie zamieszkują!

- Nie przeszkadzasz - odpowiedział Xavier, zanim zdał sobie sprawę, że do nieznajomych niezbyt powinno się mówić jak do przyjaciela. Trochę się zmieszał, ale zwykły humor wrócił do niego całkiem szybko. Nic się nie stało. Miał już iść, ale owca przykuła jego uwagę na trochę dłużej. Chciał podejść bliżej, ale stwierdził, że może się ona przestraszyć. Postanowił rzucić wszystko na pastwę losu, to zależy. Ale w sumie bardzo chciał z kimś pogadać. Byłoby ciekawie.

Widząc nieznajomego od razu wrzuciła kwiatki do koszyczka jaki przy sobie trzymała i podeszła zaraz bliżej. Wyglądała na żywotną owieczkę... a i dostatecznie zaciekawioną.
-Sam tutaj tak przesiadujesz? -Zachichotała wprawiając w ruch dzwoneczek na szyi, który to zaraz wydobył z siebie ciche dźwięki -Wybacz, nigdy nie spotkałam nikogo, kto by tak robił, zwykle wszyscy tutaj zbytnio się spieszą. A... A przecież to takie piękne miejsce aby przysiąść na chwilę i wsłuchiwać się w szum wody.
Posłała mu ciepły uśmiech i delikatnie skinęła głową, jakby chciała się jeszcze lepiej przywitać. Wydawała się niezwykle miłą i delikatną istotą.
-Mam nadzieję, że panu nie przeszkadzam. Czasami.. Czasami lubię zagadywać obcych. -Aż z tej radości na spotkanie poruszyła ogonkiem i uszkami -Nazywam się Lilith... T-Tak na przyszłość!

Nie spodziewał się, że owieczka podejdzie bliżej, więc był lekko zaskoczony. Szybko co prawda przyzwyczaił się do obecności potworzycy, i postanowił porozmawiać. Nie miał z tym najmniejszego problemu.
- Tak, siedzę tu sam, wysłuchując szumów i szeptów. - szybko odpowiedział Xavier. - Nie czekałem na nic ani na nikogo konkretnego.
Uśmiechnął się lekko. Rozmawianie z innymi również go uspokajało.
- Też lubię rozmawiać z innymi - odrzekł po chwili namysłu. - [b]Nazywam się Xavier./b]
Lekki uśmiech nie schodził z jego twarzy. Nie żeby chciał jej zrobić coś złego, skąd!

Caly czas sie usmiechala, wygladala na sympatyczna osobke. Odlozyla koszyk z kwiatkami na ziemie i sama usiadla tuz obok, wpatrujac sie w okolice.
-Jak sie dobrze wsluchasz to mozesz uslyszec tutaj cicha melodie...- -Przymknela oczy -Bardzo pasuje do tego miejsca, w sumie to jedno z moich ulubionych, az zal ze mieszkam tak daleko. I coz, nie czekales, a spotkales mnie.
Ponownie otworzyla oczy, tym tazem jednak spojrzala juz na niego, wsluchujac sie w to, co do niej mowil.
-Milo mi wiec cie poznac. Jestes stad? Zwykle tutaj nie spotykam potworow podobnych do mnie.

Gdy owca usiadła tuż obok, Xavier lekko się zarumienił, bowiem nigdy coś takiego mu się nie przydarzyło.
- Też lubię wsłuchiwać się w dźwięki Wodospadów - odparł.
Fajnie że spotkał kogoś podobnego- chwila, jeszcze tak dobrze jej nie poznał!
- Tak, pochodzę z Wodospadów, tutaj najczęściej przebywam. - dodał.

Sama tez by sie przyrumienila... Gdyby futerko na jej policzkach nie przeszkadzalo w tym zaslaniajac skore owieczki. Mozna bylo uslyszec jednak jej zadowolenie, bo po raz kolejny zachichotala pod noskiem.
-Naprawde..? O-Oh..! A muzyke slyszales kiedys?
Podekscytowana zamachala gwaltownie ogonkiem. Ilez to cudow skrywalo to miejsce?
-Stad? Myslalam, ze to miejsce tylko dla wodnych stworzen, ale sie mylilam. -Wrocila wzrokiem patrzac przed siebie -Ja pochodze z Nowego Domu, spaceruje tutaj jedynie czesto po rosliny do lekow.

Owieczka zachichotała, więc rozmowa chyba się jej podoba. Na razie wszystko idzie prawidłowo. Xavier musiał teraz to utrzymać.
- Najczęściej słyszę tylko melodyjne szumy i szepty. - odparł na pierwsze pytanie Lilith. Sprawiało mu to przyjemność.
Był bardzo skory do rozmowy. Lubił rozmawiać z innymi, co nie?
- Do jakich leków? - zaciekawił się, gdy owieczka powiedziała o zbieraniu kwiatów.

Na razie zdawalo sie, ze obydwoje prowadzili wesola konwersacje. Zreszta owieczka sama przyznac musiala - kogos takiego jak Xavier polubila bardzo szybko!
-Mozesz pomyslec, ze to glupie ale... -Przekrecila glowe na bok, wprawiajac w ruch dzwonek -Uwazam, ze w tych szeptach jest jakas magia. W-Wlasciwie.. To cale to miejsce wydaje sie byc takie, nie sadzisz?
Na szczescie panienka utrzymywala odpowiedni dystans przestrzeni osobistej, aby nie urazic nieznajomego. Nadrabiala to jednak rozmownoscia i pozytywnym nastawieniem.
-Z tych kwiatkow? -Wskazala na koszyk swiecacych roslinek, ktore dopiero zerwala -Mozna z nich zrobic bardzo wiele rzeczy! Sa skladnikiem do leczenia kilku chorob, ladnie wplywaja na stan skory wklepywane w nia... I oh, tworzy sie z tego rowniez lampki do oswietlania! Ale mi akurat sa potrzebne do zmielenia do lekarstw. Niestety u nas nie rosna, dlatego musze spacerowac czesto tutaj!

- Też czuję, że w tych szeptach kryje się coś magicznego - odpowiedział. - Jakby coś uspokajającego.
Rozmowa mu się spodobała, czuł się dobrze w towarzystwie. Ba, nawet wspaniale!
- Ciekawe. - Xavier był zaciekawiony tematem rozmowy. Zwykle lubi dowiadywać się nowych rzeczy. Trzeba jednak przyznać, bardzo mu się ta owieczka spodobała.

-Gdybym miała więcej czasu aby tutaj przesiadywać tylko.. na pewno bym więcej odkryła na temat tutejszych szeptów.
Rozmarzyła się na chwilę, spokojnie machając puszystymi uszkami. Na szczęście, szybko wybyła z tych myśli i wróciła wzrokiem do kozowatego.
-Ciekawe? W sumie ciągle ja mówię.. Jakbym cię zagadywała.. -Potarła ręką o policzek, drapiąc się speszona. Naprawdę było jej tutaj dobrze -Chociaż jestem bardzo rozmowna i jak ktoś się mnie o coś pyta... to zwykle opowiadam i opowiadam... O, jak o tych kwiatkach!

- Całkiem dużo wiem o tutejszych dźwiękach - odpowiedział. Może owieczka się zainteresuje...
Nie żeby to było teraz najważniejszą rzeczą. Po prostu chciał się zaprzyjaźnić. W sumie to już się zaprzyjaźnił.
- Też uwielbiam rozmawiać i często się zagaduję - odparł całkiem spokojnym tonem, jednak można było w nim wyczuć nutkę ekscytacji.

Najwidoczniej owieczka zaciekawił się jego słowami gdyż energicznie poruszała łapkami i ogonkiem.
-Naprawdę? Opowiesz mi kiedyś co wiesz? M-Możesz nawet teraz... przynajmniej ja mam bardzo dużo czasu!
Owszem, musiała jeszcze zanieść zebrane kwiaty do domu, jednak czas jej nie naglił - równie dobrze mogła to zrobić pod wieczór, po miłej pogawędce z kózką.
-Hihi, no tośmy się dobrali. Pewnie masz dużo przyjaciół i... ym... jakąś dziewczynę, czyż nie?

Rozmowa utrzymywała się ciekawie.
- Oczywiście że opowiem. - odparł Xavier. - Trzeba się po prostu uspokoić, rozluźnić, usiąść i wsłuchać się w szumy i szepty. Trzeba skupić się na szeptach i wtedy te rozdzielą się.
Mógłby nawijać o różnych szeptach jakie spotkał.
- Przyjaciół? Cóż, spotkałem kilka potworów i kilku ludzi, tak przy okazji. Nie jestem pewien czy można to nazwać "przyjaźnią". - odpowiedział. - Nie, nie mam dziewczyny.

Wysłuchawszy jego rady na chwilę odwróciła mordkę i przymknęła oczy, próbując z ajego radą skupić się na kilka chwil właśnie na szumach. Szeptów nie słyszała, raczej coś innego, co widać było po poruszających się rytmicznie uszkach owieczki.
-...Nadal słyszę muzykę.
Chodź powiedziała to jeszcze z zamkniętymi oczami, to ostatecznie je otworzyła i ponownie spojrzała na Xaviera.
-W stolicy raczej boję się innych potwor... Zaraz... Ludzi? S-Spotkałeś ludzi!? Ojej, jacy oni są!? O... Opowiesz mi? Nigdy żadnego nie widziałam!
No proszę, zaraz panienkę zaciekawił ten nasz lovelas!