Przystań

- Dla chcącego nic trudnego! – sparował jej słowa standardowym optymizmem, najwyraźniej nawet przez chwilę nie wydając się powątpiewać w swoją teorię. A teraz niech tylko ktoś karze mu wleźć na drzewa i zeskakiwać z nich, mając przy tym rękami tak długo, aż nauczy się latać! …o ile, że przynajmniej raz spróbowałby?
- Mm! - przytaknął jej też bez cienia zażenowania czy choćby przyzwoitej konsternacji, uśmiechając się od ucha do ucha. - Często to słyszę, więc to pewnie prawda~ – skoro był, to był i już. Przecież nie będzie tego na siłę zmieniał! To pewnie zresztą czasochłonne i wymagało koszmarnie nudnego uczenia się kontroli nad sobą lub coś w tym guście. Zabawna sprawa, bo w sporcie jakoś potrafił być zdyscyplinowany, ale już w innych dziedzinach życia - nieszczególnie. Niemniej przez bardzo krótki moment jego oczy rozszerzyły się bynajmniej nie z zaskoczenia pełnego ekscytacji. Jakby przypomniał sobie o czymś istotnym i niezbyt przyjemnym.
Oczywiście. Bariera to przecież nie rodzaj wybujałej legendy, którą wielu młodych postrzegało w podobny sposób. Daveth nigdy by tego nie powiedział przy żadnym potworze na głos, ale znaczna część ludzi uważała potwory za coś wymarłego lub wymarcia najpewniej bliskiego. Wiele wybujałych opowieści powstało po strąceniu ich rasy do Podziemi. Opowieści traktujących o dzikich, bestialskich walkach pomiędzy sobą, które doprowadziły je wreszcie do zagłady albo o wzajemnym pożeraniu się z głodu-…
- Ah. Bariera… - spojrzał raz kolejny na sklepienie wysoko nad nimi. -Hmm. Więc nieprędko wrócę do domu, co? O rany. A trener obiecał wywalić z drużyny każdego, kto opuści bez dobrego powodu więcej niż dwa treningi. - mruknął pod nosem, uśmiechając się najpierw do swoich myśli z nostalgią, a następnie potrząsnął głową niczym pies otrzepujący się z wody i ponownie z werwą i iskierkami wesołości spojrzał na Hawke. - Jestem pewien, że da się coś w tej kwestii zrobić! Hej, w końcu to magia, prawda? Sama powiedziałaś, że potwory są w tym dużo lepsze od ludzi! - no i przecież idąc zgodnie z jego logiką, „dla chcącego nic trudnego”, aye? Poza tym… Czy naprawdę musiał się tak bardzo spieszyć, żeby wracać z powrotem? Na górę?
I tak i nie.        
I chciał i nie chciał.
Kłopotliwa sprawa. Ale…! Na razie lepiej nie zawracać sobie tym głowy! Było jeszcze mnóstwo czasu do namysłu! Do kombinowania! Do zastanawiania się! Na razie wystarczyło, że potworza dziewczyna o jednym już zdecydowała. A mianowicie o zabraniu go do POTWORZEGO MIASTA!
Dave niemal wyskoczył z siebie na tę wieść.
- Ekstra! Chodźmy! Chcę je zobaczyć! - na pewno była tam cała masa niesamowitych rzeczy i innych potworów! - Nie ma strachu! Będę grzeczny! - w każdym razie… Postara się? Nie wyobrażał sobie, aby kijek wsadzony w zadnią część ciała mógł sprawić mu zbyt wiele przyjemności. On chyba raczej nie z takich fetyszystów.
Starał się ruszyć od razu w ślad za nią, ale trochę mu zajęło zanim znowu rozruszał dostatecznie mięśnie i zesztywniałe z zimna nogi. Jego ciuchy nie były przystosowane do takiej pogody. Na Powierzchni mieli właśnie sam początek lata – ciuchy zatem były z cienkiego materiału, jeśli nie liczyć spodni. Niemniej hardo brnął za wilczycą, ignorując ból nogi. Myśl o jedzeniu i może jakimś ciepłym pomieszczeniu przy okazji, pchał go na przód.

zt x2

Już od jakiś czas temu potwory zauważyły w Snowdin pojawienie się nowego, małego szkieleta. Chociaż... Czy aby na pewno tak całkiem nowego? W sumie miała już 5 lat... Ach, jak te dzieci szybko rosną!
Właśnie w tej chwili Hazel żwawym i radosnym krokiem szła daleko przed tatą w stronę Przystani
- Hej, tato, szybciej! - zawołała z typową dla niej energią i radością w głosie.
W zasadzie już od samego początku tata był dla niej wszystkim. Mama nie żyła, braci ciągle nie było... Więc pozostało jej uczepienie się taty. Darzyła go stuprocentową ufnością i niezwykłą miłością. Praktycznie codziennie zasypywała go toną pytań. Tak było i tym razem.
- Tato, co to za miejsce? - tak, mieszkała tu już od pięciu lat, ale nigdy nie widziała przystani - I dlaczego jest tu woda? Nie powinna zamarznąć? Można w niej pływać? Co jest na końcu tej rzeki? Byłeś tam kiedyś? Bardzo chciałabym tam kiedyś popłynąć~ - rozmarzyła się patrząc w dół rzeki. Jak na pięciolatkę była dość mądra. Pewnie to dzięki tacie, który ją tego wszystkiego nauczył. A może również geny miały w tym swój udział? A któż to wie...

Pięć lat? Nie no. Bez przesady. Szkielety akurat miały to do siebie, że dorastały o wiele szybciej niż to się mogło zdawać. Dla niej niby pięć lat, a w rzeczywistości to było jak chwila. Nawet Gaster do końca nie wiedział, dlaczego tak było i dlaczego Sans i Papyrus rośli jakoś w normalnym tempie... Chociaż, może i dobrze, że Hazel szybciej podrosła? Przynajmniej nie będzie musiał się aż tak martwić, jeśli chodzi o pracę. Da radę się sobą jakoś zająć, była przecież bystra. Czasami nawet bystrzejsza od Sansa w jej wieku.
- No już, już. - zawołał, idąc spokojnie za nią. Pełna energii, aż kipiało. Musiał się wysilić żeby nadążyć za tą latającą na bosko kupką rozradowanych kości, które oczywiście znane były z jednego. Pytania. Kolejne... Pytania.
- To, przystań moja droga. - odpowiedział w końcu na pierwsze z nich podchodząc do niej. Nie było jej zimno? On marzł nawet i w swoim płaszczu i swetrze, a Hazel latała na boso..
- To rzeka. Wpada tutaj jeszcze z Powierzchni. I nie może zamarznąć. - kontynuował, klepiąc ją po czaszce. - Jest w ciągłym ruchu, lód nie ma czasu by się stworzyć. Jest wykorzystywana do chłodzenia CORE, więc jej droga kończy się w Hotland. I oczywiście, że byłem. W końcu sam zrobiłem CORE. I popłyniesz... Ale musisz jeszcze podrosnąć, koniecznie. - stwierdził, spoglądając w tym samym kierunku co ona. Dawno nie płyną rzeką. Ale Fliska też nigdzie nie było. A szkoda.
- Podoba ci się tutaj?

No tak się właśnie składa, że marzła... Ale tak nabuzowała się przed wyjściem, że nie mogła po prostu wytrzymać! Teraz lekko drżała, ale wlazła tacie pod płaszcz opatulając się nim. Pozostała kwestia bosych nóg... Nah, wytrzyma~
- A po co jest taka przystań? - spytała powstrzymując się od szczękania zębami - Poza tym jak może chłodzić CORE, skoro jej droga kończy się przed nim, w Hotland? - trochę już się znała na geografii Podziemia... W sumie to nie było takie skomplikowane. Ale poza Snowdin chyba jeszcze nigdzie nie była - Podrosnąć? Ale przecież jestem już duża~ - tak, według niej 5 lat to już było dużo. Normalnie jeszcze trochę i będzie dorosła!
Na pytanie taty wyszczerzyła swoje ząbki w uśmiechu
- No pewnie! Snowdin jest piękne... trochę za zimne jak dla mnie, ale naprawdę bardzo mi się podoba! - zawołała radośnie tuląc się do niego - Jak to mówią... Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej... - i to wcale nie tak, że właściwie to praktycznie nic nie widziała, no skąd~

Kiedy tylko schowała się pod jego płaszczem od razu wziął ją na ręce i przytulił mocno. Jak to tak, marznąć, gdy był w pobliżu? Och, nie ładnie.
- Ułatwia poruszanie się. Praktycznie wszędzie jest taka przystań, i dzięki niej można łatwiej się przemieszczać między miejscami. O ile, jest tutaj flisak. - spodziewał się, że pewnie zaraz zada pytanie pt. "A kto to flisak?", więc zaraz od razu wytłumaczył. - A flisak, to potwór, który na swojej łódce przewozi każdego po rzece. To... Całkiem przyjemna praca. - stwierdził po chwili namysłu. Szczerze, sam by się pewnie zanudził gdyby miał robić cały czas to samo i samo, bez żadnej nutki emocji i dreszczyku, takiego jak w labo, kiedy przez przypadek użyłeś cholernie złych chemikaliów, które razem mogą zrobić ciekawe C4.
- Właśnie, nie kończy. Ten odcinek jest po prostu wyłączony z żeglugi, że tak to ujmę. Bo woda prowadzona jest wprost do CORE. Jeśli ktoś poleciał by z nurtem rzeki, najpewniej by się ugotował spotykając maszynerie. I tak. Wciąż jesteś za mała. Pięć to nie dużo, pomyśl sobie, że ja żyję prawie pół wieku! - bądźmy szczerzy Gaster. Ponad pół wieku. Żadne prawie. Nie odmładzaj się już tak, z tego względu, że 20 lat przesiedziałeś w Pustce.
- Chyba było się cieplej ubrać, co? - troska troską, ale nie mógł ukryć uśmiechu, widząc jak starała się nie szczękać zębami, co było trudne, nie da się ukryć. - Szybko się przyzwyczaisz do tych chłodów. Pomyśl sobie, że Pap chodzi po Snowdin jak gdyby nigdy nic z połową kości odsłoniętą.. Do tej pory nie wiem jak on wytrzymuje. - no, ale jakby sam powtarzał to dzień w dzień, przez cały rok i tak z ponad 20 lat? No jak nic też by się ostro zahartował na tą zimną pogodę.
- Wszędzie dobrze, co..? - powtórzył nieco zamyślony.

Jak tylko ją przytulił, od razu zrobiło jej się cieplej. Przymknęła nawet na chwilę oczodoły. Ależ to było przyjemne...
Już rzeczywiście miała zadać to pytanie, ale kiedy tata ją uprzedził, po prostu zachichotała
- Za dobrze mnie znasz~ - powiedziała udając pretensję, ale szybko zdradził ją śmiech. Bądźmy szczerzy, nie najlepiej szło jej aktorstwo. Dlatego zawsze, gdy coś zbroiła, od razu było wiadomo, czyja to wina
- M-mam aż tyle czekać?! - spytała wręcz przerażona. Przecież pół wieku to za dużo! To 10 razy więcej, niż do tej pory przeżyła! A tak bardzo chciała zobaczyć dzieło taty...
- No taaak, ale po prostu nie mogłam się doczekać i tak jakoś wyszło~ - specjalnie przeciągała samogłoski i zrobiła słodkie oczka, żeby jakoś się wytłumaczyć. Tak jakoś było jej łatwiej, no i zwykle działało
- Ja też nie wiem, jak on wytrzymuje ten ziąb... - akurat teraz zawiał chłodniejszy wiatr, więc mocniej się przytuliła. Nie przepadała za zimnem, to trzeba było przyznać
- ...Powiedziałam coś nie tak? - spytała nieco zmartwiona widząc zamyślenie taty. Czyżby znów go zmartwiła? No cóż, niestety miała do tego talent...

Zaciągnął swój płaszcz tak żeby ją nim przytulić i okryć. Nie mógł patrzeć jak tak marznie. Może lepiej będzie się stąd szybko zabrać? Oboje chyba zamarzali, jakby w Snowdin zrobiło się zimniej niż zwykle.
- Co? - odezwał się jakby po długiej chwili ciszy ktoś go o coś zapytał. Cóż, może i to nie była cisza, ale na pewno wyrwała go z zamyślenia. - Och, n-nie nie! Nie powiedziałaś niczego złego, po prostu.. Zastanawiam się, gdzie tak szczerze jest ten dom. - mruknął, podchodząc trochę bliżej brzegu. Patrzył na taflę wody, na ich odbicia, jak zmieniają się prze rwący prąd.
- Wiesz, nie zawsze było tak łatwo. Kiedyś domem potworów była Powierzchnia. Żyliśmy tam jak jedna wielka rodzina razem z Ludźmi, póki nie zaczęli się nas bać. Wtedy po wojnie zamieszkaliśmy tutaj. Ale większość z nas.. Ja.. Nadal nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Snowdin. Nowy Dom. Moje stare laboratorium.. Eh.. Po prostu mam nadzieję, że kiedyś uda mi się powiedzieć "Dom jest tam, gdzie jest moje serce.". Ale jak na razie, to serce cały czas ucieka. - rozgadał się pierdzielony filozof, a Hazel pewnie jeszcze połowy z tego nie zrozumie. Załóż mu ktoś ograniczenie na umysł, jak gada z tą biedną szkieletką, bo nigdy nie ogarnie życia.
- Znaczy, to nie tak, że czuję się z wami źle czy coś! Po prostu.. Czegoś cały czas mi brakuje.

Dokładnie. Niczego nie zrozumiała z tej gadaniny. Co jak co, ale to było jednak dziecko! Gdyby cokolwiek z tego zrozumiała, pewnie poleciałaby zaraz masa pytań, ale była w stanie zadać tylko jedno:
- Co? - przekrzywiła główkę - Wybacz, nie zrozumiałam cię... - powiedziała to takim tonem, jakby przyznawała się do czegoś złego. W końcu chyba powinna to zrozumieć prawda?
Za to następną wypowiedź zrozumiała już lepiej
- Rozumiem, tato... - mówiąc to spojrzała mu w oczodoły - Jeśli znajdziesz gdzieś swój dom, ja też tam pójdę... o ile nie będzie to problemem oczywiście. Bo widzisz... mój dom dla mnie jest tam, gdzie rodzina... - uśmiechnęła się lekko. Poważna Hazel widocznie jednak coś z tego zrozumiała. Rany, ile ona miała tych osobowości?

- Aaaachh, w-wybacz! - zawołał, zły na samego siebie. - Znów się rozgadałem i zacząłem paplać rzeczy, których nie rozumiesz.. N-niech to! - cóż jednak poradzić. Jesteś przecież największym erudytą podziemia, trudno, żebyś bez ograniczenia na mózgu gadał normalnie tak, żeby cie zrozumieli. Zaraz jednak się zdziwił. To jednak rozumiała, czy nie rozumiała? To już w sumie nie ważne. Dwie łezki zakręciły się w jego oczodołach kiedy usłyszał te słowa.
- Och.. Hazel.. - przytulił ją mocno, kiedy usłyszał ten znajomy okrzyk. Obejrzał się do tyłu i zaraz zobaczył biegnącego w ich kierunku - no kto by się spodziewał.. - Papyrusa.
- Pap! - odpowiedział na jego okrzyk z uśmiechem na twarzy odwracając się przodem do nadbiegającego synka, który chyba właśnie wracał z zakupów. Nie trzeba było się długo zastanawiać, żeby wiedzieć co będzie gotować. Spaghetti, a co innego by mógł? To było pewne i to nawet za bardzo. Cieszył się, ale z jednej strony też trochę denerwował.. Jak.. Zareaguje na Hazel..? On przecież dalej nic nawet o Ren nie wiedział.. Pewnie krzyknie coś w stylu "TO JA MAM SIOSTRĘ?!" a potem "TO JA MAM MATKĘ?!". Tak, nikt się nie zdziwi.
- Pap, jak miło cie widzieć. - stwierdził z uśmiechem, wręcz czekał, aż zapyta o Hazel.

Znów delikatnie się uśmiechnęła i przytuliła do niego, widząc jego łzy. Przynajmniej tym razem były ze wzruszenia, nie ze smutku...
Słysząc ten wrzask od razu mocniej przytuliła się do taty. Tak, wystraszyła się. Po chwili spojrzała na szkielet. Był... wysoki. BARDZO WYSOKI. Mocno musiała zadrzeć głowę, żeby na niego spojrzeć. Więc to był pewnie Papyrus. JAK MOGŁO NIE BYĆ MU ZIMNO?!
- Hej, Papyrus! - zawołała szczerząc ząbki - Ale ty jesteś wysoki! Tato, czemu on jest taki wysoki? I jakim cudem nie jest ci zimno? Już ja chyba jestem cieplej ubrana i marznę! Swoją drogą ile masz lat? Jesteś młodszy od Sansa, dobrze pamiętam? Łaaa, ale mam przystojnego brata~ - Nie, to ostatnie wcale nie miało na celu zbajerowania go. No skądże znowu...

Czego można było się spodziewać po tej sytuacji? Różnych rzeczy. I nie da się ukryć, że Gaster wręcz powstrzymywał się od wybuchu śmiechu widząc reakcje Hazel i Papyrusa. Najpierw ona zaczęła zasypywać go pytaniami, potem on nie wiedział co jest do jasnej ciasnej grane. Tak zabawna sytuacja, która szczerze mówiąc powinna być raczej bardziej poważna, ale... Tak się po prostu nie dało.
- Wysoki bo dziadek był wysoki. No i wyrósł, na równie wysokiego. - tyle wysoki, w tak krótkim przekazie, to się nazywa nie wysilać już całkowicie przy słowach. Ale to w sumie dobrze, przynajmniej go zrozumieją.
- Coś koło 25, a Sans jakieś 30. - odpowiedział zamiast Papka, który znając życie nie zwracał na to uwagi, bo w końcu miał ważniejsze zadanie. Zwracać ją głównie na leniwego brata, który był wiecznie zmęczony i gdzieś się szwendał. Ale, to w sumie i dobrze. Przez ten cały czas kiedy Gastera nie było, przynajmniej mógł poczuć, że jest ktoś kto go kocha i będzie zawsze na niego czekać. To w końcu cudne uczucie, prawda?
- Eh.. - westchnął, a uśmiech w końcu zniknął z jego twarzy. To była całkiem radosna nowinka, ale wiążący się z tym ból po utracie Ren..? Trudno zachować uśmiech na dłużej. - To twoja siostra Pap. Tak. SIOSTRA. Hazel. - starał się wymówić to w najspokojniejszy sposób istniejący na świecie, żeby przypadkiem szoku nie doznał.
- Uprzedzę! Tak, masz.. Raaczej, miałeś matkę.. J-jeśli o to chciałeś od razu s-spytać.. - to wcale nie tak, że automatycznie odwrócił głowę w innym kierunku, byle tylko nie patrzeć na ich twarz. A już szczególnie Papyrusową. Był zbyt podobny do Ren, to wręcz bolało.

Ooo, no to się jej ta straż spodobała! W końcu ona też kiedyś chciała wszystkich obronić! No cóż, na razie niewiele mogła zrobić ze względu na swój wiek... Ale to chyba nie było w sumie aż tak ważne
- Wow, ta straż wydaje się być fajna! Może jak dorosnę to też dołączę? W końcu też chcę wszystkich bronić! Ale czeka mnie duuużo trenowania... - to ostatnie powiedziała wzdychając. Niby treningi były fajne i je lubiła, no ale cóż... trzeba przyznać, czasem potrafiły dać W KOŚĆ.
- Tak, masz, ja nią jestem! - zachichotała na reakcję Papyrusa. Naprawdę był zabawny! I dość głośny. Niby już dowiedziała się tego od taty, ale... Lepiej było się właśnie przekonać na żywo. Czasem słowa nie oddadzą rzeczywistości
Oh, nawet tacie poprawił się nieco humor! A przynajmniej tak to wyglądało. Sama więc wyszczerzyła się w uśmiechu
- Tak, chodźmy! Chętnie bym coś zjadła! Zwłaszcza, że już nieraz słyszałam o twoim spaghetti, Pap! - zawołała śmiejąc się

Potrząsnął czaszką. A więc... Miał siostrę. Siostrę. Huh. Chwila! MIAŁ SIOSTRĘ!
Spojrzał na mały szkielecik całkiem bystro.
W sensie...
Bystro jak na Papyrusa!
- Oczywiście! - klasnął w dłonie. - Jakem Wielki i Wspaniały Papyrus, obiecuję, że dołożę wszelkich starań, aby moja... - zaciął się na momencik. To było... Strasznie dziwne. Dziwne, ale nie w negatywnym przekazie czy nastawieniu. - M-Moja siostra... Aby moja siostra mogła podążyć śladem swojego starszego brata! Kiedy trochę podrośniesz, zaczniemy ciężkie treningi! Lepiej bądź na to gotowa! - wycelował w nią palcem, przybierając dumną pozę, ale w sumie bardzo szybko ją porzucił, co było całkiem przewidywalne, aby wyciągnąć w jej stronę jedyną, wolną rękę. Przy okazji spojrzał na ojca w taki sposób, jakby chciał dodać mu otuchy. Swoją drogą... Będzie bezpiecznie i bardziej JADALNIE, jeśli ktoś naprawdę będzie sprawował dyskretnie pieczę nad gotowaną przez wysoki szkielet pastę. 
- Chodźmy więc! Minęło sporo czasu odkąd ktoś poza Undyne, Sansem i Frisk jadł moje spaghetti! Poprawiłem się! Jestem pewien, że to będzie niesamowity obiad! - przede wszystkim chciał spędzić więcej czasu z rodziną, której praktycznie nie znał. Ojciec to jedno, ale... Siostra... Była mała. Naprawdę mała. Młoda. Czy to nie znaczyło, że jego matka... Musiała wydać ja na świat stosunkowo niedawno? A co z nimi? Czy nie chciała zobaczyć swoich poprzednich synów? Czuł się dziwnie z tego typu myślami.

Poczuł się na pewno lepiej kiedy mógł zacząć myśleć o czymś innym niż tylko strata Ren. Przecież, dzięki temu zyskał jakże pełną energii małą szkieletkę, która działała niekiedy lepiej niż nie jeden lek na depresję. Szkoda było jednak, że nie mógł przedstawić chociaż Ren Papowi. Był najbardziej poszkodowany w tej rodzinie, najbardziej zapomniany. Trzeba by było to jakoś w końcu zmienić, prawda? Tym bardziej patrząc teraz, jak nawet nie mógł uwierzyć w to, że ma siostrę. Zdawał się w pewnym sensie stracić pełnie swojej radości.
- Pap wszystko aby dobrze? - spytał, patrząc na niego podejrzanie. Nawet jeśli nie dowie się teraz, i tak czeka ich kiedyś poważna rozmowa. Muszą przecież.. Wyjaśnić wszystko.. Nie. To Gaster musi wszystko wyjaśnić.
- Nie będziesz zły, jeśli ci pomogę ze spaghetti? - "obawiam się, że chcę żeby było jadalne", pewnie to sobie myślał wypowiadając te słowa. - Wiesz, w końcu umiem gotować. - dodał zaraz z uśmiechem, całkiem zatroskanym, jakby nadal się czegoś obawiał.
W końcu ruszyli, a Gaster i Hazel wlekli się jeszcze nadal gdzieś z tyłu. Chociaż wcale nie szli tak wolno. Pap był wyjątkowo szybki, co poradzić. Trzymał małą szkieletkę za rękę, i patrzył tak z oddali na plecy syna.
- I co, braciszek się podoba..?

Uśmiechnęła się słysząc, że będzie mogła pewnego dnia wstąpić do straży. Razem ze swoim bratem będzie mogła bronić całego Podziemia! A to naprawdę jej odpowiadało
Słysząc pytanie taty pokiwała głową.
- Pewnie! Jest tak energiczny jak ja! - zawołała z uśmiechem. Wreszcie ktoś,z kim będzie można się bawić lub trenować do utraty tchu!
- Och i tato... - powiedziała nieco cichszym i spokojniejszym tonem - Wiem, że nigdy nie będę ci w stanie zastąpić mamy, ale... Chciałabym przynajmniej w pewnym stopniu zaopiekować się tobą tak, jak kiedyś ona tobą... - mówiąc to patrzyła mu prosto w oczodoły. Jej prawy jaśniał delikatną zielenią. Znów uaktywniła się jej ta troskliwa strona...

Przytaknął ojcu energicznie i ze zwyczajowym uśmiechem na szczękach. Nie chciał go dodatkowo zamartwiać. Temat był widocznie świeży i bolesny z jakiegoś powodu. Jeśli tak, czy w ogóle powinien go kontynuować? Przyzwyczaił się do bycia zbywanym. Nie mógł oczywiście powiedzieć, żeby mu się to podobało, ale to w dalszym ciągu dużo lepsze niż zmuszanie drugiej osoby do przeżywania podczas rozmowy czegoś, czego przeżywać wcale nie chce. Z drugiej strony, frustracja wynikająca z niewiedzy bywała czasami przytłaczająca także dla Papyrusa. Nawet jeśli się uśmiechał i tętnił pozytywna energią. 
- Pomóc? Jestem już co prawda świetnym szefem kuchni, ale jeśli tak bardzo chcesz, cały mój makaron jest dla taty dyspozycji! - oznajmił dumnie, zapraszając obydwoje gestem w wyznaczonym kierunku. Starał się nie iść zbyt szybko. 
Rozmowę pozostałej dwójki słyszał dostatecznie wyraźnie, ale nie wtrącał się w nią. Na razie. Choć trzeba przyznać, że pytania same cisnęły się na szczęki. Być może kiedy będą gotować...?

zt

Chara przyszła do przystani. Przysiadła na drewnianej kładce, po czym zanurzyła nogi w wodzie. "brr" otrząsnęła się z zimna i cofnęła stópki. Po kilku minutach znalazła zielony szalik w sniegu. wyczysciła i założyła sobie. Przynajmniej było ciepło. Miała nadzieję, że znajdzie tu kogos miłego, by z nim pogadać. W końcu była blisko snowdin, jednego z najprzyjemniejszych miejsc w podziemiu

Na krótką chwilę, widząc zarys ciemnej, granatowej wręcz wody na horyzoncie, w jej głowie pojawiła się myśl o powrocie. Powrotu do ciepłego, rodzinnego domu, gdzie znów w spokoju będzie mogła katalogować swoje informacje, a kochani rodzice poklepią ją po głowie i wszystko wybaczą, rodzina Aarona zaprosi ją do siebie i...
Nie, pojawiło się w jej głowie, Wiesz, że tak się nie stanie.

Nie była sama w przystani. Tuż przed nią siedziała dziewczynka. Vritte była poza za zasięgiem jej wzroku. Przez chwilę pomyślała, że to Frisk - o której słyszała tak wiele, a nigdy jej nie widziała. Już chciała się tak do niej zwrócić, ale... gdyby się myliła, dziewczynka mogła by nie chcieć z nią rozmawiać. A czyż nie o to rozbija się to wszystko?

Usiadła obok niej, a jej "ogon" leniwie wpadł do wody. Obserwowała go przez chwilę patrząc, jak w wodnym środowisku wiruje dwa razy szybciej, wydając się wręcz szamotać. Było w tym coś magnetycznego.

Myślała przez chwilę nad pierwszym pytaniem, aż zdecydowała się na jedno, dosyć proste. Patrząc na dziewczynkę siedzącą przy rzece zauważyła, jak bardzo różni się od sławnej Frisk. To nasuwało jedno pytanie:

— Od jak dawna jesteś w Podziemiu? — powiedziała, zwracając ciekawskie oczy na twarz dziewczynki.

Charę, która wciąż siedziała zamyslona wystraszył ten głos. Spojrzała na swoje lewo. Hm, potwór, którego ujrzała, spytał ją o najgorszą rzecz, jaką można spytać Charę.
- Ile ? Nie mam pojęcia. Własciwie, jestem pierwszym człowiekiem, który tu spadł, dawno temu. Wiesz, to było zanim Asgore zaczął zbierać dusze ludzi... Możesz znać mój status jako nieżywa. Jestem Chara - przedstawiła się, odpowiadając też na pytanie

Vritte dostrzegła lekkie, od razu stłamszone przerażenie w oczach... Chary. Więc tak miała na imię. Duch wbiła oczy w wodę, przygarbiła się. Ramiona lekko zafalowały, można było odnieść wrażenie, że jakaś część jej ciała chciała się od niej oderwać. Położyła dłonie jedna na drugą. Na jej twarzy pojawił się ten specyficzny wyraz niepewnej niewinności, nieśmiałości.

Zadała nieodpowiednie pytania albo dokładniej — pytanie niekulturalne. A jednak dziewczynka odpowiedziała, i to odpowiedziała dosyć dokładnie. Nie odesłała jej mamrocząc pod nosem jakąś liczbę, nie wykręciła się autobusem. To ją zaciekawiło i znów poczuła tę samą satysfakcję, jaką zawsze czuła zdobywając informację w Wodospadach.

A teraz jeszcze rozmawiała z kimś tak dla niej egzotycznym jak człowiek. Nie może tego stracić.

— A jednak tu jesteś — odpowiedziała cicho. — Musisz wiele pamiętać o tym świecie.