Quest Larissy

idąc jedną z tajemnych i nieznanych dróg, jakie mogłaś znaleźć trafiłaś do.. miasta. Miasto to nie było małą mieścinką jak snowdin, ale też nie rozrastało się jak Nowy Dom. Była to średniej wielkości aglomeracja, a droga zaprowadziła cię dosłownie do centrum miasta. Był to historyczny rynek z dużą fontanną i jakimś ratuszem niedaleko. Okej to nie było centrum, ale stare centrum. Nowe centrum tego miasta mieściło się nieco dalej, jednak nie było chyba po co się tam pchać. Natomiast blisko tego rynku można było ujrzeć dość pokaźny park z drzewami, pagórkami i ławkami...(czyli chyba tym co ma każdy park). Może warto się tam wybrać ? Kto wie co tam znajdziesz...

Kolejny dzień i kolejna, samotna wycieczka Larissy po Podziemiu. Może i mogła zabrać ze sobą brata, ale on miał inne sprawy na głowie. Poza tym... Lepiej, by jak najrzadziej miał kontakt z dużymi skupiskami potworów. Nie czuł się wśród nich najlepiej. W sumie, to trzymał się głównie z innymi ludźmi, nawet jeśli było ich niewielu w porównaniu z resztą mieszkańców Podziemia.
- Eh, gdyby był tu Speedy... Może rozmowa z nim przekonałaby Nathana, że potwory nie są wcale takie złe?- Zastanawiała się, idąc spacerkiem pomiędzy domami, później przez rynek, aż do parku. Gdy tam dotarła, zatrzymała się jednak na chwilę i spojrzała na jedno z drzew. Przez moment wydawało jej się nawet, że słyszała śpiew ptaków, jak kiedyś na powierzchni. Ale nie, to nie było możliwe, Chyba, że istniały jakieś potworne ptaki, które uwiły sobie gniazdo gdzieś w parku. W końcu, skoro istniały w Podziemiu gadające, inteligentne wiewiórki, to czemu nie mogły istnieć inne tego typu potwory, podobne do zwierząt z powierzchni?
- I jak tu nie kochać Podziemia?- Zaśmiała się cicho, sama do siebie.

z tym ptakiem to miałaś rację, bo zaraz z drzewa jeden zleciał. Niestety, jego predkość nie pozwoliła ci zobaczyć jak dokładnie wygląda. Tymczasem jednak coś można było zauważyć na ziemii obok drzewa.. bardzo szybko przemknęło. Również był problem z dostrzeżeniem dokładnych kolorów, jednak kształtem to coś przypominało wiewiórke. Bardzo szybką wiewiórkę. Czyżby.. speedy ? Wiewiórka pobiegła dalej w głąb parku, gdzie drzewa były gęściej posadzone i ogólnie stylizowane na jakiś las.
cóż teraz zrobisz ?

Zwierzęta w Podziemiu miały chyba nieograniczony dostęp do używek. Wystarczyło spojrzeć jak zapimpalał tamten latający stworek i coś, co wyglądało jak wiewiórka. Zaraz... Wiewiórka?!
- Speedy?!- Zawołała dziewczyna, biegnąc w kierunku, w którym uciekły potworki. Jeśli oczywiście wcześniej nie straciła ich kompletnie z oczu. Choć była na tyle zdeterminowana, że mogłaby za nimi biec nawet przez cały park i miasto.
- Halo!!- Wołała dalej, nie zatrzymując się ani na chwilę i jedynie co jakiś czas robiąc uniki, by nie rąbnąć w jakieś drzewo lub nie potknąć się o krzak.

o dziwo, nie straciłaś wiewiórki z oczy, choć ptak dawno umknął z pola widzenia. Stworzenie ziemne myknąło ci jeszcze przed oczami, gdy próbowałas uwazać na drzewa i zniknęło. Jednak ostatnie co można było zauwazyć był jego ogon, znikający w dziurze w drzewie. Zapewne tam się schował domniemany speedy. Może warto to sprawdzić ?

Nie zamierzała tak łatwo się poddać. Może i latający kurdupel jej zwiał, ale wiewiórowi na to nie pozwoli!  Zwłaszcza, że wyglądało na to, że ukrył się w drzewie. Co prawda nie miała rentgenu w oczach, ani innych przydatnych mocy, ale była na tyle uparta, by coś wymyślić. I wymyśliła. po podejściu do drzewa, zaczęła stukać w jego pień z różnych stron jak w drzwi.
- Jest tam ktoś?- Spytała, nie przestając pukać.
- Mam kawę i orzechy!- Próbowała podpuścić stworka. Jeśli był to jej Speedy, na pewno nie przegapi takiej okazji. To były jego dwie ulubione rzeczy. Choć zawsze bała się dawać mu kawy. Po niej zachowywał się jakby miał ADHD.

twoje pukanie w drzewo wiele nie dało. Jedyne co mogłaś usłyszeć to wiewiórcze piski i chyba cos co brzmiało jak przesuwane liście. Wiewiórka była czymś mocno zajętym i zapewne nie chciała, byś jej teraz przeszkadzała..
Jednakże szuranie zniknęło, gdy tylko stworzenie usłyszało o kawie i orzechach. Wyjrzało z dziupli i spojrzało na ciebie..
- kawa ? orzechy ? daj daj. - wysłowiła się wiewiórka. Na jednym wdechu

- Speedy...- Na widok wiewióra wystawiającego łepek z dziupli, twarz Larissy nabrała srogiego wyglądu. Nie tak powinno się witać dawnych przyjaciół, jak zrobił to potworek.
- Ile razy ci mówiłam, że powinieneś ograniczać kofeinę?!- Odparła podniesionych głosem. Wprawdzie nie miała przy sobie żadnej z wymienionych rzeczy, ale i tak była pewna, że wiewiór ma gdzieś skitrane własne zapasy. A tyle razy mu powtarzała, że kawa mu szkodzi...
- I co robiłeś przez te wszystkie lata, że traktujesz mnie jak obcą?- Dodała, już trochę spokojniejszym głosem. W końcu w głębi serca bardzo się cieszyła, że Speedy nadal żyje. A może to był jakiś inny wiewiór, łudząco podobny do Speediego?

- nie piłem kawy od dawna - powiedziała wiewiórka, tym razem troche wolniej.
widać było ze już pogodził sie z faktem ze nie dostanie żadnej z obiecanych rzeczy. I prawdopodobnie rozumiał, że zadnej z nich nie masz. Natomiast chwilę po wypowiedzeniu ostatnich słów wykonał skok przez dziurke w drzewie... prosto na twe ramie.
- przepraszam, larisso. Nie poznałem cię w pierwszej chwili - powiedział wiewiór prosto do twego ucha

- Powiedzmy, że ci wierzę. W końcu zawsze miałeś turbo doładowanie w kuperku- Roześmiała się, klepiąc delikatnie wiewióra palcami po łebku.
- A teraz zdaj raport. Co się z tobą działo, gdy byłam martwa?- Spytała, chcąc wiedzieć, co Speedy porabiał przez te wszystkie lata. Początkowo nawet myślała, że Saver mógł mieć rację i Speedy naprawdę mógł się zestarzeć. Ale wiewiór to jednak twardy kawał orzecha i dał sobie radę. Nadal był szybkie i rześki jak kiedyś.

- nic zbytnio. Po tym jak umarłas musiałem sobie radzić. Jedzenie samo się nie znajdzie. I tyle. - powiedział wiewiór. Chociaż zapewne nie mówił ci wszystkiego. Jednak to raczej powinno ci wystarczyć.
Wiewiórka ułożyła się na twoim ramieniu wygodnie. Z jakiegoś powodu mogło to przypominać te papugi, które często można zauważyć w kulturze na ramieniu kapitanów statków pirackich.. Tylko, że ty nie byłaś ani kapitanem, ani piratem. A Speedy nie był przecież papugą.
- To co teraz robimy, Larisso ? - zapytała wiewiórka.

- Z Twoimi umiejętnościami, z łatwością mógłbyś zostać kurierem- Odparła, ruszając powoli w dalsza podróż po parku. Wyglądało na to, że byli na razie sami, więc mogli spokojnie porozmawiać ze sobą bez świadków.
- Wiesz Speedy... Po tym, jak odzyskałam życie, nie wiem do końca co z nim dalej robić. Potrzebny mi jakiś cel... Mogłabym na przykład wyuczyć się jakiegoś zawodu, który byłby przydatny w Podziemiu- Oznajmiła przyjacielowi, a po chwili znalazła jedną z ławek i przysiadła na niej na chwilę.
- Poza tym, przydadzą mi się pieniądze na orzechy dla ciebie lub jakieś inne smakołyki.

- Może i tak... ale żadnej pracy sie nie podejmowałem - rzekł speedy. Wiewiórka troszkę się kręciła. Chyba była podekscytowana czymś.. tylko czym ?
- może pogotujesz ? z taką patelnią... albo będziesz lekarzem ? Z tego co wiem nie mają takowych w podziemiu - rzekła wiewiórka.
A następnie ułożyła się na ramieniu. Zasnęła? uspokoił się speedy ? Nie, to nie to. Napewno czekał, by znów wyskoczyc z jakąś szybką akcją

- Leniuszek...- Zaśmiała się cicho, ponownie gładząc Speediego po łebku. Oj, ona to już mu znajdzie jakieś zajęcie. Nie będzie się lenił całymi dniami jak brat Papyrusa.
- Patelni nie znalazłam. Nie wiem, kto ją ma. A co do lekarza... Nie jestem pewna, czy znalazłabym w podziemiu kogoś, kto mógłby mnie nauczyć leczyć. Po za tym, pomimo nowego dekretu króla, wiele potworów jest nadal negatywnie nastawionych do ludzi- Odpowiedziała spoglądając na korony drzew. Eh, gdyby tak znała jakiegoś uzdrowiciela, który nie byłby rasistą... Z chęcią nauczyłaby się magii leczniczej. W końcu w Podziemiu jest wiele potworów, które mogłyby potrzebować pomocy lekarskiej.

- na pewno ktoś tu musi leczyć - rzekł speedy - czekaj, chyba widziałem jakieś znaki prowadzące do lecznicy - powiedział speedy.
No właśnie. Przecież w podziemiu była lecznica, i speedy miał rację. W całym podziemiu można było znaleźć strzałki i znaki, które prowadziły do niej... może warto to sprawdzić.
- może tam znajdziesz kogoś, kto zechce cię nauczyć ?

W sumie, to czemu nie? Mogli się wybrać do lecznicy, jeśli tamtejsi uzdrowiciele nie mają za dużo roboty i zgodzą się ich przyjąć przynajmniej na jakąś rozmowę. Jeśli nie, będzie musiała poszukać kogoś innego.
- No to chodźmy...- Przytaknęła, ruszając w kierunku wskazanym przez Speediego. Gdy dotarli na miejsce, Larissa dostrzegła jasne, czyste pomieszczenie z różnymi meblami, oraz krzątającymi się potworami. Pierwsze, co jej przy tym przysło na myśl to: Nie ma tu żadnych ludzi. No tak, w końcu ludzie nadal byłi mniejszością w Podziemiu, a jednak w związku z tym Lar zaczęła się zastanawiać, czy potwory w ogóle zechcą gadać z przedstawicielką innego gatunku.
- Oby tylko nie byli uprzedzeni...- Mruknęła pod nosem, podchodząc do jednego z potworów.
- Witaj, mam na imię Larissa. Mogę zająć ci chwilkę?- Spytała.

potwór, do którego podeszłaś patrzył na ciebie z uśmiechem. Chyba był zainteresowany tym, że widzi człowieka. Oczywiście, brak widocznych ran nieco go zasmucił, ale mimo wszystko stworzenie promieniało radością. Chyba bardzo chciał obsłużyć człowieka
- Hmm.. jesteś człowiekiem, prawda ? Oczywiście, nowe zasady nakazują nam obsługiwać także ludzi, ale nie widzę, byś miała jakieś rany. Co się stało - zapytał miłym głosem.

Chyba się myliła, co do potworów w Podziemiu. Jednak były one w stanie uszanować wolę króla i pomimo dawnych błędów ludzi, zaakceptować ich wśród swoich. Może dzięki temu Lar zyska jakiegoś nauczyciela, który pokaże jej tajniki pracy uzdrowiciela?
- Nie jestem chora, ani ranna. Przyszłam tu w bardziej zawodowej sprawie- Oznajmiła potworowi, przypatrując się ukradkiem jak inne potwory zajmują się w tym czasie rannymi i chorymi pacjentami. Marzyła, by też móc tak pomagać. A co mogłaby zrobić bez szkolenia? Co najwyżej opatrzyć skaleczenia, pierwszą pomoc i improwizowany temblak z gałęzi i sznurka.
- Wiem, że z pewnością jesteście zagonieni. Macie masę obowiązków, lecz... Czy znalazłby się ktoś, kto mógłby mi pomóc w nauce zawodu? Chciałabym w przyszłości tak dobrze leczyć innych jak wy.- Wyjaśniła z nieśmiałym uśmiechem na ustach. Nie chciała się jednak nikomu narzucać. Jeśli potwór stwierdzi, że nikt nie ma dla niej czasu, to po prostu zostawi ich w spokoju i albo poszuka kogoś poza lecznicą, albo zrezygnuje ze swoich planów.

- Tak jak bardzo chciałbym ci pomóc, tak chyba nie mogę. Żaden z potworów w lecznicy nie ma kwalifikacji do nauki kogoś... ale chyba znam osobę, która może ci pomóc. Słyszałem, to tylko plotka zapewne, ale słyszałem, że dawno temu, nasza królowa, zanim zniknęła, potrafiła leczyć każdego. I także część potworów uczyła się właśnie od niej tego. Po jej zniknięciu nikt nie ma pojęcia gdzie ona jest... ale jeśli ktoś mógłby ci pomóc.. to właśnie ona - powiedział.
A jak wiemy królową, która uciekła jest Toriel. Może właśnie do niej warto się zwrócić ?

tu quest zostaje wstrzymany az do uzgodnienia sprawy z toriel, wrzucenia jej fabularnego do questa i kontynuacji questa z królową później.... chyba ze wolisz inaczej. (ale mówiłas mi ze chcesz sie uczyc od tori)

- Królowej, tak?- Mruknęła. No i pięknie... Gdzie niby miała szukać Toriel? Ostatni raz widziała ją przed swoją śmiercią, a to było, no... Bardzo dawno temu. Przez te wszystkie lata mogła zapaść się dosłownie pod ziemię. Nie zapominając, że już byli w Podziemiu.
- Dziękuję w każdym razie i życzę miłego dnia!- Pożegnała się z potworem i opuściła lecznicę. Nim jednak ruszyła w dalszą drogę przez królestwo, zatrzymała się na chwilę przed budynkiem i z smutnym wyrazem twarzy zaczęła rozglądać się we wszystkie strony.
-Ostatnio widziałam ją w ruinach. Myślisz, że nadal może tam być? Spytała Speediego, wkładając ręce do kieszeni i z rezygnacją opierając się plecami o ścianę budynku. Nie znała królowej na tyle dobrze, by mieć pewność, że nie przeniosła się gdzieś indziej. Musiała więc zaryzykować spacer do ruin.
- Warto sprawdzić- Powiedziała i wyruszyła razem z przyjacielem w podróż w kierunku ruin. Po pewnym czasie dotarli na miejsce.
- Pani Toriel, przepraszam, że przeszkadzam...- Zawołała, pukając do drzwi prowadzących do ruin.