Zamek Królewski

Ona tu mieszka? Człowiek w zamku króla potworów? Coś tu ewidentnie mu nie pasowało ale nie miał na to zwyczajnie siły. Widząc to, że Patience zaczyna go okrążać wzdrygnął się, po czym odwrócił się w jej kierunku na pięcie. Gdy ta zaczęła go przesuwać w stronę łóżka stracił równowagę i upadł z bardzo głośnym hukiem na ziemię. To samo spotkało jego broń. Był pewien, że mała wyciągnie zaraz swój nóż i spróbuje go nim pociachać. Przecież tacy są ludzie, prawda? Bezlitośni i okrutni, mający każdą inną żywą istotę w głębokim poważaniu.
- Sama idź się wyśpij! - Wyjąkał niepewnie. - Cofnij się!
Był chodzącym, niewyspanym wrakiem. A co jeśli Patience go zaatakuje teraz gdy jest najsłabszy? Jeszcze gorszą opcją była nieświadoma śmierć podczas snu. Dla wojownika byłaby to zmaza na honorze. Już raz zlekceważył człowieka. Nie będzie powtórki z rozrywki!
- Czemu tak bardzo się mną przejmujesz?! - Odparł gwałtownie. - Po prostu daj mi wyjść i już mnie nie zobaczysz!

Zamrugała parę razy oczami, gdy Qudian opadł z głośnym hukiem na ziemię. Pewno gdyby był o gram cięższy, podłoga wylądowałaby piętro niżej. Widząc jednak, że jej rozmówca wyraźnie się boi, wskazała palcem na niewielki stoliczek przy łóżku, gdzie został odłożony zabawkowy nożyk. Nie była uzbrojona.
- Wiesz, co teraz się stanie? - zapytała tajemniczym głosem, podchodząc powoli do niego. Mogłoby się wydawać groźnie... Ale jakby miała broń. A teraz co mogła zrobić? Popacać go swoimi małymi rączkami po zbroi? Mała skoczyła na potwora, lądując na jego brzuchu. Mógł poczuć, że jest dziwnie lekka, nawet jak na swój wzrost i wiek. Cóż... Długo w trumnie była. Tam nie miała zbyt dużo do jedzenia. Wczepiła się palcami w jego szatę, przytulając się do niego mocno.
- Tulimy~ - powiedziała, chichotając cicho. Po dawnej tajemniczości nie został nawet ślad.
- I gdzie chcesz iść...? Dopiero co przyszedłeś - odpowiedziała smutnym tonem, patrząc sie wielkimi, smutnymi i proszącymi oczyma na twarz kosiarza.

Mimo, że ta pokazała, że nie jest uzbrojona, nie sprawiało, że czuł się lepiej. To, że nie miała swojego nożyka nie znaczyło, że nie jest niebezpieczna. Widząc powoli zbliżającą się do niego dziewczynkę zaczął panikować i rozglądać się po pokoju. Rozmyślał nad tym jak może się obronić. Jego kosa była za daleko, a w okolicy nie było nic czym mógłby walczyć. Po prostu pięknie! To już koniec.
Widząc skaczącą na niego Patience wrzasnął jakby miał zaraz zostać obdarty ze skóry. Wtuliła się w niego. Po prostu go objęła. Była lżejsza i mniejsza niż mu się wydawało. To już? Trafił do piekła? To był jakiś atak czy coś? Miał się od tego udusić? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi.
Siedział w miejscu z podniesionymi rękoma, drżąc i czekając na rozwój wypadków.
- Co ty wyprawiasz? - Zapytał, nie wiedząc co powinien zrobić w tej okropnej sytuacji.
Gdy ta spytała go gdzie chce iść i zrobiła swoją smutną minę poczuł się straszliwie. Tak jakby odebrał dziecku słodycze. Dlaczego to małe coś jeszcze go nie ukatrupiło?

Polowanie zakończone sukcesem. Pati ponownie zachichotała, wtulając głowę w jego szkarłatną szatę. Po chwili jednak podniosła wzrok, patrząc się wprost na jego twarz. O ile maskę można nazwać buźką. I to w dodatku z tak bliska.
- Co masz pod hełmeeem? - zapytała, zbliżając się nieco bardziej i próbując przejrzeć przez przyłbicę. Chwilę potem przeniosła wzrok na podniesione przez niego ręce, wyraźnie zdziwiona. No przecież nic złego mu nie robi. Przytulanie to nie zbrodnia!
- Przytul teeż - powiedziała, po czym ponownie wtuliła nos w jego pelerynę, przymykając przy tym oczy. Był twardy, ale... W sumie skoro ona zasnęła w trumnie to i na twardym Qudianie by pewno zasnęła. I by to zrobiła, gdyby nie fakt, że czekała na odezwę potwora.
- Czemu prawie wszyscy noszą maski?

Dlaczego ona cały czas zachowuje się tak beztrosko? Jest zupełnym przeciwieństwem tego jak rycerz wyobrażał sobie człowieka. Gdy zobaczył jej wzrok wędrujący po jego twarzy, już wiedział co się święci. Oczywiście, że musiała zapytać o jego wygląd. W sumie nie dziwił się. Pewnie gdyby był na jej miejscu zapytałby o to samo. Odpowiedziałby jej normalnie gdyby nie to, że tak bardzo się do niego przyczepiła. Kompletnie wyprowadzało go to z równowagi. Po chwili zadumy zwrócił się do Patience.
- Nie wiem co jest pod tym hełmem. - Odrzekł zgodnie z prawdą. Pancerza nie ściągał od lat. Był dla niego niczym druga skóra, a to, że spędził martwy nieznaną mu ilość czasu pod wodą nie sprawiało, że chciałby ujrzeć swoją twarz. Tu już nie chodzi tylko o to, że nie chce zdjąć z siebie tej całej kupy różnych rodzajów stali. Zwyczajnie nie mógł tego zrobić z racji, że pancerz był już na stałe z nim złączony. Nie ma co nad tym rozmyślać tak już jest i będzie. Nieprędko ktoś zobaczy jego twarz.
- A więc tak nazywa się ten atak? Tulenie? - Zapytał z niedowierzaniem. - Niezbyt to efektywne.
Tak bardzo skrępowany to jeszcze nigdy nie był. Dlaczego ona chciała aby też ją ''przytulił''? Może była jakąś masochistką?
- A co do masek, to nie każdy chce pokazywać to co ma pod nią. - Stwierdził próbując dotrzeć do dziewczynki. - Należy to uszanować.

Na nazwę nowego ataku, zachichotała głośniej. Nigdy się nie spodziewała, że kiedykolwiek ktokolwiek nazwie tak zwykłe przytulanie. A tu jednak proszę! Qudian stale ją zaskakuje. Po chwili, kiedy rozmawiali o maskach nieco się od niego odkleiła. Wydawała się rozumieć to, co potwór ma jej do przekazania.
- Ale skoro oni noszą maski na co dzień... To co zakładają na Halloween? - zapytała, a sama nie wiedziała nawet, kiedy do jej głowy przyszła myśl o święcie z powierzchni. Każdy się wtedy przebierał za potwora (haha) i wędrował z koszyczkiem po sąsiadach, pragnąc zebrać jak najwięcej słodyczy.
- A w ogóle, tu jest takie święto? Jak tak to jak to wygląda? Za co się przebierają potwory? Za inne potwory czy za ludzi? - zadała od razu serię pytań, nie krępując się zbytnio tak skakać po tematach. Och Qudi, przyzwyczajaj się. Jej to nie zniknie wraz z wiekiem.
- Jakie święta są w Podziemiu?

Widząc to, że Patience się od niego odsuwa, poczuł ogromną ulgę. I co było w tym ''tuleniu'' takie zabawne? Ciekawe jakby się poczuła gdyby Qudian rzucił się na nią z kosą, po czym zacząłby chichotać... Takie małe to, a ma w sobie tyle energii. Słysząc pytanie dotyczące tego co zakładają potwory na co dzień noszące maski, na Halloween cicho się zaśmiał.
- Mamy tu większość świąt z Powierzchni. - Odrzekł po chwili zastanowienia. - Obchodzimy je podobnie tak jak wy. W końcu kiedyś potwory i ludzie razem żyli.
Dziwne uczucie, tłumaczyć małej dziewczynce to co jest dla ciebie oczywiste. Rycerz nie nadawał się do roli opiekuna dla dzieci. Miał w sobie za mało cierpliwości.
- Zadajesz wiele pytań jak na małego mordercę, wiesz? - Stwierdził powoli się uspokajając. Może nie wszyscy ludzie są źli do szpiku kości. Zapewne zawsze występują wyjątki.

Spojrzała zaciekawiona na potwora, kiedy powiedział jej o świętach. Naprawdę w Podziemiach są takie same święta, jak na Powierzchni. To... Wspaniałe! Przynajmniej nie będzie czuć się obco podczas ich obchodzenia. Po chwili tulania zeszła z niego, stawiając nogi na podłodze, po czym ruszyła w stronę łóżka, wskakując na nie.
- Ach, ja jestem mordercą? Taaaak? - powiedziała, chichocząc. Przeniosła się z siedzenia do klęczek, obserwując Qudiana, który nadal siedział na podłodze. Teraz ma nad nim przewagę. Może zrobić dowolny ruch... A jej dłoń powędrowała w stronę stolika. Jednak cóż to? Było to tylko złudzenie, gdyż Pati od początku sięgała po poduszkę, po czym rzuciła ją w stronę potwora, śmiejąc się przy tym.
- Nie mów tak do mnie~ Jestem Patience, taaak?

O nie! Teraz to już przegięła. Nie dość, że chciała nastraszyć go tym, że sięga po nóż to jeszcze rzuciła w niego... poduszką? Jak nisko rycerz mógł upaść. Został zaatakowany przez człowieka poduszką... Nie pozostaje nic prócz skulenia się w kącie i płakania. A tak już na poważnie Qudian nie zamierzał pozostawać dłużny. Wziął białą poduszkę i odrzucił nią Patience celując prosto w nią. Oczywiście nie z całej siły, lecz na tyle mocno aby przewróciła się na łóżku.
- Chcesz wojny? - Zapytał pewien, że dziewczynka zaraz się go przestraszy. - To masz.
Dziecinada. Co by było gdyby jakiś potwór ich teraz zobaczył? Zmaza na honorze do końca życia i jeszcze dłużej.
- Sama się prosiłaś.

Ha! Ona się ataku zwrotnego spodziewała, dlatego szybko przylgnęła do kołdry, zasłaniając rękami głowę i nadal chichocząc. Czuła delikatny podmuch i bliskość przedmiotu, który był o krok od trafienia jej.
- Pudło! - wykrzyknęła, po czym wzięła poszewkę wypełnioną puchem i zeskoczyła z łóżka, podbiegając do potwora. Uderzyła w jego ramię poduszką, śmiejąc się przy tym głośno.
- A masz! - wydobyła z siebie bojowy okrzyk, po czym zamachnęła się swoją bronią na jego drugie ramię. Tak, żeby nie czuło się one samotne. Uderzenia nie były mocne, jednak dosyć męczyły jeszcze wątłe ramiona dziewczynki. Jednak pomimo delikatnego dyskomfortu, uniosła poduszkę za głowę, teraz celując oburącz w jego twarz. O tak! Wojna!

Gdy Patience zaczęła obijać go poduszką wyczuł, że dziewczynka szybko się męczy. Postanowił poczekać na odpowiedni moment gdy to opuści ona gardę i będzie bardziej podatna na atak z jego strony. W międzyczasie zbierał kolejne uderzenia.
- O ty... - Nie zdołał dokończyć z racji, że zbytnio się śmiał. Tak, śmiał.
Obrywając w twarz, stwierdził, że dosyć tego. Rzucił się na nią i wytrącił jej z ręki poduszkę. Po tym wszystkim ją złapał i podniósł najwyżej jak potrafił w bezpiecznej odległości aby nie mogła mu przypadkiem zasadzić kopniaka w łeb.
- I co zrobisz teraz mały skrzacie? - Odparł głosem wypełnionym pewnością siebie. - Za wysoko?
Liczył na to, że dziewczynka spanikuje i zacznie go przepraszać za całe zachowanie. Nie mógł sobie odmówić takiego widoku.

W końcu musiała się rozproszyć. Przez to, że jej palce wtedy nie zaciskały się tak mocno na poduszce, jak przy ciosach, dała sobie wyrwać poduszkę, jednak towarzyszyło temu głośne "ej" pełne niezadowolenia. Ale potem wydarzyło się coś jeszcze gorszego! Podniósł ją. I to tak bardzo wysoko... Patience, pozbawiona całkowicie oparcia spięła się, podciągając nogi nieco pod siebie. Czuła się mocno nieswojo w tej pozycji.
- P... Puść... - powiedziała, nieco się przy tym zająkując. Niezbyt przemyślała dobór słów... Ale no. Miała jedynie nadzieję, że nie zostanie zrozumiana zbyt dosłownie. Jednak prawie dwa metry to nie jest mała wysokość. Szczególnie dla tak niewielkiej dziewczynki.

Reakcja Patience go rozbawiła. Widząc to, że dziewczynka czuje się nieswojo i wygląda na dosyć niezadowoloną, odstawił ją z powrotem na łóżko. Jeszcze by się rozgniewała i rzuciła na niego ze swoim nożem. Nigdy nic nie wiadomo więc lepiej nie ryzykować. Wielokrotnie poczuł na własnej skórze to, że w Podziemiu wszytko jest możliwe. Jeszcze przed chwilą myślał, że ów dziewczynka to bezwzględny morderca, a teraz ten ''morderca'' okłada go poduszką. No nic, będzie co opowiadać innym przy piwie.
- I co? Już nie jesteś taka cwana! - Stwierdził wyraźnie rozbawiony.
Po chwili także usiadł na łóżku. Mimo tego, że wciąż był piekielnie zmęczony to przynajmniej się jakkolwiek rozbudził. Nagle do głowy przyszło mu pytanie na które bardzo chciał poznać odpowiedź.
- Słuchaj... jak tu trafiłaś? - Zapytał licząc tym razem na poważną i szczerą odpowiedź. - Nie chodzi mi o zamek tylko o całe Podziemie.
Zastanawiało go to od dłuższego czasu. Dlaczego ludzie tak chętnie przybywali do miejsca w którym sami zamknęli wszystkie potwory? Przecież to jak wejście w paszczę lwa.

Zdecydowanie Qudian będzie mieć co opowiadać. Na przykład jak pisnął, kiedy obrywał ciosem o nazwie tulenie. Wskoczyła również na łóżko, siadając obok niego i obserwując go, jak wypowiadał pytanie.
- Jaa... Sama nie wiem, jak tu trafiłam. Przed tym, jak się obudziłam wszystkie wspomnienia są zamazane i nic nie mogę z nich zobaczyć... Wiem tylko, że żyłam. Bo inaczej nie byłoby mnie tutaj! - powiedziała, po czym zachichotała cicho, aby rozładować napięcie. To już kolejna osoba, która pyta ją o to samo, a ona nadal nie wie, jak na to pytanie odpowiadać. Powinna zmyślać?
- Obudziłam się już w zamku, ale Vorbis zabronił spać w moim dawnym łóżku. W sumie dobrze, bo tamto było strasznie niewygodne~ - dodała, próbując nieco zboczyć z tematu luk w jej pamięci na inny. Na pewno nie był to dla niej komfortowy temat. Dziwnie się czuła o niej mówiąc.

Dziury w pamięci to chyba normalna sprawa w Podziemiu. Nawet on je miał. To nie jest żaden wstyd. Po prostu tak niektórzy mają i tyle. Zapewne musiało spotkać ją coś nieciekawego... w końcu jest człowiekiem. Nie ważne czy jesteśmy potworem bądź człowiekiem, zawsze staramy się zapominać o złych rzeczach, starając skupiać się na tych dobrych chwilach. Rycerz sam nie miał ich za dużo no ale kilka by się znalazło. Na przykład głaskanie Temmie!
- Nie chcesz mi powiedzieć? To nie mów. - Stwierdził, głośno wzdychając. - Tak będzie prościej.
Pomyślał o tym, że nie ma żadnych tematów do rozmów. To był dopiero drugi raz kiedy udało mu się nawiązać jakąkolwiek konwersację z człowiekiem. O czym powinien rozmawiać i jak się zachowywać? Skoro jej wspomnienia o Powierzchni są ''zamazane'' to chyba pytanie się jej, o nią jest bezcelowe. Szkoda, tak bardzo by chciał posłuchać o tym jak jest na zewnątrz.
- Wiesz o więżącej nas tutaj barierze, prawda?

- Nie no... Naprawdę. Mam wrażenie, że to się działo bardzo dawno temu... - powiedziała szczerze o swoich odczuciach względem wspomnień. Cóż... Dużo się nie myliła. Blisko wiek przesiedziała w trumnie martwa, w dodatku tyle linii czasowych...
- Uhm, wiem~ Xin mi powiedział. Ale czy to prawda, że ludzie wtedy potrafili czarować? Tak jak w bajkach? Mam nadzieje, że to nie była ta zła magia, którą się czaruje księżniczki i rycerzy, żeby spali przez długi czas - zaczęła się rozgadywać, kiedy niedawne wspomnienia wyszły an pierwszy plan. O, teraz to może gadać! Bo trochę słabo mówić o tym, czego się tak naprawdę nie pamięta, prawda?
- Ja też zapadłam w taki sen, wiesz? Nie pamietam jak... Ale Frisk mi wszystko powiedziała! - dodała, szerząc kłamstwo, które starsza dziewczynka wymyśliła na poczekaniu, aby nie mówić jej smutnej prawdy.

Czy dziewczynka właśnie wspomniała o Xinie? O tym samym potworze którego niegdyś spotkał? Tego samego, który opowiadał mu o tym jak łatwo jest zabić zwykłego człowieka? To jest jakaś paranoja. Jakim cudem ona jeszcze żyje?! Po chwili pomyślał, że sam teraz siedzi obok niej i z nią rozmawia, a co za tym idzie, sam nie był lepszy. Gdy padło pytanie dotyczące tego czy ludzie potrafili czarować, lekko pochylił głowę.
- Z tego co mi wiadomo... - Odparł po chwili zastanowienia. - Nie było mnie nawet jeszcze wtedy na świecie. Nigdy nie widziałem niczego innego poza Podziemiem.
Słysząc opowieść o tym, że sama zapadła w sen z powodu czarów, cicho się zaśmiał. Zawsze gdy Patience coś opowiada, brzmi to jakoś tak bajkowo i miło. I ciężko było się dziwić, była dosyć młoda. W rzeczywistości świat nie był taki wesoły jak jej się wydawało. Siedzenie w jednym miejscu przez całe swoje życie było dla rycerza prawdziwą katorgą. On chciał poznawać nieznany mu świat, lecz zwyczajnie nie był w stanie tego zrobić z powodu tej przeklętej bariery wytworzonej przez ludzkich czarodziejów.
- Nawet nie wiesz ile bym oddał aby zobaczyć waszą słynną powierzchnię. - Powiedział smętnym głosem. - Aby uwolnić wszystkie potwory.

Jak widać, Patience ma wrodzony urok, który pozwala jej przetrwać jakoś w Podziemiu. Prawdopodobnie, gdyby była trochę starsza i nadal taka sama to pewno by już leżała ponownie w trumnie.
- Jest jakaś możliwość, żeby usunąć ta barierę? - zadała pytanie, nie spodziewając się nawet, jaką prawdopodobnie odpowiedz dostanie. A pewno dostanie w końcu całą prawdę o zabijaniu dzieci i przetrzymywaniu ich dusz w sloikach.
- Każdy, którego poznałam chce się wydostać z Podziemi... A macie tutaj tyle rzeczy, których nie ma na powierzchni! - dodała, przymykajac przy tym oczy i rozmyślając. Nie pamiętała, by na powierzchni były piękne echo kwiaty czy wrzącą lawa położona niedaleko z wodospadów. Ten świat nadal był dla Pati niezwykły...

- Tu nie chodzi tylko o to jakie atrakcje znajdują się na zewnątrz. - Stwierdził wyraźnie pobudzony. - Tu chodzi o wolność.
Fakt, Podziemie miało swoje uroki, lecz co im z tego skoro gdziekolwiek by się udali, w końcu natrafili by na ścianę uniemożliwiającą im dalszą podróż. Potwory były tutaj więzione. Ciężko było to nazwać życiem.
Czyli dziewczynka nie zna całej prawdy. Ktoś koniec końców będzie musiał jej to powiedzieć. Być może lepiej będzie, jeśli zrobi to ów rycerz. Tylko jak powiedzieć o tych wszystkich, małemu dziecku? Przecież gdy usłyszy cokolwiek o zabijaniu ludzi to się przestraszy. Qudian był już pewny, że dziewczynka raczej go nie zaatakuje, lecz może zwyczajnie zacząć przed nim ze strachu uciekać. Mimo to nie miał wyboru. Pewnie już mu tego tematu nie odpuści.
- Aby zniszczyć barierę potrzeba... zebrać siedem ludzkich dusz. - Odrzekł pod dłuższej chwili ciszy, starając się dobierać przyjaźniej brzmiące słowa. - Dopiero wtedy, Król Asgore będzie w stanie nas uwolnić z tego miejsca.

Przytaknęła głową, analizując sobie to, co powiedział jej Qudian. Zebranie siedem ludzkich dusz... Ale dusza to jest coś, co jest w środku... Czyli król musi je jakoś stamtąd wydobyć. Poczuła się nieswojo na tę myśl... Nie wiedziała, czemu zawsze odczuwa to podczas myślenia o Asgorze.
- Ale mnie do niego nie oddasz, prawda? - zapytała, przenosząc wzrok na potwora. Teraz to ona liczyła na szczerą odpowiedź. Oczywiście, potwór mógł skłamać, jednak wtedy bardzo nadwyrężyłby zaufanie Patience. Która pewno by nie uciekła już wtedy z zamku... No ale.
- Jaki jest król? - zadała kolejne pytanie, chcąc coś wiedzieć o tym, który zbiera ludzkie dusze. Może jak trochę go pozna to... Przypomni sobie, czemu darzy go taką nieufnością?

Pytanie Patience wprowadziło go w dość ponury nastrój. Jak powinien wywinąć się z odpowiedzi na to pytanie? To prawda, powinien ją bezzwłocznie zaprowadzić przed oblicze króla, lecz wciąż tego nie zrobił. Sam nie rozumiał do końca dlaczego. Przecież ważniejsze dla niego było wydostanie się na powierzchnię niż jakikolwiek kontakt z drugą osobą. Niegdyś dołączając do straży wiedział na co się porywa. Czasami trzeba robić rzeczy z których nie jesteśmy dumni dla wyższego dobra.
- A jak myślisz? - Zapytał ciekawy odpowiedzi dziewczynki.
Równie dobrze samemu mógłby teraz ją zabić i zabrać jej duszę, lecz coś go wciąż powstrzymywało. Nie potrafił być okrutny, zły do szpiku kości. Po prostu nie potrafił. Zapewne to przez jego stare nawyki. Miał bronić mieszkańców Podziemia, a nie ich wykańczać.
Tak na dobrą sprawę jakikolwiek człowiek przebywający poza Powierzchnią nigdzie się nie wybierał. Chyba nie zrobi różnicy to, czy dziewczynce zostanie odebrana dusza dzisiaj, czy innym razem. Wszyscy są tu uwięzieni.
- Asgore? Nigdy nie byłbym w stanie powiedzieć o nim ani jednego złego słowa. My, potwory mamy szczęście, że wciąż z nami jest. - Odrzekł z niewidocznym dla Patience uśmiechem na twarzy. - Jeszcze nigdy nie spotkałem milszego potwora.

Gdy pytanie zostało odbite w jej stronę, Patience nie zastanawiała się długo. Po prostu ponownie przylgnęła ciałem do osoby Qudiana, wczepiając się w niego rękami i przymykając przy tym oczy.
- Myślę, ze nie~ - odpowiedziała zgodnie z prawdą, a to, że jej odpowiedź jest szczera podpowiadało również jej zachowanie. Nie była spięta, nawet wręcz przeciwnie. Plus przytulała się do potencjalnego wroga. Ufała mu. Qudi, nie przepierdol tego.
- To dobrze, że król jest taki miły~ A jednak zbiera dusze ludzkie... - mruknęła, zastanawiając się, czy aby na pewno Asgore jest taki, jak opisuje go potwór. Skoro jednak osoby z powierzchni nie mają prawa bytu w Podziemiu...
- Wiem, że do rodziny króla należy księżniczka, ale co z królową? - zapytała. Wcześniej już zadała to samo pytanie innej osobie, ale nie była w stanie na to odpowiedzieć. A skoro zakapturzony spotkał się z królem... To królową też musiał kojarzyć!

Spojrzał na ponownie wtulającą się w niego Patience po czym położył rękę na jej głowie. Nie dobrze... Im dłużej z nią przebywał, tym bardziej nie chciał jej oddawać królowi. Dlaczego to właśnie ona miałaby ginąć? Nie może być to jakiś inny człowiek? Niech Asgore weźmie sobie duszę Frisk czy coś.
- Prawdę mówiąc, sam nie wiem co powinienem zrobić. - Odparł bezradnie.
- A co do Torie... Królowej to nie mam pojęcia co się aktualnie z nią dzieje. Pewnie wciąż jest zła na Króla za to, że zbierał ludzkie dusze. - Odpowiedział zgodnie z prawdą. Nie wiedział gdzie Toriel jest, a tym bardziej czym się teraz zajmuje. Najlepiej zostawić ją w spokoju. Raz przed odejściem, udało mu się ujrzeć ją rozgniewaną. Rycerz nie chce powtórki z rozrywki. Był to o jeden raz za dużo. Prawie wtedy rzuciła w niego kulą ognia za co już wielokrotnie go przepraszała.

Zamrugała zdziwiona, kiedy usłyszała o królowej. Jest zła, że król zbiera ludzkie dusze? Chciałaby ją w takim razie poznać! Taka osoba na pewno jej nie skrzywdzi. I będzie z nią można na pewno spokojnie porozmawiać!
- A ona mieszka w zamku? Jak nie, to gdzie? - zapytała, gotów, aby w tym momencie ją odszukać. W końcu... Wszyscy jakoś się za bardzo interesują jej rasą. To wręcz dyskryminacja!
- A wiesz co... Znam jeszcze inny atak! O wiele bardziej efektywny niż tulenie! - dodała, ożywiając się z tego dziwnego przybicia, po czym łapki, które wcześniej obejmowały zakapturzonego... Zaczęły łaskotać go delikatnymi, wprawnymi ruchami dręczycielki po bokach Qudiana. Weszła mu przy tym na uda, aby mieć lepszy dostęp do drugiej połowy ciała.