Quest Noctisa

Łowca szedł akurat głównym szlakiem. Nie szukał on dzisiaj ofiary, wolał raczej najpierw zorientować się w terenie. Sporo się zmieniło od czasu jego pierwszej śmierci. Z zaciekawieniem spoglądał na ptaki, oraz na otaczającą go florę. Wszystko wyglądało tak sielankowo. To było za piękne.
- Coś do nas zmierza - powiedział nagle Lephatnis wyrywając Noctisa z zadumy. Bezduszny nie szykował broni, to coś było za małe aby wyrządzić mu krzywdę.
Kiedy za roślin wynurzyła się ta mała istota obaj zostali automatycznie rozbrojeni. To była ich chyba jedyna słabość, nie mogli oprzeć się uroczym rzeczom.
Ze skupieniem wysłuchali to co stworzonko miało do powiedzenia. Po wszystkim Łowca przykucnął i powiedział tylko:
- Prowadź.
W między czasie Lephantis ze skupieniem podziwiał słodkiego potworka. Jego uśmiech rozszerzył się jeszcze bardziej.

Podążali za stworkiem w milczeniu. Noctis milczał dlatego bo prawie zawsze milczał, a Lephantis dlatego bo był zbyt zajęty wyobrażaniem sobie tej całej posoki która na nich czeka. Kiedy się zatrzymali także słuchali kotka w ciszy. Łowca nie miał zbyt dużo pytań, większość rzeczy mógł się domyślić. Nawet zwykle rozgadany Cień jakoś nie miał ochoty wdawać się w dyskusje. Tam umierały istoty, a co najgorsze nie umierały z ich przyczyny.
Bez słowa odeszli od przewodnika i rychło poszli według wskazówek. W między czasie Noctis przygotował swoją broń. Jednak łańcuchy trzymał mocno przy piersi aby nie zdradzały jego pozycji. Szedł jeszcze tak przez chwile po czym wspiął się na drzewo i zaczął skakać od gałęzi do gałęzi. Starał się to robić w miarę cicho, bardzo mu zależało na tym aby nie pozostać wykrytym. Według stworka przeciwnicy mieli przewagę liczebną, a element zaskoczenia może nawet pozwolić na szybkie zgładzenie przynajmniej jednego przeciwnika. Można zawsze też próbować skrytobójstw, ale tylko wtedy kiedy przeciwnicy będą dogodnie rozmieszczeni.
Lephantis nie zastanawiał się nad tym problemem. Wcielił się w cień Noctisa i z zaciekawieniem obserwował okolice.

Obaj przez chwile oglądali całe przedstawienie. Lephantis wyglądał na mocno rozdrażnionego, nie lubił kiedy ktoś o wiele silniejszy atakował słabszych. Polowanie powinno być wyzwaniem a nie tylko zabawą. W końcu kim jest łowca bez siły?
- Zobacz tylko na nich, bezwartościowi oprawcy. I oni uważają siebie za prawdziwych drapieżników? Pokażmy im co oznaczają prawdziwe łowy. - rzekł Cień po czym się rozejrzał. Zobaczył sunącego w ich stronę jednego z oprawców. Był sam co teraz wydawało się bardzo nie rozsądne.
- Zakończ jego marną egzystencje - powiedział Lephantis po czym oznaczył wilka znakiem Łowcy. Mogło go to trochę połaskotać po karku, przecież w końcu znak wyrył się na skórze.
Towarzysz Noctisa spłynął na dół. Chciał zostać zauważony. Przybrał on kształt swojego przewodnika po czym zaczął uciekać w stronę przeciwną od oprawcy.
Łowca tylko czekał z hakami. Kiedy wilk się zbliżył rzucił jednym łańcuchem, który miał na celu obwinąć się wokół szyi wilka. Hak wbiłby się w jego ciało, dzięki czemu przeciwnik nie mógłby się uwolnić od duszącego ścisku. Po wszystkim Noctis zaczął by go wciągać do góry i poczekałby aż wilk umarłby z braku tlenu lub przez złamany kręgosłup.

Lephantis zdążył już wrócić do Noctisa. Przez chwile z rozbawieniem spoglądał jak jego towarzysz siłuje się z tymi psami. Następnie oznaczył Wilka 3 i spłynął do poziomu oprawców. Chwile ich mierzył wzrokiem po czym rzekł:
- Jak żałośnie wyglądacie próbując uratować swojego towarzysza. Te starania są daremne, przecież dobrze wiecie że każdy umrze. Tylko że wasz żywot zakończy się właśnie w tej chwili.
Po tych słowach Noctis planował skoczyć na wszystkie 3 wilki. 2 które ciągnęły za łańcuch miały upaść z hukiem na ziemie, za to spętanego Łowca miał przygniótł swoim ciałem. Wniósłby sierp po czym opuściłby narzędzie przecinając tętnice szyjną. Po wszystkim odplątałby szybko łańcuch i odskoczył próbując uniknąć ataku ostatniego wilka. Podczas skoku splątałby sobie łańcuch wokół ręki aby w razie niepowodzenia uniku odeprzeć atak. Był także przygotowany na kontrę. Sierp trzymał nisko, w razie czego oprawca sam nadzieje się na narzędzie.

Nie było czasu do stracenia. Noctis na szybko ułożył plan działania w swojej głowie. Plan polegał na tym aby przytrzymać ręką wilka który dziabnął Noctisa a następnie ciąć go od dołu celując w brzuch. Następnie Łowca miał kopnąć wilka z całej siły w kolano i odskoczył przyciągając do siebie spętanego, którym następnie miał się bronić. W razie niepowodzenia w wydostaniu się ze szczęk Stalker planował przyciągnąć zaplątanego w łańcuchy i rzucić w nim w gryzaka, a następnie zrobić młyńca nieszczęśnikiem aby żaden z jego wrogów nie mógł podejść.
W między czasie Lephantis oznaczył wilka nr 4, oraz oplótł wilka 1 i 3 swoimi cienistymi mackami. Nie mogły ich zatrzymać, jednak tu chodziło o samą świadomość tego że można się znaleźć w jego upiornych lepiących się czarnych objęciach. Wykonując tą czynność powiedział:
- Wszyscy skończycie w nicości. To co teraz was oplata to tylko przedsmak tego co was czeka.

Sytuacja może nie wyglądała najlepiej, zarówno Noctis jak i Lephantis nie zrażali się tym. Przynajmniej łańcuchy były już wolne. Najpierw odskoczyłby na w miarę bezpieczną odległość, aby mieć wszystkie wilki w mniej więcej jednej pozycji a następie użyłby łańcucha. Nie celował w żadnego w wilków, wręcz przeciwnie. Plan polegał na tym aby oślepić chociaż na krótką chwile oprawców. Celował w posadzkę próbując ją rozbić. Odłamki poleciały by w stronę wilków co prawdopodobnie by je na krótki czas wyeliminowało. Pamiętał aby używać tej zdrowszej ręki. Po wszystkim zmieniłby by układ broni i tym razem sierp byłby w nieuszkodzonej ręce. Byłby przygotowany na ataki. Byłby przygotowany aby wyprowadzać kontry. Na wszelki wypadek znów owinąłby łańcuch wokół tej bardziej uszkodzonej ręki i próbowałby osłabić ataki jednak nie zapominając o natychmiastowej odpowiedzi.
Lephantis zmotywowany młyńcem Noctisa rzekł do przeciwników:
- Próbujecie nas zabić a sami ciągle upadacie na ziemie niczym truchła. Przygotujcie się, bo my zadbamy o to żebyście już nie wstali.
Mówiąc to zakrył swoją mgłą Noctisa dzięki czemu był słabiej widoczny.

Noctis nawet nie zauważył sojuszników. Był za bardzo zaślepiony rządzą krzywdzenia. Wyrwał sobie sopel z ręki a następnie poczuł przypływ adrenaliny. Gdyby to co planował w swojej główce się udało to mniej więcej wyglądało by tak.
Rzuciłby się na wilka 2 atakując sierpem. Atakowałby płasko celując w brzuch. Byłby to szybki i bezwzględny atak.
Następnie rzuciłby hakami w wilka 3. Widział już strach w jego oczach, Lephantis jednak dawał radę. Łowca planował zwyczajnie rozszarpać mu za pomocą narzędzia tył uda. Wiedział że jest tam ważna tętnica, a i prawdopodobnie wilk by kulał.
Nie zamierzał się bronić. Planował wściekle atakować każdego wilka który spróbuje go tknąć. Sierp trzymałby nisko, a haki wysoko dzięki czemu mógł wyprowadzić atak do każdego przeciwnika.
Podczas wykonywania tych czynności Lephantis zaśmiał się głośno a następnie rzekł:
-Wasza jedyna przewaga, liczebność, została stłumiona. To już czas wilki aby spotkać się ze swoim stwórcą! Och, już widzę wasze krwawiące ciała. Już widzę wydłubane oczy. Patrzcie jak wyrywamy wam flaki!

Zwycięstwo jakie odniósł Łowca zmotywowało go do dalszej walki. Jego ponure spojrzenie spoczęło na Wilku 3. Ten wydawał się najbardziej przestraszony. Podbiegł do niego i dosłownie się na niego rzucił. Gdyby to co planował się udało wściekle ciął by od góry wspomagany siłą rozpędu i własnym ciężarem. Następnie starałby się opleść nogi ofiary łańcuchem i pociągnąłby z całej siły. Nie pozostałoby nic innego jak masakrować licznymi bezlitosnymi atakami bezbronną ofiarę. Na wypadek gdyby nie udało się powalić przeciwnika machnąłby niby od niechcenia łańcuchem aby zniechęcić Wilka 3 do zaatakowania. Możliwe że zdołałby go zranić hakami. Wciąż nie zamierzałby się bronić. Byłby gotowy do kontrataku z każdej możliwej pozycji.
Lephantis zadowolony pierwszą egzekucją rzekł:
- Pierwsza bezwartościowa kreatura padła. Teraz czas na kolejne niegodziwe istoty. Będziemy kąpać się w waszej krwi!

Czas na defensywę - pomyślał Noctis. Dopiero teraz zauważył nowych sojuszników oraz jego stan. Nie wyglądało to dobrze. Teraz planował po prostu wziąć zmasakrowanego wilka który dalej był spętany i używać go jako żywej tarczy przy KAŻDEJ próbie skrzywdzenia Noctisa. Łowca pozostawał ciągle w ruchu. Jego nogi pracowały dzięki czemu miał nadzieje że przeciwnikom trudniej będzie się do niego dostać. W między czasie machnąłby w Wilka 1 swoim sierpem. Celowałby w nogi, a najlepiej w tętnice udową.
Lephantis z szerokim uśmiechem obserwował to co Noctis robił z Wilkiem 3.
- BŁOTO Z KRWI! HAHAHAHAHAHA
Podszedł do Wilka 1 i zaczął ten oto monolog.
- Zobacz wilku, twoi towarzysze albo są martwi, albo są temu bliscy. Nie macie szans na wygraną. Nawet jeżeli Łowca padnie to i tak zostaniecie wysieczeni. Poddaj się teraz a zapewnimy ci bezpieczny powrót do twojej rodziny.

Pozostał ostatni przeciwnik. Noctis spojrzał na niego ponurym wzrokiem. Wiedział że z nim nie jest najgorzej a szef wyglądał na całego i pełnego energii. Jednak jego oczy zdradzały coś co chciał przed nim ukryć. Coś co każda żyjąca istota posiada lecz możliwe że nawet o tym nie wie.
Tym czymś jest strach przed śmiercią.
Łowca ruszył biegiem do ataku. Jednak nie skoczył, lecz rozpoczął ślizg. Plan polegał na sparowaniu ataku wilka swoją ręką obwiązaną w łańcuchem a następnie kiedy będzie już za naznaczonym podciąć mu tętnice udową. Później prawdopodobnie wykona coś w stylu agresywnego uniku, czyli odskok i machnięcie łańcuchami.
Cień z satysfakcją oglądał robotę swojego towarzysza. Pojawił się centralnie przed wilkiem aby zasłonić towarzysza. Możliwe że Wilk 1 nie zobaczy co się świeci.
- Wszyscy twoi podopieczni już są martwi. Jeżeli chcesz do nich dołączyć dalej walcz. Jednak masz szanse przeżyć. Wystarczy że się poddasz. Ale wybór należy do Ciebie, z twojego prochu upieczemy chleb i damy go twojej rodzinie. Ciekawe czy odkryją że jedzą swojego męża? Ojca? TRUPA!
Mówiąc ostatnie słowo Lephantis oplótł swoimi cienistymi mackami jego nogi i ręce. Wiedział że nic to nie da, ale prawdopodobnie Wilk 1 nie miał tej wiedzy. Bezsensowne szamotanie się sprawi że Noctis będzie miał łatwiejszą robote.

Cień zaczął podążać za uciekinierem śmiejąc się przy tym szyderczo.
- Biegnij owieczko, biegnij! Hahahahahahaha!
Kiedy znudziło mu się już to zajęcie postanowił wrócić na miejsce bitwy i nacieszyć się widokiem pyłu. Postanowił skonsumować pył po zabitych wilkach [Leci do ekwipunku]. Może na coś się kiedyś przydać.
Łowca popatrzył na to całe zbiorowisko. Było mu trochę przykro że Wilk 1 uciekł, ale wiedział że i tak go wytropi. W końcu ta bestia została naznaczona. Jednak starał się nie pokazywać tego, powiedział tylko:
- Dobrze. Czy możecie uleczyć moje rany?
Lephantis w między czasie podpłynął do przypadkowego kotka ciesząc się jego miękkim futerkiem. Kiedy nacieszył się zaczął rozglądać się w poszukiwaniu czegoś pożytecznego. Może jakiś wilk zostawił po sobie coś wartościowego?

- Tak, pójdę po kociaka - rzekł spokojnie Noctis po czym zaczął iść w kierunku w którym ostatni raz widział jego byłego przewodnika.
Wiele się działo podczas tego dnia, a przecież niedawno zbudził się ze wiecznego snu. Miał w planach wyłapywać pojedynczych niegodziwych złoczyńców i ich po cichu masakrować, a nie wplątywać się w tą krwawą intrygę. Jednak tego nie żałował. Ta walka pokazała mu jak wiele jeszcze musi się nauczyć aby być skutecznym łowcą. Aby wyplewić to całe zło czające się w Podziemiach, które codziennie knuje plugawe plany jak dokonać ohydnych zbrodni. Noctis podejrzewał że może istnieć jakiś organ odpowiedzialny za neutralizacje zbrodniarzy, jednak najwidoczniej byli w tym kiepscy.
Kiedy dotarł na miejsce zaczął rozglądać się za kotkiem. Prawdopodobnie krył się w koronach drzew, jednak szukał też jakieś nory czy coś.
Lephantis tym czasem zebrał kości wilków i zaczął rozglądać się w poszukiwaniu jakiejś czaszki. Chciał zrobić prezent dla swojego towarzysza.