Całkiem niepozorna rudera gdzieś w lasach Snowdin

Minęła jakaś godzinka od upolowania sobie nowej "zdobyczy", którą tak jak każdą pozbawił życia i to z wielką łatwością. Nie do wiary, jak głupie są stworzenia chodzące po tym świecie. Zero zła, zero przemocy. Chodzą po Podziemiu jak śnięte krowy i nie mają pojęcia o tym, że zza rogu może zaraz wyskoczyć ktoś kto ich zabije i tym samym pozbawi wszelkiej nadziei i cennego życia. No, ale dla kogo to jest cenne to już pojęcie względne i to nawet bardzo. Na pewno nie dla TEGO naukowca, który ma ich wszystkich jedynie za idealne źródło danych.
Nie szczycił się nigdy zwycięstwem, tak było i w tym przypadku. Jedyne co za to zrobił, to udał się na tyły domu gdzie zszedł do swojej piwnicy, wyjątkowo, bogato, wyposażonej piwnicy. Nie miał wystarczająco gratów, urządzeń i organicznych substratów do przeprowadzania jakichkolwiek badań i eksperymentów, więc dzisiaj będzie musiało obejść się bez babrania w jego ulubionej życiowej dziedzinie. Postanowił jednak zająć się czymś o wiele dla niego ważniejszym. Iluzją. Wykorzystuje ją na co dzień w tak ważnym aspekcie jakim jest ukrywanie jego prawdziwego wyglądu, a przecież może posłużyć w wielu innych dziedzinach.
Kiedy tylko znalazł się już w swoim ukochanym laboratorium udał się do pomieszczenia, które teraz niestety było puste. Miał tam trzymać potwory, które będą wykorzystywane w eksperymentach, ale na razie zadziała jako idealna kostka do treningu mocy. Trzeba w końcu coś zrobić z iluzją, trzeba ją wykorzystać!
Najpierw zaczął od sprawdzenia co tak na prawdę potrafi. Prócz nałożenia iluzji na siebie by stworzyć swój aktualny wygląd, może jeszcze wykonać niezbyt szczegółowe obrazy przedstawiające jakieś maszkary by wystraszyć przeciwników o słabej psychice, lub też stworzyć nieco większe iluzje zmieniające wygląd otoczenia.. Ale. No właśnie, tu jest pies pogrzebany jeśli chodzi o niedoskonałości. Wyglądają sztucznie i są wręcz pół przeźroczyste.
- Trzeba to poprawić.. - mruknął do siebie, a echo jego głosu odbiło się w pomieszczeniu. Jeśli się postara będzie mógł zrobić tutaj wszystko. Jeśli tylko się skupi. Tak też zrobił. Wysilił się i całkowicie skupił na iluzji otoczenia. To był jego cel w tym momencie. Wykreował w swojej głowie kawałek typowego lasu Snowdin, padający śnieg, leżący dokoła i okrywający wszystko. Światła lamp miasta znajdującego się w oddali. Starał się to wszystko urzeczywistnić, jednak gdy otworzył oczy zobaczył jedynie marne podróbki tego miejsca, wszystko czarno-białe, pół przeźroczyste, światła miasta nie było widać wcale. Jednak nie zrażał się tym. Nie jest idealny, tak jak każdy. To, że nie wyszło mu za pierwszym razem to nic. Może nie wyjdzie i za drugim, nie wyjdzie za trzecim. Za piętnastym, dwudziestym. Nie zwracał na to większej uwagi. Po prostu próbował.
Wciąż wyobrażał sobie las. Świerki, śnieg. Powiew wiatru. Gdy próbował już tak któryś raz z rzędu, naszła go myśl. A gdyby tak porzucić autentyczność tych miejsc? Zmienił swój tok myślenia. Widział drzewa, nienaturalnie powyginane, w pozycjach w jakich powinny się już dawno złamać. Widział śnieg, czarny śnieg roztapiający się za każdym razem gdy ktoś na niego stanął, ale też i jednocześnie sypki jak potworzy pył. Praktycznie nie było w tym światła, panował półmrok, którego nie rozświetlały światła wesołego miasta. Skupił się na tym i gdy otworzył oczy. Całkiem miło się zaskoczył. Wszystko wyglądało niemal idealnie, nie licząc tego, że wciąż każda z tych rzeczy była płaska, jak nałożona na ściany tapeta, która jeszcze była w połowie przeźroczysta. Przeciwnik miał nie widzieć końca i początku. Miał bać się wpadnięcia w krzaki wyglądające jakby były pełne rozkładających się zwłok.
- Ale tego nikt się nie wystraszy! - wrzasnął waląc pięścią o ścianę. Nawet jeśli wiedział, że nie jest idealny, porażki nawet w czymś takim nie były zadowalające. Podjął ostatnią próbę z otoczeniem. Tym razem, coś prostszego.
Ponownie się skupił, zaczął kreować w swojej głowie kolejne pole. Tym razem całe czarne, tak ciemne, że jedynie światło załamane w czarnej dziurze byłoby czarniejsze. Oczyma wyobraźni widział te wszystkie dziury i niewielkie wzniesienia umieszczone w podłodze, przez które przeciwnik łatwo straciłby równowagę i grunt pod nogami. To miało być coś w rodzaju czarnej kostki pełnej pułapek, o których położeniu wiedziałby tylko sam Gaster. Kiedy ponownie otworzył oczy, "arena" wyglądała wręcz świetnie. Pomijając jakieś płaty ścian, przez które przebijała się rzeczywistość. Było niemal idealnie, jednak postanowił sobie odpuścić. Spędził wystarczająco dużo czasu na tworzeniu tych obrazów, ale co do szybkości ich tworzenia zajmie się później.
Chciał pobawić się jeszcze jedną rzeczą związaną z iluzją. Zdjął swoją własną i pozbył się czarnej kostki dokoła. Zastanowił przez chwilę i wybrał osobę, którą znał nawet lepiej niż kto inny mógłby pomyśleć. Czemu by w końcu nie? Każdy uwielbia tą leniwą kupę kości nazywaną Sansem. Skoro potrafił tworzyć iluzję samego siebie, to dlaczego miałby nie potrafić tworzyć iluzji innych? To prostsze od otoczenia. W teorii, ciekawe jak w praktyce.
Niski.. Gruby.. Z puchową kurtką i w krótkich spodenkach.. I kapciach. Bardzo wyszukane. Doprawdy.
Zrobienie się niskim było banalnie proste, grubokostnym - też. Ubrania były nieco ciężkie do stworzenia, wyglądały nieco jak wyjęte psu z gardła, ale to chyba dobrze. Kiedy tak spojrzał w szybę nieco się zdziwił widząc odbicie Sansa, anie siebie. Jego własna iluzja robiła go w konia! Zwykle zawsze widział swój prawdziwy wygląd. Ale też i nie długo to trwało. Nie był w stanie utrzymać tego wystarczająco długo by zdziałać więcej niż kilka słów (czy też kilka postów). Wrócił do swojego zwykłego wyglądu.
Nie wszystko poszło tak jak tego chciał. Ale nie było tak źle. Opuścił pokój i zaczął jedynie przeglądać stare papierkowe roboty, które udało mu się jakoś zdobyć, i zaczął je przeglądać w ramach odpoczynku.

Ukończyłeś swój trening bez żadnych przeszkód! (Dlaczego nie mógł na ciebie spaść jakiś naprawdę ciężki przedmiot? Wtedy podziemie i ogólnie cały świat mieliby lżej.) Dzięki temu trochę się rozwinąłeś! Znowu gratuluję! (Wcale nie. Ani trochę. Ty paskudny morderco.) Zdobyłeś: 50 EXP! Poza tym coraz lepiej idzie ci tworzenie iluzji, ale na szczęście całego podziemia (I świata) ta umiejętność poprawiła się tylko trochę.

Dzień zapowiadał się idealnie. Bo w końcu jak tu się nie cieszyć! Znów jest cudnie i ponuro jak zawsze. Tak można się tylko i wyłącznie cieszyć. Dlaczego więc nie spożytkować tego w idealny sposób? Skoro już i tak postawił sobie za jeden z nielicznych celów by być silniejszym, musi do tego dążyć cały czas. Żeby tego mało, rozpierała go energia. Po tym co ostatnio zrobił.. W końcu mord tak wielu stworów to coś niesamowitego! Aż rwie się do kolejnych rzeczy, wypełnia go taka siła, że och! Trzeba to spożytkować. Tym bardziej, że pragnął nauczyć się też czegoś całkiem nowego.
W drodze do klitki, w której ostatnio trenował zabrał kilka drobnych przedmiotów jak książka, jabłko czy kubek. Więcej w tym momencie nie było mu potrzebne. Zamknął się w pomieszczeniu i dość długo rozmyślał nad tym od czego zacząć. Odłożył przyniesione przedmioty na bok i postanowił najpierw wziąć się za swoje stare kochane sztuczki. Iluzje. Musi je w końcu idealnie opanować, skoro wychodził mu już czarny pokój. Może udadzą się i zwykłe. Ale dla pewności zaczął od czarnej kostki. Starał się wkładać w to mniej energii niż zwykle, jakby to było coś normalnego i całkowicie typowego. Ot, ciemność na życzenie. I niestety, bez większego skupienia chyba nic z tego nie będzie. Pokój znów był w pół przeźroczysty, mógł z łatwością dojrzeć metalowe ściany i drzwi, a wszystko to było tylko nieco przyciemnione. Jednak gdy tylko nieco bardziej się nad tym skupił - wyszło tak jak za pierwszym razem. Pokój był praktycznie idealny. Trzeba się z tego cieszyć. Nie był jednak zupełnie czarny, gdzieniegdzie wciąż były "dziury", a to wielki uszczerbek na  znaczeniu całej tej iluzji. Skoncentrował swoje myśli tylko i wyłącznie na dopracowaniu całej kostki. Wiedział, że stworzenie jej uda mu się bez problemu, więc pokładał całe swoje myśli tylko i wyłącznie w jej doskonałość. I cóż.. Po paru chwilach wyszło.. Nawet nawet.
Pora jednak na coś bardziej skomplikowanego. Postanowił znów stworzyć iluzję Snowdin. Był dosyć pozytywnie do tego nastawiony więc kto wie, może mu się ładnie uda. Zaczął kreować w swojej głowie wygląd, widział już drzewa, śnieg... W pewnym momencie jednak zamyślił się dosyć.
- Ostatnim razem przewidziałam każdy możliwy szczegół i nic z tego się nie udało.. Wszystko wyglądało jak wyjęte z koszmaru. A gdyby tak.. Zrobić to na całkowitego czuja? - myślał na głos, mógł! Był tutaj sam. Głos niósł się echem w pustym pomieszczeniu, odbijał od wszystkich ścian. I nagle przestał. Na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że jest tutaj zimno. Pomyślał po prostu "Snowdin" zamiast kreować wygląd. Nie było to może idealne, ale wyglądało lepiej niż poprzednio. Po pierwsze - przypominało normalny las. Po drugie - nie było wyciągnięte z koszmaru. Snowdin jak się patrzy, jednak znów w połowie przeźroczyste. Chociaż teraz skupiał się nad tym jak tylko mógł, łatał tylko niewielkie dziury. Te wszystkie szczegóły, przede wszystkim głębia, by nie wyglądało jak płaski obraz na ścianie. To było trudne do naprawienia, ale i tak był z siebie dumny. Pstryknął w palce i wszystko zniknęło, pozostawiając tylko metal jaki był na początku.
Przyszła pora na coś całkowicie nowego, chociaż w sumie.. Wcale nie tak nowego. Dawno po prostu tego nie używał. Nie miał po co. W Pustce Czasu ta umiejętność była niepotrzebna. Nie było żadnego potwora, któremu mógł zmienić duszę na niebieską, ani przedmiotu do przeniesienia. To w sumie już tylko kwestia kilku prób. Miał już podejść do tego co przyniósł, kiedy to stwierdził, że po co? Przecież może je sobie przynieść stąd. Wyciągnął dłoń w kierunku pierwszej lepszej rzeczy - książka. Pomyślał sobie "Chodź tu jesteś mi potrzebna.". Na początku jedyne co zrobiła to.. Kompletnie nic. Leżała sobie spokojnie i można by nawet rzecz - ignorowała go. Ale po kilku próbach, podrygiwaniu okładki i kartek, w końcu ją uniósł. Nie było to wcale tak męczące. Przypomnienie sobie niektórych rzeczy bywa bardzo trudne, nawet jeśli kiedyś nie potrafił się bez tego obejść. Chwycił zbiór zapisanych kartek w rękę, po czym w ten sam sposób sięgnął jeszcze po jabłko i kubek.
- I wszystko po staremu. - stwierdził.
Została mu już tylko jedna rzecz, której jeszcze w sumie nie miał okazji wypróbowywać, chociaż dobrze wiedział, że będzie w stanie to zrobić. Pstryknął w palce by pozbyć się swojej własnej iluzji. Tutaj nic się nie zmieniło. Jego ciało zachowywało się jak wodne ciało stałe, czyli po staremu. Przyszedł więc czas to wykorzystać. Wydawało mu się to dość trudne, ale chciał użyć swojego własnego ciała do stworzenia macek. I oczywiście początkowo nic mu z tego nie wychodziło. Dopiero po dość długim czasie (z jakieś pół godziny mu na tym zeszło, nie ma co...) udało mu się zrobić dwie, całkiem porządnie wyglądające macki. Co jednak ciekawe, czuł, że nimi porusza, ale jakoś nie za specjalnie czuł czego dotykają. To w sumie dobrze. Jeśli w nie oberwie, przynajmniej go nie zaboli. Poruszał nimi na lewo i prawo, trochę to ociężale wychodziło, ale jak tylko trochę przyzwyczai się do tego, to bez wątpienia pójdzie lepiej. Postanowił nieco się z tym oswoić, starając się po prostu podnosić przedmioty, które i tak już leżały tutaj bez większego zastosowania. Chwytał i podrzucał by tylko złapać mackami i podawać sobie z jednej do drugiej i z drugiej do jednej. Całkiem przyjemna zabawa. Ale cóż. Nie przyszedł się bawić. Tyle mu w sumie na dzisiaj wystarczy. Wrócił swoją ukochaną iluzję i posprzątał tu trochę, po czym opuścił pomieszczenie.

Ukończyłeś swój kolejny trening dzięki czemu poznałeś dwie nowe umiejętności (Cicho Gaster, wiem że poznałeś tylko jedną, tą drugą tylko sobie przypomniałeś.). Oprócz tego zdobyłeś 45 EXPa (A teraz grzecznie wróć do Hotland i spal się tam, oszczędzając nam wszystkim masy kłopotów). Gratuluję! (Dodałbym jeszcze: powodzenia w mordowaniu i sianiu chaosu, ale wiesz że tego nie lubię. Zaraz... Gaster, czy ty mordujesz tylko dlatego że ja tego nie lubię? Jeżeli tak to jest naprawdę okropnym człowiekiem... znaczy szkieletem... czy czymkolwiek ty tam jesteś...)

Wierzyła mu, całkowicie mu wierzyła, dlatego o tę rzecz się nie dopytywała. Może nie był tak teraz na to gotowy, jej pojawienie się było nagłe i zapewne Gaster się bardzo zdziwił. Dobrze wiadomo, że na wszystko potrzeba czasu, a jeżeli to coś, z czym ciężko sobie poradzić to i wsparciem innych nie powinno się gardzić. Teraz już nie ma po co się spieszyć.
- Musiałam dostac druga szanse, ale... ja nie czuje sie, jakbym umarla! Po prostu caly czas siedzialam sama w tym ciemnym miejscu, w jakiejs pustce bez wyjscia... - przymiliła się do dłoni głaszczącej jej policzek. Ale czemu była taka niepewna? Czemu dłoń drżała, jakby zrobił coś strasznego. Zrobiła to samo, co szkielet wcześniej, przyłożyła swoją dłoń do jego i lekko docisnęła do kości policzkowej.
- Jezeli... jeżeli to przez te wszystkie moje pytania, to moge nie pytac... - Zaproponowała delikatnie, jednak zaraz dostała odpowiedź, jakiej się nie spodziewała. "Sans?" przeszło jej przez myśl. Ale dlaczego syn miałby zabić własnego ojca. Przecież... pamiętała, ledwo co ale jednak, że kiedyś byli tak szczęśliwą rodziną. Co musiało się stać, że była taka, a nie inna sytuacja? Sans wyrósł na przestępce? Ukochany powiedział to tak... jakby to była jego wina. Nie będzie teraz jednak zadawać więcej pytań, objęła tylko szkieleta i oboje ruszyli w nieznaną jej stronę...
Jak dobrze było przespacerować się z ukochanym, ale ostatecznie zatrzymali się przy jakiejś starej ruderze. To... dom Gastera? Czemu tutaj, czemu nie z dziećmi i czemu w takim stanie? Pytania później, chociaż dobrze, że to miejsce, gdzie będą mogli pobyć sami. Ciekawska poniekąd już zaczęła się rozglądać. Widać, że przydałaby się tutaj kobieca ręka.
- Ile mnie nie było? - Zapytała, jakby nie było jej kilkanaście lat, co było w sumie prawdą.

Droga do jego.. Nie. Od teraz do ich domu była dziwnie spokojna. Po tym wszystkim co zrobił, po tych wszystkich przestępstwach jakie dokonał, było dziwnie cicho. Spodziewał się jakiejś hordy goniących go psów, a tymczasem jedyne co spotkał to ciszę. Jakby wszyscy zapomnieli o nim i wszystkim co zrobił. Tak jakby.. No tak. W końcu przestał już tak jakby istnieć. Został wymazany z kart istnienia. Więc nie miał co się obawiać, tak długo, aż się nikomu nie pokaże. Pewnie dlatego nikt im nie przeszkodził, ani nic. Śnieg powolutku przykrywał ich ślady, tworzył dokoła ciekawą atmosferę. To wszystko było zbyt szczęśliwe, wciąż w pewien sposób nierealne. Kiedy w końcu pogodzi się z tym, że to wszystko nie było snem, a najprawdziwszą prawdą?
Kiedy nagle powiedziała o tej pustce, zatrzymał się. Stał tak przez krótszą chwilkę nie mogąc w pewien sposób pojąć tego co usłyszał. Pustka? Że co? Ale.. W jaki sposób? Czyżby w momencie gdy umierała, linie czasu znów zaczęły płatać figle, tak jak w momencie, w którym miał dokonać największego odkrycia czasowego z portalem. Ale, nie wyglądała jakby tam wylądowała. Kiedy on znalazł się w pustce czasu, jego ciało powoli zaczynało się rozpadać, a ona była cała i zdrowa, jakby nic jej się nigdy nie stało, jakby po prostu przebudziła się z długiego snu.
- Ciemny pokoj? - spytał. - Mozesz.. Opowiedziec mi cos wiecej? - wypowiadając te słowa ruszył w końcu z miejsca, nieco szybciej, chcąc w końcu postawić swoją stopę w rozlatującej się ruderze, i chociaż niby wszystko się rozpadało, przynajmniej był to jakiś dom. Przytulił ją do siebie, jakby nie robił tego przez cały czas. W dalszym ciągu nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. Skończyli więc w taki sam sposób. Tylko jak na nią zadziałała ta pusta przestrzeń? Może sposób w jaki się tam dostało miał jakieś większe znaczenie?
- Pytaj smialo dalej. - stwierdził z uśmiechem na twarzy. - To normalne, ze masz tyle pytan. A ja.. Jestem tu, zeby odpowiadac.
Śnieg skrzypiał pod nogami jako jedyny niszcząc otaczającą ciszę. I chociaż droga mogłaby się zdawać długa, wcale taka nie była. Dotarli tutaj doprawdy szybko, nawet i za szybko. Chciał jeszcze trochę z nią pospacerować! Ale cóż mógł poradzić.
- Sam nie wiem. - odpowiedział szczerze, jakby inaczej. Sam w końcu zniknął na bardzo długo, do tej pory nie wie na jak. Ale sam się tym nie przejmował. - Jakos... Dni same tak mijaly i.. - wypowiadając te słowa otworzył drzwi domu. Skrzypnęły przerażająco, ktoś wyjątkowo strachliwy zaraz by miał gęsią skórkę.
- Wybacz, za stan.. Ale, jakos nie mialem glowy by to wszystko kiedys posprzatac.

Dłużąca się droga zachęciła ją do przypomnienia sobie tych złych chwil, byleby móc porozmawiać spokojnie z ukochanym. Świetnie było poczuć znów chłodny wiatr oraz śnieg Snowdin na kościach. Odetchnęła głęboko, jakby miała płuca, uśmiechając się szeroko do niego
- No więc jedyne, co szczególnego pamiętam to ciemne miejsce, które wyglądało, jakby było czarnym pokojem. Gdy próbowałam iść w przód nic się nie zmieniało, nie miało końca. A może to ja nic nie widziałam? Nie mogłam nic zrobić, rzucone kości znikały po chwili. Nie było wyjścia, a gdy czas mijał, czułam, jakbym traciła nadzieję. Przestawałam się uśmiechać, myśleć pozytywnie, dużą ilość czasu spędzałam leżąc i płacząc. Nie pamiętam czy spałam, czy nie, ale w końcu obudziłam się w Komnacie Zapisu, a potem zobaczyłam ciebie... - Opowiedziała mu to, jak potrafiła, musiał zadawać bardziej szczegółowe pytania, jeżeli chciał jakieś lepsze informacje, niż tylko to.
Nawet nie zauważyła, kiedy już mogła wejść do środka. Nie przejęła się nawet skrzypnięciem, tylko wręcz wbiegła do środka jak małe, radosne dziecko i zaczęła biegać po całym domu szukając nie wiadomo czego. Zagląda w każdy kąt, przez co podłoga nie nadążała skrzypieć. Nie miała czasu na zadawanie pytań, bo wzięła się za opierniczanie szkieleta.
- JAK MOGLES TAK NIE ZADBAC O SWOJ DOM?! PRZECIEZ PAJAKI CI SIE TU ZALEGLY! - Czy jej się wydawało, czy jeden z nich pomachał odnóżem do dwójki szkieletów? Uniosła łuki brwiowe, podeszła do Gastera i chwyciła go za policzek, ciągnąc go do najbliższej ściany. Przycisnęła Wingusia do niej bardzo mocno, robiąc poważną minę.
- Mój drogi, jeżeli chcesz, żebym tu mieszkała, radzę ci się z tym szybko uporać... - To brzmiało, jak groźba, nawet jedna z białych kropek w jej oczodołach błysnęła pomarańczem, jakby miała mu zaraz przywalić kością z całej siły w czaszkę. Zamiast tego wsunęła mu przez przypadek minimalnie kolano między nogi, ujęła twarz w dłonie i pocałowała czule.

Powinien być z siebie zadowolony. Powinien się cieszyć, bo dostarczył jej tyle radości, ale nie potrafił. Dopiero teraz, gdy było po wszystkim doszło do niego po jak cienkiej linii stąpał. Gdyby dał się bardziej ponieść, gdyby na prawdę przestał na wszystko zwracać uwagę i stracił panowanie, mógłby ją skrzywdzić o wiele mocniej niż tylko przez te "drobne" zabawy. O mało nie złamał jej miednicy, a nawet kręgosłupa i żeber. Powinien być z siebie zadowolony. Ale nie był. Cokolwiek mogła pomyśleć o tym Renia, on nie był z tego w żaden sposób szczęśliwy. W końcu... Jeszcze chwila i by przegiął. Przecież takie rzeczy nie były dla niego niczym dziwnym w przeszłości, w której była martwa. Nie było tam niczego co mogłoby go powstrzymywać. Odgłosy łamanych kości, lejącej się strumieniami krwi i latających wszędzie flaków to przecież dla niego nic, to jak czysta codzienność i rozrywka, która swego czasu była najlepszą istniejącą na świecie. Ale nie teraz. Nie przy niej. Nie w takim momencie. Czuł się z tym cholernie źle...
Leżał obok niej, jakimś cudem udało mu się nie zlecieć z kanapy. Dyszał ze zmęczenia. Barwne kropki w oczach wróciły do swojej białej barwy. Pstryknął w palce, a koc leżący gdzieś na podłodze podleciał do nich i przykrył. Nie ma w końcu niczego lepszego po takich igraszkach! Przytulił się do niej, chociaż czuł, że nie powinien. Nie powinien nawet tego wszystkiego zaczynać. Miał ręce splamione krwią wielu istnień, jego oczy widziały krwawe sceny w nadmiarze, a usta śmiały się z zadowolenia zbyt wiele razy. Nie powinien jej dotykać, patrzeć, całować. Była na to zbyt niewinna. Najgorsze jest tylko to, że doskonale wiedział, że w końcu będzie musiał jej powiedzieć prawdę. Nie może tego przecież ukrywać w nieskończoność. Ale był tchórzem, który się tego bał.
- Nie przesadzilem? - spytał cicho kładąc głowę na jej obojczyku. Zamknął oczy, bał się, że jeśli w nie teraz spojrzy zobaczy wyrzuty sumienia i wszystkie te rzeczy, które zrobił.

Leżała już spokojnie. Jej oczodoły nie gasły zbyt szybko, świeciły jedynie coraz słabiej. Póki zielonkawe ciało nie zniknęło całkowicie, tak samo język. Znów w oczodołach było widać jedynie białe kropki. Odetchnęła kilka razy, uspokoiła się, wtulając w ukochanego. Kiedy zapytał, czy nie przesadził uśmiechnęła się szeroko, złapała go delikatnie za nadgarstek i pociągnęła rękę na tył miednicy przy kości udowej. Nakierowała palce na malutkie pęknięcie, które powstało na bliźnie. Już wcześniej była tutaj pęknięta, o wiele bardziej. Zaraz jej uśmiech zbladł i nakierowała dłoń na drugą stronę, tam obok siebie było kilka wyczuwalnych blizn.
- Nie przesadziłeś. Cieszę się z naszego stosunku po tak długim czasie. Od momentu... kiedy umarłam... czułam się tak brudna. - Mówi coraz ciszej, spokojniej. Odsunęła się od niego, skuliła i zakryła kocem, jakby czegoś się wstydziła. W jej oczodołach pojawiły się pomarańczowe łzy, oko znów się uaktywniło.
- Nie mogłam znieść wspomnień porywaczy, oni... oni zanim mnie zabili... oni... - rozpłakała się całkiem, zakryła twarz dłońmi i jeszcze ją ukryła w kocu. Mimo to ona nie bała się tego robić z Gasterem, nie była wystraszona wspomnieniami. On jej pomógł, jak najsilniejszy lek na okropny ból głowy. Lewą ręką sięgnęła po jego dłoń i splotła palce, wciąż płacząc.

Wciąż nie byłem pewien tego, czy dobrze postąpiłem. Jakby nie patrzeć byłem z tego zadowolony. Ta paskudna część mnie, która myślała jedynie o morderstwach i eksperymentach, która nie zwracała uwagi na krzywdy i cierpienie innych, cieszyła się jak nigdy. Czułem jak to wredne ego powtarzało w kółko "Dobrze ci z tym. Cieszysz się. Jesteś tylko do tego zdolny. To twoje zadanie! Możesz jedynie zadawać ból. Jesteś tylko zwierzęciem, chcącym spełniać swoje pragnienia!", te słowa mnie dręczyły. Ale nie potrafiłem też się z nimi nie zgodzić. Niby, nie miałem duszy... Straciłem ją w jakimś punkcie swojego życia wyzbywając się tych dobrych cech takich jak współczucie czy chęć niesienia dobra. Mimo to czułem w pewien sposób niektóre z tych dobrych cech. W tym miłość. To dziwne uczucie. Być tak bardzo pustym w środku, ale jednocześnie wypełnionym uczuciem. To chyba jej dar. Była powodem, dla którego nie mogłem oszaleć, dla którego wciąż trzymałem się przy "życiu". Powodem przez, który teraz miałem wyrzuty sumienia, tego samego sumienia, które tak wiele razy siedziało cicho i nie mogło przebić się przez twardą skorupę. Ale kiedy zniknęła.. Całkowicie się zatraciłem. Chciałem o wszystkim zapomnieć. Schować ten ból... Ale tym samym straciłem wszystko na czym kiedyś mi zależało, o tym co razem straciliśmy. Zaniedbałem Papyrusa. Z Sansa zrobiłem królika doświadczalnego, na którym bez skrupułów używałem sztucznej determinacji bez żadnych obaw, że pewnego dnia przekroczę granice i stanie się z nim to samo co z całą resztą. Całkowicie zapomniałem o Reni... A teraz? Jak to się stało, że jak gdyby nigdy nic leżałem sobie tutaj obok niej. Po tak udanych igraszkach, które w większości były powstrzymywaniem się od zrobienia czegoś o wiele gorszego niż powinienem. To było paskudne... Tak bardzo paskudne uczucie, i po tym wszystkim zdolny byłem zadać tylko to jedno pytanie.
Nagle chwyciła moją dłoń. Chciała więcej? Po tym wszystkim? Nie. To było coś o wiele gorszego. Dla kogoś takiego jak ja, to było jasne, nie musiałem długo się zastanawiać. To były ślady po wielu pęknięciach, i tylko to jedno, całkiem niewinne było świeże, z dzisiaj. Ale nawet jeśli nie powinno się tam nigdy pojawić. Czułem jedynie jak narastał we mnie gniew. Skąd wzięła się reszta. Skąd wzięły się inne. Dobrze pamiętam co robiłem ze swoją własną żoną i nigdy wcześniej nie kończyła w ten sposób. Jej słowa... Ledwo się powstrzymywałem, zacisnąłem dłonie w pięści. Po tym jak umarła.. Czuła się... Brudna? Płomienie rozbłysły w moich oczodołach. Miałem to obojętne spojrzenie, to samo, które patrzyło na śmierć wielu potworów, w tym Toriel. Zdawało się być bez emocji, ale kryło gniew, wręcz furie. Kto... Kto śmiał zrobić to mojej żonie?! Kto zrobił coś tak paskudnego mojej ukochanej Reni?! Nie była niczemu winna! O niczym nawet nie wiedziała! To tylko i wyłącznie moja wina, nie powinno jej się nic stać. Może... Może gdybym był z nią na prawdę szczery, chociaż raz, ten jeden jedyny raz. Może nigdy do tego wszystkiego by nie doszło. Nie musiała kończyć. Wiedziałem już wszystko. Jej łzy... Mówiły same za siebie.
To było tak typowe uczucie... Krzywdzące bardziej dla posiadacza, niż obiektu, w który było skierowane. Gniew. Żrące pragnienie wyniszczające od środka. Zemsta. Poczucie winy. To wszystko, było tak okropne... To po części moja wina. Nawet nie zauważyłem, kiedy złamała mnie za rękę. Jak długo ją zaciskałem? Jak długo musiałem jej tym sprawiać ból?
Odsunąłem ją od siebie i wstałem. Nie wiedziałem co zrobić. Co powinienem o tym myśleć. Do głowy przychodziło mi tylko jedno, i to całkiem wulgarne stwierdzenie "Zaje*** tych su********!!". Na samą myśl mnie nosiło. Najchętniej rozwaliłbym teraz ten dom w proch, ale musiałem się powstrzymać. Przecież, teraz nie mieszkam tu sam. Przejechałem dłonią po twarzy, nawet nie zauważyłem kiedy stanąłem na swoich okularach, które chrupnięciem oznajmiły, że są jak nic do wymiany. Jeśli nie wyładuję tego chociaż trochę... Biedny stół. Jednym ruchem zwaliłem z niego te kilka szklanek i butelek, które z hałasem uderzyły o podłogę, cześć z nich nawet się rozbiła. Wywróciłem sam mebel, na którym się znajdowały.
- Kto... - mój głos drżał. Sam nie wiem. To przez gniew czy poczucie winy. - Nie wymagam wiele... Powiedz... Po prostu kto... Jeśli... Jeśli nie pamiętasz... To nic... - starałem się mówić powoli, brzmieć spokojnie. Ale nie potrafiłem. Stałem tyłem do niej, nie mogłem na nią spojrzeć, nie teraz. To nie dlatego, że te bydlaki nie dość, że ją zabiły, ale się do niej dobierały. Nie mogłem jej pokazać, jak bardzo rządziły mną uczucia, które kiedyś w sumie były dla mnie czymś abstrakcyjnym.
Mam stare dane z moich eksperymentów.. Łatwo znajdę tych, którzy mogli to zrobić. Co z nimi zrobię? Czy to nie oczywiste? Zabiję. "Dokładnie tak. To jedyne do czego się nadajesz. To twoje jedyne pragnienie. Tylko to musisz zaspokajać.", słyszałem ten głos i chociaż to okropne zgadzałem się z nim.
Czułem jak trzęsą mi się dłonie.

Gdyby tylko był skory wyznać Reni co czuje, jakie ma pytania... pomogłaby mu ze wszystkim. Nawet nie wiedziała, jak wielką moc trzymała w swoich dłoniach, może inaczej... jak silną osobę miała obok i jakie umiejętności skrywała jej dusza za ogromnie grubą powłoką miłości, niewinności oraz radości z życia. To zapewne dodawało Gasterowi sił. Mimo wszystko radziła sobie sama w miarę możliwości, nie wykorzystywała go... ta niewinna istotka może nie miała w sobie siły fizycznej, brutalności, jednak miała coś o wiele silniejszego, czego nie zauważa do dziś.
Nie była zdziwiona ani trochę reakcją ukochanego, w końcu mogła mu powiedzieć. Wcześniej całe szczęście tego nie zauważył, ale w końcu musiała zrzucić z siebie ten ciężar i jedyne, czego oczekiwała, to wyrozumiałość. Nawet nie skrzywiła się, gdy ukochany ścisnął jej delikatną, nieco drżącą dłoń z całej siły. Zrobiło się Ren jeszcze bardziej przykro, co musiał teraz czuć? Złość, ogromną złość. Nie, to złe uczucia, nie może ich czuć! Musi być inna droga, na pewno jest! Było jej tak przykro, że była na tyle nierozważną szkieletką, że dała się porwać w biały dzień. Patrzyła na ukochanego wystraszona, przecież to wszystko, co negatywne, zżerało go od środka. Nie mogła na to pozwolić. Bez dłuższego wahania się odrzuciła koc na bok kanapy i rzuciła się na plecy Gastera, przylegając do nich ciasno, obejmując go bardzo mocno. Nie drżała, jej ruchy były zdecydowane oraz pewne. Objęła go tak, by nie mógł ruszać rękoma, by pięści miał na własnych żebrach. Swoimi otwartymi dłońmi zakryła te pięści. To miłe ciepełko Reni, która nadal minimalnie płakała, nie mogło nie uspokoić szkieleta. Oparła czoło o jego kręgosłup.
- Teraz niewiele mogę sobie przypomnieć... - przycisnęła go plecami jeszcze mocniej do siebie, chcąc uspokoić.
- Wiem, że jeden z nich był bardzo duży i silny, obejmując mnie mógł z łatwością złamać wszystkie moje kości. - Chyba jedyna rzecz, jaką mogła teraz powiedzieć, ale to mogło się wydawać przerażające. Od początku nie miała szans z przeciwnikami, byli zbyt silni, a ona była jedynie zwyczajną dziewczyną, ukochaną kobietą Gastera, dopiero co matką. Poruszyła się powoli w tył, ciągnąć go na kanapę. Usadowiła go ostrożnie na niej, sama usiadła mu na kolanach i oparła się plecami, robiąc z niego fotelik. Objęła się jego rękoma, znów swoje dłonie położyła na Gasterowe. Przymknęła oczodoły...
- Nie marnuj czasu na wydarzenia z dawna, ciesz się moim powrotem. Pójdziemy razem do dzieci... znów będzie jak kiedyś. Będziemy szczęśliwą rodziną. - W pewnych aspektach to było niestety niemożliwe, jednak ona o niczym nie wiedziała.

Uspokoić się? Nie był w stanie. Jak mógł być spokojny w takim momencie, wiedząc, że jego ukochana żona zginęła w najgorszych możliwych okolicznościach. Co z tego, że to daleka przeszłość, co z tego, że te potwory mogą już nie żyć ze starości, albo może nawet i je już kiedyś zabił tylko o tym nie wie? No, w końcu jak miałby wiedzieć. W sumie, jeśli tak by się stało, to i nawet lepiej. Teraz nie musiała by patrzeć jak z zimną krwią pozbawia ich życia, jak odrywa po kolei każdą z kończyn, jak rozbija ich dusze na drobne kawałeczki. Wszystko to ze szczególną brutalnością. Beż żadnych zahamowań. Nie musiałaby na to patrzeć. Ale każdy zna szczęście takich historii. Gdyby Renia to wszystko zobaczyła... Jak wtedy by na niego patrzyła? Wciąż jak na ukochanego męża, czy jak na potwora. Jak ojca jej dzieci, czy zwykłego mordercę, który jest ścigany przez wszystkie możliwe siły Królewskiej Straży.
To, że wciąż tutaj była, przytuliła, płakała. To nieco spowodowało, że zaczął powoli odkładać te parszywe emocje na bok. Nie mogły nim teraz rządzić, nie w takim momencie. W końcu... Potrzebowała wsparcia. Nie kłębka nerwów, który zaraz eksploduje i bez portek wyskoczy z domu załatwić kilku przypadkowych przechodniów.
- Ren.. - odezwał się drżącym głosem. - Ja... Przepraszam... Ale, nie będzie... Szczęśliwej rodziny. - oparł głowę o jej plecy, ściskając mocno dłonie. Jeśli ma być z nią szczery, nie może tego ukryć. Ona, musi to wiedzieć. Nie ma innego wyjścia. Po prostu nie ma.
- Kiedy zniknęłaś, nie wiedziałem co ze sobą zrobić.. Wszystko co robiłem, to jedynie eksperymenty, badania i laboratorium. Wszystko inne, po prostu nie istniało... To był dla mnie jedyny sposób ucieczki.. - chociaż nie powinien, zdawał się mówić to z takim spokojem. Jakby to wszystko było nieważne i niewarte uwagi. Jakby było niczym. - Sans sam musiał zajmować się Papyrusem.. A ja tylko ściągałem do laboratorium kolejne potwory, które.. - wziął głęboki wdech. - Po prostu szły na śmierć. W to wszystko... Nawet, wplątałem Sansa.. Zrobiłem z niego królika doświadczalnego.. - słowa powoli, coraz ciężej zaczęły wypływać z jego ust. Jakby siedział z głową w wodzie. - Ale, jeden eksperyment się nie udał i.. Wylądowałem w takim samym miejscu co ty. Pustka Czasu. Ta nicość nie obeszła się ze mną jednak tak łagodnie jak z tobą. - czy on się uśmiechał? Podniósł ją ostrożnie i usadowił obok siebie. Wystawił dłoń, nad którą wisiał tylko pusty kontur. - Widzisz, to moja dusza. A raczej, to była moja dusza. Po prostu.. Zniknęła. Pewnie już nawet i wcześniej, ale dopiero w tej Pustce to sobie uświadomiłem. To był powód, dla którego nigdy nie czułem wyrzutów sumienia, przez który nigdy nie zwróciłem uwagi na to, że Sans i Papyrus to jednak moi synowie, że powinienem się nimi zaopiekować. Po prostu... Jakby nie istnieli. Zwracałem uwagę tylko na najstarszego, bo był idealnym obiektem badań.. - wstał, uniósł dłoń, przez chwilę się zawahał, zadrżała, ale jednak pstryknął w palce, pozbywając się iluzji, którą tak ukrywał prawdę.
Rozlatujące się ciało, jedna, wielka czarna maź, w której widać było jedynie pływające kości, a jedynymi rzeczami, które wyglądały dość normalnie były dłonie i twarz, czy raczej maska.
- To trochę moja kara. Ale się tym nie przejąłem. Po prostu... Zatraciłem się w.. Morderstwach.. - z trudem wypowiedział ostatnie słowo. - Tak.. Jestem mordercą. Nikim innym. Nie zasługuję na nic innego jak tylko piekło. Mów co chcesz.. Tam gdzieś w środku siedzi bestia, która nie zna słowa "litość". Pewnie.. Gdyby nie to, że jesteś dla mnie tak ważna.. Jesteś.. Po prostu wszystkim.. Pewnie już byś nie żyła. To też powód, dla którego Sans.. Po prostu mnie zabił. Nie dziwię mu się. Hehe.. W końcu, bał się o Papyrusa.. Licho wie, co mógłbym mu zrobić, gdybym...