Quest Sansa

Blask był bolesny. Nawet jeśli z racji bycia szkieletem nie posiadał oczu jako takich, wnętrza oczodołów zadawały się tępo pulsować przez nagły atak ze strony jasnego światła. Odruchowo próbował podnieść ręce aby je nimi przysłonić, ale te wydawały się koszmarnie ociężałe. Niedługo zresztą trwało, zanim podejrzanie znajoma postać nie odwiodła go od tego pomysłu jak i zastanawiania się nad powodem dla którego znalazł się w-... Snowdin?
Mogąc wreszcie podnieść jedną z rąk, przetarł nią lewy oczodół i spojrzał na brata raz, potem drugi.
Snowdin... Stacja... Czemu był tutaj? Po co? Nie miał dłużej powodu, aby-... Ugh... Czaszka trochę pobolewała.
- Hejjjj, bro! - odezwał się zaspanym głosem, nie mogąc sobie jednak przypomnieć, kiedy dokładnie tutaj przyszedł. Czuł się nieco oszołomiony. - Wygląda na to, że zbierałem w sobie siły, czy coś w tym stylu? - naturalną kolejną rzeczy usiłował znaleźć wymówkę, ale coś nie dawało mu w dalszym ciągu spokoju.

Choć absolutnie nie wiedział dlaczego, Sans odnosił to cholernie niejasne wrażenie, że coś się nie zgadza. Że coś jest inne. Zupełnie jakby wciąż nie do końca się obudził. Oh? Może tak właśnie było? A zresztą...~
Podrapał się po karku, postanawiając więcej o tym nie myśleć. Jeśli zacznie to robić, zwłaszcza teraz, przy bracie, a jego myśli pójdą nie w tym kierunku co trzeba, jedyną opcją ratunkową stanie się raz kolejny natychmiastowa ewakuacja przy pomocy teleportacji. Płynięcie z prądem... Stanowiło najlepszą opcję, kiedy Papyrus znajdował się w pobliżu.
Z szerokim uśmiechem na twarzy odsunął swój stołek i leniiiiwie - ale jakże okrutnie leniiiiwie! - zsunął się z niego.
- Cool, bro~ - niespiesznie ruszył za bratem. Będzie jakaś chwilka, odkąd po raz ostatni brał udział w "polowaniach" z młodszym bratem. Heh. Papyrus wyglądał na tak samo rozentuzjazmowanego jak zawsze. To dobrze. Bardzo dobrze. Papyrus nie powinien się zmieniać. NIGDY nie powinien się zmieniać.
Lekko rozkojarzony, prawie nie zauważył, kiedy jego brat ponownie się przy nim znalazł, aby oderwać mniejszą wersję szkieleta od zaśnieżonego gruntu. Welp! Nie mógł chyba narzekać?
Ziewnął jeszcze ostentacyjnie, zanim znaleźli się przy "ulepszonej pułapce". No cóż... W jakiś sposób rzeczywiście była ulepszona.
- Wow. Tym razem naprawdę nieźle sobie to wykombinowałeś. Jesteś najlepszy~ - poklepał Papyrusa po plecach, przekrzywiając nieco czaszkę w celu uniknięcia skończenia z przypadkową gałązką w oczodole. - Hej, Pap? Opowiedzieć ci dowci-... - nie dokończył już z racji pojawienia się w pobliżu nowych dusz. Niestety nie ludzkich - ku nieszczęściu Papyrusa i uldze samego Sansa. W każdym razie tak właśnie sądził na samym początku.
Te dzieciaki... Wyglądały na zbyt znudzone. A znudzone dzieciaki to problematyczne dzieciaki.
Sans szybko dołączył do Papyrusa, stając z boku i odrobinę za nim. Nie chciał być widziany przez większego szkieleta, kiedy spoglądał na potworzą młodzież absolutnie pozbawionymi blasku białych ogników oczodołami.
- ...Tak jak powiedział mój bro, lepiej nie popełniać ŻYCIOWYCH głupstw i nie psuć jego pułapek na ludzi, 'kay?
Chciał jedynie, aby dzieciarnia się stąd zmyła.

Łuki brwiowe Sansa znacznie się zmarszczyły. Zachowanie tego lisiego dzieciaka było nie tylko ponad normę irytujące, ale absolutnie nieaprobowane. Czy jeśli skupi się dostatecznie, zdoła go skojarzyć? A może chociaż jego rodziców, z którymi na pewno warto było zamienić słówko? Czaszka irytująco zabolała od środka, gdy tylko spróbował skupić się na tym drobnym detalu jaki stanowiła twarz lisowatego. Zanim jednak zdążył do czegokolwiek dojść... Krótki błysk przywrócił mu całkowita jasność sytuacji, a białe punkciki, choć dużo mniejsze niż wcześniej, na nowo pojawiły się w jego oczodołach.
Nagle świat dookoła stał się dla niego dziwnie cichy, a czas spowolnił swój bieg. Niczym w filmie puszczonym w slow motion, widział jak Papyrus powoli upada na śnieg pod wpływem ataku.
...Ile razy będzie musiał to jeszcze oglądać?
- Ah... Hah... - zadrżał mimowolnie, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Gdyby miał serce, owe właśnie podeszłoby pod również nieistniejące w jego przypadku gardło. Zamiast tego, poczuł bolesny uścisk w duszy ukrytej pod żebrami oraz narzuconymi na kości warstwami odzienia.
Gdy pierwszy szok minął, Sans w mgnieniu oka znalazł się przy pomocy swojej teleportacji przy Papyrusie.
- Papyrus?! - wydał z siebie wyjątkowo podniesionym jak na jego zwyczajowe możliwości głosem, od razu upadając na klęczki i odrobinę impulsywnie potrząsając złapanym w pierwszej kolejności za naramienniki bratem.
Nie, nie, nie, nie! Nie chciał tego! Nie chciał tego oglądać po raz kolejny!
Ale nie... Jego drogi, młodszy brat nie zmienił się w pył ani nic do niego podobnego... To prawda. Tak... Papyrus... Papyrus nie był aż tak słaby, aby umrzeć od jednego ciosu jakiegoś przypadkowego potwora.
Jednak to za mało. Za mało, żeby wybaczyć. Za mało, żeby zapomnieć. Każdy... KAŻDY, kto podnosił rękę na jego brata...! KAŻDY Z NICH...!
Pochłonięty chaosem myśli, ledwie dosłyszał skierowane w jego stronę słowa. Echo wypowiadanego imienia, JEGO imienia, doszło do niego z pewnym opóźnieniem.
Wreszcie zaczął podnosić się chwiejnie na równe nogi.
- ...WYGLĄDA NA TO, ŻE BĘDZIECIE MIEĆ BARDZO ZŁY CZAS. - mówiąc to, pstryknął palcami, aktywując swoją magię by złapać duszę lisiego potwora w jej objęcia, zanim odwrócił się w jego kierunku z lewym oczodołem błyszczącym błękitem oraz złotem.
Skoro Papyrus był nieprzytomny... Nie było problemu, racja?

Oh? Wyglądało na to, że dzieciaki próbowały dać dyla. Uciec? Teraz? Naprawdę sądzili, że im na to pozwoli? Nawet jeśli sami nie zrobili niczego złego... Życie było po prostu okrutne. Wiedział o tym prawdopodobnie najlepiej i może właśnie dlatego jego poczucie winy i sumienie pospołu tak często milkły w podobnych sytuacjach? Bo... Co jeśli tamci dwaj rozsieją plotki? Zwłaszcza gdy ich kolega nigdy nie wróci do domu? Nie obchodziła go co prawda opinia innych na jego temat i był pewien, że wszystkie oskarżenia łatwo byłoby mu od siebie odsunąć, ale jeśli istniał choćby cień szansy na to, że nieprzychylne słowa na jego temat dotrą później do Papyrusa... Zmartwią go. Zasmucą.
Nie miały prawa do niego dotrzeć. I nie dotrą.
- Chronić brata, czy raczej siebie... Zastanawiam się. - zaczął mówić bardzo spokojnie, ponuro i z dozą prześmiewczego, ironizującego tonu. Kierując płonący magią oczodół w stronę uciekających, wycelował w nich palcem wskazującym drugiej ręki, którą nie trzymał w ryzach duszy lisa. - Welp~ Bez względu na odpowiedź, jestem w tym dalej dużo lepszy niż twoi koledzy, nie sądzisz? - przymrużył nieco lewy oczodół, a następnie zmaterializował kilka ostro zakończonych kości. To smutne, jak łatwym celem były te potwory. Uciekanie na oślep nigdy nie było dobrym pomysłem. Mogli chociaż biec slalomem - odezwał się w jego głowie chłodny głos, którego nie słyszał już od jakiegoś czasu. Mimo to, nie czuł większego niepokoju za jego sprawą. Zimna logika była czasem najlepsza.
- ... - nie odpowiedział na żadne więcej pytanie. W czaszce potwornie mu dudniło i bez tego. Echem. Śmiechem. Zdaje się, że kiedyś słyszał podobny ton i podobne słowa z czyichś ust. Pewnego człowieka.
Wraz z nagle materializującym się wspomnieniem szerokiego uśmiechu na rumianej twarzy, Sans wystrzelił w uciekinierów. Wcześniej jeszcze tylko raz szybko sprawdził, czy Papyrus nadal jest nieprzytomny. Zanim jego kości dopadły celów, ponownie wrócił zainteresowaniem do lisiego potwora.
-Hej? Chcesz usłyszeć zagadkę? - nie czekał nawet na odpowiedź tamtego. - Jest całkiem zabawna, jeśli chcesz znać moje zdanie. - zacisnął swoją magię mocniej na duszy potwora, materializując nad swoją głową więcej kości podobnych do tych, które posłał wcześniej za dzieciakami. - JAK NAZYWAJĄ POTWORA, KTÓRY POPEŁNIŁ ŻYCIOWY BŁĄD, NAZYWAJĄC KOGOŚ NAPRAWDĘ COOL: "GŁUPCEM"?

Kto jak kto, ale Sans z pewnością mógł się pochwalić niezwykle bogatym doświadczeniem w dopadaniu ruchomych celów. Nie musiał nawet kombinować w tym celu z blasterami. Dobrze wiedział, że młodociane potwory nie przeżyją tego czym je poczęstował. Kości było na tyle dużo, by nawet przy pominięciu trafień centralnie w punkty witalne, doznali dostatecznie poważnych obrażeń, aby nie pozwoliły im one na dalszą ucieczkę. Czy zatem przez wykrwawienie czy może z wycieńczenia, obaj musieli umrzeć. Sans nie chciał na to patrzeć w miarę możliwości, dlatego wolał skupić się na jedynym winnym. Nie to, żeby jakoś specjalnie im współczuł. To czy żyli czy umierali, nie miało dla ich świata większego znaczenia. Zresztą, czy to naprawdę było aż tak okrutne lub niewybaczalne z jego strony, skoro prędzej czy później Reset ponownie przywróci ich do stanu sprzed uśmiercenia? Rzecz jasna mógł równie dobrze zupełnie wyeliminować z historii. To że zaistnieli w obecnej linii, nie oznaczało iż żyli w poprzednich lub narodzą się w kolejnej. Ich istnienia mogły być efektem ubocznym. Czystym przypadkiem. Z tego powodu... Tym bardziej nie miało sensu zawracania sobie tym czaszki.
Reakcja lisa mogła zaniepokoić. Jego beznamiętności nie dało się uznać za normalną. Jednak szkielet nie chciał niczego więcej poza pozbyciem się stojącego przed nim problemu. Musiał... Pozbyć się, zabrać Papyrusa... Zabrać do domu. Dalej już wszystko z górki. Taki był plan. Prosty do zapamiętania i wykonania. Przynajmniej do czasu, kiedy lis nie zaczął się dziwnie zachowywać. To jest, jeszcze dziwniej niż dotychczas. Sans praktycznie zamarł, gdy w aroganckim wyrazie twarzy, uśmieszku i pozbawionych strachu ślepiach dostrzegł swój dawny koszmar.
Tak jak myślał... To się nigdy nie skończy.
- Cze... Czemu ty...? - przerwał wcześniej zaczętą myśl, czując jak powoli zaczyna oblewać go zimny pot. Pocący się szkielet, co? To ci dopiero żart. Na obecną chwilę raczej mało śmieszny.
Ściskając mocniej dusze potwora, odnosił jednocześnie wrażenie, jakby coś zaciskało się na jego własnej. Znał to uczucie. Uczucie nadchodzącej paniki. Nie...
Nie, nie, nie! Nie chciał tego raz kolejny! To uczucie było duszące. Nie potrzebował w teorii tlenu, a jednak dusił się w takiej chwili zupełnie jak organiczny twór, któremu go odcinano!
Złapał się ręką za głowę, w której rozbrzmiało echo śmiechu, który chciał tak bardzo zapomnieć. Jednocześnie uniósł gwałtownie rękę ponad głowę, zmuszając ciało lisowatego do uniesienia się na dwa-trzy metry ponad ziemie, a następnie cisnął nim w najbliższe drzewo. A potem znowu do góry i o ziemię.
Było mu niedobrze. Nawet jeśli lis nie mógł uśmiechać się tak szeroko przez wzgląd na kształt jego pyska, on widział u niego ten paskudny, szeroki uśmiech od ucha do ucha.
Chciał tylko, żeby zniknął. Rozpadł się. Wykrwawił. Cokolwiek. Cokolwiek, byle cisza ponownie wróciła.

Czuł jak zimne dreszcze przechodzą go wzdłuż kręgosłupa od samego jego początku aż po kość ogonową. Bał się zgubić siebie samego po raz kolejny, ale słysząc te słowa, słysząc ten głos, śmiech, drwiny i nie mogąc co gorsza oderwać wzroku od wyszczerzonej gęby tej okrutnej, mącącej w jego głowie bestii, nie potrafił przestać uderzać nią raz po raz. Byle tylko ustało, byle zamilkło.
- Ha.... hahaha... - nie zdając sobie z tego sprawy, sam zaśmiał się dziwnie ochryple pod otworem nosowym, zalewając jeszcze bardziej zimnym potem. Zastanawiał się, czy tak właśnie czuje się potwór popadający w obłęd. Być może i tak. Ale on nie zamierzał w niego popadać. Po prostu... Po prostu zabije go tyle razy ile będzie trzeba. Tak samo jak kiedyś. Tak samo jak robił to zawsze. Nigdy więcej nie zamierzał oglądać jak to byle zabija jego brata. Każdego, ale nie jego brata. NIE PAPYRUSA. Nigdy więcej. Więc... Niech to okropne echo w jego głowie wreszcie ucichnie!
- Czemu wreszcie... PO PROSTU NIE PÓJDZIESZ DO DIABŁA??? - uderzył po raz ostatni. Ręka mu zadrżała, kiedy ciało potwora runęło na ziemię, a następnie sama opadła bezładnie. W pierwszej chwili poczuł niesamowitą ulgę. Był pewien, że połamał zbyt wiele kości w tym wątławym ciele, aby mogło się ono ponownie podnieść. Teraz wszystko powinno być w porząd-...
- ...gh?! - skrzywił się mimowolnie, sprawiając, że jego zwyczajowy uśmiech przybrał niesamowicie karykaturalny wyraz. Zachwiał się przy tym niebezpiecznie, lecz jakimś cudem udało mu się utrzymać na nogach wbrew niebywale nieprzyjemnym doznaniom jakie go zaraz nawiedziły. Lecz to nie one okazały się być najgorsze. Okrutna prawa niemal wryła go w miejsce w którym stał, kiedy już białe punkciki oczodołów na nowo mogły skupić się na tym co miały przed sobą.
Gdyby było to możliwe, prawdopodobnie by się zapowietrzył. Jak na ironię, nie posiadał jednak płuc. Mimo to, żebra zdawały się dziwnie i przy okazji nieprzyjemnie zacisnąć, podobnie zresztą jak jego własna dusza, gdy zrozumiał, jak wielki błąd popełnił. I tym razem w ułamku sekundy skończył z siedzeniem na śniegu, gdy bezwład ogarnął kości jego nóg.
Podpierając się rękami w siadzie, z niedowierzaniem i napadającymi go zrazu mdłościami, patrzył na znajomą twarz potwora leżącego w kałuży własnej krwi.
- ...huh? - wydał z siebie idiotycznie, nie rozumiejąc, a może właśnie rozumiejąc zbyt wiele.
Drżącą rękę przycisnął do lewego oczodołu, który jeszcze parę sekund temu płonął dziką magią.
Zawsze bał się, że dojdzie do czegoś takiego. Zawsze bał się, że kiedyś właśnie tak się to skończy. A Papyrus?!
Rozejrzał się bojaźliwie, lecz nie dojrzał go. Dzięki gwiazdom... Wciąż jednak trójka potworów straciła życie. Przez NIEGO...? To wszystko co widział, co słyszał...? Czy to znowu nie było prawdą?
- ...! - tym razem oburącz objął swoją czaszkę, dysząc chrapliwie.
Miał ochotę zwymiotować wbrew brakowi żołądka.