Toriel Dreemurr

Potwór. Oh, jak brzydko i negatywnie brzmi to słowo, prawda? Bo czy nie kojarzy się potwora z czymś, co wzbudza lęk? Z istotą, która nawet jeśli blisko ma do ludzkiego wyglądu to i tak powinna przejawiać cechy, które miałyby bardziej przerażać niż zachęcać do bliższego poznania? Cóż, poglądy są różne, wszak jednego przeraża wszystko, co nie jest człowiekiem, a inny toletuje nawet największe fantazje chorych umysłów. Ale do rzeczy, prawda? Toriel jest... dość łagodna. O ile takim określeniem można opisać wygląd. Przy całym wprowadzeniu o potworach całkiem pięknie się kontrastuje takie określenie, prawda?
Łagodność wyglądu. No ale jak to opisać dokładniej? Na pewno jest jedną z tych istot, które swoim wyglądem wzbudzają pozytywniejsze uczucia. Znaczy, nie, żeby nie uosabiała w sobie rzeczy kojarzonych z tym, co tyczy się ciemniejszej strony życia, jednak ogólnie patrząc. Jest łagodnie i dobrze. Nie ma co się lękać aby podejść, nawet nie trzeba być odważnym, aby dotknąć. Choć przyznać trzeba - niektórzy też mogą reagować rozbawieniem na taką postać. Żeby nie było, że nie ostrzegałam.
Zacznijmy więc (Zacznijmy? Kilkanaście linijek tekstu i DOPIERO zaczynamy?! Cóż, najwyraźniej trzeba będzie przywyknąć do rozległego lania wody. Userka ma w tym wprawę i od razu przeprasza!) od tego, że Toriel ma coś z kozy. Nie, proszę się nie śmiać, jakkolwiek by głupio nie brzmiało przyrównywanie czyjegoś wyglądu do rogatego zwierzęcia. Tori naprawdę posiada postać antropomorficznej kozy. Wzrostowo.. można powiedzieć jak normalny dorosły człowiek, bez cudów i udziwnień. W końcu większość jej ciała to swoiste zaplecze oryginalności, więc nie ma co jeszcze kombinować z wysokością, prawda? Warto skupić się na tym co najbardziej widoczne... no, poza faktem, że przypomina kozę. Dokładniej kozę anglonubijską, bowiem takową rasę źródła podszeptały.
Jej ciało pokryte jest białą sierścią, która podobno czasem lubi wypadać. Niczym dziwnym nie będzie znalezienie białego futerka w najciekawszych zakątkach, więc nie ma co go specjalnie szukać. Lepiej poświęcić ten czas na przemyślenie jak się owej sierści z ubrania pozbyć bo Tori lubi... oh moment, miało nie być o cechach charakteru. Nie, nie, nie, o tym później! Teraz wygląd! Ogólny wygląd mamy, futerko jest, wzrost odhaczony... na co pora? Ano, na postawę. Do chudych i małych nie należy, co nieszczególnie jest problemem, bo ani chuda, ani mała być nie zamierza, a wręcz przeciwnie, budowa typowej mamuśki pasuje jej bardziej niż jakakolwiek inna.
Cechy szczególne? Cóż... ym... jest potworem. I przypomina kozę. Liczy się? Znaczy.. jakby tak wymieniać szczegółowo to ma bardzo specyficzne uszy, pokryte sierścią i tak podłużne, że aż do ramion sięgają. Warto też dodać, że na jej głowę zdobią białe kozie różki, a za każdym razem zaś, gdy otworzy usta, pokazuje wystające dłuższe kły. A jeśli komuś szczegółów mało - dodajmy do tego drobne pazurki będące zwieńczeniem każdej z jej kończyn. Ciekawą sprawą są też oczy, których czerwony połysk na tęczówkach kontrastuje z bielą wszechobecną na całym ciele.
Ubiór? Bardzo prosty - długa ciemnofioletowa... *w tym momencie userka zerknęła do wikipedii* ...ciemnoszara.. *kolejne zerknięcie do wikipedii, tym razem o innym języku* ...niebieska (!?) szata. Nie, nie, uznajmy, że jest ona ciemnofioletowa. Ewentualnie jak nie pasuje to podmień słowo "ciemnofioletowa" na "ciemnoszara" bądź "niebieska" (szczerze nie wiem co te wikipedie...). Rękawy owego ubioru przybierają zaś barwę białą, pod kolor futra. Na piersiach zaś szatę przyozdobioną ma Runą Delty. Butów nie nosi, bo i po co takie cuda? Z dodatków zaś czasem można spotkać ją w okularach.


Jest osobą o dobrym sercu. I to chyba powinno być najważniejsze biorac pod uwagę świat w jakim przyszło żyć. Właśnie owa cecha bycia dobrodusznym sprawia, że nieprzychylnie podchodzi do używania siły i przemocy jako środków rozwiązywania problemów. Niczym dziwnym nie jest więc, że poucza innych o szukaniu alternatywnych dróg osiągnięcia celu i stosowaniu dyplomatycznego podejścia. Oczywiście nie oznacza to, że sama w stu procentach zawsze trzyma się podejścia unikania walki. Czasem po prostu trzeba być silnym i komuś no.. nieładnie mówiąc.. skopać miejsce w którym plecy kończą swoją szlachetną nazwę. A-Ale to nie jest złe, prawda?! To wszystko w dobrych celach i nawet by nie pomyślała, żeby kiedykolwiek skrzywdzić dobrą i niewinną istotę. Tej niedobrej i mającej coś na sumieniu w sumie też nie można krzywdzić. Po prostu czasem trzeba kogoś szturchnąć... w bok... ogniem. Tak, aby się ogarnął. I nie doszukujcie się tutaj żadnych teorii spiskowych, że najlepiej tak doprowadza sie do porządku naszego króla. On po prostu... jest taki. Ale nie o tym mowa, tak? Ważne jest, aby wspomnieć, że po prostu posiada twardą stronę i walczyć potrafi. Więc może lepiej nie prowokować?
Silną jej cechą jest opiekuńczość. Ma niezwykle silny instynkt macierzyński i gdy tylko poczuje się odpowiedzialna za inną duszyczkę to przejawia szczególną troskę wobec nawet obcych jej istot. Nie jest to oczywiście nadmierna nadgorliwość, prędzej dobroduszność i poczucie obowiązku zapewnienia ochrony oraz miłości słabszemu i niewinnemu. Oczywiście nie tylko wobec dzieci potrafi być opiekuńcza. Czasem niektórzy dorośli też potrzebują, aby ich wziąć w ramiona.
Jest istotą o światłym umyśle, mądrą i oczytaną. Nie tylko ma na swoim koncie odgrywanie roli tej logicznej oraz myślącej strony rodziny królewskiej, ale jeszcze nadal utrzymuje marzenie o kształceniu młodych jako nauczycielka, co pokazuje, że wiedza jest jej bliska.
Posiada dość.. specyficzne poczucie humoru. Ale hej, niektórych to bawi, prawda? Nie można przecież być wiecznie poważnym, a próbowanie być zabawnym powinno być chwalone... Nawet jeśli niektórzy mogą poddać wątpliwości śmieszność wypowiadanych żartów.
Potrafi dobrze gotować. Co prawda głównym składnikiem jej dań są nasi beznóżni śluzowaci przyjaciele ślimaki, które to nie każdy by wsadził do ust, a czasem zdarza jej się popełnić błędy to i tak dobrze gotuje! Po prostu nie każdy jest idealny, dlatego też lepiej nie zwracać uwagi na drobne błędy i być może tym samym dostać słodki smakołyk jaki wyszedł spod jej rąk.. łap.. kończyn? Oczywiście trzeba też być świadomym, że owy smakołyk może zawierać sierść. Zresztą nie tylko słodycze, wiele innych rzeczy które ugotuje często posiada dodatkowy składnik w postaci białego futra. Przywykniecie.
Jest osobą rodzinną. Było już bardzo miło odnośnie opiekuńczości, to zakończmy równie przyjemnym akcentem o ukochaniu rodziny. Właściwie to nawet się wiąże ze sobą - miłość do dzieci, przywiązanie do rodziny. A nawet i obce można pokochać jak swoje. Mimo że kryzys... tak, nazwijmy to kryzysem w życiu, bo o porze pisania tej KP ciekawszego określenia nie znajdę - sprawił, że rodzina została utracona, to wciąż ta miłość rodzinna w niej się tli. Owszem, wobec swojego byłego męża ma stosunek.. określmy go mianem "specjalnego", to nadal w głębi duszy nie zatraciła tego, co czuje i nie byłaby w stanie znienawidzić kogoś jej bliskiego.... ale hej, mieliśmy skończyć przyjemnym akcentem, a tu takie smęty. Cóż, można powiedzieć, że to przyszykowanie na kolejny podpunkt.

Numer jeden na prywatnej liście nielubianych. Historia długa, przykra i znana zapewne wielu. Niegdyś razem władali Podziemiem jako król i królowa. Byli niezwykle blisko i tworzyli kochającą rodzinę. Wydarzenia jakie ich dotknęły sprawiły jednak, że Toriel opuściła swojego męża i zerwała z nim kontakt. Aktualnie jej stosunek jest... specyficzny. Zapytana o Asgora zazwyczaj będzie milczeć, bądź odpowie niezbyt jasnymi urywkami zdań. Jeśli ktoś bliższy... znaczy aktualnie bliskie jej osoby są martwe, bardziej martwe lub próbują zbierać ludzkie dusze, ale uznajmy hipotetycznie, że pojawiłby się w jej życiu ktoś bliski, całkiem żywy i niekoniecznie stawiający się w opozycji do jej poglądów... Wtedy zapewne by opowiedziała coś więcej o swoim mężu używając niezbyt przychylnych określeń wobec niego. Nie znaczy to jednak, że nic do niego nie czuje, wręcz przeciwnie! Kocha go i utrzymuje w swoim sercu, co niestety sprawia, że tylko bardziej sama siebie rani wiedząc jak bardzo źle czyni tak związana z nią duchowo osoba.

Pierworodny syn jej i Asgora. Tak mocno, jak go kochała, tak mocno cierpiała, gdy go straciła. Nie, poważnie losie. Tak się nie robi. Nie odbiera się małego aniołka mamusi.

Słabość do dzieci, co? Najchętniej pragnęłaby ją zachować u siebie i otoczyć opieką oraz miłością. Martwi się o nią i stara się zrobić, co potrafi, aby ją uchronić przed złym. Ma skrytą nadzieje, że kiedyś z nią naprawdę zostanie. Lubi zostawać nazywana mamą, co zresztą rozmiękcza jej serce w pewnym stopniu. Właściwie zaadoptowała mała dziewczynkę już na stałe.

...więcej tych dzieci się nie dało, co? Oh, nieważne, każde przyjmiemy i pokochamy. Nawet jeśli ludzkie, to co z tego? Zaadoptowała, wychowywała jak swoje i równie mocno co poprzednich pokochała ...to chyba był zły pomysł.

Nie widziała nigdy na oczy... Ale czy to ważne? Spędza z nim miło czas, zwykle żartując. Jest dość bliską dla niej osobą, nawet posunęła się do tego, aby prosić go o ważną dla niej sprawę.

yyy.... y.... y..... *error 404* ...a nie, zna, zna! Znaczy tylko słyszała o nim. TO SIĘ LICZY JAKO ZNANIE. Wiele dobrego o nim słyszała i mam tutaj napisać, że go wychwalam pod niebiosa, bo userka BYŁEGO JUŻ Floweya mnie do tego zmusza pod groźbą napastowania, help. ;_;

To coś tam z boku, coś gdzieś. Nazywa starą wiedźmą i irytuje, nie obrazi się, jak sobie pójdzie.

Chyba byłoby dziwnie, gdyby chociaż nie kojarzyła mniej-więcej swoich bądź co bądź poddanych, prawda?

Każdą z duszyczek zna doskonale! Nazywa ich wszystkich swoimi dziećmi z racji tego, jak mocno się przywiązała do każdego z nich. Niegdyś ofiarowywała im pomoc, dach nad głową i ciepłe jedzenie jednak prędzej czy później wszystkich straciła. Śmierć jednak nie sprawiła, że przestała je kochać.