Przygoda Luke'a

Już byłeś blisko wejścia do Snowdin i nagle... Nie, tym razem nie wpadłeś do kolejnej dziury. Tym razem drogę zagradzał ci jakiś potwór. Widziałeś go już. To był szkielet w niebieskiej kurtce którego widziałeś wcześniej. Był on niższy od ciebie. - Hej, Znam cię. Jesteś tym człowiekiem z Hotland. Powiedz mi... czy to co powiedział tamten do prawda? Zabiłeś kogoś? - spytał cię. W jego głosie mogłeś usłyszeć dużo powagi. Z jakiegoś powodu czułeś że masz duże kłopoty. To co teraz?

idąc sobie powoli i spokojnie, chłopak naglę stanął. Tym razem był lekko przerażony, bo chodziło o osobę która stanęła mu na drodze. Był nim ten szkielet w kurtce, no to pięknie. Dodatkowo napięcie zaczęło rosnąć, chłopak się przestraszył jeszcze bardziej. Co teraz, co teraz? Pomyślał.
Gdy szkielet zadał pytanie, Luke spuścił głowę w dół i zaczął oddychać. Po chwili uniósł głowę i spojrzał ponownie na szkielet.
- Ni-nie zabiłem nikogo, jestem niewinny. Wiem o tym na pewno, nie jestem mordercą.
Powiedział, następnie podniósł trochę do góry złamaną nogę. Nie chciał jej obciążać. Opierając się o kosę, przez chwilę patrzył na szkieletora.
- Wiem, nie uwierzysz mi. Jesteś przecież potworkiem, będziesz trzymać ich stronę. Co taki człowiek jak ja....... Może powiedzieć, nic....
Przez chwilę Luke się uspokoił, po czym skupił. Napełniając czerwoną aurą kosę, będzie trzeba raczej się bronić. Choć nie wiadomo, ale dla pewności. Aura zaczęła oplatać kosę i brnąc w górę, dość efektowny skill.
- P-pewnie chcesz moją duszę? Jak tamci, na tym wam zależy.
Spytał.

- Spokojnie, nie chce cię zabić. Chciałem cię tylko o to zapytać. Poza tym w ogóle nie obchodzi mnie to całe łapanie ludzi. Niestety, tylko mnie. - szkielet mówił już wyraźnie z mniejszą ilością powagi. Wyglądało na to że znacznie się uspokoił, ale nigdy nic nie wiadomo. Zawsze jeszcze może spróbować cię zabić. - Swoją drogą jak się nazywasz? Ja jestem Sans. Szkielet Sans, a ty? - spytał po chwili. To co teraz?

Słowa Sans'a powoli docierały do chłopaka, uspokajał się. Nie mógł mu ufać do końca, to prawda. No ale nie pozostało mu nic innego, przecież nikogo nie miał. No ale teraz jest mały mętlik w głowie, no nie ważne. Czerwona aura zniknęła z kosy, a chłopak po chwili rzucił ją na bok i usiadł na ziemi. Nie miał zbytnio siły już chodzić, zwłaszcza ze złamaną nogą.
- Jestem Luke, Luke Valentine. Miło mi cię poznać Sans.
Lepiej będzie na spokojnie to załatwić, nigdy nie wiadomo co komu do głowy wpadnie. Najlepiej będzie uniknąć komplikacji na dzień dzisiejszy.
- Skąd pewność, że mogę ci ufać? Z resztą, co za różnica. Ktoś po prostu wrobił mnie w morderstwo, a ja nie mam nic na swoją obronę. Po za słowami.
Dodał, następnie zdjął maskę i położył ją obok.

Sans usiadł koło ciebie. - Spokojnie, wystarczy że... gdzieś się schowasz. To powinno załatwić sprawę, na pewno po jakimś czasie te potwory które cię ścigają powinny sobie odpuścić... Cóż, przynajmniej niektóre. Hej, znam niezły skrót do świetnego miejsca w którym mógłbyś się schować. Pójdziesz ze mną? - spytał wyciągając do ciebie swoją kościstą rękę. Z jednej strony ten szkielet może naprawdę zaprowadzić cię do jakieś bezpiecznej kryjówki, ale z drugiej... co jeżeli jest z tymi potworami które cię ścigały?

Słowa Sans'a niezbyt go pocieszyły, no ale zawszę coś.
- Nawet jeżeli przestaną, to nie oczyści mnie z tego czynu.
No ale co mu pozostało, nic tylko się zgodzić. Nie ma kryjówki i nie ma gdzie pójść, zaufanie szkieletowi pozostaję jedyną deską ratunku. No więc nie zwlekając, chłopak chwycił go za dłoń. Co szkodzi spróbować, tak czy siak pozostaje w nieciekawej sytuacji. A jeżeli on chce mu pomóc, to trzeba przyjąć pomoc. Nie patrząc na to iż jest potworem, bo to nie robi dużej różnicy. Człowiek i potwór, jedno i to samo. Różnimy się tylko wyglądem.
- No, pozostaje zaufać tobie.

- Ok, więc chodź. Daj mi rękę. - powiedział po czym pomógł ci wstać i wziął cię za rękę, przeszedł razem z tobą kilka kroków w kierunku Snowdin i... Nagle stałeś w środku jakiegoś lasu. Dookoła było duże śniegu, więc najpewniej nie oddaliliście się za bardzo od Snowdin. Jednak nie było widać nigdzie na horyzoncie miasta. Tylko drzewa. Oraz śnieg. Po chwili zauważyłeś że Sans stoi koło jakieś lampy w bardzo dziwnym kształcie. - Chodź, Ukryj się za tą dziwnie ukształtowaną lampą. - powiedział Szkielet. Czy on żartował? A może mówił na poważnie? Na razie tylko czekał na twój ruch...

Po chwili znalazł się w Snowdin? Czyżby to jego moc, teleportacja? Chociaż wcześniej wyglądało inaczej, zwłaszcza jak nim rzucił. To już wszystko jest takie pomieszane, no nie ważne. Gdy tylko Sans kazał mu się schować za lampą, no chłopak to zrobił. Tylko mały problem stanowiła kosa, która raczej będzie wystawać. Dlatego też postanowił ją schować w śniegu, żeby zbytnio jej widać nie było.
Tylko po co on ma się schować za lampą? Ktoś się zbliżał, czy może tak dla żartu. No cóż, skoro chce mu pomóc. To raczej Luke będzie go słuchał, co prawda nie zawszę. Im głupsze pomysły, tym raczej nie będą mu pomagać.
- Po co ja mam tu się schować.
Powiedział do siebie pod nosem, następnie wyczekiwał na dalszy rozwój sytuacji.

- Po co masz się tu schować? - Sans wyglądał na zaskoczonego. Jakbyś zapytał go o coś zupełnie normalnego. - Powiem ci tylko tyle... - tu zaczął mówić znacznie poważniejszym tonem. Czyżby on pracował razem z tymi potworami z Hotland? Czy to była pułapka? Po chwili szkielet znów przemówił. - Ha! Nabrałeś się! Naprawdę myślałeś że chcę abyś schował się za tą lampą? - najwidoczniej to był po prostu bardzo kiepski żart. - Chodź za mną, pokaże ci lepszą kryjówkę. - powiedział po chwili patrząc na ciebie. Czekał na twoją odpowiedź...

Można powiedzieć iż poczucie humoru ma dziwne, no ale chłopak nie ma zamiaru oceniać. Zwłaszcza że, pomaga mu i to na razie się liczy. Tylko zaufanie, no właśnie. Tutaj jednak tego nie przemyślał, chociaż nie zabił go po spotkaniu i raczej wątpię żeby chciał się tylko zabawić całą sytuacją. W końcu po co się męczyć i wprowadzać kogoś w pułapkę, skoro można to od razu załatwić. Co prawda chłopak postanowił mu zaufać, oby tego nie pożałował.
- Masz dziwne poczucie humoru, Sans.
Odpowiedział, po czym ruszył za nim. Nie miał zamiaru przecież siedzieć za lampą, w końcu to nie jest wymarzona kryjówka.