Przystań

Potwór trafił w sedno sprawy. Ona wiedziała. Chara wiedziała dużo... nawet zbyt dużo. Genocide, boskie formy potworów, ich plan... to wszystko jej się teraz przypominało.
- wiem. Widzisz, wiem nawet więcej. Ja umarłam w tym samym czasie co syn króla. Zresztą, byłam jego przybraną córką. To był plan, by uwolnić potwory. Mój plan i księcia, Asriela. Ale... Asriel nie umiał zabić ludzi. Wtedy już nie żyłam. Tylko, że... po wielu latach wróciłam do ciała, z duszą. przeżyłam cos, co dotąd było tylko marzeniem. Zyję, choć umarłam. Zresztą... uczestniczyłam w życiu bohaterki całego podziemia... w innej lini czasowej zaprowadziłam ją na skraj. Wybilismy wszystkie potwory. Niestety przez to dostałam... psychopatyczną, mroczną i złą naturę. Tak, wiem o tym swiecie zbyt dużo.

//Przepraszam, że nie było odpisu tak długo, ale miałam problemy z netem//

Udało jej się. Trafiła idealnie w punkt. Dziwiła ją tylko ta... dziwaczna lekkość wypowiedzi. Sztuczność i wyćwiczona uprzejmość i zaciekawienie znikały z oczu Vritte. Pojawiła się w nich szczera, prawdziwa fascynacja, nie tylko słowami Chary, ale też tym, z jaką lekkością (wręcz nawet kpiarstwem - prześlizgnęło się przez głowę Vritte) opowiadała o tym.

Było w tym coś niezwykłego.

— A jednak tu jesteś. — Uśmiechnęła się i popatrzała na Charę. Zreflektowała się, żę sama jeszcze się nie przedstawiła. To mogło źle wyglądać. — Ja nie mam zbyt fascynującego życia. Pochodzę z Wodospadów. Ale zawsze lubiłam rozmawiać z innymi. — Odwróciła głowę w stronę dziewczynki. - Jestem Vritte.

Słowa "linia czasowa" odbijały się echem w jej głowie.

Chara bez zastanowienia potrząsnęła rękę vritty. Lekko skłoniła głowę. Tak, lubiła skłaniać głowę podczas przywitań, było to takie... bardziej miłe. Usmiechnęła się do nowopoznałej.
- Jestem. Ale co to za istnienie, gdy się czasem stajesz żądną krwi psychopatką, co ? -zapytała. No, musiała w końcu to z siebie wydusić.

Zachowanie Chary nie wydawało się pasować do tego, o czym mówiła. Była taka... miła. Nie wydawało się by mogła mieć jakąkolwiek psychopatyczną naturę. Z drugiej strony, Vritte też wydawała się niewinna na pierwszy rzut oka.

Linie czasowe nadal bardzo ją interesowały, ale jakoś nie miała śmiałości o nie pytać. Nie chciała znowu wyjść na wścibską, ale sprawa wydała jej się zbyt fascynująca, by po prostu ją przemilczeć.

— Każdy ma w sobie cząstkę zła — odpowiedziała Charze, z wzrokiem wbitym w szumiącą wodę. Potrząsnęła głową nerwowo. — Co wiesz o tych liniach czasowych?

- Może i każdy ma w sobie zło. Ale ja mam go w nienaturalnej ilosci - powiedziała o odetchnęła - a więc chcesz wiedzieć cos o liniach czasowych, co nie ? No to jedziemy. Wyobraź sobie taką... prostą linię. Os czasu. W pewnym momencie, kiedy tworzy się nowa linia, stara pozostaje, a my teleportujemy się do nowej. Ale nie wszyscy. Tamta osoba, która tworzy tą linię się tam teleportuje, a my w każdej linii działamy prawie tak samo. Lecz przez wiele tego typu działań stworzyło się wiele linii... no to są resety. Jeszcze można użyć opcji load, która jest dostępna dla niewielu istot i zmienimy cos w przeszłosci, także stworzy się nowa linia czasu... tylko ze one nigdy się nie połączą, wiesz ? Mam nadzieję, że rozumiesz. Sama opowiadam o tym tak na około bo nie do końca rozumiem, wiesz ? - powiedziała chara. Troszkę zgłupiała mówiąc o liniach. W końcu nie była jakims naukowcem, lecz chciała brzmiec naukowo... i zabrzmiało to źle w jej mniemaniu.

— Ja ciebie lubię. — Vritte uśmiechnęła się. — To rzeczywiście dosyć... skomplikowane. Ale myślę, że rozumiem — Vritte w głowie układała listę informacji. — Chcesz może pójść gdzieś indziej? Tu jest trochę zimno.

Upomnienie od Moderatora.
Regulamin punkt drugi podpunkt trzeci.
''2.3. Posty fabularne nie mogą być krótsze od 3 linijek;''
Naprawdę nie chciałam wrzucać tutaj tego, ale nie było jak ci powiedzieć na czacie czy gdzieś, bo cię nie było.
Stay determined

- możemy - odparła Chara i usmiechnęła się. Wstała i spojrzała na potwora. Miała nadzieję, że znajdą się w jakims fajnym miejscu. Tu serio było zimno. Tymczasem pomyslała o tym, o czym mówiła. Troszkę była zmęczona już tymi wszystkimi zmianami w ostatnim czasie. A szczególnie jej drugą naturą. Dlaczego frisk zaczęła atakować te potwory ? No cóż, przynajmniej miała innych
- chcesz do hotland ? czy gdzies indziej ? - spytała dziewczynka.

— Wszędzie, byle nie do Wodospadów. — Odwróciła głowę i uśmiechnęła się do Chary. — Hotland brzmi dobrze.

Z powrotem wbiła wzrok w płynącą rzekę. Była dosyć cicha, co dziwiło ją patrząc na to, jak wartko płynęła. Pływanie tutaj pod prąd musiało być bardzo trudne. Ciekawe, czy używali tutaj jakiś specjalnych łodzi. Przebywając w Wodospadach widziała kilka razy przewoźnika, ale nigdy z nim nie rozmawiała. Nigdy również nie patrzała, jak odpływa, ale wiedziała, że kursuje zarówno w stronę Hotland, jak i Snowdin.

— Ten przewoźnik... — zaczęła. — Pracuje tu sam? Całe życie tylko pływa tą łódką? — Odwróciła głowę w stronę Chary. — Ma chociaż jakieś imię?

Charę zadziwiło leciutko to pytanie. Osobiscie nie wiedziała kim do końca jest pprzewoznik. Nazywał siebie przewoznikiem i tyle. Jest cholernie tajemniczy....
- nie wiem, vritte - powiedziała Chara - Siebie nazywa przewoźnikiem i tyle. Gada w dziwny sposób - dokończyła.
Następnym ruchem chary było wstanie.
- to chcesz isc ?

— Tak pewnie — uśmiechnęła się. — Może będę miała kiedyś okazję, by z nim porozmawiać... — powiedziała, nawiązując do tematu Przewoźnika

Wstała, otrzepując swój krawat. Przez cały czas tej rozmowy cały pokryty był małymi drobinkami śniegu. Spojrzała w stronę Chary i wyciągnęła do niej dłoń. Ręka wydawała się wydłużać.

— Och, przepraszam — wzdrygnęła się i cofnęła dłoń. Uśmiechnęła się. — Zapomniałam, że ludzie przeze mnie przenikają.

Chara usmiechnęła się do swojej przyjaciółki i już miała ruszyć, jednak cos ją powstrzymało. A raczej jej swiadomosc odpłynęła. Swiat zacząl coraz bardziej się rozpływać aż wkońcu zniknął w ciemnosci. W tym momencie jej oczy zmieniły się w czerwień. Szybkim ruchem wyciągnęła nóż, po czym stanęła w pozie bojowej. I już miała zaatakować Vritte, już przymierzała się do zadania ciosu potworowi, gdy nagle cos druga jej ręka chwyciła prawą rękę z nożem. Jej lewe oko wróciło do mniej czerwonej barwy, a z ust wyłonił się cichy szept : STOP. Druga osobowosc chary wracała do kontroli, jakos to robiła. Udało się Charze odrzucić nóż. Po dłuższej chwili walki umysłowej równiez drugie oko wróciło do barwy normalnej. Chara spojrzała na potwora.
- nie zbliżaj się.... PRZEPRASZAM - krzyknęła i uciekła.

Z.T.

( koniec sesji Vritte, jakbys chciała wiedzieć. sorki za takie zakończenie, ale... jakos mi twoja postać nie podeszła. taka informacja )