Event Świąteczny

Cały czas chichotała widząc zachowanie jeleniowatego. Co jak co, ale przypodobać się kobiecie jej pokroju było łatwo! Wystarczyło lubić dzieci! Oczywiście nawet taka cecha by nie wystarczyła aby ją ułagodzić, gdyby królowa się dowiedziała, że zapomniano jej imienia... jednak na razie nie zapowiadało się, aby jeleniowaty miał się wydać. Zresztą jak tutaj kogokolwiek winić? Pół wieku w zapyziałej prowincji królestwa i dziwić się, że zapomniano jak nazywa się żeńska wersja Asgora.
Nie, proszę jej nie nazywać per "female Asgore".
-Zdaje się, że Chara jest faktycznie już za duża na pisanie listów do Mikołaja. Wybacz córeczko...
W ramach "przeprosin" pogłaskała dziewczynkę po głowie i odstawiła na ziemię. Chciała być dorosła, to niech będzie!
-Mam w domu dwóch malców, to nieświadomie całą resztę do nich sprowadzam. A one tak szybko rosną, haha..! I ja? List? Do M-Mikołaja?
Spojrzała trochę zaskoczonym wzrokiem.. Jakby się speszyła, czy coś. Doskonale wiedziała KTO robi za Mikołaja... czegoż więc mogłaby sobie życzyć od Asgora? Gwiazdki z nieba? Córki? W sumie kozia córka byłaby dobrym pomysłem...! Ale nie, nie o tym miała myśleć! Zaraz pomachała łapą przed pyskiem.
-C-Cóż, trochę jestem na to za stara. I sądzę, że to nie byłoby na miejscu. Zdradzę taki sekret.. Mikołajowi byłoby ciężko samemu wszystko ogarnąć. Dlatego ma do pomocy panią Mikołajową... Od wręczania prezentów... Zwłaszcza niektórym potworom.
Posłała mu dwuznaczny uśmieszek i znów się zaśmiała. Fakt faktem, teraz ONA była tutaj od ogarniania wszystkiego!
-H-Huh..? -Nie można wiecznie flirtować z jeleniowatym poddanym, czyż nie? Córką też się zająć musi! I Doggo! -Wybacz kochanie, ciągle zapominam, że jesteś najstarsza. Jeśli chcesz dekorować... To oczywiście to możesz robić... Doggo ci chętnie pomoże, czyż nie?
Wypowiadała te słowa głaskając córkę po głowie. Dziewczynka była trochę niziutka, więc rzecz jasna musiała się do niej pochylić. Tak, taki fanserwis głównie dla męskiej części, co przy niej stała. Zresztą mniejsza z tym - głaskając córkę od razu spojrzała na Doggo, posyłając mu jednoznaczne spojrzenie - "boisz się czy nie, to twoja kara!"
-Co ty mówisz mój drogi! Chara jest kochanym dzieckiem! -Dalej głaskała córkę -Ale skoro się ta boisz.. Córeczko? Jak będziesz się ładnie zachowywać i Doggo powie mi później, że byłaś grzeczna to kupię ci CAŁEGO Mikołaja z czekolady! -Przeniosła wzrok na psowatego strażnika -Khm.. Tobie też mogę kupić jak dobrze zajmiesz się moją córeczką.
Przekupstwo! Łapówkarstwo wszędzie! Tak czy inaczej sprawę Doggo i Chary miała chyba uzgodnioną... częściowo, bo na chwilę jeszcze pochyliła się w stronę córki.
-Kochanie? Z tym Mikołajem to prawda, twój tata nim jest ale... Mogłabyś tego nie mówić Chice i Frisk? Wiesz, są młodsze... -Pewna, że córka usłyszała pogłaskała ją po raz ostatni i prostując się wróciła wzrokiem do Doggo i Vincenta -Ah, te dzieci, jedne wierzą w Mikołaja, drugie już takie duże!

- Z-zwierzątko? Naprawdę? Chica, to nie wygląda mi na zwierzątko... raczej na coś co żywi się innymi zwierzątkami. - pomimo tych słów odłożyłem miecz z powrotem do pudełka. Dopiero teraz zauważylem że obok jest jakaś jaszczurka. Spojrzałem na nią. - Witaj, ty jesteś Alphys, racja? -spytałem przyjaźnie uśmiechając się do niej. - To twój... coś? Skąd go masz? - z jakiegoś powodu nie mogłem powstrzymać się od pytań. Po chwili przyjrzałem się temu czarno-białemu czemuś. Wyglądał trochę jak pies. Tyle że był większy ode mnie. I w miejscu pyska miał jakąś czarną przestrzeń. I wyglądał jakby był zbudowany z jakieś płynnej mazi. Poza tym wyglądał jak pies.

Trochę ją zdziwiło to obłapywanie i oglądanie jej ciała. W sumie "wujek" Gaster był trochę dziwny ale nie widziała, żeby szczególnie wobec niej był jakiś zły! Wręcz przeciwnie, wydawał się całkiem fajny! Może trochę straszny z tymi jezusowymi rękami i mógłby mniej pić ale... krzywdy nie zrobił! Jeszcze.
-Raz jak spotkałam wujka Sansa to trafiliśmy na wujka Gastera. Był dość ciekawy mną i siostrą! -Podziemny Mengele kurde, tylko na bliźniakach by eksperymentował -Hihi, ale to chyba normalne! Wiele interesuje się jak widzi ludzkie bliźnięta!
Zachichotała. To "oglądanie" nawet ją łaskotało, aż się chwilę powierciła. Niemniej, było przyjemne! Nie ma lepszego uczucia niż to, że ktoś się o nią martwi! Jak w tym przypadku - Alphys!
-Jestem cała i zdrowa! Dziękuję, że się o mnie troszczysz ciociu Alphyś!
Słodkie czy nie, przyjemne dla serduszka w mniejszym lub większym stopniu... ale jaszczurka właśnie została nazwana per "ciocią". To chyba całkiem miłe przy okazji tego, że ją tak ucałowała!
I pewnie by jeszcze "męczyła" Alphys swoimi dziecięcymi słodkościami, gdyby nie pojawienie się Alexa. Przepraszam.. OBROŃCY KSIĘŻNICZEK ALEXA! Bowiem tak go właśnie nazywała Chica.
-Ale to jest zwierzątko! Patrz, Słodziak się z nim dobrze bawi!
Faktycznie, Temmie raczej nie zdawało sobie nic robić z dziwności nowego "przyjaciela" i wesoło obskakiwało amalgamata dookoła. Inna sprawa, że Temmie to raczej głupiutkie stworzenia i rzuciłyby się nawet w lawę w Hotland, gdyby ktoś im powiedział, że są tam flakesy.
-Tak, to jest ciocia Alphyś! Właśnie rozmawiałyśmy o świętach! I całuskach świątecznych! I... Ciocia Alphys uczy nie jak obchodzić gwiazdkę!
Raz - nigdzie nie było powiedziane nic o uczeniu Chici przez Alphys.
Dwa - te "całuski świąteczne" mogła sobie darować.
Trzy - Mniejsza, że zagrożenie minęło, dziewczynka dalej wisiała na Alexie!

Nagle poczułem że ktoś mnie głaska. Zacząłem rozglądać się podekscytowany. - Kto mnie głaszcze? Gdzie jest? - Po chwili wzrokiem natrafiłem na Charę. Pomimo tego że normalnie bałbym się jej zacząłem merdać ogonem. Teraz znacznie bardziej przekonałem się do niej. W końcu - skoro mnie głaszcze to nie może być zła, racja? Dalej merdałem ogonem, a po chwili spojrzałem na królową. - Wasza wysokość... nie mogę czekolady... Jestem psem... - powiedziałem głosem jednocześnie podekscytowanym i zadowolonym głosem. To przez to głaskanie. Lubiłem to. Bardzo.

Chara poczuła uczucie którego nie znała wczesniej. Uczucie które wciąz narastało. Odczuwała radosc, gdy pies się radował. Czuła się szczęsliwa, że przekonała kogos do siebie. Być może czuła się szczesliwa dlatego, że własnie dokonywała "uprzyjaźnienia" kogos ? No cóż, wciąż głaskała psiego strażnika
- Hej, Doggo, może razem naprawimy twoje szkody i udekorujemy miasto ? Żeby poznać się z tej lepszej strony ? Wiesz, tej w której jestesmy przyjaciółmi - zaproponowała psu.
Wciąż usmiechając się czekała na reakcję mamusi i jej aprobatę tego pomysłu oraz aprobatę od samego Doggo.

Chłopak wygiął usta w podkówkę. Dziecko bezczelnie ignorowało go! Zerknął na Królową. Dobrze, że chociaż ona doceniała! Tak, to bardzo szybko przegoniło ten smuteczek rogacza. Zarechotał wesoło, widząc reakcję koziej mamusi.
- Oh! Ma Mikołajową? Do takiej Mikołajowej to sam chętnie bym list napisał! - stwierdził - Nie wie może pani, gdzie ją znajdę? - oh, ten perfidny uśmieszek nie schodził nawet na moment z jego ust. Ale czy to było takie złe, że bardzo cieszyły go rozmowy z Toriel?
Zerknął na Doggo, który (w końcu!) go zauważył. Kto by przypuszczał, że tak jelonek tak nagle znajdzie się w centrum uwagi wszystkich? No, prawie wszystkich, bo mamusia się zajęła córeczką. A dziewczynka od samego początku nie zwracała na niego uwagi. Więc w sumie to zainteresował się nim tylko piesek. A i tak nie na długo, bo Chara zaczęła go głaskać. No kto to słyszał takie rzeczy! Czy ona chce z nim konkurować? To niesprawiedliwe, jest mała, więc słodka, miała łatwiej! Ale Vincent się tak łatwo nie podda! Rogacz chwilowo porzucił Toriel, a uwiesił się na Doggo - dosłownie, złapał się jego szyi.
- Ah, Doggo, piesku! Tak dawno cię nie widziałem! Tak bardzo tęskniłem! Musimy koniecznie jeszcze kiedyś poćwiczyć, sam-wiesz-jak! - zawołał głupkowato - Podrapać cię za uszkiem? - zapytał, ale nie czekając na odpowiedź przesunął dłoń na głowię strażnika Snowdin i tak jak dziewczynka; zaczął go głaskać.

Nagle Vincent z jakiegoś powodu się na mnie powiesił. Spojrzałem na niego. Zanim jednak zdążyłem cokolwiek do niego powiedzieć zaczął mnie głaskać. Stałem się dzięki temu jeszcze bardziej zadowolony i podekscytowany. Merdałem tęż jeszcze szybciej ogonem. - Dzięki Vincent! Lubię głaskanie! Drapanie za uchem też! - powiedziałem. Po chwili zwróciłem się do dziewczynki. - Pomóc? No mogę! Od czego zacząć? - gadałem dość szybko.

- To jest z-zła osoba! - stwierdziła raz jeszcze, "odkładając" Chicę. Mowa cały czas była o Gasterze. Szybko jednak zeszła na inny tor. Podobnie jak myśli Alphys, które przy kolejnych słowach dziewczynki rozproszyły się całkowicie. "Ciociu"? Dziewczynka nazwała ją ciocią? Twarz jaszczurki ponownie zaróżowiła się. Zasłoniła łapką uśmieszek, który wymalował się na jej ustach. Ah, dziewczynka jest taka słodziutka!
- To n-normalne - stwierdziła, próbując nie dać po sobie poznać, jak wiele radości sprawiło jej to jedno słówko. Nikt nigdy tak do niej nie mówił! A co dopiero ludzkie dzieci! Ciekawe, co one takiego jedzą. Może by tak kiedyś zaadoptowała jakieś? Ale pewnie Tori jej nie pozwoli. To niesprawiedliwe, zabiera wszystkie najlepsze sztuki! A to tylko dlatego, ze mieszka bliżej!
Alphys otworzyła usta, ale zamknęła je po chwili, bo Chica popędziła z odpowiedzią. Kiwnęła jedynie głową, próbując przez to przekazać, że dziewczynka nie kłamie. Wystawiła przyjaźnie łapkę do chłopca, licząc, że ją uściśnie.
- Tak, d-doktor Alphys - przedstawiła się - E-endogeny nie robi krzywdy - dodała po chwili szybko - Ch-chociaż faktycznie może wzbudzać przerażenie...
Westchnęła cicho, po czym zerknęła na Chicę, która znów zaczęła coś nawijać. Wytrzeszczyła na nią oczy. O czym ona w tym momencie opowiadała?!
- C-c-co? W-wcale nie... - zaczęła, kręcąc głową. Szybko jednak odpuściła sobie dalsze dyskusje - przecież to logiczne, że człowiek prędzej zaufa człowiekowi niż... Takiemu potworowi jak ona. A, zresztą... To tylko dzieci! One mają bardzo bujną wyobraźnię. I poważne, dorosłe potwory nie wierzą dzieciom. A już w szczególności tym ludzkim.

Przechadzałem się przez Snowdin powolnym krokiem. Spojrzałem się na choinkę. Ahhh święta. Czegoś na jej brakuje... Wziąłem oddech po czym z wydechem lampki zostały zamrożone. Dzięki magicznej energii nie zgasły ale za to świeciły jak disco kule.
Dostrzegłem dziwną sytuację. Jeleniowaty głaskał Doggo a obok Królowa iiii... Ona. Ta która chciała mnie zabić. Jest też drugi człowiek.

Podszedłem do ich i zamachałem.

-Hej! I dobry wieczór wasza wysokość. Iii oh... Cześć mała. Wesołych świąt! Które tutaj są prawie codziennie. Mam nadzieję że nie przeszkadzam w niczym. Prawda? Ehhhh. Ładnie pachnie? Prawda? Piernikami ciastami i barszczem... Mam pomysł!

Wziąłem głęboki oddech i wytworzyłem z lodu małe statuetki z podobiznami ich wszystkich. Rozdałem im figurki.

-Proszę. Mam nadzieję że wam się podobają.
Bo jak to mówi stare porzekadło lepiej dawać niż dostawać... Czy jakoś tak.

Ból chwycił mnie za gardło. Złapałem się za je odruchowo. I po co idioto dawałeś im figurki! Użyłeś zbyt szybko lodowego oddechu. Krew poleciała małym strumyczkiem po wardze
Wyjąłem chustkę i wytarłem ją. Ehh być naiwnym...

Doggo zwrócił na niego uwagę! I nawet podobały mu się pieszczoty! Rogacz wyszczerzył się wesoło.
- A ja lubię głaskać, dogadamy się! - stwierdził. Po chwili zmarszczył groźnie brwi. No nie, piesek nadal poświęcał za dużo uwagi dziewczynce. Pora go całkowicie przekabacić na swoją stronę! Vincent niemal przytulił psa; oparł swoje łokcie o jego ramiona i zaczął tarmosić go po całej głowie, co jakiś czas zahaczając nawet o uszka. Podczas treningu tego nie zauważył, ale musiał przyznać, że... Doggo miał strasznie milusią sierść! Z tego wszystkiego sam jelonek zaczął radośnie machać swoim krótkim ogonkiem.
Dopiero nowy gość odwrócił jego uwagę od strażnika. Zerknął na niego, początkowo tylko przelotnie; głaskanie Doggo mogło przynieść większe profity niż interesowanie się jakimś tam randomowym potworkiem. Ale kiedy ten obcy ktoś wcisnął mu małego lodowego Vincenta do dłoni, odwrócił się i ogarnął go wzrokiem.
- Oh? - Więc aż tyle potworów posługiwało się magią lodu? Rogacz podrzucił kilka razy figurkę, stwierdzając, że jest całkiem solidna. Drugą rękę nadal trzymał na ramieniu psiaka; oparł się o niego łokciem, co mogło wyglądać dość zabawnie.
- No, całkiem fajne - przyznał w końcu, kiwając głową - Jak się nazywasz?

Krew w gardle a ten się pyta jak mam na imię. Szyt okrutności. Napisałem na śniegu drukowanymi literami "MINO NIE MOGĘ MÓWIĆ ZBYT CZĘSTE UŻYWANIE ODDECHU. PRZEPRASZAM". Dorysowałem uśmiech. Jakbym próbował coś powiedzieć to było by to bulgotanie krwi w gardle i co jakiś czas kaszel krwią.

Machnęła ręką na Doggo. Ważne, aby dał sobie radę z Charą i dobrze spędzili czas.
-Przecież jest czekolada dla psów normalnie. Z-Zresztą zawsze mogę znaleźć jakieś inne danie zastępcze.
Ważne, że dziecko miała sprzedane i oddane w inne ręce! Zaraz pogłaskała młodą. Czy to towarzystwo zaczęło rywalizować o swoje względy nawzajem?
-Um.. Sądzę, że najlepiej będzie jak wszyscy zaczniemy od sprzątania bałaganu po Doggo... a potem możecie zrobić co tylko zechcecie, nawet ustroić samych mieszkańców.
Utrzymywała uśmiech, choć już ich nie oganiała, kompletnie!
-...Z-Znaczy z tym strojeniem mieszkańców to był żart, nie wolno nikomu nakładać ozdób! -W tym momencie przed jej głową stanął obrazek Chici-Frisk, która to dzień wcześniej obtoczyła się lampkami choinkowymi bo "chciała ładnie świecić" -...nie wolno, chyba, że sami tego zechcą!
Jak Asgore sobie radził z ogarnianiem tych przygotowań, gdy jej nie było!? TOĆ TO JAKIŚ KOSZMAR.
Podsunęła córkę pod Doggo, zostawiając całą trójkę wraz z Vincentem samych. Niech dogadają się co i jak, kto kogo i kto komu jak bardzo. Ważne, że Chara ma opiekę. A ona rozdzielone zadania!
-Choinki chłopcy. Choinki i ozdoby.
Oczywiście krótkie przypomnienie nikomu nie zaszkodzi, czyż nie?
Zauważyła rzecz jasna smoczą towarzyszkę, która zaczęła się krzątać tuż obok. No i proszę, jak pięknie! W przeciwieństwie do chłopów pomagała!
-O patrzcie jak panienka ładnie pracuje, może byście jej pomogli? I.... od razu nauczyli Charę jak obchodzi się tu święta? -Podsunęła córkę bliżej Doggo i Vincenta dopiero uświadamiając sobie, że tak naprawdę Chara już kiedyś spędzała tutejsze święta! -Z-Znaczy jak TERAZ wyglądają, ostatni raz biedaczka miała gwiazdkę sto lat temu, pobawcie się ładnie czy coś... S-Smocza panienka chętnie wam pomoże!
Biada, biada jak już Toriel wciąga do pracy obcych!

Zła? Dziewczynka przechyliła głowę. Ostatnio miała duże problemy z rozróżnieniem kto jest owym "złym", a kto "dobrym". Cud, że jeszcze żyła! Ekhem, w kłopoty to wpakować się mogło!
-Zły? Jak siostrzyczka? I druga siostrzyczka?
Wzruszyła ramionami. To zdawało się dla niej być teraz nie ważne. Spędzała czas z Alexem... i ciocią! Tak bowiem nazwała Alphys nie bez powodu. Pamiętacie te czasy, gdy jako dzieci nazywaliście każdą miłą do was osóbkę per "ciociu" lub "wujku"? Chica była właśnie na tym etapie! "Mamusię" miała tylko jedną, "tatusiów"... przemilczmy tą kwestię. "Siostrzyczki" i "braciszkowie" byli w jej wieku... a wszystkich, których umiejscawiała w serduszku awansowała na ciocie lub wujka! I tak oto powstała "ciocia Alphyś".
-O... Oh! -Zauważyła tą reakcję na nowe określenie jaszczurki -C-Czy coś nie tak? Wiesz, lubię cię tak nazywać. To prawie jak mamusia ale bez mamusi! Wybacz ciociu, mamusię już jedną mam, ty będziesz moją kochaną ciocią!
Ah, czy dzieci nie są rozkoszne? Na szczęście żywią się zwykle tym samym, co potwory. Przynajmniej tak myślała Toriel, która swoje przybrane potomstwo karmiła... dosłownie wszystkim. Głównie ciastami, co było widać gołym okiem - jak dziewczynki wpadły do Podziemia to były przy kości takie wychudzone, mizerne. A teraz? Pulchny dziecięcy tłuszczyk!
-To jak przeciwieństwo Słodziaka Aleś! Wygląda na takiego, co krzywdy nie robi, a jednak robi, bo kichasz zawsze jak go przynoszę!
Uczcijmy minutą ciszy biedne ludzkie dzieci mieszające z Chicą i ich nieustaną walkę z alergią na Temmie.
-Jak to nie? Nie pokaże mi ciocia jak się obchodzi święta!? A-ale... Ale... Ja nigdy ich nie obchodziłam, skąd mam wiedzieć co robić!?

Chłopcy mieli zbierać Choinki. Nie, to się kochanej Charze nie podobało. Ona też mogła, nie miała 5 lat, chociaż kochana mamusia zdawała się tego nie rozumieć. Chara poszła w miejsce, w którym doggo rozwalił choinkę. Sama nie wiedząc jakim cudem zdołała podniesć przewrócone drzewko. Następnie odkryła obok małą drabinę. Wzięła ją, po czym, po odnalezieniu kolejnego pudła z ozdobami zaczęła sama dekorować drzewo. A niech zobaczą, że mała Chara też potrafi pracować. Po wykonanej pracy wróciła z resztką ozdób. Były to dwa łańcuchy. Chara, dla małej zabawy, udekorowała nimi Doggo.
Usmiechnęła się i usiadła na sniegu.

- Tak! Lubię! Nie przestawaj głaskać! - powiedziałem. Merdałem ogonem coraz szybciej. Po chwili jakiś potwór podszedł do mnie i dał mi coś do łapy. Przez przypadek upuściłem ten przedmiot. Spadł mi prosto na lewo łapę. Był z lodu i jego odłamki wbiły się w moje ciało. Krzyknąłem. - C****a, jak to boli! - powiedziałem łapiąc się za łapę. Gdy Chara przyszła i "Udekorowała" mnie spojrzałem na nią zdziwiony na nią. - Co ty robisz? - nadal czułem ogromny ból w łapie, więc spróbowałem poprosić Vincenta o pomoc. - Mógłbyś znaleźć jakiś bandaż dla mnie? - spytałem.

Ah, Doggo, jesteś taki słodziaszny!, pomyślał Vincent, obserwując jego reakcje. Taki idealny piesek! Zawsze skory do pieszczot i merdający ogonkiem! A w dodatku bardzo praktyczny byłby z niego pupil; z takimi łapkami to i obroni, i obiad ugotuje!
...No, z chwaleniem psich łapek to chyba rogacz się pospieszył. Zwinnie odskoczył od rozpadającej się figurki.
- Oj, psiaku, chyba dzisiaj szczęście ci nie dopisuje, co? - rzucił, krzywiąc się. Najpierw choinki, a teraz coś takiego! Jego noga nie wyglądała za dobrze, więc jeleń kiwnął głową i ruszył w poszukiwaniu opatrunku. Zerknął też na pośredniego winowajcę, który powciskał wszystkim figurki - Uhm, tobie też coś przynieść? Jakiś Strepsils, czy coś? - zapytał ostatecznie, nie zwracając zbytnio uwagi na malunki w śniegu. Kasłał, więc może przydadzą mu się jakieś tabletki do ssania? - Jak znajdę to przyniosę - obiecał, oddalając się.
Ku swojemu zadowoleniu, natknął się na całkiem spory karton. Gdy do niego zajrzał, znalazł obie rzeczy - i tabletki, i bandaż. Ba, wyciągnął nawet wodę utlenioną! Szybciutko wrócił do poszkodowanych. Obcemu chłopakowi wcisnął Strepsils, po czym popędził do Doggo.
- Mam! - zawołał, cały w skowronkach. Teraz z pewnością zgarnie całą uwagę psiaka. Będzie go trzymał w swojej garści do końca świąt, a co! Uklęknął przy psiej łapce - Podnieś - polecił. Wylał na ranę chyba z pół butelki wody utlenionej, dziwiąc się, że nie zamarzła. Potem zaczął owijać bandaż wokół rany. Nie był medykiem, za specjalnie nie znał się na tym wszystkim... Ale na czubku stopy zawiązał ładną kokardkę! Nawet, jeśli nie było dobrze, to z pewnością było ładnie.
- Ta daam! Vincent-super lekarz! - rogacz uśmiechnął się szeroko.

Robiłem to co Vincent mówił że mam robić. - Dzięki... - powiedziałem. Vincent wydawał się naprawdę dobrą osobą - Pogłaskał mnie, podrapał za uszami i nawet przyniósł bandaże gdy się zraniłem. Wydawał mi się naprawdę wspaniałą osobą. Po chwili pomyślałem że przydałoby się pomóc trochę potworom w przygotowaniach do świąt. Podszedłem więc do pudełka z ozdobami... po czym poślizgnąłem się wpadając prosto na pudełka, niszcząc bombki których kawałki wbiły się we mnie, raniąc mnie. Krzyknąłem z bólu. - Czy ktoś może mi pomóc? - spytałem leżąc na zniszczonych pudłach. - A ja tylko chciałem pomóc w przygotowaniach do gwiazdki... - powiedziałem do siebie.

Akurat przechadzał się jedną z ulic Snowdin, gdy spostrzegł zamieszanie, wywołane upadkiem psa. Musiał mu pomóc. Nie, że znał psa, czy cos, ale to nie było by dobre takie stanie obok. Byłby wtedy niesprawiedliwy wobec pieska, co więcej po prostu była by to oznaka chamstwa.
Will pomógł psu wstać. Następnie ostrożnie zabrał się za usuwanie kawałków bombek z ciała zwierzęcia. Po usunięciu wszystkich wziął scierkę z kieszeni. Zajrzał do jednego z pobliskich pudełek. APTECZKA, jakie miał szczęscie. Odnalazł tam spirytus i opatrunki. Chłopak oczyscił rany psa, opatrzył go i popatrzył z politowaniem.
- Choćmy do tej pobliskiej karczmy. Odpoczniesz - objął psa z tyłu i pomógł mu dostać się do baru Grillby'ego

Spojrzałem na chłopca który mi pomógł. - Dziękuje... - powiedziałem do niego. Gdy powiedział o pójściu do karczmy zacząłem się wycofywać. - Co? Nie trzeba! Dobrze się czuję. - powiedziałem wracając do królowej i Vincenta. - Wszystko w porządku! Nic mi nie jest. - Tak naprawdę czułem się lekko słabo i trochę nie mogłem ustać na nogach. - Wasza wysokość, czy mógłbym w czymś jeszcze pomóc? - spytałem lekko się uśmiechając.

Vincent super-lekarz już miał popisać się kolejnymi medycznymi umiejętnościami, kiedy... Wparował kolejny dzieciaczek! I znowu zwinął mu psa sprzed nosa!
- A ty to kto? - zapytał, nieznacznie się krzywiąc. Próbował się uśmiechnąć, ale... Trochę mu nie wyszło - Ostatnio was tu dużo - zauważył, mając na myśli wszystkie ludzkie dzieci. Nie, żeby mu to przeszkadzało. Znaczy, przeszkadzało, ale to nie była żadna niechęć na tle rasowym. Po prostu rogacz potrzebował uwagi od kogokolwiek, a póki co, dzieciaki tylko mu ją zabierały.
- Smyk miał rację, idź odpocznij lepiej, co? - zwrócił się do Doggo, marszcząc brwi - Jeszcze zrobisz sobie jakaś większą krzywdę. A tego przecież nie chcemy!

- odpocząć? No, dobrze... Chociaż chciałem tylko wam pomóc... Pójdziesz ze mną do Grillby'ego? - spytałem. Prawdę mówiąc już dosyć polubiłem Vincenta. Po chwili spojrzałem na chłopca. - Wybacz mi, ale prawie zapomniałbym zapytać cię o imię... Więc... jak się nazywasz? - zapytałem. Czułem się jeszcze trochę kiepsko więc oparłem się o Vincenta. Myślałem że raczej to nie będzie mu przeszkadzać.

Rogacz spojrzał na psiaka odrobinę rozkojarzony. Rozejrzał się na boki, nie będąc pewnym, czy to właściwie do niego kieruje te słowa.
- Że ja? - przyłożył palec wskazujący do piersi. Gdy upewnił się, że Doggo wypowiedział te słowa do nikogo innego niż jego, uśmiechnął się szeroko - Jasne! Skoczymy na grzańca, od razu postawi cię na nogi! - zamachał wesoło ogonkiem. No, co, jak co, ale wizja ciepłego alkoholu była bardzo przyjemna! I to w dodatku z nie byle kim, a takim kochanym futrzakiem! Doggo może być pewien, że będzie pod opieką najczulszego stworzenia w całym Podziemiu! Gdy psiak oparł się o Vina, rogacz szybko zarzucił sobie jego łapę na ramiona i przyciągnął go do siebie w pasie - tak na wszelki wypadek, żeby się nie wywalił. Albo, co gorsza, znowu w coś nie wpadł. Chłopak nie był pewien, czy strażnik nie będzie musiał spędzać świąt w szpitalu po kolejnym takim wybryku. Ale, ale! Gdyby się tak - odpukać! - stało, Vincent z pewnością odwiedziłby go z kwiatami i przepysznymi, przyrządzonymi własnoręcznie ciasteczkami. Świątecznymi, oczywiście! Gwiazdki, mikołaje, choinki i bałwanki! To wcale nie taka zła wizja, prawda?

- No ty. - powiedziałem do jeleniowatego. - Czyżby myślał że chodziło mi o kogoś innego? Niby dlaczego miałby tak myśleć? - zastanawiałem się. - Brzmi dobrze... I może jeszcze coś do jedzenia... - dopiero teraz poczułem że od tych wszystkich wypadków stałem się bardzo głodny. Myślałem nad tym czy po świętach król ukarze mnie jakoś za te wszystkie zniszczone rzeczy... to był jakby nie patrzeć wypadek... więc może mi to wybaczy?