Quest Johnnego

Śnieg, śnieg, śnieg i... nie zgadniecie! Dokładnie! Więcej śniegu! Wszędzie było pełno tego cholernego śniegu. Fakt, możliwość stworzenia własnego bałwana i branie udziału w bitwie na śnieżki było całkiem zajmującym i zabawnym zajęciem no, ale ile można?! Ciągle zatkany nos, kaszel, mokre buty i mróz ciągle dobijały chłopca. Dobrze, że istniały takie miejsca do ogrzania się w Podziemiu jak Hotland, ponieważ można by było wreszcie oszaleć z tego zimna.
Przechadzał się po Snowdin z braku lepszych rzeczy do roboty, cicho narzekając pod nosem na chłód. Zauważył, że w tej chwili panowały w miasteczku dziwne pustki. Brakowało jakiejkolwiek żywej duszy. Może wszyscy poszli spać? Nie... Pewnie w Barze u Grillby'ego jest jakaś impreza. Gdy ujrzał dosyć starego potwora taszczącego duże i ciężko wyglądające siatki, postanowił mu pomóc. Czas na wkroczenie prawdziwego bohatera!
- Potrzebujesz pomocy? - Zapytał się potwora, szybko do niego podbiegając i poprawiając swój kowbojski kapelusz.

Nie minęła chwila, a ten już podniósł siatki które tak ciążyły staremu potworowi. Nie były jakieś bardzo ciężkie, lecz zapewne wiek też robi swoje. Na pochwałę z jego strony, wyszczerzył się i ruszył za nim. Chłopaka zastanawiało to, jak będzie wyglądała jego starość.
Podczas drogi z uwagą przysłuchiwał się słowom wypowiadanym przez potwora. Zdecydowanie nie miał lekko. Sam nie chciałby zostać porzuconym przez bliskich. Wolał spędzić swoje dni starości razem z rodziną i przyjaciółmi. Ciekawe czy będzie mu to kiedyś dane. Poza tym nikt nie mówi, że nie przyjdzie mu wykitować przed starością.
- To nie Pana wina. - Stwierdził z żalem w głosie. - Dlaczego to oni ciebie nie odwiedzą?! To nie fair!
Tak jak Johnny powiedział. To powinno być w interesie jego wnuczków, aby się z nim widywać i się nim opiekować. Pokiwał szybko głową i wybiegł przed niego.
- Będzie dobrze. - Odrzekł spoglądając na zasmuconego potwora. - Zobaczysz!

Z uwagą przysłuchiwał się słowom starego potwora. To, że jego rodzina ma pracę i szkołę nie znaczy, że nie mogą go odwiedzić. Fakt, od Snowdin do Nowego Domu jest trochę drogi, lecz wystarczy chcieć! Poza tym, duży kawałek drogi można było przepłynąć przez rzekę dzięki pewnemu przewoźnikowi na jego łódce.
- To żadna wymówka. - Stwierdził nadymając policzki.
Gdy dotarli do małego, drewnianego domku, chłopiec odstawił siatki przed wejściem. Pewnie to tutaj mieszka ów potwór. Musi żyć na takim zadupiu, gdy jego rodzina mieszka sobie w stolicy Podziemia. Gdzie tu była sprawiedliwość?! Stary lis powinien być ze swoimi bliskimi. Co to jest do cholery za rodzina?!
- Nie musisz dziękować. - Odrzekł z wyrzutem, szczerząc się do potwora. - Chciałem tylko pomóc.
Po chwili cichego spoglądania na jego pyszczek, przypomniał sobie, że się jeszcze mu nie przedstawił.
- Gdzie się podziały moje maniery... Jestem Johnny! Miło poznać! - Przedstawił się z uśmiechem na twarzy, przy okazji przechylając lekko przód swojego kowbojskiego kapeluszu w stronę potwora tak, jak mieli to w zwyczaju na dzikim zachodzie.
- Pomogę ci dotrzeć do rodziny. - Stwierdził z zdeterminowanym głosem, po usłyszeniu prośby potwora. - Zrobimy to razem!
To nie tak, że nie miał na to ochoty iść tam samemu. To jest coś, co powinien zrobić osobiście, a Johnny zamierza mu w tym pomóc!

Gdy potwór zgodził się na potowarzyszenie chłopcu w podróży i poprosił o to, aby Johnny chwilę poczekał, ten kiwnął głową i stanął w przedpokoju oczekując na to, aż Sozin będzie gotowy do drogi. Wnętrze domku nie było jakieś specjalne, lecz mimo to podobało się duszy sprawiedliwości. Nigdy nie lubił, gdy coś zbytnio przyciągało uwagę.
Kiedy po kilku minutach oczekiwania, lis wyszedł z pokoju, dzieciak zmierzył go wzrokiem. Co on pochował do tej torby? Jedzenie? Ubrania? Westchnął, myśląc o tym, że jeśli potwór będzie chciał mu pokazać co się w niej znajduje, na pewno to zrobi. Nie ma co być wścibskim. Jego uwadze nie umknęła broń, którą nowy towarzysz zabrał ze sobą. Wyglądała... znajomo. Pistolet? Tu w Podziemiu? Jak stary musi być Sozin skoro posiada taki sprzęt?
- Też mam swój. - Stwierdził z uśmiechem, wyciągając swoją spluwę i zakręcając nią na palcu. - Gotowy do drogi?
Chłopak stwierdził, że nie ma co się tym przejmować. Zapewne wziął go do ochrony. Nie wyglądał na złą osobę, poza tym sam postąpiłby tak samo gdyby musiał udać się do jakiegoś oddalonego miejsca z nieznajomym.

Rozpromienił się widząc, że wreszcie znalazł kogoś kto docenia broń palną. Szeroko się uśmiechnął i zaczął jeszcze nachalniej przyglądać się broni w pokrowcu potwora. Ciężko opisać jaką to było dla niego radochą wiedzieć, że nie jest osamotniony w swojej największej pasji.
- Nie ma to jak uczucie pokonania przeciwnika zanim się do ciebie zbliży, co? - Odrzekł radośnie, kręcąc swoim pistoletem na palcu wskazującym prawej ręki.
Nie śpieszył się zanadto. Nie chciał pośpieszać starego Sozina. Z przyjemnością przysłuchiwał się temu, co miał do powiedzenia na temat walki na odległość. Praktycznie cały czas w triumfujący sposób mu przytakiwał.
- Czy się umiem posługiwać? Ha! To mało powiedziane! Nieskromnie powiem, że jestem świetny w strzelaniu! - Stwierdził, jeszcze bardziej się szczerząc, po czym pochylił głowę i dodał. - Brakuje mi tylko amunicji.
Jego przechwałki nie były nieuzasadnione. On na prawdę dobrze potrafił obsługiwać ów broń. Można powiedzieć, że opanował korzystanie z niej praktycznie do perfekcji!

Gdy Sozin powiedział, aby Johnny zanim podążył, chłopak bez zastanowienia przytaknął i za nim ruszył. Na chwilę stracił go z oczu. Może czegoś zapomniał? Cóż, to chyba już ten wiek. Nie ma się z czego śmiać. Szatyna zastanawiało, co chodzi potworowi po głowie? Może spełni jego marzenie i da mu choćby troszeczkę amunicji? To by było coś! Wreszcie mógłby przestać być bezbronny i móc zacząć działać!
Kiedy zobaczył otwarte, wykopane drzwi prowadzące pod ziemię, szybko zerknął co się za nimi znajduje.
- Sozin? Wszystko w porządku? - Krzyknął, aby się upewnić czy to właśnie tam powinien za nim wejść.
Nie czekając na odpowiedź, od razu ruszył schodami w dół. Schodząc, poczuł dreszczyk emocji myśląc o tym co się może tam znajdować.

Po zejściu w dół schodów, ukazał się przed nim w pewnym sensie dość znajomy widok. W ciszy stanął w miejscu i zaczął rozglądać się dookoła. To była po prostu zwyczajna strzelnica. Mimo wszystko trochę różniła się pod względem desingu od tej, do której niegdyś uczęszczał razem ze swoim ojcem. Wyglądała bardziej... prymitywnie? Nie to zdecydowanie złe słowo. Cóż, mniejsza. Miała spełniać konkretny cel i zapewne to robiła świetnie. W końcu powinno się tutaj przychodzić w celu nauczenia się obsługi broni palnej, a nie podziwiania wystroju.
Gdy usłyszał od starego potwora, że musi mu wpierw pokazać co potrafi, cicho westchnął. Mina mu zrzedła, gdy Sozin przyniósł zabawkowy pistolet. Dlaczego każdy podważa jego umiejętności? Sześć celów i pięć pseudo pocisków w magazynku, co? Chyba najwyższy czas pokazać temu lisowi, jak powinno się strzelać!
Wziął zabawkę do ręki i zaczął mierzyć w tarcze. Wstrzymał oddech, a na jego twarz przybrała kamienny wyraz. Zgadza się. Gdy celuje, nic nie jest w stanie wytrącić go z równowagi. Zawsze podczas tej czynności potrafił zachować zimną krew. Poza tym, czym się tu stresować? To tylko zabawa. Póki co.
Nie minęła chwila, a Johnny oddał pięć strzałów, po jednym na tarczę. Było to zdecydowanie za szybkie. Ktoś mógłby pomyśleć, że ten dzieciak jest jakimś robotem! Co jak co, ale w obsłudze pistoletów nie miał sobie równych. Strzałki trafiły idealnie w sam środek wszystkich celów... Wszystkich nie licząc tego ostatniego szóstego. Szatyn wsadził rękę do kartonu wyciągając kolejne pięć samoprzylepnych strzałek. Zbytnio nie zwlekając, załadował je do "broni". Jak można było się domyśleć, kolejną czynnością było oddanie strzału do ostatniego już celu. Tak jak poprzednio. W sam środek tarczy!
- Zadowolony? - Burknął, nie ukrywając przy tym niezadowolenia. - Stać mnie na więcej!

Ciężko zaprzeczyć, że Johnny był ciekaw, co tym razem wykombinuje ten szczwany lis. W milczeniu patrzył jak potwór pociąga łapą za dźwignię. Gdy usłyszał dźwięk pracującego mechanizmu, zaczął rozglądać się po pomieszczeniu poszukując zmian. Oby nic zaraz nie eksplodowało. Wzdrygnął się w momencie, gdy zgasło światło, a w piwnicy zapanowała całkowita ciemność. Pedofil w Podziemiu?. Nieufnie dał się poprowadzić Sozinowi do danego miejsca. Słysząc polecenie potwora, wycelował zabawkowym pistoletem w miejsce pomiędzy dwoma odległymi białymi punkcikami. Uwagę szatyna przykuły kolejne dwie pary takich samych punkcików znajdujące się po jego prawej stronie. Powieka jego jedynego sprawnego oka zadrgała, gdy jeden z celów szybko ruszył na niego. Zdecydował się wpierw strzelić do najszybciej poruszającej się w jego stronę pary białych punktów, następnie to tej poruszającej się wolniej, a na koniec do pary stojącej w miejscu.

Jeszcze nigdy nie strzelał po ciemku z zabawkowego pistoleciku... Zawsze to jakieś nowe doświadczenie. Niekoniecznie porywające i ekscytujące, ale jednak! Wypadałoby to dopisać do listy dziwacznych sytuacji w których udało mu się znaleźć odkąd trafił do Podziemia. Trochę tego było. Nie mówię, że nie. Nawet udało mu się raz niechcący doprowadzić dziewczynkę do płaczu. Do tej pory mu jest za to głupio. Welp. Nigdy nie miał dobrego podejścia do dzieci. Oj tak. Zdecydowanie.
Wracając. Z każdym strzałem, poruszające się pary punkcików znikały. Nie było to jakieś wymagające wyzwanie, ale zawsze jakieś... Gdy ujrzał kolejny cel znajdujący się po lewej stronie, zrobił z nim dokładnie to samo, co z poprzednimi. Nacisnął spust, lecz strzałka nie powędrowała w stronę wyznaczonego celu. Koniec amunicji, a więc koniec zabawy. Było ciemno, a Sozin odprowadził go od pudełka z pociskami. Nie pozostało mu już nic innego, jak opuścić broń.
Kiedy potwór ponownie zapalił światło, Johnny przetarł oko i do niego podszedł.
- I jak? - Zapytał, arogancko się szczerząc. - Dałem radę, co nie?

Gdy wreszcie dostał w swoje łapska prawdziwą amunicję, postanowił puścić w niepamięć ukąśliwy komentarz potwora, a na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech. Wreszcie może się sam bronić. Już dawno się tak bardzo nie cieszył. Poczuł się na krótką chwilę bardzo spełniony. Teraz to dopiero może pokazać innym na co go tak naprawdę stać!
- Chyba powinniśmy już ruszać. – Odrzekł, ładując amunicję do swojego pistoletu. – Jesteś gotowy? Mamy przed sobą spory kawałek drogi.
Zdecydowanie to już najwyższy czas ruszać. Szybko ruszył w stronę wyjścia ze strzelnicy. Widać było jak bardzo rozpierała go energia. Dosłownie go nosiło. Był szczęśliwy i gotowy do działania, jak chyba jeszcze nigdy. Nie pozostało im nic innego niż skierować się w stronę celu. Czas naprawdę zacząć działać!