Zniszczony plac

chara wiedziała, że jej przeciwnik już ma naprawdę dosyć. ucieszyło ją to. krew, którą spowodowała, złość w jego oczach, wszystko. to przecież to do czego dążyła. a jednak targała nią wątpliwość.
-" czy to jest właściwe " - pomyślała.
zaraz potem odrzuciła tę głupią myśl
- he, he, he. któż miałby mnie powstrzymać, co ? no kto ? król ? królowa ? żaden potwór nie jest tak zdeterminowany - zaśmiała się i użyła umiejętności mistrz noża, atakując najmocniej, jak tylko potrafiła.

Potwór wciąż jeszcze dychał, tracąc coraz więcej krwi. Właściwie to po dłuższej chwili spowolnionego oddechu dopiero znów spojrzał na dziewczynkę, zaraz po jej słowach.
-K-Ktokolwiek...
Odpowiedział krótko na jej zapytanie - i tak nie miał więcej czasu, bo zaraz Chara wyprowadziła swój atak, kończąc jego żywot. Zamienił się w potworzy pył, który zaraz posypał się na samą dziewczynę - to tak, jakby zwykła krew na jej swetrze nie starczyła.
Cóż, Chara dopięła swego - poczuła nagle jak jej LOVE wzrasta. Miłe uczucie, prawda? Teraz jeszcze łatwiej można zabijać.

Wielki Ropuch: 0% HP (-28 HP) martwy
Chara: 85% HP brudna od krwi, brudna od pyłu

Chara spojrzała przed siebie. Ach ruiny, cudowne miejsce. Plac, na ktory regularnie chodila. Przynajmniej w przeszłości, gdy żyła z rodzina.
Dziewczyna usiadła na podłodze, przyglądając się pomieszczeniu i czekała , aż jej siostra przyjdzie.
- hej, jesteśmy w ruinach. Tylko nie za bardzo pamiętam gdzie był dom toriel. Może się kogoś spytamy? jeśli ktoś tu jest. - zagadmela do chici

W przeciwieństwie do siostry ona tego miejsca nie znosiła... Tutaj po raz pierwszy jej zła strona wzięła górę i sama dziewczynka zabiła swoje ofiary... Ciężkie wspomnienia.
-Nie widziałam tutaj Toriel... Jedynie jej.. syna? Ch-Chyba tak to było... Jak tutaj wcześniej byłam.
Sama nie siadła, jedynie stała nad siostrą, rozglądając się po okolicy. Tutaj jeszcze jej nie było.
-Szczerze...? N-Nie lubię bardzo tego miejsca...

Chara spojrzała na siostrę. Czy chodziło o asriela? Czy o kogoś innego... Nie wiedziała... Ale wiedziała tyle, ze trzeba znaleźć dom toriel...
- wiesz, ja miałam podobnie. W tej linii czssu tl tutaj pierwszy raz zabiłam. Tak, tylko, ze wtedy moja dobra strona jeszcze się nie ujawniła... wiesz, ona pokazała się dopiero w przystani w wodospadach. Ale siostro, trzeba się kogoś spytać o drogę do jej domu, bo sama nie do końca pamiętam. Czekaj! Widziałaś tu asriela? Mała humanoidalna kozę?

Tak, spotkała już wcześniej Asriela! Zresztą, niedaleko od tego miejsca tak właściwie.
-Tej linii czasu? Wszyscy coś o nich mówią, a ja tak dokładnie nie wiem o co chodzi... Oh i moja siostra podobno ma jakiś RESET.
Jej psychika druga nie chciała jej nic powiedzieć. Sans nie chciał jej nic powiedzieć. Może Chara jej powie.
-Ja.. Tak naprawdę nie chcę wszystkiego zabijać... Ale i uważam, że bycie wiecznym pacyfistą to głupota, tak? Ani droga genocide, ani pacyfista nie są dla mnie.. Nie wiem, nie ma czegoś pomiędzy?
NEUTRALNA ŚCIEŻKA CHICA.
-Moja druga strona pokazała się krótko po tym, jak tutaj spadłam, w Ruinach. Wtedy.. pierwszy raz kogoś zabiłam. A potem w Wodospadach.. dwa razy.. I jeszcze jak chciałam chronić Temmie... uh... ciekawe gdzie on się teraz podziewa.. Myślałam, że będzie moim zwierzątkiem.
Juz miała oddać się rozmyślaniom na temat Temmie, którego chciała ukraść przygarnąć z wioski, jak siostra dalej zaczęła mówić.
-Tu nikogo nie ma, same trafimy... I co? Asriela? Humanoidalną kozę? N-No tak, taki chłopczyk, nie?

- wiesz, chica, te linie czasu... istnieje moment w czasie, w którym można resetować. reset powoduje pojawienie się w danym miejscu, to jak cofanie się w czasie, tylko, że cofać się nie możesz. tylko czasoprzestrzeń jest zbudowana z lini czasu, lat itp.... wiesz, nie znam się za bardzo, nie jestem naukowcem.
chara zrozumiała, że trzeba isc dalej. tylko gdzie

- chica, ale gdzie ? pamiętam, że dom tori był blisko ruin Domu, przy wielkim drzewie...

-I moja siostra się tym wszystkim zajmuje? Eh... Czasem chciałabym mieć możliwosć cofnięcia czasu.. -Ile to błędów by mogła naprawić? -Też tak masz? Chociaż może lepiej że nie..? Nie wiem sama co moja druga natura by zrobiła.. Ale czasem widzę.... istny armagedon. Jak to by się nazywało tutaj? Podziemiogeddon? Undergeddon?
Nawet się zaśmiała na te słowa. Choć sprawy były poważne...
-Ruin Domu? Zaraz... To takie opuszczone miasto!? Ch-Chyba tam byłam..! Chyba.. Z-Znaczy nie wiem, czy tam nie spotkałam Asriela...

- tak, to jest opuszczone miasto. tam blisko mieszka toriel, wiesz, może trafimy. Trzeba przejsc przez miasto i przejsc fioletową drogą... do placu z drzewem i drewnianym domem. A Chica, i jeszcze cos. może wymienimy się numerami telefonów ? na przyszłosc.

wyciągnęła telefon i napisała na kartce swój numer. umiechnęła się do siostry, a następnie zaczęła się rozglądać. szukała dalszej drogi

-Zadziwiająco dużo wiesz o tym miejscu...
Sięgnęła po własny telefon i wklepała numer siostry od razu. Cóż, Chara chyba nie wie, w co się wkopała, gdyż pod tym względem młodsza z dziewczynek była niezwykłym spamerem.
-Mhm.. Dobrze będzie mieć kontakt jakby którejś z nas... Coś się stało.
Wysłała na podany numer sygnałka, aby i ją Chara mogła zapisac. Następnie od razu schowała telefon i w przeciwieństwie do siostry, która się rozglądała, ona ruszyła przed siebie.
-Widziałam jakieś drzewa po drodze... Domu jednak nie.. A-Ale Asriel mówił mi coś o tym, że tutaj mieszka!

Chara od razu zapisała siostrę w kontaktach. Tak, dobrze jest mieć z kimś pogadać. Chara zaczęła się rozglądać. Ale nie miała pomysłu gdzie pójść. Po prostu miała dość. Wybiegną na środek placu i zaczęła płakać, wciąż wykrzykujac imię asriela.

Akurat kombinowała z telefonem zapisując sobie siostrę, ustawiając do niej dzwonek i tak dalej... jak nagle ta jej zniknęła sprzed nosa.
-Chara?
Dostrzegła ją na środku placu. Zaraz odłożyła telefon i pobiegła w jej stronę. Co miała robić w tej sytuacji? To atak? Napad paniki? Spacyfikować? Dać się jej wykrzyczeć? Oh nie, a jak będzie gorzej?! Zaraz złapała ją mocno i przytuliła.
-Cii.. Ci... Siostrzyczko.
O cholera jasna, czemu ona teraz tak przypominała Frisk?
-Co się dzieje z Tobą? Znów przejmuje nad tobą kontrolę "tamta" Chara? Jestem tutaj.. Spokojnie..
Najwyżej oberwie i to srogo. Teraz jednak to nie miało znaczenia - obiecała być dla siostry choćby nie wiadomo co się działo. Nie opuści jej po prostu!

Chara przestała płakać. Mimo to, wciąż była smutna...
- chica, nie martw się. Tylko, ze się zgubilismy. I nie wiem co teraz. Nie wiem - tu znów zaczęła płakać, do tego lekko zatoczyła ubranko chici. Nie mogła już tego znieść. Że nie wie co dalej.

Zgubiły się. No pięknie... Jak można się zgubić gdzieś na początku NIGDZIE. To był zły pomysł iść aż do Ruin - trzeba było zostać tam, gdzie był wcześniej!
-Myślałam, że tutaj mieszkałaś...
Zignorowała mokre ubranie, objęła ją po prostu mocniej i podniosła z kolan. Żeby ona, młodsza, musiała ją ogarniać!
-Możemy iść przed siebie.. Albo chwilę odpocząć aż nie przypomnisz sobie drogi... -Cicho westchnęła. Odpoczynek w sumie dobrze brzmiał! -..Ewentualnie możesz mnie wkurzyć, może ta druga będzie znać drogę... Chociaż osobiście jestem za chwilową przerwą.
Uściskała jeszcze raz siostrę i ściągnęła z siebie sweterek... pod spodem na szczęście miała jakaś jasną bluzeczkę. Cóż, teraz przynajmniej nie wyglądała całkowicie jak Frisk! Położyła sweter na zarośniętych płytkach i sama się na nim wywaliła.
-Nogi już mnie bolą od chodzenia.. Wszystko mnie boli! -Marudzi, cóż.. Jest w końcu dzieckiem, czyż nie? -Chodź Chari, odpocznij chwile.. Masz w końcu mi też dużo do opowiadania, nie sądzisz?

Chara przestała płakać.Usiadła. Tak, mieszkała w ruinach, ale mogła się bawić tylko blisko domu. Nadopiekuńcza matka to wielkie zło...
- Słuchaj, Chica. Mieszkałam tu. Ale nigdy nie chodziłam w te miejsca, zwykle bawilismy się przy domu. - powiedziała
Nagle doszły do niej ostatnie słowa siostry
- masz rację. Wiesz, co mogę ci powiedzieć... O genocide już dosć dużo wiesz, ale o moim życiu nic. No więc... Zaczęło się w sierocińcu. Ucieczka była łatwa i przyjemna. Tak, potem padał deszcz, prawie zamarzłam. Wiesz, zabrali mnie z ulicy. Znalazłam się w dziwnym labolatorium. No i tam mnie skrzywdzili. Chcieli mojej determinacji, bo mieli z niej zrobić broń. W moim czasie miałam największą siłę ze wszystkich ludzi. potem uciekłam i poprzysiągłam im zemstę. Ale tu na dole poznałam dreemuurów, rodzinę królewską. Asriel stał się moim przyjacielem, a ja zostałam księżniczką i następczynią tronu na równi z Asrielem. Ale potem wpadlismy na pomysł, by zniszczyć barierę. Ja otrułam się kwiatami, Asriel wziął moją duszę i miał zabić ludzi na powierzchni. Ale nie potrafił jakos. Zabili go, po czym rodzina się rozpadła. Wtedy wróciłam... A jego determinacje włożyli do kwiatka... Jak ja bym chciała go zobaczyć, jesli żyje...

Leżała na plecach słuchając Chary. Chwila odpoczynku im dobrze zrobi. A i czegoś nowego się dowie o swej towarzyszce.
-Taaak, taaak, rozumiem. Sama znałam dosonale okolice swojego domu z siostrą... Ale myśmy ciągle uciekały.
Ona nie miała powodu.
Zazdrościła jej? Na pewno w pierwszej chwili tak - tego, że miała tutaj przybranych rodziców oraz dom. Ona jeszcze swojego pewna nie była.. mogła pozostać z Charą i jej rodziną... albo zostać odesłana ze smakiem.
-Tak, tak.. o genocide wiem wszystko prawie.
Ostatnie zdanie bardziej wymruczała, dla zapewnienia. Wolała się skupić na tym, co przekazuje je siostra. Widać było, że miała trudne życie - może na równi z dziewczynkami? Może gorsze? Cóż, Chica przyznała jedno - na pewno w przeciwieństwie do niej i jej siostry, Chara nigdy nie miała nikogo z boku, tak jak one miały siebie nawzajem.
A potem usłyszała coś o otruciu i barierze. Chara chciała się zabić? Zabiła się? W imie "bariery"?
-To wszystko jest... straszne. Dlatego też jesteś zła, prawda?
Odwróciła się bokiem w stronę siostry, wyciągając do niej rękę, jakby chciała pogłaskać siostrę w geście, że wszystko będzie dobrze.
-Nie waż mi się teraz truć żadnymi kwiatami. -Zaśmiała się pod nosem -Bo zniszczę ten świat bez Ciebie.
Żartowała? A może mówiła na poważnie? Uh, ciężko było poznać, gdy miała przymknięte oczy i zachowywała się naturalnie!
-Asriel żyje, na pewno. Twoi rodzice też... -Przechyliła krowę na bok -Ty jednak pokażesz im się w takim stanie, w jakim jesteś?

chara leciutko zastanowiła się. Nie, otruć się już nie chciała.
- Chica, o co tobie chodzi z tym stanem? Mówisz o tym, czy jako dobra czy zła? Bo nie usunę swej drugiej natury sama. Dobrze o tym wiesz. Co mam zrobić, czekać tu, aż znowu zwariuję i wybiję całe podziemie?

Chara miała już dosć. Widziała usmiechnięte buzie rodziców, radosć asriela. Ale ona wciąż nie wiedziała gdzie są.Czuła smutek.

- a co jesli mnie nie pokochają, gdy się dowiedzą co zrobiłam? lub czym się stałam?

Dopiero otworzyla oczy ukazujac siostrze kolor teczowek. Bursztynowe, jak u Frisk - czyli normalna.
-Nie wiem czy moja druga strona kimkolwiek sie by przejmowala, a zwlaszcza toba.. Um.. Znaczy to nie mialo tak zabrzmic.. Po prostu JA sie martwie o ciebie, nie to cos, co we mnie siedzi.
Choc w gruncie rzeczy w sobie nosila to samo co siostra. A wlasciwie czesciowo nawet i siostre? Uh, na pewno to bylo zbyt skomplikowane dla dziewczynki!
-Tak, tak, wiem. Mowilam, znajde sposob aby ci pomoc... Albo nie wiem, sprowadze ci jakiegos boga aby cie uratowal!
Z ostatnim bardziej zartowala... ale to mialo sens! Gdzies ktos jej opowiadal o staniu sie bogiem, nieskonczonej mocy i takich tam...
-Wybicie podziemia to calkiem dobry pomysl... -Oh moment, moment! Nawet tego nie skontrolowala! Po prostu nagle odezwala sie jak nie-ona! -Wyobraz sobie ile to mocy! Znajdz jakas kulielke, ktora zna sie na magii i wszystko, czego pragniesz sie spelni.. Oh, hihi, ja umiem magie.
Chica skrzywila sie zaraz zniesmaczona i pokrecila glowa. Takie napady zdecydowanie przyjemne nie byly!
-A ta znow cos kombinuje... Huh. Nie sluchaj jej, niewazne... Pomysl lepiej o tym, ze rodzice cie kochaja. Asriel tez swoje uczynil, prawda? I on jakos nie bal sie wrocic! Po prostu... Twoj tata i mama nie musza wszystkiego wiedziec. A jak sie ich boisz... Ja sie moge z nimi spotkac pierwsza.

Chara poczuła nagle dziwna siłę. Wspomnienie asriela jej pomogło. Spojrzała na chice, myslac o sostrze. Ona nie miala gdzie isc... chara czula, ze musi sie zmienic. Fla asriela i dla swojej nowej siostry
- sama się im pokaże. Postaram się zmienić. Tylko... trzeba ich znaleźć.
Chara znów się rozejrzala wokół. Jednak nic sobie nie przypominała.

-Char.. -Urwała ledwo zaczynając mówić -...siostro. Nie musisz się zmieniać teraz już!
Złapała ją, zaraz pociągając i przytulając do siebie dość mocno, jakby nie chciała jej w ogóle już puścić.
-Ja cię pokochałam taką jaką teraz jesteś.
W sumie teraz obie siebie były warte, czyż nie? Chica chciała jednak pocieszyć swoją siostrę, wolała utrzymać jej... choć trochę nastroju!
-Odetchnij, na chwilę odpocznij i przypomnij sobie, gdzie iść... I nie martw się... Byłaś tutaj na długo przede mną i Frisk, mogło się trochę zmienić, czyż nie..?
Sama rozejrzała się po okolicy... Ruiny jak ruiny....
-...chyba zostaniemy tutaj na dłużej...

Chara postanowiła ruszyć. zaczęła isć do przodu, wychodząc z tego miejsca. Nie miała pomysłu za bardzo cóż może wykonać tutaj.

- Hej, Chica, to chyba w tą stronę. Możliwe, że idąc tędy, zbliżymy się do domu

Chara nie wiedziała co robi. tylko już pragnęła stąd wyjsć, aby mieć choć możliwosć znalezienia swojej rodziny

Zaraz pobiegła za siostrą, mniej przekonana co do tego pomysłu. Miała jakieś... złe przeczucia, jakby coś było nie tak..
-A jeśli zastaniemy pusty dom? Co wtedy zrobimy...? Chara, nie masz żadnej pewności...
Poczuła, żę częściowo sama chciałaby nikogo nie zastać. Takie łażenie za siostrą zaczęło... napawać ją pewnym lękiem.
-Wiesz...
A może to głupota? Założyła ręce na piersiach i uciekła wzrokiem.
-Nie jestem pewna czy chcę tam w ogóle dojść.

Nagle coś charę oświeciło. Przypomniało jej sie gdzie muszą się udać. Widziała już cała drogę z tego miejsca aż do swojego dawnego domu.
- hej chica, choć już pamiętam - powiedziała chara i poszła przed siebie.

Z. T.