Domek Czasoprzestrzenny [Undertale AU]

Miała? Nie, nie, ciężko by było "mieć" już coś takiego jak mąż... w wieku 8 lat! Pokręciła więc głową i wgramoliła się bardziej na małego psiaka.
-mAm! bĘdĘ mIEć! sUoDKi! ...ym... uADnY! lUbI cHiCę! i... 11! cHiCa ma sTArSzEgO!
Oh jak dumnie to powiedziała.. że starszy! A nudno? Jak chłopaczkowi było nudno, to niech spróbuje wzbudzić w młodej drugą stronę charakteru... Na pewno przestanie się zanudzać! Zresztą dużo jej nie trzeba było, bo zauważyła, że Doggo jakby.. zaczął większa uwagę przykładać do drwi niż do niej! NO SKANDAL!
-pIeSeU zNuDzOnY?

- Źnudzioni? Ja? Tilko tlochię... pobawimi się w cioś? -zapytałem z ekscytacją w głosie merdając ogonem. Teraz przestałem zwracać uwagę na drzwi - zamiast tego patrzyłem na dziewczynkę z zaciekawieniem. Co prawda nadal wciąż miałem nadzieję że ktoś wejdzie, ale teraz większość mojej uwagi skupiona była na temmiepodobnej.

Zabawa? Gra? Zabawa! O mój boże! Chica lubiła zabawy! Temmie tym bardziej! To sobie wyobrazić tylko co lubi fuzja Chici i Temmie!
BARDZO DZIWNE ZABAWY!
Zaraz podniosła się z Doggo na równe łapki... tylko po to, aby zaraz padnać pośladkami na podłogę i siąść po turecku machajać intensywnie ogonem i uszami.
-cHiCa cHCe siĘ bAwIĆ! cHiCa mA zAbAwĘ dLa d0oGg0! -Zaklaskała łapkami... a z jej ust wydobyło się coś, co brzmiało jak... szczekanie?[/b] -tYlKo tRzEbA nAm cZEg0ś... dŁugIEgGO! bUtElKi![/b]

Zacząłem merdać ogonem gdy dziewczynka zaczęła mówić że "Ma zabawę". - Biutelkia? Pio cio ci biutelkia? Cio będzieś ź nią lobić? - pytałem się. Po chwili nie czekając na odpowiedź znów pobiegłem do pokoju użytkowego i zabrałem stamtąd butelkę po czym szybko wróciłem do Temmiepodobnej. - Plosię, biutelkia! - powiedziałem podając jej przedmiot.

-tAjEmNIcA!
Psowate dziecko zaśmiało się donośnie, na cały domek prawie. Zamachało też ogonkiem i siadło zaraz tyłkiem po podłodze szurająć. Czyjakośtakbouserkanieogarniacopiszezagłupoty.
-tU. dAj tU bUtElKA pIeSEu.
Wskazała na jedno miejsce, akurat między nimi.. aby następnie położyć na nim podarowany jej przedmiot. Ah te nielogiczne i niemyślące Temmie!
-cHiCa krĘcIć. pIeSSeU kRęcIć. nA kOgO wYpHaDnIe tEn rOObI rZeCZ, cO dRugI mÓwi. lUB ODpOwiAdA nA pYtAAnKo...! bArDzO pErsOnAl pYtAnKo!
Zwykła gra w "Prawda lub wyzwanie". Tylko z Temmie. Właściwie po co im była ta butelka jak ich jest... CAŁA DWÓJKA. Mogli grać bez niej!

Chłopak uniósł brwi do góry. Przyznała się do błędu? Tak po prostu? Nie musiał nawet jej niczego udowadniać! Cóż za dziwy! Vincent musiał przyznać, że takiej reakcji się nie spodziewał. W końcu - to kobieta. Zachichotał cicho.
- Naprawdę? - udał zdziwionego - Zawsze myślałem, że takie rzeczy się czuje. Wiesz, krew napływa do policzków i uderza taka fala gorąca... - rzucił, niby od niechcenia. Rozejrzał się, a gdy okazało się, że stoją tuż obok kanapy, postanowił na niej usiąść. Oczywiście, nie zamierzał puszczać dziewczyny. Chwycił ją za talię i usadowił tuż koło siebie. Początkowo nawet przeszło mu przez myśl, by posadzić ją na swoich kolanach, ale jeszcze by się zraziła i uciekła. W szczególności po tej gadce o podejrzanym domku. Co jeśli przez te słowa rzucił jakieś podejrzenia na siebie?
Szybko pokręcił jednak głową, stwierdzając, że skoro dziewczyna umie czytać w myślach to pewnie wszystko wie. No, miejmy nadzieję, że prawie wszystko i że niektóre zakątki vincentowskich myśli ominęła.
- Może opowiesz mi coś o sobie? - zaproponował po chwili. To, że ona ma informacje o nim, nie znaczy, że on wie cokolwiek o niej! Odsunął się nieco, tak, by było mu wygodnie obserwować Xavier. Oparł łokieć na brzegu kanapy, licząc na jakiekolwiek rozwinięcie akcji.

- Och, coś o mnie? Cóż, nazywam się Xavier, mam 19 lat i mieszkam w Wodospadach. - Koza uśmiechnęła się. - Może ty też mi coś powiesz?
Nie żeby była zbyt przesadnie ciekawska, ale chciała go poznać. Po prostu. W sumie nawet Vincent trochę jej się spodobał. Tak, no, troszeczkę. Zobaczymy, czy do siebie pasują. Niezbyt wiele jak na razie o nim wiedziała, a to szkoda. Wygląda na dosyć rozmownego i przyjaznego. Zobaczymy. Pozwoliła się usadowić niedaleko Vincenta, nie bała się ani nic.

- Uhm - kiwnął głową, słuchając dziewczyny. Uniósł brwi do góry. Czy ona... Właśnie przedstawiła się raz jeszcze? I tylko tyle zamierzała mu powiedzieć? Co tak mało? Zawsze wydawało mu się, że kobiety to straszne gaduły. A o sobie mogłyby nawijać godzinami!
- Dziewiętnaście? Maluchu, wracaj do liceum - uśmiechnął się łobuzersko. Sam nie był żadnym staruchem - ba, miał jedynie cztery lata więcej, co nie stanowiło raczej dużej różnicy - ale nie mógł się powstrzymać. Uwielbiał tego typu dogryzki. Nie były krzywdzące, a stanowiły pretekst do delikatnego połechtania swojego ego, no i mógł się przy okazji uśmiechnąć.
- Hm... - zastanowił się, jakby nie wiedział co może o sobie powiedzieć - Ja pochodzę ze Snowdin. Byłaś tam kiedyś może? Wiesz, śnieg po pachy i tego typu sprawy - zachichotał - Lubię podróżować. Chociaż, nie wszędzie. W Hotland jest dość nieprzyjemnie... - przyznał - Czekam aż król otworzy barierę. Ponoć świat ludzi jest dużo większy od naszego! To dopiero coś! Bo Podziemie to niedługo będę znać na pamięć... Chociaż, to w sumie śmieszne. Podziemie znam jak własną kieszeń, a i tak co chwila napotykam nowe potwory - uśmiechnął się, wymownie spoglądając na samą Xavier.

...nah, Xavier nie lubi takich dogryzek. Bierze je na trochę zbyt poważnie. Po prostu na jej twarzy zagościł lekki smutek, nic nie odpowiedziała. Stała cicho, bo myślała, że... no cóż, tego uczucia nie da się wytłumaczyć. Lepiej niech jeleń ją przeprosi albo coś. Ale spokojnym głosem próbowała dokańczać rozmowę. Może zapomni.
- Byłam w Snowdin całkiem dawno temu - odpowiedziała. Humor trochę jej się poprawił. - Nie pamiętam zbyt wiele. Ja ogólnie wolę przesiadywać w Wodospadach, czasami idę gdzieś indziej gdy mi się nudzi. A co do bariery... Na powierzchni było by w sumie całkiem ciekawie.

Zdawało się, że chłopak nie zauważył reakcji Xavier; był za bardzo zajęty śmianiem się, a potem zaczął paplać. A gdy już zacznie gadać to mógłby bez końca - gorzej niż te kobiety, na które sam tak narzeka. Mimo wszystko, Vincent jest dobrym rozmówcą - dużo gada, ale potrafi też słuchać. I z zaciekawieniem też słuchał kózki, gdy ta opowiadała mu o swoich przeżyciach.
- W takim razie musisz wybrać się ponownie! Jadłaś kiedyś nice creams? - zapytał, wyraźnie ożywiony. Jak widać, mówienie o Snowdin sprawiało mu swego rodzaju przyjemność, jeśli temat ten nie zahaczał o jego rodzinę - O! A ja ostatnio w Wodospadach spotkałem miłą kotkę - powiedział, przypominając sobie Cillian. Szybko zerknął jednak na swoją rozmówczynię; chyba wspominanie o innych dziewczynach przy osobie, którą chce się poderwać nie jest najlepszym pomysłem. Odchrząknął, po czym kontynuował - Tak, zdecydowanie! Powierzchnia... Ludzie... Ludzie muszą być super! W sumie, to nawet jestem do nich trochę podobny... P-poza nogami, oczywiście - stwierdził, przybliżając kopytka do kanapy, zupełnie jakby chciał je pod nimi schować.

Wybacz że nie odpisałem 31 października wieczorem tak jak obiecałem i przeciągałem, teraz postarałem się wykonać jak najlepszy odpis <3
Dziewczynie całkiem poprawił się humor. Tak jak zwykle. Polubiła jelenia całkiem szybko. Nie było to dla niej problemem. Po prostu uwielbiała rozmawiać.
- Zapewne jeszcze kiedyś tam pójdę - odpowiedziała. - Nice creams? Tak, już nie raz!
Rozmawianie z Vincentem szybko stało się naprawdę ciekawe i przyjemne. Xavier całkiem polubiła jelenia.
- Spotkałeś kogoś? U mnie rzadko się to zdarza. Zwykle raz na jakiś czas. - Dziewczyna odpowiadała z chęcią na wszystko o czym mówił Vincent. Miała tak dużo do powiedzenia... Zresztą dawno z kimś takim miłym nie rozmawiała!
- Nie musisz być podobny do ludzi - zaśmiała się. - I tak jesteś id- - ugryzła się w język, zanim mogła dokończyć zdanie. NIE ŻEBY GO NIE LUBIŁA ANI COŚ. Lekko się zarumieniła, szybko jednak to zeszło z jej twarzy. Była widocznie zakłopotana.

Klasnął w dłonie, jakby ucieszony odpowiedzią dziewczyny.
- Są pyszne, co nie? - odparł. W tym momencie wyglądał zupełnie jak mały dzieciak, któremu mama obiecała kupić największego lizaka w sklepie - Smak mojego dzieciństwa - westchnął rozmarzony, jakby przypominał sobie smak owych lodów - Musimy kiedyś pójść razem - dodał po chwili, uśmiechając się szeroko. Nie, żeby proponował to każdej napotkanej dziewczynie, a skądże znowu.
- Hm, więc ja chyba mam jakieś szczęście, bo zawsze jak gdzieś idę to spotykam jakąś sympatyczną osobę - stwierdził, wzruszając ramionami - Tak, jak na przykład teraz spotkałem ciebie - zachichotał, po czym przygarnął dziewczynę do siebie. Za to na jej kolejne słowa, zareagował dość niespodziewanie. Na jego twarzy wymalowało się zdziwienie - aż tak łatwo go było przejrzeć? Odchrząknął cicho, położył uszy po sobie, a na jego policzki wpłynął szkarłatny rumieniec.
- Um... Dziękuję? - wyraźnie dało się usłyszeć zakłopotanie w jego głosie. Uniósł brwi do góry i zachichotał - Że jaaaaki jestem? Cóż, z pewnością TY jesteś urocza - odgarnął włosy z czoła Xavier, po czym zbliżył do nich swoje usta; dał jej najzwyczajniejszego buziaka w czoło. Uroczy gest bez żadnych nieprzyjemnych podtekstów.

- Fajnie by było kilka lodów kupić - odpowiedziała Xavier. Wyraźnie stawała się coraz bardziej otwarta z każdą sekundą.
Polubiła rozmowę całkiem bardzo, i w sumie nawet całkiem szybko, co nie?
- Musiałeś widzieć naprawdę wiele osób! - Xavier była całkiem zafascynowana. Nie żeby nie skupiała się na wszystkich ale nie na jeleniu, skądże znowu!
- Ah, akurat... N-no... W-wymcknęło mi się... - powiedziała cała w rumieńcach, mocno zakłopotana. Gdy jeleń ją pocałował, to już chyba była cała czerwona od tych rumieńców. Nikt jej nigdy nie całował. No, poza rodziną. Nie wyczuwała podtekstów, czuła to ot tak jako miły gest. Nie zmieniło to faktu, że przyjęła to ciepło.
- D-d-d-dziękuję - wydukała, mocno zakłopotana. * https://www.youtube.com/watch?v=cU8HrO7XuiE (do 5 minuty) pasuje idealnie xD*

- Jeszcze milej byłoby zjeść... - stwierdził, po czym westchnął. Nawet gdyby wiedział, gdzie dokładnie się znajdują, to znając życie mieliby kawałek do Snowdin. A i tak nie wiadomo, czy w ogóle spotkaliby tam miłodziarza. Rogacz sięgnął po puszkę ze swoim napojem. Przyłożył metal do ust i... Olśniło go! - Hm, a myślisz, że w tej magicznej lodówce nie znajdziemy żadnych lodów? - zapytał - Ostatnio jak tam zaglądałem to było dużo smacznych rzeczy - dodał rozbawiony. Nie zwrócił zbytnio uwagi na dalsze zachowania Xavier, chociaż z pewnością mógłby zażartować z jej rumieńców. Jedynie wstał i spojrzał na nią. W jego oczach zakręciły się wesołe iskierki. Wyciągnął rękę do kózki.
- To co powiesz? Wyruszamy na poszukiwania jakichś pyszności?

Spojrzałem na dziewczynkę. - Ośobiśte pitankio? Aaa... juś wiem o jakią glę ci chodzi... - ale pewnie nie zrozumiała tego co powiedziałem przez to że nie mówiłem zbyt dobrze. - Nie wiśtalci żebiśmy pitali się nawżajem? - zapytałem. Spojrzałem jeszcze raz na Temopodobną. Po chwili znów się odezwałem. - Ja źacinam glę! Plawdia czi wyźwanie? - już myślałem co każę jej zrobić gdy wybierze wyzwanie lub o co ją zapytam gdy wybierze prawdę. Nie mogłem doczekać się odpowiedzi.

Xavier była naprawdę zakłopotana, więc postanowiła wdać się w rozmowę by o tym zapomnieć.
- T-tak, fajnie by było!  - odpowiedziała. Od razu było widać, że próbuje się trochę wyluzować.
- Hmm, magicznej lodówce? Nawet o tym nie pomyślałam - zaśmiała się. W końcu rzeczywiście czasami nie umie znaleźć logicznego wyjścia z sytuacji, co nie?
Jeleń widocznie miał chęć na miłolody, bo aż mu się oczy zaświeciły.
- Pewnie - odparła z lekkim śmiechem, podając mu rękę.

Chłopak mocno złapał dłoń Xavier, przyciągnął ją do siebie, po czym popędził do kuchni. Na nic nie czekał - od razu otworzył lodówkę. Jednak, ku jego niezadowoleniu, nie znalazł tam lodów.
- Pusto - stwierdził, krzywiąc się - Zobaczymy, jak z zamrażarką - mruknął po chwili. Nachylił się, otwierając po kolei szuflady zamrażalnika. Przy całym tym zabiegu, wesoło machał swoim króciutkim i puszystym ogonkiem.
- Kszksz! Odbiór, Kapitan Xavier! Znalazła pani coś ciekawego na powierzchni? - zachichotał głupawo, najwyraźniej rozbawiony swoim żartem. Przez cały czas siedział z nosem w lodówce; chociaż nie wyglądała na dużą, była stosunkowo pojemna. Chłopak po kolei przewracał mrożone warzywa, ciasta, w łapska wpadły mu nawet słynne pizza rolls. W ostateczności, też są dobrą przekąską, pomyślał. Nie poddawał się jednak - kto wie, jakie jeszcze skarby mogła skrywać ta zamrażarka?

Xavier, zaciągnieta do lodówki, chciała ją otworzyć lecz jeleń zrobił to pierwszy. Rzeczywiście było tam niby-pusto. Ale postanowiła sprawdzać dalej, na wypadek gdyby lody się znalazły. Przekładała mnóstwo przedmiotów. Po miłolodach ani śladu.
- Niestety nie, bez odbioru - zaśmiała się lekko.
Rzuciła okiem na zamrażalnik.
- O, chyba coś mam! - powiedziała, wyciągając dwa opakowania nice creams.

- Whoa! No nieźle. Więc jednak faktycznie kobiety lepiej odnajdują się w kuchni - rzucił chłopak z zawadiackim uśmiechem. Żarcik, odrobinę seksistowski, ale nadal śmieszny. Tak, czy siak, odebrał od dziewczyny jedno opakowanie lodów. Usadowił się na blacie kuchennym, po czym zerwał folię z deseru. Zmrużył oczy i zatopił w nim swoje ząbki.
- Czekoladowy! - rozpoznał od razu. Poczuł przyjemny smak kakao, gdzieniegdzie kawałki mlecznej czekolady, przyjemnie chrupiącej między zębami - Mmm, pycha! A jak twój? - zapytał wesoło.

Umysł Temmie też najwyraźniej na nią wpływał, bo na chwilę się zacięła, wsłuchując w to co mówił. Coś o graniu? Pitach i wiśtalciach. Na ludzkie - pytaniu i wystarczaniu. Chica i tak ledwo zrozumiała. Roześmiała się zaraz.
-rAcJa..! aALe bUtElKA fAAjnAA! mOże sIę pRZyDaĆ!
Może się przydaać ale... wpadła na leprzy pomysł i rzuciła ją niczym patyka dla psa - wpierw pomachała przed oczami Doggo, a następnie posłała w drugi koniec pokoju.
A potem uświadomiła sobie, że też jest teraz w połowie psem i poleciała za butelką sama.
-wYZWaNiE! wYzWaNiE!
Nie ignorując Doggo wykrzyczała odpowiedź na jego pytanie, gdy biegła za butelką rzuconą jak patyk... przez nią samą.

Gdy dziewczynka rzuciła butelką pobiegłem za nią (Za butlą, nie dziewczynotemem) - MOJEMOJEMOJE! - krzyknąłem biegnąc w kierunku rzuconego przedmiotu. Gdy do niego dotarłem od razu wziąłem go w zęby i wróciłem na miejsce myśląc że ktoś mi to rzuci jeszcze raz. Sam nie ruszałem jej. Czułem że nie powinienem sam sobie rzucać. -Właściwie... dlaczego nigdy wcześniej tego nie zrobiłem? - pomyślałem. - Ach, no tak... Psy nie rzucają sobie patyków... nigdy.- pomyślałem po chwili.

Doggo złapał butelkę przed nią! SKANDAL. SKANDAL TO POTĘGI! Powinni już o tym napisać na Piesełku! KRÓLEWSKA CÓRKA OKRADZIONA Z APORTU BUTELKI PRZED PODRZĘDNĄ PSINĘ ZE SNOWDIN NA USŁUGACH JEJ OJCA! Khm, czy jakoś tak. Na szczęście długo się nie obrażała - właściwie.. W ogóle się nie obraziła an ten fakt! Złapała butelkę, którą przyniósł jej Doggo.. I znów ją rzuciła na drugi koniec pokoju.
-kTo pIeRFsZyy!
Rzuciła zabawnie i sama pobiegła pokracznie "na czterech łapach" za przedmiotem. Chyba nici z ich gry jak na horyzoncie mają.. aportowanie butelki!

Gdy mówiłem, że Xavier niezbyt lubi wszystkie żarty - takie to przynajmniej wytrzymuje. Usiadła koło niego, bo czemu nie, i odpakowała swojego loda. Lizneła mały kawałek.
- Waniliowo-czekoladowy, całkiem dobry. Chcesz trochę spróbować? - Xavier spojrzała na Vincenta, mając nadzieję że go nie obrzydzi.

- Oh? - Vincent od razu skierował swój wzrok na Xavier. W jego oczach pojawiły się radosne iskierki - Jasne - odparł, łobuzersko uśmiechając się. Wyciągnął swoją dłoń i złapał nadgarstek dziewczyny. Uścisk nie był mocny, ale pobrzmiewała w nim nuta stanowczości. Przyciągnął ją do swojej twarzy, dotknął zimnego loda swoimi ustami. Po chwili ostentacyjnie wystawił język i polizał słodycz niemalże po całej swojej długości. Po całym procederze, wytarł kącik swoich ust kciukiem. Oczywiście, przy żadnej z czynności nie odwracał wzroku od kózki, ba, patrzył się prosto w jej oczy.