Królewska Biblioteka

Dziewczynka nie czuła się na siłach, by jeszcze wrócić w swoje miejsce docelowe. Czekała tam na nią pewna osóbka, która widząc ją w jej obecnym stanie mogłaby nabawić się nie mało zmartwień, a tego nasza czarnowłosa nie chciała. Nie chciała widzieć go smutnego, chociażby przygnębionego tym, co właśnie się stało. I tak niosła ze sobą złe wieści. Zabiła. Zabiła prawie że niewinnego psa ze straży królewskiej. Czuła się z tym okropnie, ale nie mogła tego ukrywać w sobie. W końcu wujcio i tak kiedyś by się dowiedział.

Powolnymi krokami Archiwistka wkroczyła do królewskiej biblioteki trzymając w jednej z dłoni swój kościany sztylet, zaś drugą rękę zaciśniętą miała w piąstkę i przyciśniętą do klatki piersiowej. Jej wyraz twarzy był dość pusty, skóra bledsza niż zazwyczaj, oczka lekko przymknięte. Czarnowłosa oddychała dość głośno biorąc głębokie oddechy, a jej powieki zamykały się bardzo powoli podczas mrugnięć. Bała się, a przynajmniej tak wyglądała. Sama w sumie nie wiedziała dlaczego, ale rozmowa z Sansem ją przerażała. Tak, z Sansem. Szczerze dziewczynka spodziewała się tam owej osóbki w stu procentach sama nie wiedząc czemu, możliwie po prostu takie przeczucie, jakby wyczuwała jego aurę, chociaż tak nie było. Oboje posiadali wiedzę, która była niebezpieczna dla podziemi, każdy wiedział co innego, znał inne sekrety tych miejsc. Pomimo takich rzeczy Rana była pewna jednego, Sans mógł wiedzieć wiele o liniach czasowych, ale nie przeżył tylu lat, ani nie zarchiwizował w swojej główce tylu wspomnień martwych mieszkańców podziemi...

https://www.youtube.com/watch?v=z0PkQiP6uME&feature=youtu.be

Stukot obcasików mógł wydawać się dla szkieletora coraz głośniejszy, oddech Rany zdawał się być bardziej słyszalny w połączeniu z pociąganiem noskiem spowodowanym pozostałością po niedawnym zanoszeniu się płaczem przez dziewczynkę. W końcu Archiwistka wyłoniła się zza jednego z regałów z książkami i spojrzała na grubokostnego. Gdyby ich porównać mogli by być takiego samego wzrostu, no, może Rana lekko przerosłaby szkieletora. Spotkali się już kiedyś, już nie raz, jednak rozmowa, która miała się za chwilę odbyć wydawała się być dłuższa, niż tylko 5/10 minut, bo średnio tyle rozmawiali oni przy spotkaniach w przeszłości.  Rana wzięła głęboki oddech słysząc słowa potwora i schowała powoli swój sztylet pod bluzę. Nie wiedziała, dlaczego postanowiła go wyjąć do obrony, skoro nie zapowiadało się na jakikolwiek konflikt pomiędzy nimi dwoma. Jeśli jednak Sans postanowiłby zaatakować dziewczynkę przegrałaby ona bez najmniejszego ruszenia palcem, zapewne. Jej umiejętności podupadły lata temu, a ona sama nie miała sił, by zabrać się za ich ponowne wyćwiczenie. Dziewczę usiadło w ciszy naprzeciw mężczyzny i spojrzało mu prosto w oczy, albo raczej oczodoły. Mogła się spodziewać niedługo błękitnego błysku w nich, który widziała niegdyś w jakimś wspomnieniu.

- Linie czasowe, wszystko się niszczy, upada.

Rzekła pustym tonem głosu wciąż tempo wpatrując się szkieletowi w miejsce oczu, jednak po chwili przystępując do kolejnej wypowiedzi spuściła głowę w dół.

- Sans.. Chciałam... Chciałam prosić się o pomoc...

Dziewczynka nie załapała ani jednego z żartów szkieleta z powodu swojego złego samopoczucia. Jej główka wciąż pozostawała opuszczona a przez jej myśli przebiegało jedno zdanie szkieletorka. ''Cóż, w sumie to raczej ty powinnaś uczyć mnie o tym. Jeśli dobrze kojarzę, jesteś ode mnie starsza o ładnych parę stuleci''. Jego słowa kropka w kropkę pokrywały się z rzeczywistością, nie mogła temu zaprzeczyć. Haczyk był jednak w tym miejscu, że pomimo faktu, iż to ona powinna go uczyć o tym wszystkim i była starsza o masę stuleci wszystkie jej umiejętności podupadły jakoś wiek temu z powodu nieudanego przeskoku na inną linię czasową. Tamta decyzja była wielkim błedem, największym w jej życiu. Żeby wrócić do formy potrzebowała pomocy kogoś, kto ma umiejętności równe jej w przeszłości, dlatego też Sans był dla niej idealnym kandydatem.

https://www.youtube.com/watch?v=xePmQK_jhGc

Znów powoli unosząc swoją głowę z wyrazem twarzy okazującym całkowitą nędze zgromadzoną w jednym, malutkim miejscu do oczu Archiwistki napłynęły łzy, całe jej ciało zaczęło drżeć, jednak dziewczę nie spuszczała wzroku z przyjaciela, nie mogła. Ręce ówcześniej położone na stole podparły jej głowę, a kościste dłonie zacisnęły się w piąstki tak mocno, że zgżyt kostek rozniósł się po całej bibliotece. Bała się poprosić grubokostnego o pomoc, w głowie przewalały się jej same czarne scenariusze, zdecydowana odmowa nawet gdy czarnowłosa nie wypowie się w pełni. Cóż, trzeba w końcu spróbowac, bez ryzyka nie ma zabawy, chociaż Rana nie liczyła na nią nawet w najmniejszym stopniu. Głośny szum spowodowany silnym powiewem wiatru zabrzmiał w ich otoczeniu chwilę przed małym monologiem dziewczynki i rozwiał jej długą kitkę na boki.

- Pomóż wrócić mi do formy, w której byłam kiedyś. Żebym potrafiła z powrotem panować nad czasem bez ryzyka, żebym miała jak cofnąć się w tył i zapobiec niepotrzebnym śmiercią. Chcę... Chcę znów potrafić ochronić ważne mi osoby. Nie, chcę potrafić ochronić każdego, przywrócić spokój i harmonię w podziemiu, zapobiec dalszemu rozlewowi krwi przez ludzkie dzieci.

Powiedziała przez zęby nie zauważając nawet kiedy wielkie łzy zaczęły ściekać jej po policzkach. Sans był jej ostatnią nadzieją, jej samej zostało około 80 lat i nie mogła stracić tego czasu na dalsze opierdzielanie się. Musiała wykonać swoje zadanie nadane jej w pierwszych chwilach jej istnienia. Musiała chronić mieszkańców podziemi za wszelką cenę jednocześnie nie dając się przy tym zabić, a bez jej umiejętności nie mogła wdawać się w żadne konflikty, ponieważ nie wyszłaby z nich w jednym kawałku.

https://www.youtube.com/watch?v=DQ_MRcPtQx4

Coś tchnęło Ranę do zrobienia złego kroku akurat w tym momencie. Sama nie wiedziała dlaczego, chociaż najprawdopodobniej było to spowodowane jej negatywnymi emocjami gotującymi się w jej ciele. Sekundy, chwilę, których nikt nie liczy wystarczyły Ranie na dobranie jej sztyletu i doskoczenie do siedzącego naprzeciw niej szkieleta i przystawienie mu ostrej kości milimetry przed jego białą kostną buzią. Swoją broń ściskała obiema rękami z całych sił trzęsąc się jak osika. Gdyby Sans wziął w tej chwili jej czyny na poważnie i powaliłby ją na ziemię padłaby jak mucha. Na walkę nie była przygotowana, za słaba psychicznie, w dodatku fizycznie była jak szmaciana laleczka, jednak ta imitacja ataku, musiała to zrobić, po prostu...

- Proszę! Pomóż mi! Sama nie dam rady, nie wiem co bez ciebie zrobię w tej sytuacji! Proszę...

Wykrzyczała przez łzy nędznie łkając i klękając powoli na stoliku, na którym stała. Dziewczynka po swojej wypowiedzi usłyszała spadające na ziemię książki. Krzesło, które za sobą pokopała przyłożyło w jedną z długich regałów na książki, który powoli przechylał się do przodu, by ostatecznie spaść z wielkim hukiem na dwójkę przyjaciół. Jeśli Sans ruszył się z miejsca nie oberwał, jednak Rana została pod regałem, a jeżeli złapał ją w odpowiednim czasie i pociągnął w bok półka leżała rozwalona, jednak bez żadnych ofiar pod sobą.

Troska, którą przepełnioną był ton głosu Sansa w chwili, kiedy pytał, czy wszystko z nią w porządku wytworzył dziwne, przyjemne ciepełko gdzieś głęboko w serduszku dziewczynki. Tak, była cała i zdrowa, tego była pewna skoro wciąż była przytomna no i nic nie spało jej na głowę. Dobra, może dostała w głowę jedną książką która odbiła się od niej i wylądowała na ziemi. Dziewczyna klęcząc na ziemi złapała się za głowę w miejscu, w którym uderzył ją przedmiot i skrzywiła się lekko. Kolejne pytanie, co ją podkusiło.. Sama nie miała bladego pojęcia, może po prostu chciała udać groźną czy coś w tym stylu. Czarnowłosa przemilczała więc to pytanie zwyczajnie nie znając na nie odpowiedzi. Archiwistka wstała z pomocą szkieletka i otrzepała kolanka z kurzu i drzazg rozwalonego regału i przysłuchała się słowom przyjaciela. Wiedziała, że nie istnieje coś takiego jak nauka czasu. Panowanie nad czasem, o to dokładnie jej chodziło, to potrafiła przed laty doskonale. Wszystko jednak zostało zablokowane przez głupią barierę umysłową. Właśnie, przecież nikt nie wie o barierze, a to chyba najlepszy moment na wyznanie jej małego sekretu.

- Mam.. Blokadę w głowie, barierę umysłową hamującą moje dotychczasowe umiejętności, dostęp do starszych informacji. Chciałabym ją przełamać, mam nawet pomysł na całą tą akcję, jednak potem pozostaje mi praktyka, przypomnienie sobie starych mocy, do czego potrzebuje ciebie. W sumie bardziej chodzi o kontrolowanie mnie, w niektórych chwilach nawet nokautowanie. Niegdyś potrafiłam skakać w tył, hamować czas, teraz mam tylko skrajne odłamki swojej mocy które sprawiają tylko problemy.

Postarała się mu to najdokładniej wyjaśnić. Już nie płakała, jej twarzyczka była całkowicie sucha. Jedynym śladem po jej wcześniejszym stanie były zaczerwienione oczy i kość, która wciąż widniała w jej dłoniach. Archiwistka spojrzała na nią, czy ona właśnie chciała wyrządzić krzywdę Sansowi bez kontroli samej siebie? Zaraz, przecież razem z wspomnieniami Chici odebrała od niej coś jeszcze, cząstkę HATE pod wpływem której zabiła Doggo. Czyżby to coś znów się w niej odezwało i chciało zaatakować Sansa?

- Ah i przepraszam. W sensie za te akcję z kością. Wiem już chyba czym spowodowane są te moje wyskoki agresji. Podczas śmierci Chici pochłonęłam część jej HATE .

Powiedziała cicho chcąc znowu się rozbeczeć, jednak nie mogła. Musiała być silna, nie okazać już więcej żadnego bólu przed szkieletorem. Nie mogła wyjść na słabą, miękką kluchę, która z niczym nie może sobie poradzić.