Wodospady

-Kogo my tutaj mamy...
Z podstępnym uśmiechem odkryła miejsce w którym znajdował się Xavier. Utkwiła w nim czerwone oczy i nastawiła łuk ze strzałą wycelowana prosto w niego.
-Łatwiutka sprawa, jeden ruch i pośle Cię do krainy szczęśliwości, aniołków i.. HAHA. BZDURA. WY NIE MACIE NIEBA.
Zaśmiała się psychopatycznie. Już chciała wykonać atak jak... Chara! Spojrzała kątem oka na nią. Co ona wyprawiała? Opuściła zaraz broń, schowała nawet łuk i od razu oddała świadomość dobrej stronie.
-H-Hej, siostrzyczko? Chara?! -Podeszła do omdlałej dziewczynki -C-Co jest? Chara!
Spojrzała na potwora, jakby zapominając, że jeszcze przed chwilą chciała go zabić. A może naprawdę tego nie pamiętała?
-Pomóż mi, a nie tak stoisz! Coś się jej stało!

Teraz Xavier miał mętlik w głowie. Lada chwila i zemdleje albo coś... Nieważne, wolał pomóc. Wyszedł zza krzaków i- och chwila. PRZECIEŻ ON NIE UMIAŁ NAWET PODSTAW PIERWSZEJ POMOCY WTF CO ON TERAZ ZROBI? TYLKO NIE COŚ GŁUPIEGO...

Zaczęła cucić siostrę lekko poklepując ją po twarzy. Na razie liczyła się tylko ona.
-Chara? Żyjesz? Uh, coś ty sobie zrobiła, głupia...
Potrząsała ją na ramionach i następnie jeszcze raz poklepała po policzkach. Byłoby o WIELE lepiej, gdyby miała kiedykolwiek kurs pierwszej pomocy! Zaraz jak to szło? Usta-usta i w klatkę..?
NIE CHICA, CHOLERA, JAK JĄ URATOWAĆ. Spojrzała na Xaviera, który wyłonił się z zarośli.
-W-Wiesz jak ocucić człowieka? Y.. N-Nie wiem, masz wodę może!?
Chyba wodą się kogoś budziło, nie? Przynajmniej raz zdawało jej się, że coś takiego widziała. Może na filmie jaki jej ludzka matka oglądała radośnie, gdy koło niej skakała? Kto tam wie..
-A-albo nie wiem.. W-Weź mi pomóż!
Spanikowała.. co miała zrobić? Może i była psychopatką.. Ale miała tylko 8 lat!

Xavier pogrzebał w plecaku. Nie miał nic co mogło by pomóc... Chwila! Wyciągnął pustą butelkę i nalał trochę wody. Żeby to zadziałało... No tak, tylko czy stan się nie pogorszy? TERAZ TO JEST ŹLE. Podał butelkę wody. I wtedy zdał sobie sprawę że to była Chara! Ta sama Chara którą spotkał na przystani? Nieważne, trzeba pomóc!

Zaraz chwycila od niego wode i oblala nia dziewczynke, aby ocucic ja z omdlenia. Normalnie jak wstanie to sama jej przylozy! Znaczy nie, raczej tknac siostry nie tknie, ale na pewno ja mowiac brzydko opieprzy!
-Chara, slyszysz mnie? - Pomachala siostrze palcami przed nosem -Juz, juz, wstajemy spiaca ksiezniczko!
Tak, tak, spala to krolewna, jednak w sytuacji Chary ksiezniczka bardziej pasowala! Chica zaraz spojrzala na "wybawce" swojej siostry... Wydawal jej sie znajomy. Czy to nie przed nim miedzy innymi uciekla z Alexem?
-M-My... Sie chyba znamy. -Zwrocila sie juz do dziwnego potwora, jednak nadal nie wstala od siostry -Wybacz za to poprzednie... Nie zawsze jestesmy soba. I za wczesniejsze-wczesniejsze tez, balam sie potworow. Uh... A teraz nie wiem, co mojej siostrze odbilo...
Miejmy nadzieje, ze zdola ja ocucic ta woda.

Chara poczula wode i obudzila sie. Wstala jej dobra część. Na całe szczęście, bo nie chciała by teraz od razu zabijać
- przepraszam Was - powiedziała szeptem - niestety czasem to jedyny sposob by jej sie pozbyc z kontroli.
Chara wstała i spojrzała na chice i xawiera. Wiedziala, ze jej zachowanie było problematyczne. Lecz nie mogła postapic inaczej. Nie wiedziała jak.

Xavier spojrzał na Charę i Chicę. Tak, chyba widział Chicę jeden, jedyny raz, ale nie zdołał jej poznać. Ale mniejsza z tym, przynajmniej Chara wstała.
- Przeprosiny przyjęte!

-Taaa.. Przyjęte.
Powtórzyła za potworem.. Jednak pokręciła zaraz nosem i... Złapała Charę w pasie, zaraz mocno ją ściskając i przytulając.
-NIGDY WIĘCEJ MI TAK NIE RÓB. MARTWIŁAM SIĘ.
Naburmuszyła policzki.. cóż, była od niej młodsza, a co za tym idzie bardziej dziecięca.
-B-Bo... B-Bo powiem temu twojemu "Asrielowi" że.. że się w nim podkochujesz! N-Nie masz mi mdleć! Znajdziemy inny sposób! Prawda? -A to już było skierowane do samego Xaviera -Jak ty się uspokajasz jak jesteś zły? Ja... Ja... Ja po prostu rozmawiam sama ze sobą! I walczę nad tym! B-Bez omdleń!
Nie była zła na siostrę, bardziej... martwiła się tym, co ona uczyniła.

- wiesz chica, ja rozumiem co masz na myśli. Czasem po prostu nie ma czasu. Gdybym zwlekala choćby jeszcze chwilę, xawier mógłby nie żyć. - powiedziała dobra strona chary.
Dziewczyna czuła, ze trzeba coś zrobić z tamtą częścią. Lecz nie miała pojęcia, co by to mogło być.
- och, uwierz mi jak chciałabym się już pozbyć tego czegoś ze mnie.

TAK CHARA X ASRIEL 4EVER...
Ekhem ekhem... Wracając:
- J-ja? Kiedy się złoszczę to siadam sobie na przystani i siedzę, wysłuchując szumów i szeptów. To mnie uspokaja.  - Xavier odpowiedział na pytanie szybko. Bardzo chciał pomóc. I chyba pomógł. Tylko... Czy oby na pewno? Nie ważne. Po prostu odpowiedział na pytanie i tyle.

Spojrzala na kozke podnoszac brwi. Gdyby to bylo takie proste...
-Problem taki, ze raczej to nie zadziala... Ale dziekuje za rade.
Skinela mu glowa i zlapala Chare za... twarzyczke, sciskajac jej poliki. A co!
-Ja wrocilam do siebie, bo komus waznego dla mnie stala sie krzywda! Znaczy ty jestes dla mnie wazna i wiedzialam, ze jak nie zmienie sie to moze byc z Toba zle! M-Moze to jest sposob...? Myslec, ze robimy to dla kogos bliskiego?
Puscila siostre i zaczela sie zastanawiac... Jak by to tu sprawdzic?
-Wiem!! Ja umiem na zawolanie przyzywac HATE... Moze zrobie to... A wy bedziecie testowac jak mnie uspokajac? I nauczymy sie tego na przyszlosc!

Chara myślała. Chica ma rację, lecz nie w jej przypadku. Jej siostra jest pełnym człowiekiem, a ona... nie do końca.
- Dano mi dwie natury, lecz ja sama nie mogłam wybrać między nimi. To niejs je stworzylam. One działają wbrew sobie, a jedną nie umie drugiej kontrolowac. Ta druga strona zawsze bedzie zabijac, poki ja nie wybiore. Ale do tego potrzebna by byla potexna moc
Albo Wielka energia... Albo boska forma. - powiedziała.
Miała juz dość takiej bezsilnosci względem drugiej natury.

Xavier spojrzał na Chicę. Przywoływanie HATE nie brzmiało zbyt dobrze.
- Co do HATE... moim zdaniem nie jest to najlepszy pomysł. Co jeśli się nam nie uda? Możemy zginąć, więc to jest całkiem ryzykowne.
Słyszał też o "podwójnych naturach". Czyżby wszyscy ludzie mieli "podwójne natury"? Raczej nie. Xavier szybko odrzucił tą myśl. Usiadł sobie chwilkę i podumał, słuchając szeptów i szumów.

Chara już była inną formą zaawansowania. Dano jej dwie natury? Może wybierać? Sama miała swoją naturę, a drugą zyskała.. w sumie od Chary. Nie, nie tej która obok stała, raczej od tej, z którą walczyli w Holu Osądu nie tak dawno... uh, czemu ten świat był taki skomplikowany?
-Nie wolno ci jej wybierać.. Bo jak to zrobisz to i ja wpadnę w tamtą stronę...
Wielka energia? Potężna moc? Boska forma? Zastanawiała się nad tym, spoglądając częściowo na Xaviera.
-Nic się nie martw, teraz wydaje się spokojne. Jak ja wpadnę w szał to Chara mnie zatrzyma.. Jak Charze coś odbije to ja się nią zajmę.
Gorzej jak dwie na raz staną się złe - wtedy Xavier niech wybierze sobie ładny nagrobek!
-Mhm.. Wciąż myślę o tej boskiej formie... A gdybym ja stała się wystarczająco potężna i cię uwolniła? Char... Z-Znaczy moja druga natura mówiła coś o potędze i jak mogę ją zdobyć! M-Mogłabym cię uratować, prawda?
Spojrzała na kozopodobnego potwora i zaraz złapała go za łapę machając ją energicznie.
-Prawda, że to świetny pomysł!? Uratuję Charę!

Chara poczuła, że Chica chce jej pomóc. Tylko jak ? Tego nie wiedziała, nie miałaplanu. Gdyby tylko istniał sposób na oczyszczenie własnej duszy...
-Chica, trzeba się pospieszyć. Nim moja zła cząstka wróci. i musimy odejć gdzie, gdzie nie przypałętają się te stworzenia. Na wszelki wypadek. I jak tylko inni będą bezpieczni, trzeba oczycić. oczyscić moją dusze.

Odejść? Ale jak to? Nie mogła na TO pozwolić! Nie teraz, gdy dopiero, co zdobyła siostrę. Miała pozwolić ją znów ją porzucono? Już raz straciła jedna bliską sobie osobę, a teraz chciała odejść druga? Mocno złapała ją za rękę, tą samą, którą wcześniej obie sobie pocięły.
-Nie rusz się. Idziemy do Frisk i nowej mamy. I twojego brata. Dlaczego mamy uciekać? Nie lepiej stworzyć nam dobry dom? Już raz byłam w piekle, nie zamierzam teraz porzucać jedynej szansy na miłe życie... I nie zamierzam pozwolić ci, abyś ty ją porzuciła, jasne? Najwyżej obie zwariujemy, najwyżej będziemy chciały zabić naszych bliskich.. ale wiesz co? Ja wierzę we Frisk. -Przyłożyła wolną rękę do piersi, zaciskając ją mocno, dokładnie tam, gdzie miała swoją zbrukaną duszę -To "coś" co we mnie siedzi widziało ją. Byłam tam, ja, Frisk, Sans i wujek Gaster. Złota sala, z kolumnami, chyba w jakimś zamku. I wiesz co? Miałam zginać po raz kolejny z rąk Sansa... Ale Frisk mnie ocaliła. Znaczy... nie mnie, to coś co we mnie siedzi. Tak samo teraz ocali nas obie.
Przyciągnęła siostrę do Ciebie i mocno objęła, przytulając się czule.
-Trzeba będzie poświęcić kilka potworów, to pewne... W końcu jednak znajdę siłę aby nas uwolnić. Obiecuję ci to siostrzyczko.

Chara przemyslała to, co powiedziała jej Chica. Pragnęła zobaczyć się znów ze swoją rodziną. Ale bała się. Bała się tak bardzo, by zranić rodzinę. A w szczególnosci Asriela. Tego, z którym pragnęła w przyszłosci założyć rodzinę.
- rozumiem. Mimo tego, że boję się ich skrzywdzić, to czuję, że same sobie nie poradzimy. trzeba nam czyjegos wsparcia. Choćmy, siostro. Tylko... dokąd dokładnie ? - powiedziała.

Chara spojrzałą na Chicę. Podeszła do niej i nagle ją przytuliła. zbliżyła swe słowa do jej ucha, po czym wybuchła płaczem
- zabierz mnie do mojej rodziny. Proszę - wyszeptała płacząc

Założyć rodzinę z Asrielem? Sama miała podobne pragnienia, chciałaby wychowywać się z kochającymi rodzicami i rodzeństwem, z daleka od Powierzchni. A przyszłość? Byłaby taka piękna, Asriel z Charą jako król i królowa? Jej wystarczyło bycie księżniczki, z boku... No i Alex za męża. Gdyby to było możliwe...
-Poradzimy sobie! Słuchaj się mnie! Jestem w stanie cię opanować!
Czy to nie było chwilowe rozwiązanie wszystkiego? Gdyby był jakiś sposób.. Mocno trzymała siostrę w objęciach, czuje ją tuląc. Gdy zaczęła płakać tylko ucałowała ją w policzki.
-Zabiorę cię do naszej rodziny, tak? -Chciała w to wierzyć, że zostanie jej częścią, ona, Frisk, Chara, mama i tata... Jeśli tacy w ogóle byli -...I zrobię wszystko, aby nie było w jej problemów... Tak?
Nagle w jej głowie coś się umyślało.. A może był sposób uwolnienia siostry z tego wszystkiego?
-A jeśli... A jeśli ja bym przejęła twój HATE?

hate ? Chara nie rozumiała chici. Czym był jej hate,Pragnieniem zabijania raczej nie. Jej druga natura pochodziła z jej wyborów. Chociaż może z hate ? Tego niestety nie wiedziała.
- Chica. Jak oddać ci hate ? Hate mój może być związany ze złą naturą, ale zawsze wydawało mi się, że to jest złączone z moją duszą. Spróbuję. Ale co jesli ty zginiesz ?

Chara skupiła się. Bardzo mocno i... nic. Nie mogła nic wyciągnąć z siebie

- Chica. Mój Hate siedzi w mojej determinacji. i tam trzeba go zniszczyć, u źródła, w mej duszy

Nie mówiła o tym wcześniej Chare? Cóż, warto było się wymienić informacjami, dla nich obu to może być korzystne.
-Nie, nie, ja to tak nazywam... Częściowo tak nazwał to też Sans i ta moja druga strona... Znaczy.. U mnie jakby jest serduszko, nie? -Złączyła ręce na kształt serca -Znaczy wygląda jak serduszko, ale to jest dusza. I moja jest jakby w połowie czerwona, w połowie czarna. T-Tak mi tłumaczono... I to czerwone to determinacja... D-Dlatego potwory mają puste. Oh, a czarne to HATE. Im więcej go mam w serduszku, tym silniejsza jest moja druga strona. T-Tak to chyba wygląda. Determinacja... Mówisz do złej osoby, ja swoja oddaję. Z-Znaczy, nie jestem Frisk... Może dlatego przejął mnie HATE? Bo mam za mało determinacji?
Skomplikowane to wszystko, nie ma co. Nie na głowy dwóch dziewczynek... a jednak muszą sobie z tym wszystkim poradzić!
-...właściwie... To jak to było z Tobą, moją siostrą i opętaniem przez Ciebie? Cz-czy tam przejęciem, partnerstwem...

chara spojrzała na Chicę. Czuła, że trzeba to opisać dokładnie. Wiedziała, że nie można mieć przed sobą tajemnic, szczególnie, gdy chce się razem pozbyć złej natury.
- To się stało w chwilę. Po smierci nie mogłam się z nikim porozumieć. Każdy człowiek, który tu spadał, nie słyszał mnie. Dopiero Frisk mnie słyszała, pewnie dlatego, że oboje mamy w sobie atrybut determinacji. Wiesz, potem frisk zabiła wiele potworów. własciwie to wszystkie w ruinach. No i wtedy stałam się zła. namówiłam ją na Genocide, a czasem, w trudnych momentach przejmowałam kontrolę. Jak przy ostatnim ataku na sansa. Potem co mnie przejęło. Osiągnęłam maksimum Love i stałam się pełną psychopatką. No i miałam już zabrać jej duszę, gdy... puff. Wszystko zniknęło. I tak to było.

Chara nie wiedziała cóż dalej może zrobić. Mogła tylko czekać. czekać na cud i wybawienie od swej psychopatycznej natury

-...te ruiny to jakiś przekleństwo.
Tak, na nią też spadło. A dokładniej, ona spadła, a ją dopadło. Miało być na początku pięknie - miano ją bronić, pomagać jej... a potem zaczęła zabijać.
-Zaraz... Zaraz... Walczyłaś z wujkiem Sansem...? Za pomocą Frisk..? P-Przecież...
Nie, musiał sobie to wszystko ułożyć w głowie. Po kolei, każde słowo, które wypowiedziała do niej Chara.
-Ja... znaczy moja druga strona... Pochodzi z walki z Sansem. Tak naprawdę była w Tobie... Tylko innej jakiejś. -Dokładnie, z innej linii czasowej, ale tego dokładnie nie wiedziała. -I wiesz co? Na końcu widziałam Ciebie... normalną, dobrą. Fri chyba będzie lepiej wiedzieć... Tak myślę. No i wujek Sans... Wujek Gaster też...

Gaster ? O nim nie wiedziała nic poza tym, że był naukowcem, gdy ona i Asriel.... Zaraz odrzuciła od siebie te mysli.

- Tak. Zabilismy z frisk wszystkich. Tylko, że ja nie chciałam. Wiesz, kiedys pomoglam jej zdobyć przyjaciół. Papyrus, Undyne, nawet Sans, Dr. Alphys... Wszyscy. Tylko nie przewidziałam jednego. Ze frisk powróci, by zabijać. Dlaczego ? Może ją to znudziło. Oczywiscie, ona zresetowała. Wtedy, gdy wszystko było idealne. Wtedy, gdy nawet pewne stworzenie zaznało spokoju.

Chara przypomniała sobie go. Floweya, a dokładnie samego Asriela. Jak go z Frisk uratowały. Tylko co z tego, skoro dostała mroczną naturę ?

- co teraz zrobimy ?

Im dłużej tego wszystkiego słuchała... tym bardziej robiło jej się przykro.. To wszystko tak naprawdę działo się bez niej, kiedy ona tkwiła na Powierzchni w swoim piekle... Pozostawiona przez siostrę. Zdobywała nowych przyjaciół? A potem "zresetowała"? A w tym wszystkim nawet na chwile nie było jej siostry...
Tkwiła tak oparta o Charę.. aż w końcu łzy zaczęły jej cieknąć po policzkach.
-Jak Fri mogła tak mnie zdradzić... tak... z-zostawić...
Co teraz zrobiły? W Chice narastała złość. Na siebie samą, na siostrę, na ten głupi świat.
-...czasem mam ochotę to wszystko zniszczyć.

Chara spojrzała na Chicę. ta płakała, ale nie był to zwykły płacz. Chica płakała z powodu złosci. Chara wyczuła to, wiedziała, gdy ktos się złosci, gdy pragnie zabić lub zniszczyć. Sama to przeżywała. Przytuliła siostrę

- Chica, posłuchaj. Czuję, że jest cos z tobą nie tak. Wciekasz się na kogo. Pragniesz go zabić. Uspokój myli, proszę. Być może twoja zła strona się w takich momentach ujawnia, tak jak moja. poradzimy sobie, tylko przestań się wciekać.

Chara wiedziała, że należy uspokoić siostrę, nim stanie się cos okropnego.