Przystań

Pozwólcie że zacznę tutaj nowy temat.
Xavier uwielbiał to miejsce. Szum rzeki i echo szeptów kwiatów zawsze go uspokajały. Gdy tu przychodzi przypominają mu się stare czasy młodości. Przychodzi tu często.
- Jakoś nie zdaje mi się żeby ktokolwiejk tu przychodził. Tak tu pusto...
Xavier pamiętał, że taka sama cisza panowała tu już od całkiem dawna. Tylko szumy i szepty. Uwielbiał ich wysłuchiwać.

Nie wiedziała dlaczego tu przyszła. Zabłądziła. Czemu zawsze musiała gubić się w takich miejscach jak to? Miała już dość Podziemia, wszystko tutaj było straszne.. i dziwne. Jakaś część jej natury jednak szeptała jej aby się nie bała i dzielnie dalej szła.
Natrafiła.. Na coś. Sama nie wiedziała gdzie się z znalazła i z kim. Na wszelki wypadek łuk i strzały miała cały czas w pogotowiu.
-Ym.. D-Dzień dobry..?
I po co głupia się witasz? Chcesz aby znowu jakiś potwór na ciebie wyskoczył.
Skrzywiła się. Ostatnie czego pragnęła to oberwać. Dlatego lepiej jest być przygotowanym.

Xavier usłyszał czyjeś kroki. Był mistrzem w rozpoznawaniu takowych, bo wiele razy takie słyszał. To były kroki człowieka. Obrócił się za siebie by zobaczyć kto przyszedł. Na wszelki wypadek wyciągnął swoją różdżkę która strzela konfetti by obronić się przed atakami. Ale stwierdził że tajemnicza osóbka może nie być zła. Tak czy siak Xavier zamoczył nogi starając się by nie hałasować. Przecież przystań jest miejscem relaksu, nie hałasu. Poczekał aż nieznajoma podejdzie bliżej. Mógłby ją nauczyć o "magii" tego miejsca. O rozpoznawaniu szumów. O rozpoznawaniu szeptów. Wiedział o nich tak wiele. Nie można było tego zmarnować.
- Chcesz ze mną posiedzieć? Postaraj się tylko nie zrobić hałasu.

Infernis przechodził przez Wodospad. Niezbyt lubił to miejsce, ale akceptował niektóre jego części, takie jak ta. Przystań, jak to mówią. Tak, Przystań. Właśnie tutaj kursuje to "zakapturzone coś" przewożąc potwory tam i spowrotem.
Można się też stąd dostać do Hotland, co Infernis w rzeczywistości planował zrobić. Spacerkiem podszedł do tego miejsca, i wtedy dokładniej zauważył dwie inne postacie stojące właśnie tam. Podbliżył się bardziej, i zauważył, że rozmawiają.
"Ciekawe o czym rozmawiają, i ewentualnie co tu zaszło..." - pomyślał, i postanowił włączyć się do rozmowy. Przez chwilę wahał się co do tego, lecz ciekawość zwyciężyła i w końcu potwór zaczął:
"Przepraszam, czy nie przeszkadzam?" - powiedział mając nadzieję że poprawnie zaczął. Wtedy zauważył że jedna z postaci to... człowiek? Tak, człowiek. Pewnie to wywarło na nim tak dużą presję. Nieważne, zaczął to musi odpowiadać za swoje czyny. W lekkim poddenerwowaniu czekał na jakąkolwiek odpowiedź - pozytywną lub też może negatywną, tego nie wiedział, czas jeszcze pokaże.

Nie wiem dlaczego wróciłem do wodospadów. Zwłaszcza po tej akcji z Undyne i resztą. W każdym razie: jednak jakoś tu przyszedłem. Rozejrzałem się. Zauważyłem nagle jakiegoś kozopodobnego potwora i... Frisk? Chyba tak. - Nie widziałem jej od mojej walki z Undyne... - pomyślałem. Spróbowałem podejść do niej. - Cześć Frisk. - przywitałem się uśmiechając się do niej.

Cofnęła się na widok koziopodobnego potwora. Zacisnęła bardziej ręce na swojej broni i wycelowała strzałą w niego. Nie wystrzeliła jednak, jedynie trzymała.
-A-Ale nie zrobisz mi krzywdy?
Głupia, to potwór. One właśnie ROBIĄ krzywdę takim jak ty!
Ledwo zdołała ogarnąć swoje myśli jak pojawił się kolejny potwór.. tym razem o wiele groźniejszy. Zmarszczyła brwi i odsunęła się od nich na metr.. gdy wszedł człowiek. W dodatku zdawał się znać jej siostrę.
-F-Frisk?
Tak, NA PEWNO chodziło o jej siostrę. Były przecież identyczne. Dziewczyna szybko przebiegła do Alexa i stanęła obok niego, jakby chcąc się schronić przed potworami.
-Możeszmniestądwydostać?Bojęsiętychstworów.

Xavier zauważając broń wskoczył do wody ze strachu.
- N-nic ci nie zrobię, j-jestem pacyfistą...
Nie był zbyt dobry w unikaniu ataków. To była jedyna rzecz którą mógł zrobić. Ale zauważając nagły przypływ ludzi i potworów wkurzył się i postanowił posiedzieć z River Personem. Oczywiście wrócił chwilkę później i w skupieniu usiadł z powrotem przy rzece upewniając się że dziewczyny nie ma. Ale mimo wszystko zdążył lekko się uspokoić i wysłuchiwał szumu i szeptu raz jeszcze. Był mistrzem. Przysłuchiwał się wszystkiemu dookoła. W końcu skupił się na szeptach i szumach jakby nic się nie stało. Wydawał wrażenie spokojnego, ale trząsł się ze strachu. Czekał aż ktoś pokojowo nastawiony usiądzie koło niego, zagada albo coś. Chciał kogoś nauczyć wysłuchiwania szumu i szeptów.

Infernis odsunął się i oglądał całe zamieszanie z trochę większej odległości. Naciągnął mocniej kaptur swojej bluzki i pomyślał o tym, że teraz wygląda podobnie do tego całego River Persona. Cichutko zahichotał, ale na tyle cicho że nikt go nie usłyszał. Czekał i czekał, a gdy został już tylko jeden potwór podszedł do niego.
"Przynajmniej nikt mnie nie zaatakuje, nareszcie jest spokojnie..." - pomyślał. Najpierw usiadł z oddali od kozopodobnego stwora, a potem postanowił przysunąć się bliżej.
Z powodu otoczki ognia woda wokół niego parowała, osiadała na górze jaskini, a potem spadała jako krople. Wyglądało to jakby padał descz, i szczerze mówiąc to był spektakularny widok. Tak spokojnie, tylko szumy i nic więcej, no może poza tą "symulacją deszczu" którą zrobił. Tak, woda spadała, pluskała i robiła to tak że pozostał tylko ciągły szum. Ah, uroki Wodospadu, tak już jest jak się zmusza wodę do parowania. Po prostu cuda.
W końcu po dłuższej chwili rozmyślania postanowił zagadać do siędzącego blisko potwora. Podsunął się trochę bliżej.
"Hej, ładny widok, co nie?" - zapytał, oczekując na odpowiedź. Teraz po prostu czekał.

Spojrzałem na dziewczynkę. Z tego co mówiła mogłem łatwo zrozumieć że to raczej nie była Frisk. Tylko wyglądała jak ona. Oraz bała się tych potworów które były tu. - Spokojnie. Te potwory nic ci nie zrobią... chyba... - powiedziałem próbując ją jakoś uspokoić. Na wszelki wypadek wziąłem moją patelnię w obie ręce, żeby w razie czego użyć jej jako tarczy przed atakami. - Mam nadzieję że jednak ta dwójka nie będzie chciała nas zaatakować. Nie chcę mieszać się w kolejną walkę. - pomyślałem.

Xavier nie patrząc na nic innego rozpoczął rozmowę z nieznajomym mu stworem ognia.
- T-ta, nieźle. H-hej, nauczyć cię jak przysłuchiwać się szeptom i szumom? Wiesz, jestem mistrzem.
Zauważył że stwór nieźle się z nim dogadał. Chyba. Na ludzi starał się nie zwracać uwagi. Nie chciał zostać postrzelony. Ale nie atakował by. A może tylko go testują? Może to jakaś głupia zabawa?

W pierwszej chwili przytulila sie do plecow chlopaka broniac sie jakby przed nieznanym... szybko jednak spostrzegla, ze obydwa potwory ja zostawily, a nieznajomy czlowiek... Chcial ja obronic! To byl niesamowity gest, wiec sama schowala luk na plecy, tam gdzie go zawsze trzymala na specjalnym paseczku i zlapala Alexa za reke.
-Poki nie patrza... Chodz ze mna...!
Bez pytania zaczela go ciagnac - nie znala tego miejsca jednak wolala byc sam na sam z chlopcem niz martwic sie potworami... i tym jak one moga zbudzic jej dziwne mysli. Po prostu wyciagnela Alexa.. Coz, male toto ale uparte i sile ma!

[zt, wyciagam Alexa z tematu :3]

Chara usiadła na brzegu przystani, włożyła zskrwawiony sweterek do wody, pragnąc pozbyć się krwi zabitych potworów. Mimo szczęścia czuła także smutek.
- czy zawsze będę samotna?  - spytała się chara samej siebie. Zrobiła to dość głośno, zapewne w pobliżu ktoś musiał ją usłyszeć
Gdy tak rozmyślała, coś chwyciło ją za serce. Jej własne wspomnienia. Widziała niczym film jej dawne czasy, zabawy z asrielem, żarty z tatusia.
Nawet lekka łza z oka chary zleciała.
Zaraz potem chara spojrzała na krew. Znów pragnęła powrócić do zabijania. Jednak Asriel w jej głowie nie dawał spokoju. W końcu nie wytrzymała.
- dlaczego?  Dlaczego tylko ja tak jestem rozdarta?  - zaczęła płakać

Xavier wsłuchiwał się w szumy. Układające się melodie kołysały się na lekkiej, aczkolwiek wciąż przyjemnej bryzie przechodzącej przez wodospad. Szepty uciszyły się, tak jak zawsze w popołudnie. Xavier siedział patrząc na wszystko co dzieje się dookoła zauważając że kolor wody robi się lekko czerwony. Rozejrzał się dookoła i szybko zauważył człowieka. Nie zauważył jednak broni.
- C-coś się stało? - zapytał nieśmiało, tak, aby nie przestraszyć nieznajomej.

Była zajęta praniem swetra, lecz mimo to usłyszała ciche pytanie. odwróciła się i zobaczyła za sobą potwora. wyglądał jak koza, ale nie przypominał w niczym asriela. w pierwszej chwili miała tylko jedno pragnienie - zabić go. ale nagle przypomniała sobie, że jest tutaj sama. sama i smutna. że niedawno pragnęła powrócić do dawnych czasów, gdy jeszcze miała przyjaciół wśród potworów, gdy miała z kim porozmawiać. postanowiła zagadać do tej dziwnej kozy
- witaj. Jak masz na imię ? - spytała Chara tak, by nie przestraszyć nowoprzybyłego stworzenia.

- Jestem Xavier. Lubię tutaj przesiadywać. Gdy jest mi smutno, zawszę tu przychodzę i wsłuchuję się w szumy i szepty. Trzeba się mocno na tym skupić. Pokazać Ci?
Xavier był szczęśliwy że spotkał kogoś chętnego do miłej rozmowy. Był tutaj całkiem spory chaos, a teraz? Teraz jest lepiej. Chwilowa samotność przezwyciężała nieśmiałość. Chłopak zaczął szybko przyzwyczajać się do obecności ludzi, gdyż nigdy wcześniej nich nie widział. Był bardzo ciekawy jacy oni są.

Popatrzyła na swojego rozmówcę. Naprawdę, pragnęła zabijać... tylko ta samotność nie pozwalałajej na wybicie całego wszechświata. Była psychopatką, ale też człowiekiem. Człowiekiem, który też chciał pogadać.
- z wielką chęcią zobaczę - odpowiedziała z ciekawością w głosie.
Chare zainteresowała bowiem ta koza. I naprawdę chciała z nią spędzić czas.
- a tak w ogóle, to jestem chara - przedstawiła się.

Infernis spojrzał na człowieka. Podsłuchiwał rozmowę z ukrycia. Przez chwilę zdawało mu się, że widzi coś niepokojącego w oczach Chary (bo podsłuchał jak się Chara nazywa). Nie, to nie mogło się stać, tylko mu się przewidziało. Z ciekawością obserwował dalej. Po prostu normalna rozmowa. Na chwilę sprawdził swoją listę kontaktów bez żadnego powodu. Był to... Odruch, reakcja, czegoś takiego nigdy nie miał. Trochę się poddenerwował myśląc o tym. Postanowił się jednak wyluzować i słuchać dalej. Nie wiedział, co się może wydarzyć. Nie wiedział, czy będzie mógł zostać tu na dłużej, czy też sytuacja mu na to nie pozwoli. Wiedział, jak się nazywa to uzcucie. A to uczucie nazywa się strach.

Xavier patrzał to na Infernisa, to na Charę. W końcu poprosił ich by podeszli i cicho zaczął wytłumaczać o co chodzi.
- Szepty mogą wydawać się niewyraźne, ale wystarczy chcieć ich wysłuchać i skupić się, a od razu wszystkie oddzielą się od siebie.
Xavier postanowił potrenować z nieznajomymi.

Chara mimo swojego charakteru zainteresowała się ciekawym potworem. Mimo pragnień zabójstwa ukryła swoje dziwne elementy wyglądu, takie jak oczy świecące czerwienią. Zamiast tego spojrzała pytająco na kózkę. Nie zrozumiała do końca jego wypowiedzi.
- nie rozumiem Cię, czy mógłbyś mi to wyjaśnić dokładnie?

- Oczywiście. Musisz mocno skupić się na słuchaniu szeptów i wkrótce zaczniesz oddzielać je od siebie zwyczajnie słuchając. Trzeba dużo trenować by osiągnąć taki efekt.
Nareszcie! Xavier nie musiał dłużej być taki samotny. Zaczął powoli ufać ludziom. Nawet dobrze się czuł w dużym towarzystwie. Przyzwyczaił się do tego.

Infernis uważnie słuchał słów Xaviera. Był bardzo zaciekawiony wszystkim, co mówi. Słuchanie szeptów brzmiało trochę mrocznie, ale ciekawie. Mocno się w to wchłonął, ignorując wszystkie inne rzeczy. Nawet strach i wspomnienia odeszły by niczym nie psuć tego momentu. A skoro Infernis uwielbiał się uczyć bardzo uważnie słuchał słów kozopodobnego potwora. O tak, wiedział dokładnie że tego chce. A więc zadowolony wciąż słuchał... Nie czuł już niczego innego niż to, na czym się skupiał.

Chare naprawdę zaciekawiło to, co mówił Xavier. Zastanawiała się przy okazji, czy naprawdę dobrze robi, zabijając. Ludzie to jedno, potwory drugie. Zresztą chyba nie wszyscy ludzie zasługują.. Po chwili odrzuciła od siebie te myśli.
Jednak wciąż nie była pewna Co do zabijania potworów. Przypomniała sobie znów wspomnienia z asrielem. Tylko ona, on, ogród, ganianie się wśród kwiatów, zabawy w berka, w chowanego. Jej życie w tamtym czasie było takie piękne. Szkoda, że nie przywróci go do życia.
Chara patrzyła na tę kozę przed sobą. I zastanawiała się, jakim cudem Xavier zdołał ją tak bardzo uspokoić.

Xavier szybko polubił Charę. Wdał się w miłą rozmowę. Nagle jednak zaczął sobie coś przypominać...
- Wiesz... nie chcę ciebie przestraszyć ale... zdaje mi się, że skądś ciebie kojarzę...
To uczucie było trochę dziwne. Ale nie ważne. Zaczął wysłuchiwanie. Ponownie. Postanowił potrenować z innymi.
- Wiecie, to działa trochę jak medytacja. Uspokaja.
Rozluźnił się.

- ty też mi kogoś przypominasz. Pewnà młodą, zabawnà i niewinnà kozę - powiedziała z uśmiechem chara.
Postanowiła spróbować zrobić to samo, co Xavier. Próbowała się wsłuchać w odgłosy. Nie mogła za bardzo nic usłyszeć z poczàtku, lecz potem do jej uszu doszedł pewien szept, inny niż reszta. Mówił on jej imię.
Jednak ten głos był znajomy. Choć inny, wydało jej się, ze słyszała asriela...

Xavier słyszał wszystkie głosy uważnie. Słyszał i ten.
- Wiesz, Chara... niektóre echo kwiaty udają bliskie Ci osoby. To niestety tylko złudzenie, magia. W ogóle... nie chcę być zbyt ciekawski, ale... kim była ta koza?
Xavier tylko chciał poznać swoich... "krewnych".